Duizenden platbodems ploegen door de woeste zee onder een koude grijze hemel. De stank van dieseldampen en braaksel was overweldigend toen de kleine vaartuigen naar de stranden rukten. Golven sloegen hard tegen de multiplex rompen, terwijl kogels afketsten op de platte stalen bogen.
Bange mannen in uniform hurkten neer onder de gangboorden om het voortdurende vijandelijke vuur te ontwijken. Plotseling hoorden ze het geluid van de kielen die tegen zand en steen knarsten. Zware ijzeren rampen vielen in de branding en de mannen stormden voorwaarts in het koude water naar een onzeker lot.
Het was 6:28 uur op 6 juni 1944, en de eerste LCVP’s – Landing Craft, Vehicle and Personnel – waren net aan land gekomen op Utah Beach in Normandië. D-Day en de geallieerde invasie van Europa waren begonnen.
Minder dan vier maanden eerder werd het patent voor diezelfde boten uitgereikt. Andrew Jackson Higgins had zijn idee op 8 december 1941 ingediend bij het Octrooibureau van de Verenigde Staten – de dag na de Japanse aanval op Pearl Harbor. Nu werden deze 36-voet LCVP’s – ook bekend als Higgins boten – vervaardigd in duizenden om Amerikaanse soldaten, mariniers en zeelieden te helpen de vijand aan te vallen door middel van amfibische aanvallen.
Higgins’ creatie had een dramatische invloed op de uitkomst van de landing in Normandië 75 jaar geleden, evenals vele andere marine-operaties in de Tweede Wereldoorlog. Het unieke ontwerp van het vaartuig in combinatie met de vastberadenheid van de uitvinder om te slagen kan heel goed de balans van de overwinning binnen handbereik van de geallieerden hebben gebracht. Tenminste, dat is wat president Dwight D. Eisenhower geloofde. “Andrew Higgins is de man die de oorlog voor ons heeft gewonnen”, zei hij tegen auteur Stephen Ambrose in een interview uit 1964.
“Zijn genie was het oplossen van problemen,” zegt Joshua Schick, een curator van het National World War II Museum in New Orleans, dat vorige maand een nieuwe D-Day-tentoonstelling opende met een replica op ware grootte van een Higgins-boot. “Higgins paste het toe op alles in zijn leven: politiek, omgaan met vakbonden, het verwerven van werknemers, het produceren van fantastische dingen of enorme hoeveelheden van dingen. Dat was zijn essentie.”
Higgins, een inwoner van Nebraska die zich in New Orleans vestigde als succesvol houthandelaar, begon in de jaren dertig met het bouwen van boten. Hij concentreerde zich op boten met een platte bodem om te voldoen aan de behoeften van zijn klanten, die de ondiepe wateren in en rond de Mississippi rivier delta bevoeren. Hij sleutelde voortdurend aan het concept omdat hij zijn boten wilde verbeteren om ze beter te laten overeenstemmen met het ideaal in zijn eigen geest van wat deze boten zouden moeten zijn.
Tijdens de Drooglegging had Higgins een contract met de U.S. Coast Guard om snelle boten te bouwen voor de achtervolging van rum runners. Er zijn geruchten dat hij toen naar de rumrunners ging en hen aanbood om nog snellere boten te verkopen. Schick bevestigt de verhalen niet direct, maar hij ontkent ze ook niet.
“Dat is altijd leuk om over te lachen en te gniffelen, maar niemand heeft ooit een dossier bijgehouden waarin staat dat ze dat hebben gedaan,” zegt hij diplomatiek.
Higgins’ innovatieve geest maakte een reeks doorbraken mogelijk die leidden tot het uiteindelijke ontwerp dat zijn naamgevende boot werd. De eerste was de lepelboeg die opkrulde in de buurt van de helling, waardoor het water eronder kwam en het vaartuig naar de kust kon stuwen en weer weg kon varen na het lossen. Later werd een nok aan de kiel toegevoegd, wat de stabiliteit verbeterde. Daarna werd een V-vormige kiel gemaakt, waardoor de boot hoger in het water kon liggen.
“Er was geen taak die Higgins niet aankon,” zegt Schick. “Hij vond een manier om iets te doen en vond dan een manier om het beter te doen.”
Higgins begon landingsvaartuigen te maken voor de marine toen de Tweede Wereldoorlog begon. Hij bouwde een 30-voeter, de Landing Craft Personnel (LCP), gebaseerd op overheidsspecificaties maar hij stond erop dat een grotere boot beter zou presteren. De marine gaf toe en hij kwam met een 36-voet versie, de Landing Craft Personnel Large (LCPL), die de standaard zou worden voor de rest van de oorlog.
