Zeven jaar na haar abortus, reed Pat Layton over een snelweg in Florida toen ze in tranen uitbarstte. In de christelijke talkshow die op haar autoradio speelde, praatten vrouwen over hun abortussen. Ze spraken over hun strijd met drugs, alcohol, woede, depressie en schaamte. Layton had al deze problemen ervaren en ze realiseerde zich eindelijk dat ze voortkwamen uit haar abortus als student in 1977.
“De hele reden dat ik een abortus wilde, was om onafhankelijk te zijn en een goede baan te hebben,” zei Layton. “Ik had eigenlijk bereikt wat ik had gewild.”
Maar ze voelde zich miserabel. Het duurde zeven jaar voordat Layton zich realiseerde dat haar abortus haar pijn veroorzaakte.
Nu proberen onderzoekers de pijn die vrouwen als Layton hebben ervaren te verwerpen. Vorige week publiceerde het wetenschappelijk tijdschrift Social Science & Medicine een studie die beweerde dat post-abortus vrouwen meer opluchting dan spijt voelen in de jaren na hun abortus. Onderzoekers, onder leiding van Corrine H. Rocca van de Universiteit van Californië, San Francisco, volgden 667 vrouwen die een abortus hadden ondergaan, en volgden hun emoties van een week tot vijf jaar na de procedure.
“We vonden geen bewijs van opkomende negatieve emoties of spijt van de abortusbeslissing,” beweerde de studie. In de conclusie van de studie wordt gesteld dat de bevindingen een uitdaging vormen voor pro-life wetten die de toegang tot abortus reguleren op basis van het beschermen van de emoties van vrouwen. Maar verhalen zoals dat van Layton trekken die conclusies in twijfel. Sindsdien heeft ze Surrendering the Secret geschreven, een Bijbelstudie over abortusherstel die in het hele land wordt gebruikt. Layton zei dat haar abortusherstel begon op de dag dat ze op de snelweg reed.
Pamela Whitehead, uitvoerend directeur van ProLove Ministries, zei dat het haar tien jaar kostte om de effecten van het afbreken van haar zwangerschap te onderkennen. Slechts enkele dagen na haar abortus in 2001, vond de terroristische aanslag van 9/11 plaats, en ze begroef haar verdriet. In de daaropvolgende jaren deed ze een zelfmoordpoging, raakte verslaafd aan drugs en leefde in een homoseksuele relatie, ook al was ze niet lesbisch. Pas in 2011 realiseerde Whitehead zich dat haar abortus de “overkoepelende factor” was geweest van haar zelfdestructieve beslissingen. “Ik kon het herleiden tot die gebeurtenis,” zei ze.
Ondanks dat mensen in Whiteheads leven haar hadden aangemoedigd om haar baby te aborteren, worstelde ze jarenlang met verdriet en schaamte. “Vraag het nog eens in vijf en kijk waar ze staan,” zei ze, verwijzend naar de vrouwen in het UCSF-onderzoek.
In tegenstelling tot de bevindingen van het onderzoek, zei Whitehead dat haar emoties rechtstreeks voortvloeiden uit haar abortus.
“Het was iets dat van binnenuit kwam,” zei ze. “Toen ik me eenmaal bewust werd van de waarheid van de wetenschap… moest ik me verzoenen met het feit dat ik een rol had gespeeld in het doden van dit kind. Ik ben degene die daarmee moet leven.”
Whitehead en Layton merkten beiden op dat de studie naar een beperkt aantal vrouwen keek. Volgens het rapport stemde slechts 37,5 procent van de vrouwen die werden gevraagd om deel te nemen aan het onderzoek toe, en nog minder vrouwen voltooiden het onderzoek. Het uiteindelijke aantal vrouwen, zei Whitehead, vertegenwoordigde minder dan 0,01 procent van het totale aantal vrouwen dat elk jaar een abortus ondergaat. Layton wees erop dat vrouwen die enig trauma of schaamte ondervonden in verband met hun abortus, het minst geneigd waren om deel te nemen aan een dergelijke studie.
Ander onderzoek verifieert de negatieve post-abortuservaringen van vrouwen zoals Whitehead en Layton. Een literatuuronderzoek uit 2018 onderzocht studies uit het verleden die de effecten van abortus op de geestelijke gezondheid van vrouwen behandelden. “De associatie tussen abortus en hogere percentages angst, depressie, middelengebruik, traumatische symptomen, slaapstoornissen en andere negatieve uitkomsten is statistisch significant in de meeste analyses,” vond de review.
Een andere studie gepubliceerd in 2017 ondervroeg post-abortusvrouwen, van wie de meesten abortushersteldiensten hadden gezocht bij zwangerschapszorgcentra. Van de 987 vrouwen die deelnamen, zei 67,5 procent dat ze een psychiater, psycholoog of counselor bezochten na hun eerste abortus-een significante stijging ten opzichte van de 13 procent die al vóór de abortus mentale gezondheidsdiensten ontving. De onderzoekers vonden ook een toename van het percentage vrouwen die voorgeschreven medicijnen gebruikten voor hun geestelijke gezondheid na hun abortus.
Maar de conclusies van het UCSF-onderzoek bagatelliseren deze negatieve gevolgen van abortus voor de geestelijke gezondheid. De resulterende gegevens brengen kwetsbare vrouwen – en ongeboren baby’s – ernstig in gevaar, terwijl ze het argument versterken dat abortus te rechtvaardigen is.
“Het is niets anders dan verspilde tijd van iemand die abortus probeert te rechtvaardigen en probeert het te laten lijken alsof het vrouwen geen kwaad doet,” zei Layton.