Al meer dan een decennium is David Rawlings synoniem met één gitaar: De bescheiden Epiphone Olympic archtop met een klein lichaam uit 1935. Rawlings heeft er net zo vaak op gespeeld als op zijn muziekpartner Gillian Welch, dat wil zeggen: altijd. En naarmate Rawlings’ profiel langzaam is gegroeid van Americana-sideman tot allround gitaarheld, heeft hij eigenhandig de waarde van die Epiphones opgedreven. Velen die op zoek zijn naar die onmiskenbare toon van Rawlings – die geestverruimende, stuwende mid-range – hoeven alleen maar een Olympic te halen.
Maar, luister goed naar Rawlings uitstekende 2017-album Poor David’s Almanack, en je merkt misschien dat er iets is veranderd. Ja, zijn songwriting is nog steeds stellair en Rawlings handelsmerk loopjes – tinten van Norman Blake, Jerry Garcia en Doc Watson – gaan nergens heen, maar die gitaartoon is wat robuuster. Andere snaren? Andere microfoon? Nee, het hele album is opgenomen op Rawlings’ nieuwe gitaar. En niet zomaar een gitaar… een D’Angelico Excel uit 1959 die op bestelling was gemaakt door Homer Haynes (van Homer & Jethro faam). Rawlings kocht de gitaar van Gruhn Guitars (tussen Homer en Rawlings was de gitaar eigendom van de legendarische archtopverzamelaar Ranger Doug).
We hebben een lang profiel over Rawlings (geschreven door producer/muzikant Paul Burch) en zijn gedachten over de nieuwe gitaar, songwriting en opname in het Winter 2017 nummer van het Fretboard Journal (#41). Het volgende is een uittreksel van ons lange gesprek met hem.
Fretboard Journal: Vertel eens wat over je nieuwe gitaar?
David Rawlings: Het is een D’Angelico Excel uit 1959. Hij is besteld door Homer Haynes. Ik geloof dat John D’Angelico net een mandoline voor Jethro Burns had gemaakt. Ik heb fotokopieën van de brieven die over en weer gingen.
Het klinkt alsof wat er gebeurde was dat Homer D’Angelico een Stromberg stuurde om te laten repareren. En toen begonnen ze te praten over het maken van een archtop voor hem. En John geeft hem een soort van prijslijst van wat hij maakt. Ik denk dat de top van de lijn dit ding is, dat in Excel is maar vergelijkbaar met Johnny Smith’s is gemaakt. Het is echt een prachtig instrument.
had het bij George Gruhn’s maar het was nooit echt vermeld. Ik ben daar om een of andere reden naar binnen gegaan. George is een zeer interessante kerel en is al vele jaren een goede vriend. Ik zit daar gewoon met iemand over iets anders te praten en plotseling verschijnt George met een gitaar. Hij legde deze gigantische D’Angelico in mijn handen en zei: “Weet je, misschien kan dit je nieuwe stijl worden?”
Ik was al heel wat jaren op zoek naar een archtop die een aantal van de dingen kon doen die mijn kleine Epiphone kan doen – in termen van de manier waarop hij projecteert of de manier waarop hij snijdt – maar die een grotere body had.
En ik had jaren geleden op een gitaar gespeeld die ook van George was, een 16″ Gibson L-5 met punthals… een Maybelle Carter-tijdperk; ik ben er vrij zeker van dat het ’27 was. Veel van die gitaren klinken voor mij als jazzgitaren, maar af en toe hebben die gitaren wat ik beschouw als een countrygeluid, waar je een stijl op kunt spelen waar ik me in kan vinden. Zeker Maybelle’s heeft dat in overvloed.
Deze L-5 die jaren en jaren geleden een persoonlijke gitaar van George was, kwam op de markt en lag ver buiten mijn prijsklasse. Ik probeerde alles wat ik toen bezat te verkopen om hem te pakken te krijgen, want ik wilde een gitaar hebben met dit specifieke geluid. Ik dacht dat het een goede aanvulling zou zijn op mijn kleine Epiphone.
Dat lukte niet. Dus ik hield mijn oren open door de jaren heen. Als ik een bepaald geluid voor ogen heb met een instrument, is het echt moeilijk om iets te vinden dat daarbij past. De banjo die ik nu bespeel is een Whyte Laydie. We hoorden voor het eerst zo’n banjo in het Music Emporium in Cambridge in, ik denk, 1995. Hij kostte toen $3000 of zoiets en dat was in een tijd dat $300 ver buiten mijn budget zou hebben gelegen! Ik heb 20 jaar gezocht om een banjo te vinden en ik speelde toen niet eens echt! Ik raapte het gewoon op en sloeg er wat akkoorden op van dat had dat klonk me gelijk genoeg in de oren dat ik begreep dat ik het zou kunnen gebruiken. Uiteindelijk kwam ik met één.
