Het lijkt eenvoudig genoeg: een dier heeft dorst, het drinkt wat water, en het heeft geen dorst meer. Hoewel deze onopvallende opeenvolging van gebeurtenissen waarschijnlijk bekend is bij alle miljarden en miljarden dieren die de aarde bevolken, komen wetenschappers nu pas dichter bij het neurale circuit dat een tekort aan water in het lichaam vertaalt in de onontkoombare drang om te drinken.
Het deel van de hersenen dat de interne waterhuishouding van het lichaam waarneemt en reguleert, wordt de lamina terminalis genoemd. Het heeft drie verbonden subregio’s – het subfornicale orgaan (SFO), het organum vasculosum lamina terminalis (OVLT) en de mediane preoptische nucleus (MnPO).
Uit recent onderzoek bij muizen is gebleken dat uitdroging activiteit in de SFO teweegbrengt, die vervolgens de MnPO activeert, die op zijn beurt drinkgedrag blijkt te induceren. Wanneer het vochtgehalte in het lichaam weer normaal is, zendt het MnPO een signaal terug naar de SFO dat de dorst doet verdwijnen. Door bepaalde neuronen in deze delen van de hersenen te stimuleren en te deactiveren, bevestigden onderzoekers het verband.
De afbeelding hierboven toont geprikkelde neuronen in het MnPO in reactie op uitdroging.