Manumisja jest zdefiniowana jako formalny proces, w którym właściciel niewolników może dać swoim niewolnikom ich legalną wolność. W okresie amerykańskiego niewolnictwa od 1600 do 1865 roku, była to jedna z głównych dróg dostępnych dla niewolnika, aby uzyskać jego lub jej wolność. To legalne lub formalne zwolnienie z niewoli było jedną z najczęściej stosowanych metod dostępnych dla wolnych Afroamerykanów w amerykańskim systemie sądowniczym. Właściciele niewolników wykorzystywali obietnicę manumisji do zapewnienia posłuszeństwa swoich niewolników i często nagradzali wierną służbę manumisją. Manumisja ewoluowała od liberalnej interpretacji prawnej do procesu mającego na celu usunięcie wyzwolonych Afroamerykanów ze społeczeństwa posiadającego niewolników.
Wczesna manumisja
W XVII wieku, manumisja była stosowana liberalnie w całych amerykańskich społecznościach posiadających niewolników. Zwykle dotyczyło to zarówno Afroamerykanów, jak i rdzennych Amerykanów, którzy byli wykorzystywani jako niewolnicy na plantacjach lub farmach w osadach wzdłuż wybrzeża Atlantyku. Właściciele niewolników wykorzystywali manumisję do wynagradzania za ich służbę bez żadnych ograniczeń ze strony sądów kolonialnych czy rządów. Bliżej XVIII wieku rządy, szczególnie na amerykańskim Południu, zaczęły stawiać wymagania regulujące wyzwolenie niewolników i ich rolę w społeczności. W Wirginii zarówno niewolnicy afroamerykańscy, jak i rdzenni Amerykanie mogli uzyskać wolność poprzez manumisję, ale nie mogli w trakcie jej trwania pozyskać białych osadników jako indentured servants. Mogli jednak pozyskać jako niewolników swoich własnych Afroamerykanów lub rdzennych Amerykanów. W Maryland, właściciel niewolnika mógł udzielić mu manumisji poprzez ustne polecenie lub obietnicę. Ta forma manumisji ujawniła inną przyczynę legalnego wyzwolenia niewolników, którą było porzucenie starszych i słabych niewolników w społeczeństwie kolonialnym. Rządy kolonialne zaczęły wymagać dodatkowych ograniczeń dotyczących manumisji, czyniąc z niej bardziej skomplikowaną sprawę w sądach. Do roku 1752 Maryland zdelegalizował przyznawanie manumisji na podstawie zwykłej obietnicy lub testamentu.
W wielu południowych koloniach nagradzanie statusu manumisji zostało zdefiniowane jako nagroda za służbę dla pana niewolników. W systemie sądowniczym terminy wierna lub zasłużona służba były używane jako główny powód prawny przyznania manumisji. Posłuszeństwo niewolnika było głównym czynnikiem w tym prawnym określeniu przyznania mu wolności. Wierna służba była nagrodą dla konkretnego niewolnika za wiele lat służby dla pana i jego rodziny. Zasłużona służba była nagrodą za konkretny czyn, który niewolnik wykonał dla swojego pana. Żadne ograniczenia nie były nakładane na przyznawanie manumisji przez sąd.
W siedemnastowiecznej Karolinie Północnej, manumisja była obsługiwana przez sądy okręgowe, które były najniższym poziomem sądownictwa w kolonii. Te sądy byłyby officered przez członków powiatu, którzy zostali mianowani przez państwo Zgromadzenie Ogólne. W tym samym okresie Georgia postrzegała manumisję jako prywatną sprawę właściciela niewolników i nie zgłaszała przyznania wolności niewolnikom do żadnego organu rządu kolonialnego. W dużej mierze liberalny charakter praw dotyczących manumisji wynikał z pragnienia właścicieli niewolników, by uwolnić niewolników i ich dzieci, które powstały w wyniku konkubinatu właścicieli z kobietami niewolników. W oczach wielu właścicieli te mulackie dzieci były częścią ich naturalnej rodziny i nie chcieli oni, aby pozostawały one w straszliwym systemie niewolnictwa. To uzasadnienie manumisji było bardzo powszechne wśród kwakrów w północno-wschodniej Karolinie Północnej, zanim członkowie kościoła zaczęli dążyć do emancypacji lub uwolnienia Afroamerykanów.
