Weetje nog dat je als klein kind naar tekenfilms keek en dat je altijd kon zien wie de slechterik was, omdat hij of zij zo ontzettend lelijk was? Het beste voorbeeld: In Aladdin, onze knappe hoofdpersoon is een strapping lange glas water, terwijl zijn kwaadaardige rivaal eruit ziet als een gestreken ondervoed stuk leer. Dit ongelukkige verhaal dat we als kinderen te horen krijgen heeft meer nadelige gevolgen dan alleen maar impliceren dat je iemands karakter kunt onderscheiden door hem een visuele blik te gunnen. Als ras een rol gaat spelen, kan het gebeuren dat goede personages (van een ander ras) meestal a) een lichtere huidskleur hebben en b) wittere gelaatstrekken. Kijk maar eens naar Aladdin vs Jafar… Zeg jij het maar, welke heeft meer Midden-Oosterse gelaatstrekken en welke ziet eruit als een blanke jongen uit Greenwich, Connecticut die net een kleurtje heeft gekregen van een middagje zeilen.
Hoe is dit van toepassing op De Hut van Oom Tom? Niet alleen worden de slechte karakters als lelijk beschreven – Haley wordt beschreven als “een korte, dikgebouwde man, met grove, alledaagse trekken” – maar de zwarte mensen in dit verhaal (met wie Stowe wil dat wij sympathiseren en die zij ziet als de goede karakters) zien er heet en blank uit.
Laten we eerst naar Harry kijken. Hij wordt beschreven als “opmerkelijk mooi en innemend. Zijn zwarte haar, fijn als floszijde, hing in glanzende krullen rond zijn ronde, gebobbelde gezicht, terwijl een paar grote donkere ogen, vol vuur en zachtheid, vanonder de rijke, lange wimpers naar buiten keken, als hij nieuwsgierig het appartement in gluurde.” Zijn moeder wordt met eenzelfde soort beschrijving behandeld. Stowe schrijft dat zij “rijke, volle, donkere ogen heeft, met lange wimpers; dezelfde rimpelingen van zijdezacht zwart haar. Het bruin van haar gelaatskleur maakte op de wangen plaats voor een waarneembare blos, die dieper werd toen ze de blik van de vreemde man op haar gericht zag in stoutmoedige en onverhulde bewondering. Haar jurk was van de netst mogelijke pasvorm, en liet haar fijn gevormde vorm goed uitkomen.”
In de eerste plaats wil ik erop wijzen dat het meeste zwarte haar niet zijdeachtig is. De meeste zwarte vrouwen die je op TV ziet, dragen pruiken als hun haar er zacht en glad uitziet. Ja, Beyonce draagt een pruik. Fijn haar is een blanke eigenschap, en het wordt cultureel nog steeds meer geaccepteerd als mooi haar dan de grove krullen van zwarte vrouwen. Dat is slechts een van de witte kenmerken die aan Eliza en Harry worden toegekend. Later wordt van het moeder-zoon paar ook gezegd dat ze “zo blank is dat ze zonder kritisch onderzoek niet herkend kan worden als van gekleurde afkomst, en dat haar kind ook blank was, het was veel makkelijker voor haar om onverdacht door te geven.”
Zijn onze goede karakters dus hot? Check. Hebben ze blanke trekken? Check. Het probleem hiermee is dat niet alle zwarte mensen er blank uitzien en niet elk van hen is hartverscheurend mooi. De meeste mensen zijn dat niet. Om zo hard te focussen op de schoonheid van de belangrijkste zwarte personages zou niet zo slecht zijn als ze er niet zo wit uitzagen. Hiermee wordt de boodschap overgebracht dat hoe blanker een zwart persoon is, hoe meer hij op een blanke lijkt. Dat is het punt van zowel dit verhaal als The Heroic Slave. Kijk eens hoe deze slaven op blanken lijken! Het zijn goede christenen! Ze spreken perfect Engels! Ik denk dat dat de reden is waarom mensen problemen hebben met Babo uit Benito Cereno. Hij is geen geacclimatiseerde slaaf. Hij is boos. Eerlijk gezegd, alle slaven hebben het recht om boos te zijn! Er mag niet van hen verwacht worden dat ze zich aanpassen aan een cultuur waar ze onder dwang in geplaatst werden en pas de goedkeuring van “mens” krijgen als ze dat doen.