Prawdopodobnie wyszedłeś z filmu i skomentowałeś, że jakaś część była „przygnębiająca”, ale prawdopodobnie nigdy nie powiedziałeś, że była „klinicznie przygnębiająca”. Depresja kliniczna to stan poważnego zaburzenia psychicznego, którego częstość występowania w ciągu całego życia wynosi do 20% u kobiet i 12% u mężczyzn. Jest to jeden z najczęstszych powodów, dla których ludzie szukają opieki. Chociaż stosunkowo powszechne, to nie czyni go mniej poważne. Może znacząco wpływać na codzienne życie: pracę, jedzenie, sen, naukę i inne. Wiele czynników powoduje ten stan, w tym genetyka, przyczyny biologiczne, środowisko i psychologiczne przetwarzanie danych. Osoby, w których rodzinie ktoś choruje na depresję, mogą być nawet trzykrotnie bardziej narażone na zachorowanie. Związek ten staje się silniejszy, im bliżej spokrewnieni są krewni.
Biologicznie, większość leków ogólnie koncentruje się na 4 neuroprzekaźnikach. Neuroprzekaźniki są zasadniczo cząsteczki, które pomagają w wysyłaniu wiadomości z neuronu do neuronu, uwalniane przez jeden neuron i odbierane przez następny. To powoduje, że wiadomość jest przekazywana. Uważa się, że regulacja tego, ile neuroprzekaźników jest obecnych, odgrywa dużą rolę w objawach depresji. Wykazano, że ludzie z członkami rodziny, którzy mają depresję są trzy razy bardziej prawdopodobne, aby mieć to sami.Regulacja, ile z tych neuroprzekaźników są wysyłane między neuronami w danym czasie jest uważany za zaangażowany w nastroju, ponieważ są one zaangażowane w różnych funkcji neurologicznych, takich jak uwaga, apetyt, sen i funkcji poznawczych. Najważniejszymi z nich są serotonina, dopamina i noradrenalina. Leki przeciwdepresyjne, które pozwalają na obecność większej ilości tych neuroprzekaźników w szczelinie synaptycznej, czyli przestrzeni między neuronami, okazały się skuteczne, co potwierdza teorię niedoboru monoamin (że niski poziom niektórych neuroprzekaźników może przekładać się na rozwój depresji). Te neuroprzekaźniki są monoaminami, ponieważ mają jedną grupę aminową w swojej strukturze molekularnej. Dokładniej rzecz ujmując, uważa się, że noradrenalina ma szczególny wpływ na lęk i uwagę, serotonina szczególnie wpływa na obsesje i kompulsje, a dopamina jest zaangażowana w przyjemność, motywację i uwagę. Serotonina szczególnie choć, uważa się, że jest głównym neuroprzekaźnikiem niż może ewentualnie nawet regulować inne neuroprzekaźniki. Stwierdzono, gdy organizm nie może zrobić tyle serotoniny, być może w przypadkach, takich jak zubożenie tryptofanu (który jest aminokwasem ciało używa do produkcji serotoniny), ludzie mogą zacząć się objawy depresji. Chociaż jest to ciekawa myśl, badania wciąż trwają, dlaczego niektóre neuroprzekaźniki mogą być zmniejszone u pacjentów z depresją. Ostatecznie, rozwój depresji jest skomplikowany, prawda? Inne czynniki mogą być również zaangażowane, takie jak główne stresy i jak każdy z nas indywidualnie radzi sobie z tym, co przychodzi na nasz sposób.
W celu zdiagnozowania dużego epizodu depresyjnego, który ułatwia diagnozę zaburzenia depresyjnego, pacjenci muszą spełniać pewne kryteria znalezione w Diagnostycznym i Statystycznym Podręczniku Zaburzeń Psychicznych, piąty dodatek. Muszą być dotknięci 5/9 objawami przez większość dnia, prawie każdego dnia, a jeden z nich musi być albo obniżony nastrój lub zmniejszone zainteresowanie działaniami. Inne objawy obejmują przyrost lub utratę wagi, bezsenność lub nadmierne spanie, pobudzenie psychoruchowe lub spowolnienie, zmęczenie, poczucie nadmiernej bezwartościowości lub winy, zaburzenia poznawcze i nawracające myśli o śmierci lub samobójstwie. Musi występować znaczne upośledzenie lub niepokój w życiu danej osoby. Objawy nie mogą być również spowodowane stanem chorobowym lub substancjami (zatrucie lub odstawienie) i nie mogą być lepiej wyjaśnione przez inne zaburzenie psychiczne.
Depresję można również sklasyfikować w różnych podtypach.