THOMAS DAY
Thomas Day (ok. 1801-1861), stolarz, urodził się jako wolna osoba kolorowa w Dinwiddie County w Wirginii w 1801 roku. Ojciec Daya, John, również był z zawodu stolarzem, który pracował w petersburskim przemyśle meblowym w latach 1700. Ustna tradycja rodzinna głosiła, że John Day był nieślubnym synem białej pani plantacji z Karoliny Południowej i jej woźnicy. Kobieta udała się do społeczności kwakrów w Karolinie Północnej, aby urodzić dziecko i pozostawiła fundusze na edukację i szkolenie chłopca jako wykwalifikowanego rzemieślnika.
Podobnie jak inni wolni czarni, Day rozpoczął działalność w branży stolarskiej, która dostarczała meble na zamówienie na rynki w Karolinie Północnej i Wirginii. Ponieważ nigdy nie był wychowany jako niewolnik, Day i jego krewni działali bez zastrzeżeń w białych społecznościach w regionie Tidewater. Do 1823 roku Day pojawił się w Milton w Karolinie Północnej, a w wieku dwudziestu sześciu lat zdobył wystarczające fundusze, by kupić nieruchomość na potrzeby swojego biznesu meblowego.
W 1830 roku Day udał się do Wirginii, by poślubić Aquillę Wilson, inną wolną Afroamerykankę. Nie mógł ponownie wjechać do Karoliny Północnej z powodu nowego prawa zapobiegającego imigracji wolnych osób kolorowych. Day odwołał się do Zgromadzenia Ogólnego Karoliny Północnej i dzięki podpisom sześćdziesięciu jeden białych obywateli, w tym byłego gubernatora i ustawodawcy Karoliny Północnej, uchwalono specjalną ustawę zezwalającą jemu i jego narzeczonej na ponowny wjazd do stanu. Day stał się członkiem lokalnego białego kościoła i białego społeczeństwa, i pozostał nim aż do swojej śmierci w 1861 r.
ŹRÓDŁO: Barfield, Rodney D., and Patricia M. Marshall. Thomas Day: African American Furniture Maker. Raleigh, NC: Biuro Archiwów i Historii, 2005.
Inna forma manumisji można znaleźć w tym, co można opisać jako ustalenia samo-kupna. W tych szczególnych przypadkach, niewolnik pracował i generował fundusze, które w końcu prowadziły do tego, że niewolnik był w stanie „wykupić” się od swojego pana. Wielu z tych niewolników było wyszkolonych w jakimś fachu, takim jak kowal, rzemieślnik, mechanik czy rzemieślnik. Byli kontraktowani z innymi panami do pracy w małych miastach i portach, aby generować fundusze dla swojego właściciela. Umowy te miały na celu zmotywowanie wykwalifikowanych niewolników do pracy bez bezpośredniego nadzoru. Starsi niewolnicy wykupywali swoją wolność od swojego pana, a pan mógł wykorzystać te fundusze na zakup młodszych niewolników. W niektórych przypadkach właściciele niewolników zachowywali prawa do dzieci zrzeczonych niewolników przez całe ich życie. W innych przypadkach dzieci otrzymywały prawo do wolności po osiągnięciu pełnoletności. Proces „samowykupu” był zyskownym systemem dla właściciela niewolników, w którym osiągał on maksymalny zysk ze swojej inwestycji w niewolnika.
Tak jak w przypadku liberalnej polityki manumisji w Maryland, rządy kolonialne wprowadziły ograniczenia w manumisjach, aby zapewnić, że starsi, słabi lub szczególnie buntowniczy niewolnicy nie zostaną wyzwoleni do społeczeństwa. Zarówno w New Jersey, jak i w Nowym Jorku właściciel niewolnika był zobowiązany do dostarczenia obligacji, dzięki której wyzwolony niewolnik otrzymywał roczną zapłatę. Do roku 1717 Nowy Jork zlikwidował wymóg corocznej zapłaty, ale nadal wymagał od właściciela niewolników złożenia kaucji w kolonii. Connecticut wymagał od właścicieli niewolników przyjęcia odpowiedzialności za swoich byłych niewolników oraz zapewnienia wsparcia i opieki wyzwolonemu niewolnikowi. Ta praktyka manumisji w północnych stanach trwała do czasu, gdy prawie wszystkie stany na północ od linii Masona-Dixona wyemancypowały swoich niewolników w okresie po Rewolucji Amerykańskiej.