De mariniers waren echter niet helemaal tevreden met deze boot. Het ontwerp vereiste dat personeel en materieel van boord werden gehaald door over de zijkant te gaan. In 1942 vroegen de mariniers om een helling toe te voegen aan de voorkant van het vaartuig om sneller te kunnen vertrekken.
“Higgins neemt de LCPL, snijdt de boeg eraf, plaatst er een helling op en dan wordt het de LCVP, die de beroemde Higgins Boot wordt,” zegt Schick.
Dit landingsvaartuig, vaak aangeduid als “de boot die de Tweede Wereldoorlog won,” kon snel tot 36 man van transportschepen naar de stranden vervoeren. Het kon ook een Willys Jeep, kleine vrachtwagen of andere uitrusting met minder troepen vervoeren. Higgins’ eerdere modificaties samen met een ingenieus beschermd propellersysteem ingebouwd in de romp stelden de boten in staat om te manoeuvreren in slechts 10 inches water.
Deze versie werd de basis voor een verscheidenheid van ontwerpen en verschillende configuraties tijdens de Tweede Wereldoorlog. LCA (Landing Craft Assault), LCM (Landing Craft Mechanized), LCU (Landing Craft Utility), LCT (Landing Craft Tank) en andere modellen volgden dezelfde fundamentele stijl, allen gebouwd door Higgins of onder licentie van zijn bedrijf, Higgins Industries. Higgins werd genoemd op 18 patenten, waarvan de meeste waren voor zijn boten of verschillende ontwerpaanpassingen aan de vaartuigen.
Op het hoogtepunt van de Tweede Wereldoorlog was Higgins Industries de grootste werkgever in het gebied rond New Orleans. Meer dan 20.000 blanken, zwarten, vrouwen, bejaarden en gehandicapten werkten in zeven fabrieken in een van de eerste moderne geïntegreerde werkplaatsen in Amerika. Ze produceerden een verscheidenheid van landingsvaartuigen in verschillende vormen en maten, PT boten, bevoorradingsschepen en andere gespecialiseerde boten voor de oorlogsinspanning.
Higgins ontwikkelde een reputatie voor het kunnen doen van het onmogelijke. Eens vroeg de Navy hem of hij in drie dagen met plannen kon komen voor een nieuw bootontwerp. “Hell,” antwoordde hij. “Ik kan de boot bouwen in drie dagen.” En dat is precies wat hij deed.
“De man was alles over efficiëntie en dingen gedaan krijgen,” zegt Schick. “De marine begon te beseffen dat als er een onmogelijke taak was, geef het gewoon aan Higgins en hij zal het doen.”
Het geheim van Higgins succes kan zijn persoonlijkheid zijn geweest. Hij was gedreven om te slagen en liet zich nooit afremmen door hindernissen. Hij baande zich vaak een weg door of over bureaucratische moerassen, arbeidsproblemen, materiaaltekorten en negatief denkende mensen met een bruuske houding en een paar zoute woorden.
“Zolang Higgins degene was die de leiding had en niet op andere mensen hoefde te vertrouwen, kon hij door elk obstakel breken dat op zijn weg kwam,” zegt Schick. “Die houding van vastberadenheid en hard werken hielp hem om zowat elk probleem op te lossen.”
De Higgins Boot zag actie in vele amfibische landingen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Naast Normandië werden ze gebruikt in Sicilië, Anzio, Tarawa, Iwo Jima, Saipan, Okinawa, Peleliu en ontelbare andere stranden in het Europese en Pacifische oorlogsgebied.
Meer dan 20.000 van de door Higgins ontworpen landingsvaartuigen werden van 1942 tot 1945 gebouwd, maar vandaag zijn er nog minder dan 20 over. Ter herdenking van D-Day is een van de overgebleven Higgins-boten tot 27 juli te zien in de tuinen buiten het hoofdkantoor van het U.S. Patent and Trademark Office en het National Inventors Hall of Fame Museum in Alexandria, Virginia.
Hun nalatenschap kan niet worden onderschat. Ze veranderden het verloop van de oorlog en boden de geallieerden de mogelijkheid om overal toe te slaan met snelheid en effectiviteit – allemaal dankzij de ongelooflijke moed van de uitvinder, die dit jaar werd opgenomen in de National Inventors Hall of Fame.
“Higgins was een man die zijn tijd ver vooruit was,” zegt Schick. “Hij had houding en vastberadenheid. Hij wist hoe hij moest leiden en organiseren. Hij omringde zich met slimme mensen en wist hoe het beste uit hen te halen. Hij was een man met een sterke geest.”