Naast het remasteren van het video-aspect wordt ook het geluid geremasterd met behulp van software als Pro Tools om achtergrondruis te verwijderen en het volume van de dialogen op te voeren, zodat acteurs die spreken beter te verstaan en te horen zijn. Ook geluidseffecten worden toegevoegd of verbeterd, evenals surround sound, waarmee de soundtrack-elementen over meerdere luidsprekers kunnen worden verdeeld voor een meeslepender ervaring.
Een voorbeeld van een gerestaureerde film is de film The Wizard of Oz uit 1939. De kleurgedeelten van Oz werden opgenomen in het driestroken Technicolor-proces, dat in de jaren dertig drie zwart-witnegatieven opleverde, gemaakt van rode, groene en blauwe lichtfilters die werden gebruikt om de cyaan-, magenta- en gele gedeelten van de uiteindelijk gedrukte kleurenfilm-antwoordafdruk af te drukken. Deze drie negatieven werden afzonderlijk gescand in een computersysteem, waar de digitale beelden werden ingekleurd en gecombineerd met behulp van eigen software.
De cyaan, magenta en gele platen hadden in de loop der decennia te lijden gehad van krimp, en de software die bij de restauratie werd gebruikt, bracht alle drie de platen in de juiste uitlijning. De software werd ook gebruikt om stof en krassen van de film te verwijderen door bijvoorbeeld gegevens van de cyaan en gele platen te kopiëren om een smet in de magenta plaat te herstellen. Het restaureren van de film maakte het mogelijk om precieze visuele details te zien die niet zichtbaar waren op eerdere thuisuitgaven: wanneer de Vogelverschrikker bijvoorbeeld “I have a brain” zegt, is er jute te zien op zijn wangen. Ook was het vóór de restauratie niet mogelijk om een klinknagel tussen de ogen van de Tin Man te zien.
Shows die volledig op film zijn opgenomen en gemonteerd, zoals Star Trek: The Original Series, kunnen niet in high definition worden uitgebracht zonder opnieuw te worden gescand van de oorspronkelijke filmopnamen. Bepaalde speciale effecten werden ook bijgewerkt om beter over te komen in high-definition. Shows die tussen begin jaren ’80 en begin jaren 2000 werden gemaakt, werden over het algemeen op film opgenomen, daarna overgezet op cassetteband en vervolgens gemonteerd in NTSC of PAL, waardoor high-definition transfers letterlijk onmogelijk werden omdat de standaard-definitie resolutie in de uiteindelijke cuts van de afleveringen was ingebakken. Star Trek: The Next Generation is de enige serie van dit type die een Blu-Ray release heeft gekregen. Het proces om high-definition versies van TNG afleveringen te maken vereiste het vinden van de originele filmfragmenten, het opnieuw scannen in een computer met high-definition, het opnieuw digitaal monteren van de afleveringen vanaf de basis, en het opnieuw renderen van nieuwe visuele effecten shots, een buitengewoon arbeidsintensieve beproeving die Paramount meer dan $12 miljoen kostte. Het project was een financiële mislukking en resulteerde in Paramount’s besluit om Deep Space Nine en Voyager niet dezelfde behandeling te geven.
KritiekEdit
Geremasterde films zijn het onderwerp geweest van kritiek. Toen de film Predator van Arnold Schwarzenegger werd geremasterd, vond men dat het proces overdreven was, met als resultaat dat de huid van Schwarzenegger er wasachtig uitzag. Naast klachten over de manier waarop het beeld eruit ziet, zijn er ook andere klachten geweest over digitale fixatie. Een opmerkelijke klacht is afkomstig van de in 2002 geremasterde versie van E.T. the Extra-Terrestrial (1982), waarin regisseur Steven Spielberg de wapens in de handen van de politie en de federale agenten verving door walkie talkies. In een latere 30e jubileumeditie, uitgebracht in 2012, kwam de originele scène terug.
De Canadese animator John Kricfalusi (van The Ren & Stimpy Show) is een vooraanstaand criticus geworden van digitale remastering, met name wat betreft de effecten ervan op westerse animatie. In zijn blog “John K. Stuff,” heeft hij remasters veroordeeld voor het oververzadigen van kleuren en het verscherpen van lijnen tot het punt van kleurbloedingen (naast andere punten van kritiek). Hij heeft in zijn blog remastering omschreven als “digitale verwoesting” en “digitale vernietiging”.
VideospelletjesEdit
Een vergelijking van Halo: Combat Evolved (links) en Halo: Combat Evolved Anniversary (rechts) met opnieuw getekende graphics. Anniversary bevat zowel de oude als de nieuwe graphics in-game met een graphics-swapping functie.
Heremasteren van een videogame is moeilijker dan het remasteren van een film of muziekopname omdat de graphics van de videogame hun leeftijd laten zien. Dit kan aan een aantal factoren liggen, met name lagere resoluties en minder gecompliceerde rendering engines op het moment dat het spel uitkwam.
Moderne computermonitoren en hogedefinitietelevisies hebben meestal hogere beeldschermresoluties en andere beeldverhoudingen dan de monitoren/televisies die beschikbaar waren toen het videospelletje uitkwam. Daarom worden de graphics van klassieke spellen die worden geremasterd, meestal opnieuw gerenderd met hogere resoluties. Een voorbeeld van een spel waarvan de oorspronkelijke graphics opnieuw zijn gerenderd in hogere resoluties is Hitman HD Trilogy, dat twee spellen bevat met graphics in hoge resolutie: Hitman 2: Silent Assassin en Hitman: Contracts. Beide spellen zijn oorspronkelijk uitgebracht op PC, PlayStation 2 en Xbox. De oorspronkelijke resolutie was 480p op de Xbox, terwijl de geremasterde resolutie 720p is op de Xbox 360. Er is enige discussie over de vraag of graphics van een ouder spel bij hogere resoluties een videogame er beter of slechter uit laten zien dan het originele artwork, met vergelijkingen die worden gemaakt met het inkleuren van zwart-wit-films.
Meer significant dan een lage resolutie is de leeftijd van de originele game engine en de eenvoud van de originele 3D-modellen. Oudere computers en videogameconsoles hadden een beperkte 3D-rendersnelheid, waardoor eenvoudige 3D-objectgeometrie nodig was, zoals menselijke handen zonder afzonderlijke vingers, maar in plaats daarvan gemodelleerd als een want, terwijl kaarten een duidelijk brokkelig uiterlijk hadden zonder vloeiend gewelfde oppervlakken. Oudere computers hadden ook minder textuurgeheugen voor 3D-omgevingen, waardoor bitmap-afbeeldingen met lage resolutie nodig waren die er zichtbaar korrelig of wazig uitzagen wanneer ze op hoge resolutie werden bekeken. (Sommige vroege 3D-spellen, zoals de 1993-versie van DOOM, gebruikten ook gewoon een geanimeerd tweedimensionaal beeld dat werd gedraaid om altijd in de richting van de speler te wijzen, in plaats van te proberen zeer complexe landschapsobjecten of vijanden in volledig 3D weer te geven). Afhankelijk van de ouderdom van het originele spel is het dus vaak nodig om de grafische activa opnieuw te maken of te hermodelleren, als de originelen niet compatibel zijn met de nieuwe technologie voor een remaster. Een voorbeeld van een spel waarvan de graphics opnieuw zijn ontworpen is Halo: Combat Evolved Anniversary, terwijl de kern van het personage en de level-informatie precies hetzelfde is als in Halo: Combat Evolved.