Speedchange.at.medium
Het onderwijssysteem dat wij in de Verenigde Staten (en vele andere naties) gebruiken, wordt het Pruisische model genoemd. Het Duitse koninkrijk is ontstaan uit de militaire mislukkingen van Pruisen tijdens de Napoleontische oorlogen en ontwikkelde een “onderwijssysteem” dat kinderen van jaar tot jaar, van 6 tot 16 jaar, moest indoctrineren om zich volledig te schikken naar de staat en zijn militaire leiders. Het doel was, botweg, om te verzekeren dat “geen Duitse soldaat ooit nog een bevel zou negeren.”
Het systeem werkte. Tot afgrijzen van de wereld begingen Duitse soldaten en burgers – ondanks het feit dat ze opgroeiden in wat een liberale democratie leek – een socialistische liberale democratie zelfs – elke gruweldaad die hen tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gevraagd.
Het Pruisische model verklaart grotendeels waarom Amerikaanse en Britse scholen zo vaak worden bemand door volgzame heersers en onbeduidende tirannen.
“Maar ik hoop dat de ironie van de zin helpt om mijn beslissing te rechtvaardigen om leerlingen door het raam de school binnen te laten klimmen. Wie was ik om te oordelen over hun redenen om te laat te komen? Wat als ze voor een ziek broertje of zusje zorgden? Wat als ze een lange reis hadden gemaakt omdat ze de vorige nacht bij iemand op de bank hadden gekampeerd? Wat als ze van plan waren te spijbelen, maar zich op het laatste moment bedachten? De inherente boodschap van het straffen van kinderen voor te laat komen, in plaats van ze zo snel mogelijk in de klas te krijgen, is Dude, als je te laat in de klas komt, doe dan geen moeite. Blijf gewoon thuis.”
Lees de Medium post hierboven gelinkt. Alstublieft. Het is belangrijk.
In de post legt Benjamin Ludwig @biludwig van het Writing Project uit hoe hij, als leraar, zijn begrip van onderwijswetten heeft ingebouwd in een reden om zijn directeur te trotseren om zijn principes niet te compromitteren.
Te veel van degenen met gezag over kinderen laten de training van het Pruisische model – voldoen, voldoen, doen wat je wordt gezegd, op rangniveau blijven, je huiswerk maken, onrechtvaardigheid negeren – hun leven beheersen. Zij worden de leraren die niet voor de kinderen opkomen. De directeuren die leraren niet steunen die tegen het systeem ingaan. De administrateurs die directeuren pushen om dingen verkeerd te doen voor kinderen. De schooldirecteuren die geloven dat hun woord wet is.
Wat Benjamin Ludwig zegt is – je persoonlijke moraliteit, je persoonlijke ethiek moet je leidraad zijn. Dat je verantwoordelijkheid voor mensen – voor kinderen – belangrijker is dan al het andere.
In elke oorlog zijn er helden. Mijn Vietnam-oorlogshelden zijn Warrant Officer Hugh Thompson, Jr., en zijn helikopterbemanning. In My Lai, op 16 maart 1968, “stopten Thompson en zijn Hiller OH-23 Raven bemanning, Glenn Andreotta en Lawrence Colburn, een aantal moorden door het bedreigen en tegenhouden van officieren en dienstplichtige soldaten van Company C, 1st Battalion, 20th Infantry Regiment, 11th Brigade, 23rd Infantry Division. Bovendien redden Thompson en zijn bemanning een aantal Vietnamese burgers door hen persoonlijk weg te escorteren van oprukkende grondtroepen van het Amerikaanse leger en te zorgen voor hun evacuatie door de lucht. Thompson meldde de wreedheden diverse malen via de radio terwijl hij in Sơn Mỹ was.”
Verslagen suggereren dat de bemanning van Thompson hun machinegeweren op andere Amerikaanse troepen richtte om een zinloze slachting onder burgers, waaronder kinderen, te stoppen. Maar hij werd door zijn omgeving niet als een held gezien – “Thompson werd veroordeeld en uitgestoten door veel mensen in het Amerikaanse leger en de regering, en ook door het publiek, voor zijn rol in de onderzoeken en rechtszaken rond de massamoord van My Lai. Als direct gevolg van wat hij meemaakte, leed Thompson aan posttraumatische stressstoornis, alcoholisme, echtscheiding, en ernstige nachtmerriestoornis. Ondanks de tegenspoed waarmee hij werd geconfronteerd, bleef hij in het Amerikaanse leger tot 1 november 1983”
“Geen goede daad blijft onbestraft,” werd mij vorige week verteld. En opkomen voor wat juist is, degenen beschermen die bescherming nodig hebben, je meerderen uitdagen om het juiste te doen – dit zijn allemaal acties die enorme risico’s met zich meebrengen, sterker nog, ze kunnen catastrofale gevolgen hebben voor de persoon die deze acties onderneemt.
En toch…
Wie zijn we als we niet elke dag het juiste doen? Een schooldirecteur zei me in juli: “Je bent een kunstenaar, je probeert van elke dag een meesterwerk te maken.” En ik denk dat ik dat altijd geprobeerd heb, hoewel ik er elke dag ver, ver naast zit. Maar er zijn twee manieren om te leven: je kunt meegaand zijn of je kunt heldhaftig zijn – en die termen sluiten elkaar uit. Net zoals je een tiran kunt zijn of je kunt humaan zijn – opnieuw, wederzijds exclusief.
Ik weet het – het is niet gemakkelijk. We moeten elke dag opnieuw onze persoonlijke moraal, ons ethisch fundament, doorgronden om de kracht te vinden om te proberen elke dag een echt verschil te maken.
Hoeveel het ook kost, ik heb geprobeerd te kiezen voor het heldhaftige en het humane, en tot nu toe adem ik na zes decennia nog steeds.
Ik dring er bij u allen op aan hetzelfde te doen.
- Ira Socol