Nawet jako kolonie brytyjskie, południowe stany wprowadziły ograniczenia w przyznawaniu manumisji poprzez nałożenie kontroli na wyzwolonych niewolników. W 1712 roku Karolina Południowa zażądała od poddanych manumisji niewolników, by opuścili kolonię, gdy tylko sądy zatwierdzą ich status manumisji. Stany południowe dostrzegały potencjalne niebezpieczeństwo, że ich biała populacja będzie liczniejsza od niewolników, i obawiały się, że wyzwoleni niewolnicy staną się potencjalnymi przywódcami powstań niewolniczych. Początkowo Karolina Północna wymagała od wyzwolonych niewolników, by opuścili kolonię przed Rewolucją Amerykańską, ale słaby system sądów okręgowych nie egzekwował tego prawa wobec wyzwolonej ludności afroamerykańskiej. Wiele stanowych systemów sądowniczych działało w oparciu o liberalną interpretację stanowych ustaw o manumisji i pozwalało, aby sprawy o manumisję toczyły się bez żadnych ograniczeń. Ponadto grupy religijne, które opowiadały się za emancypacją, wykorzystały prawa manumisyjne do uwolnienia pewnej liczby niewolników w społeczeństwie. W Karolinie Północnej kwakrzy wykorzystali pobłażliwe egzekwowanie praw manumisji do uwolnienia niewolników w zdominowanych przez kwakrów społecznościach.
Nineteenth-Century Manumission
W XIX wieku manumisja była postrzegana jako jedna z legalnych metod kontroli populacji Afroamerykanów na południu Stanów Zjednoczonych. Powstania niewolników Daniiła Veseya (1822) i Nata Turnera (1831) skłoniły południowe stany do wprowadzenia dalszych ograniczeń w praktyce manumisji. Południowi przywódcy stawali się coraz bardziej przekonani, że uwolnieni niewolnicy w połączeniu z poparciem organizacji abolicjonistycznych i religijnych spowodują w przyszłości liczniejsze i silniejsze bunty niewolników.
Początkowo południowe stany starały się kontrolować proces manumisji poprzez system sądowy. W Karolinie Północnej w 1830 roku sprawy dotyczące manumisji zostały przeniesione z sądów okręgowych do bardziej restrykcyjnych sądów wyższych instancji. Właściciel niewolnika musiał złożyć pisemną petycję do sądu najwyższego, jeśli chciał uwolnić niewolnika poprzez manumisję. Ponadto musiał opublikować w gazecie ogłoszenie o swoich zamiarach na sześć tygodni przed aktem wyzwolenia i wnieść kaucję w wysokości 1000 dolarów. Organizacje religijne próbowały ominąć sądy, przyznając manumisję poprzez akt notarialny lub powierniczy innym członkom rodziny lub kościołowi jako prywatnej korporacji. Dzięki tym metodom grupy takie jak kwakrzy wykorzystywały manumisję do przenoszenia niewolników z niewoli do Kolei Podziemnej, luźno zorganizowanego systemu, który pracował nad transportem niewolników z niewoli na wolną Północ. W tych przypadkach sądy stanowe wyższej instancji orzekły, że manumisja nie może naruszać praw stanowych dotyczących społeczności afroamerykańskich niewolników. Stanowe sądy najwyższe zaczęły orzekać na korzyść restrykcyjnych praw niewolników, a udane sprawy o manumisję stawały się coraz mniej liczne.
Niemal wszystkie południowe stany uchwaliły prawa, które wymagały od poddanych manumisji niewolników opuszczenia stanu po przyznaniu petycji o manumisję. W Karolinie Północnej wyzwolony niewolnik musiał w ciągu dziewięćdziesięciu dni opuścić stan. Jeśli niewolnik wrócił, mógł zostać aresztowany i sprzedany z powrotem do niewoli. Inne południowe stany były podobne do Karoliny Północnej w swoich ograniczeniach dotyczących petycji o manumisję i wymogu opuszczenia stanu przez wyzwolonych niewolników. Na przykład Luizjana w 1852 roku wymagała od właścicieli niewolników złożenia kaucji w wysokości 150 dolarów za przewiezienie uwolnionego niewolnika z powrotem do Afryki. Stosując tę metodę, stany miały nadzieję zmniejszyć liczbę wolnych Afroamerykanów mieszkających w ich stanach, co zmniejszyłoby również niebezpieczeństwo, że uwolnieni niewolnicy doprowadzą do buntu przeciwko władzy cywilnej. Dania Vesey insurekcja została zaplanowana i wykonana przez wolnych Afroamerykanów mieszkających w Charleston, Karolina Południowa, a państwa starały się zapobiec tego rodzaju buntu z dzieje się ponownie w ich społeczeństwach.