Depresja poporodowa występuje po porodzie. Badania wykazują jednak, że przed porodem często występowały objawy depresji, dlatego obecnie diagnozuje się ją jako zaburzenie depresyjne o początku okołoporodowym. Początek może więc wystąpić w czasie ciąży lub 4 tygodnie po porodzie. Zmiany hormonalne mogą odgrywać rolę, szczególnie w estrogenach i progesteronie. Ponadto czynnikiem mogą być nagłe zmiany w stylu życia, ponieważ może się to zdarzyć również u mężczyzn.
Depresja atypowa występuje wtedy, gdy nastrój ulega poprawie pod wpływem pozytywnych wydarzeń/czynności. Nazywa się to reaktywnością nastroju. Kontrastuje to z depresją melancholiczną. Może też występować wzmożony apetyt, nadmierne spanie, uczucie ciężkości (zwane też paraliżem ołowianym), wrażliwość na odrzucenie. Ta ostatnia to odczuwanie niepokoju przy najmniejszym dowodzie odrzucenia. Innym ważnym podtypem jest depresja atypowa, która charakteryzuje się poprawą nastroju. Inna jednostka znana jest jako uporczywe zaburzenie depresyjne, czasami używane do opisania łagodniejszych objawów depresji, które występują przez dłuższy czas, 2+ lat z dwoma lub więcej z następujących: zaburzenia apetytu, zaburzenia snu, zmęczenie/niski poziom energii, niska samoocena, słaba koncentracja lub niezdecydowanie i poczucie beznadziejności lub pesymizmu. Wreszcie, depresja/niski nastrój jest obecny przez większość dnia przez więcej dni niż nie w ciągu tego ponad 2-letniego okresu czasu.
Z tak wieloma czynnikami związanymi z depresją, leczenie może stanowić wyzwanie. Ale 70-80% pacjentów może doświadczyć znacznej poprawy dzięki leczeniu. Można je podzielić na dwie grupy: farmakologiczne i niefarmakologiczne.
Niefarmakologiczne
Wielu badaniach poparto solidne korzyści płynące z aktywności fizycznej. Szczególnie spędzanie co najmniej 90 minut tygodniowo przy 70-85% rezerwy tętna (HRR). Endorfiny, neuroprzekaźniki i endokannabinoidy są uwalniane. Ponadto, temperatura ciała jest podnoszona i napięte mięśnie są zrelaksowane.
-Zmiany w diecie mogą pomóc. Nie ma srebrnej kuli do żywności chociaż. Ale więcej owoców i warzyw pomaga nam mieć zrównoważone odżywianie, promować zdrowe bakterie jelitowe i pozwalają nam uzyskać składniki odżywcze potrzebne do tych neuroprzekaźników i innych związków, które promują zdrowie neurologiczne.
-Psychoterapia, zwłaszcza modalności, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, terapia interpersonalna i dialektyczna terapia behawioralna są udowodnione, aby być skuteczne. Oni rzeczywiście promować terapeutyczne połączenia w naszych sieci neuronalnych, a niektóre badania znalazły to nawet promowane neurogenesis.
Farmakologiczne
W przypadkach ciężkich lub bardziej uporczywych objawów depresji, leki mogą być wskazane. Najczęściej przepisywane formy to selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny lub SSRI. W szczelinie synaptycznej, po neuroprzekaźniki są uwalniane, są one ponownie wchłaniane, SSRI blokują ich ponowny wychwyt, pozwalając im ułatwić więcej komunikacji między neuronami. Inne klasy leków obejmują trójcykliczne i inhibitory monoaminooksydazy (MAOI). MAOI są nadal uważane za jedne z najskuteczniejszych leków na zaburzenia depresyjne. Jednak najskuteczniejszą metodą leczenia pozostaje terapia elektrokonwulsyjna (ECT). Szczególnie w bardzo uporczywych przypadkach depresji lub ciężkiej depresji (np. depresja psychotyczna, zagrażające samobójstwo, depresja katatoniczna). W znieczuleniu ogólnym przez mózg pacjenta przepuszcza się niewielką ilość prądu elektrycznego i wywołuje się krótki (~1 minuta) napad drgawkowy. ECT jest stosowana od dziesięcioleci i jest skuteczna w osiąganiu remisji aż u 50%, a czasem 85% pacjentów. Jednak powód, dla którego wywołanie napadu drgawek wydaje się poprawiać objawy, nie jest dobrze poznany.
Kliniczna depresja jest trudna. Zarówno dla tych, którzy jej doświadczają, jak i dla osób, które ich otaczają. W przeciwieństwie do wielu innych chorób, choroby psychiczne niestety nadal noszą piętno, co prowadzi do osądu, który może sprawić, że osoba cierpiąca na depresję poczuje się jeszcze gorzej. Wsparcie społeczne jest absolutnie konieczne i prowadzi do lepszych wyników leczenia.
.