Louis-Jacques-Mandé Daguerre (1787 – 1851) był francuskim artystą, malarzem, fotografem i twórcą teatru dioram. Jest on najbardziej znany z rozwoju dagerotypii, która jest jedną z najwcześniejszych udanych metod fotografowania.
Louis Daguerre urodził się 18 listopada 1787 roku w Cormeilles-en-Parisis, Val-d’Oise, we Francji. Swoją wiedzę zbierał poprzez praktyki, a robił to w architekturze, projektowaniu teatrów i malarstwie panoramicznym. Zainspirowany camera obscura próbował znaleźć sposób na utrwalenie tworzonego przez nią obrazu. Usłyszał o Nicéphore Niépce, który również eksperymentował z fotografią i w 1829 roku nawiązali współpracę, której celem było ulepszenie procesu fotograficznego. Niépce wynalazł heliograf, który wykorzystywał płytę pokrytą bitumem z Judei, który twardniał pod wpływem światła. Miękkie części można było łatwo usunąć, ale płytę trzeba było naświetlać przez wiele godzin lub dni, a cały proces nie był zbyt praktyczny. Kiedy Niépce zmarł w 1833 roku, Daguerre kontynuował eksperymenty i przeniósł uwagę z bitumu na sole srebra, które również są wrażliwe na światło. Użył cienkiej posrebrzanej blachy miedzianej i wystawił ją na działanie oparów wydzielanych przez kryształy jodu, co dało mu na powierzchni warstwę światłoczułego jodku srebra. Proces ten nazwał dagerotypią i początkowo również wymagał długich okresów naświetlania, aby ukazać obraz. Później odkrył, że niewidocznie słaby obraz (zwany „obrazem utajonym”), powstały w wyniku znacznie krótszej ekspozycji, może być chemicznie wywołany do postaci widocznego obrazu, jeśli zostanie poddany działaniu oparów wydzielanych przez rtęć podgrzaną do temperatury 75°C. Obraz utrwala się następnie poprzez przemycie płyty w gorącym, nasyconym roztworze soli kuchennej. W wyniku dalszych eksperymentów Daguerre odkrył, że łagodny roztwór tiosiarczanu sodu działa lepiej i jest znacznie mniej trujący. Powstały obraz jest lustrzany, a ciemne części obrazu mają powierzchnię odbijającą i muszą być trzymane w taki sposób, aby odbijały ciemny kolor. Często były one oprawiane w szkło, aby zapobiec matowieniu, które pojawiało się, gdy dagerotyp był zbyt długo wystawiony na działanie powietrza. Na początku ekspozycja musiała trwać 10 minut lub więcej, ale w ciągu kilku lat Daguerre’owi udało się skrócić ją do zaledwie kilku sekund dzięki zastosowaniu różnych substancji chemicznych i „szybkich obiektywów”.
Daguerre upublicznił swój wynalazek w 1839 roku, ale początkowo bez wyjaśnienia, jak działa jego proces. Przedstawił go Francuskiej Akademii Nauk 7 stycznia. Wieczny sekretarz Akademii François Arago otrzymał pełne wyjaśnienie zasady działania, ale tylko w ścisłej tajemnicy. Rząd francuski otrzymał prawa do dagerotypii w zamian za dożywotnią rentę dla Daguerre’a i syna Niépce’a, Isidore’a. 19 sierpnia 1839 roku rząd francuski przekazał prawa do dagerotypii „za darmo dla świata” wraz z kompletną instrukcją obsługi. W 1939 roku National Academy of Design nadała Louisowi Daguerre tytuł Honorowego Akademika.
Obok fotografii, Daguerre pracował nad dioramami, a właściwie wynalazł je wraz z Charlesem Marie Boutonem. Były to sceny, które oświetlone od przodu pokazywały jedną scenę, a oświetlone od tyłu pokazywały inną. Na przykład, pociągi mogły się poruszać, a następnie rozbić lub scena pokazywała krajobraz przed i po trzęsieniu ziemi. Pierwszy teatr dioram został otwarty 11 lipca 1822 roku i pokazywał dwie dioramy – jedną Daguerre’a i drugą Boutona, które z czasem stały się standardem i jedna zawsze przedstawiała wnętrze, a druga krajobraz. Te dioramy nie były zabawkami, ale dużymi scenami. Niektóre sceny miały 20 metrów szerokości i 14 metrów wysokości i były oglądane przez publiczność liczącą około 350 osób. Bouton ostatecznie wycofał się i pozostawił teatr dioram Daguerre’owi.
Louis Daguerre zmarł 10 lipca 1851 roku w Bry-sur-Marne z powodu niewydolności serca.
.