Je zult losraken. Ik adopteerde Emily kort nadat ik freelance schrijfster werd, en ik schreef drie boeken met haar aan mijn zijde. Ze was de metronoom van mijn leven. Nu ze er niet meer is, zweefde ik door een ruimte die zij niet langer bezette, maar die ik achtervolgde met elk wit haartje dat ik vond op mijn dekens, op de vloer, in mijn schoenen. Op een keer, in de eerste week na haar dood, kwam ik uit de kelder en keek naar de plek waar ze gewoonlijk zou wachten. Ik riep naar haar met het dwaze idee dat ze boven aan de trap zou verschijnen. Maar natuurlijk, nee: gewoon weer een mokerslag die me eraan herinnerde dat ze er echt niet meer was.
Rouw is vermoeiend. Afgelopen herfst heb ik twee marathons en een ultramarathon gelopen. Na de dood van Emily kon ik mezelf niet door drie mijl slepen, om nog maar te zwijgen van de energie om uit bed te komen, kleren aan te trekken die niet mijn pyjama waren en regelmatig te douchen. Ik schoof opdrachten van me af omdat het idee om mijn vingers aan het toetsenbord te zetten ondenkbaar was als Emily niet op haar bed in de hoek van mijn kantoor lag te slapen. Dit waren ellendige, door verdriet geteisterde dagen, omgeven door een oorverdovende stilte.
Ik ging na haar dood weer in therapie en kreeg te horen dat ik depressief was, wat niet verwonderlijk was, want ik was begonnen om half negen ’s avonds in bed te glijden en pas een halve dag later op te staan. Het verliezen van een metgezel en je routine in één keer, vooral als je alleenstaand bent zoals ik, kan iedereen in een neerwaartse spiraal brengen.
Het zal beter worden. Je zult het niet willen horen, of geloven, omdat de pijn zo verstikkend is. Maar het wordt minder, bijna zonder dat u het merkt.
Maar toch slaat het terug. Dit kan gebeuren op voorspelbare momenten, zoals wanneer je besluit haar kist te verkopen, en soms ook niet. Kort na Emily’s dood stapte ik op het vliegtuig en ging naar Florida om de pijn te verdrijven met de hele dag aan het zwembad, onderbroken door drankjes in de middag. Het werkte, enigszins, maar op mijn laatste avond daar, barstte mijn gezicht open in de World of Disney winkel toen ik een mok zag met het karakter Stitch met aan de ene kant “dapper” en aan de andere kant “trouw”. Alleen de caissière merkte dat ik betaalde met tranen en snot in mijn gezicht. Ik rende toen de winkel uit om naar een meer te staren.