Soms begin ik te denken dat ik gek ben – klonk het echt op een bepaalde manier of herinner ik het me gewoon verkeerd? Ik voel me altijd goed als ik eindelijk iets vind waarvan ik weet dat het de klus zal klaren. En met deze D’Angelico, past het echt in het plaatje. Het deed veel van dezelfde dingen die die L-5 had gedaan, ook al is het een andere bodymaat, het had dezelfde soort stem.
Om eerlijk te zijn, een deel van de reden dat ik deze gitaar wilde, is om iets te hebben dat een archtop is, maar dat gemakkelijker te bespelen is en een beetje meer bruikbaar is als begeleidingsinstrument wanneer je liedjes aan het schrijven bent. De kleine Epiphone zonder veel body is daar niet echt leuk voor. Het is in mijn ogen vooral een lead-instrument, dat is wat het doet. Dus het was fijn om iets te hebben dat de grens overschreed.
FJ: Ik kan me voorstellen dat je in de loop der jaren je Olympic op het gebied van microfoongebruik goed had ingesteld. Heeft de grotere D’Angelico je manier van opnemen en microfoons veranderen?
DR: Eigenlijk niet, nee. Ik heb in de loop der jaren ontdekt dat als ik een gitaar gebruik zoals ik die gebruik als ik met Gillian speel, de combinatie van de twee microfoons die ik altijd gebruik – dat is een oude M 49 voor mijn zang en dan een Sony C37 voor de gitaar. Het gitaargeluid dat ik krijg is altijd een combinatie van die twee microfoons, omdat ze vrij dicht bij elkaar staan en er is gewoon geen manier dat je niet veel gitaar in de zangmicrofoon krijgt of ook wat zang in de gitaarmicrofoon krijgt.
Die microfoons moeten worden ingefaseerd en de combinatie van die twee geluiden en het beeld dat die twee microfoons samen maken, lijkt te passen bij alles wat ik in mijn handen kan leggen.
Lees meer over Rawlings en Welch’s huidige gitaar line-up (en meer) in het komende Fretboard Journal #41, Winter 2017/2018 nummer). Abonneer je hier om het te krijgen. En vang Rawlings en Welch nu op tournee. Foto hieronder door William Ritter.
Catch Rawlings (en de D’Angelico) in 2017-2018 tijdens zijn “An Evening With David Rawlings” tourdata:
November 24 /// Hartford, CT /// Infinity Hall
November 25 /// Providence, RI /// Columbus Theatre
November 27 /// Portland, ME /// State Theatre
November 28 /// Northampton, MA /// Academy of Music Theatre
November 29 /// Boston, MA /// Wilbur Theatre
December 01 /// Burlington, VT /// Higher Ground Ballroom
December 02 /// Albany, NY /// Hart Theatre at The Egg
December 03 /// Ithaca, NY /// State Theatre
December 05 /// New York, NY /// Brooklyn Steel
December 06 /// Washington DC /// Lincoln Theatre
December 07 /// Philadelphia, PA /// Annenberg Center for the Performing Arts
December 08 /// Richmond, VA /// The National
December 09 /// Charlottesville, VA /// Jefferson Theater
January 17 /// Chattanooga, TN /// Tivoli Theater
January 18 /// Athens, GA /// Georgia Theatre
January 19 /// Charlotte, NC /// Neighborhood Theatre
Januari 20-21// Saxapahaw, NC /// Haw River Ballroom
Januari 23 /// Nashville, TN /// Ryman Auditorium
Januari 24 /// Birmingham, AL /// The Lyric Theatre
Januari 25 /// Atlanta, GA /// Variety Playhouse
Januari 26 /// Asheville, NC /// Orange Peel
January 27 /// Knoxville, TN /// Bijou Theatre
February 27 /// Santa Cruz, CA /// Rio Theatre
February 28 /// Santa Rosa, CA /// Luther Burbank Center for the Arts
March 01 /// San Francisco, CA /// The Fillmore
March 02 /// Santa Barbara, CA /// Lobero Theatre
March 03 /// Los Angeles, CA /// The Theatre at Ace Hotel
March 05 /// Arcata, CA /// John Van Duzer Theatre
March 07 /// Grants Pass, OR /// Rogue Theater
March 08 /// Eugene, OR /// McDonald Theatre
March 09 /// Portland, OR /// Roseland Theater
March 10 /// Seattle, WA /// Moore Theatre