Voor mij, als vader, komt de gruwel in Longo’s verhaal voort uit het idee dat een man het beste wat een mens ooit kan scheppen, een gezin en kinderen, zou kunnen doden – “vernietigen” is de term die psychologen voor deze misdaad gebruiken. Finkels interesse komt echter voort uit het feit dat Longo een leugenaar is; zowel de film als het boek zijn opgezet als parabels over waarheid en leugens. Finkel was een succesvol schrijver voor The New York Times, totdat hij betrapt werd op het verzinnen van een interview voor een artikel over kinderslavernij in Afrika. Net nadat hij was ontslagen, arresteerden FBI agenten en de Mexicaanse politie Longo in de Yucatan. Hij was daarheen gevlucht nadat hij zijn familie had vermoord. Hij had mensen, waaronder zijn nieuwe Duitse vriendin, verteld dat hij “Mike Finkel” van The New York Times was.
Finkel begon Longo in de gevangenis te bezoeken. In de film houdt Longo vol dat hij onschuldig is in de aanloop naar het proces, om vervolgens schuld te bekennen aan twee van de moorden, en zijn overleden vrouw de schuld te geven voor de andere twee. Finkel is er kapot van als hij hoort dat Longo schuldig is, en dat hij gelogen heeft. (In het boek schrijft Finkel daarentegen dat hij nooit aan Longo’s schuld heeft getwijfeld – hoewel hij Longo tijdens zijn wooing voor zijn project herhaaldelijk vertelde dat hij hem als “een onschuldige man” beschouwde.)
Niemand in de Pacific Northwest had ooit aan Longo’s schuld getwijfeld. De dag dat de familie verdween, had Longo een kerstfeest bijgewoond; gaf een collega een fles MaryJane’s parfum als kerstcadeau; huurde een film van Blockbuster; werkte een shift bij Starbucks; en speelde een paar spelletjes volleybal.
Daarna had hij een auto gestolen, naar San Francisco gereden, en een gestolen creditcardnummer gebruikt om een ticket naar Mexico te kopen. “Ik stuurde ze naar een betere plek,” vertelde hij de FBI-agenten die hem thuis brachten uit Mexico. Maar hij weigerde de woorden “Ik heb ze vermoord” te zeggen, en zijn advocaten bereidden zich voor op een niet-schuldig pleidooi en een hoofdstrafproces op vier aanklachten van moord met voorbedachte rade.
Aan het begin van 2003 pleitte Longo schuldig aan de moorden op MaryJane en Madison, maar “niet schuldig” aan de dood van Zachery en Sadie. Tijdens het proces getuigde hij dat MaryJane, in een vlaag van woede over de roekeloosheid van haar echtgenoot, om de een of andere reden Zachery en Sadie had verdronken en Madison probeerde te wurgen; Longo zei dat hij toen thuiskwam, MaryJane in woede wurgde, en vervolgens Madison doodde om haar uit haar lijden te verlossen.
Medelijden met de advocaten: Het is moeilijk om te pleiten voor een cliënt die ontkent vier leden van zijn gezin te hebben gedood door te beweren dat hij er slechts twee heeft gedood – en nog moeilijker om sympathie op te wekken voor een man die toegeeft zijn vrouw te hebben gewurgd en haar vervolgens de schuld geeft van het doden van twee van haar eigen kinderen.
Een paar maanden voor zijn proces, Longo gebruikt een illegale brief druppel in de gevangenis wet bibliotheek om een 15-pagina liefdesbrief te sturen naar een aantrekkelijke medegevangene genaamd Jennifer Muscutt. Zijn brief begon met, “Lieve Senorita Cotton Candy” en ging vanaf daar verder. Muscutt, zoals de advocaten zeggen, verraadde hem en werd vrijgesproken van drugsmisdrijven. De officier van justitie gebruikte de brief om een huiszoekingsbevel te krijgen voor Longo’s cel, en bewakers namen een dossier in beslag met handgeschreven documenten. Longo’s advocaat betoogde dat het dossier proces-voorbereidend materiaal bevatte, maar de rechter verklaarde ze toelaatbaar. Nieuwsberichten op dat moment zeiden dat ze details bevatten van de moorden op Mary Jane en Madison. Als dat waar was, zou dat een einde hebben gemaakt aan elke kans dat Longo kon beweren onschuldig te zijn aan alle vier de moorden. De Cotton Candy brief was toelaatbaar na het schuldig vonnis, toen de jury zich beraadde over de doodstraf. Ik vermoed dat Mahatma Gandhi, als hij de brief had gezien, voor de naald zou hebben gestemd.