W uzupełnieniu do strachu przed powstaniami, dobrobyt upraw pieniężnych na plantacji systemu również służył do zmniejszenia liczby manumisje znaleźć w południowych stanach. Praca niewolników była nieoceniona przy produkcji dużych zbiorów pieniężnych, takich jak bawełna i tytoń. Właściciele byli mniej skłonni do manumisji niewolników, jeśli byli pewni, że ich praca jest potrzebna do zbiorów. Migracja białych właścicieli nieruchomości do „Czarnego Pasa” Alabamy, Georgii i Missisipi zapewniła obniżenie wskaźników manumisji na niższych obszarach Południa. Niewolnicy pozostawali ważnym zabezpieczeniem finansowym, ponieważ ziemia mogła być kupowana i sprzedawana w lokalnych społecznościach. W czasach kryzysu gospodarczego, petycje manumisyjne pojawiały się w sądach stanowych, ponieważ właściciele niewolników próbowali pozbyć się chorych i słabych niewolników, pomimo wymogu złożenia kaucji w sądzie i transportu poza stan.
W latach poprzedzających wojnę secesyjną w USA, wskaźniki manumisji spadły na całym Południu. Strach przed buntami niewolników i dobrobyt gospodarczy generowany przez produkcję i zbiory upraw pieniężnych usunęły pragnienie białej populacji do manumitacji niewolników. Grupy religijne, takie jak kwakrzy, migrowały na północ do amerykańskiego Środkowego Zachodu z powodu ograniczeń wynikających z ich organizacji kościelnej i prób uwolnienia niewolników poprzez manumisję i przekazanie praw. Uwolnieni Afroamerykanie stracili wiele swobód obywatelskich, którymi cieszyli się w okresie rządów kolonialnych. Byli teraz zmuszeni do rejestrowania się w sądach okręgowych, aby ich ruchy mogły być śledzone przez białą społeczność. Do roku 1860 większość południowych stanów usunęła wszelkie przepisy, które popierały jakikolwiek rodzaj emancypacji, łącznie z manumisją. Przez to usunięcie, przywództwo białej społeczności mogło być pewne, że społeczność afroamerykańska, czy to wolna czy niewolnicza, była pod jej kontrolą i nadzorem.
BIBLIOGRAFIA
Berlin, Ira. Slaves Without Masters: The Free Negro in the Antebellum South. New York: Pantheon Books, 1974.
Blogger, Tommy L. Free Blacks in Norfolk, Virginia, 1790-1860: The Darker Side of Freedom. Charlottesville: University Press of Virginia, 1997.
Crow, Jeffery J., Paul D. Escott, and Flora J. Hatley. A History of African Americans w Północnej Karolinie. Raleigh: North Carolina Division of Archives and History, 1992.
Curry, Leonard. The Free Black in Urban America, 1800-1850: The Shadow of the Dream. Chicago: University of Chicago, 1981.
Franklin, John Hope. The Free Negro in North Carolina, 1710-1860. New York: Russell and Russell, 1943.
Franklin, John Hope, and Loren Schweninger. Runaway Slaves: Rebels on the Plantation. New York: Oxford University Press, 1999.
Johnson, Guion. Ante-Bellum North Carolina: A Social History. Chapel Hill: University of North Carolina Press, 1937.
Miller, Randall M., and John David Smith, eds. Dictionary of Afro-American Slavery. Westport, CT: Praeger, 1997.
Morris, Thomas D. Free Men All: The Personal Liberty Laws of the North, 1780-1861. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1974.
Morris, Thomas D. Southern Slavery and the Law, 1619-1860. Chapel Hill: University of North Carolina Press, 1996.
Stephen, Whitman T. The Price of Freedom: Slavery and Manumission in Baltimore in Early National Maryland. Lexington: University Press of Kentucky, 1997.
Wikramanayake, Marina. A World in Shadow: The Free Black in Antebellum South Carolina. Columbia: University of South Carolina Press, 1973.
.