Późnym wieczorem, znalazłem się czytanie blogów przed zamknięciem na noc. Natknęłam się na post zatytułowany Is It Easier to Deal with Divorce When You Made the Choice to Leave? Przykuł moją uwagę, ponieważ linia wstępna zawiera ogromny błąd rzeczowy (patrz przypis). Że na bok, w artykule, autor wyjaśnia swoją sytuację, mówiąc:
W przeciwieństwie do wielu rozwodzących się par, miałem idealne życie i idealny związek. Mieszkałam w domku na plaży, miałam świetną karierę i miłego, cierpliwego męża. Miałam przyjaciół, pieniądze do wydania i bezpieczeństwo. Jedyną rzeczą, której nie miałam, było szczęście. Nie czułam się spełniona w swoim życiu, nie dlatego, że brakowało mi związku, ale dlatego, że nie znałam siebie. Nie czułem, że byłem aktywnym uczestnikiem w tworzeniu mojego życia, więc nie byłem w stanie odczuwać satysfakcji z tego, co osiągnąłem.
Przez dziewięć lat, kiedy byliśmy razem, próbowałem wszystkiego, aby zaradzić mojemu „problemowi” ze szczęściem. Chociaż niektóre zmiany przyniosłyby chwilowe szczęście, w końcu wymknęłoby się ono i znów poczułabym się pusta i smutna. W końcu podjąłem trudną decyzję o samotnym powrocie do rodzinnego miasta i rozpoczęciu życia od nowa.
Kiedy mówię o skupianiu się na własnym szczęściu, nawet jeśli może to sprawić, że wydasz się samolubny, nie to mam na myśli. Nie tylko złożyła przysięgę na całe życie, przypuszczalnie przed Bogiem, którą zlekceważyła dla przelotnych emocji z powodu własnych osobistych niedociągnięć (co jest godnym pogardy zachowaniem), cała sprawa jest epicką porażką z jednego prostego powodu: mocno wierzę, że nigdy nie będzie mogła być szczęśliwa na dłuższą metę. Wierzę również, że to nie jest jej wina i, nie zdając sobie z tego sprawy, działa racjonalnie w ramach jej irracjonalności.
Każdy z nas ma bazę chemii mózgu, która jest częścią naszej genetyki. Niektórzy ludzie są naturalnie zadowoleni przez większość czasu. Inni są nieszczęśliwi bez względu na to, jak dobrze układa się ich życie. Nikt nigdy nie mówi ludziom w tej ostatniej kategorii, jak funkcjonować.
Niektórzy ludzie, bardzo mały procent ludzkości, nigdy nie będą szczęśliwi, niezależnie od decyzji, które podejmują lub osiągnięć, które osiągają, ponieważ znaczny składnik tego, jak się czujesz, a tym samym osobistego szczęścia, jest określony przez chemię mózgu. Każdy z nas ma naturalną równowagę, do której powracamy; środek, do którego powracamy. Niektórzy ludzie wyciągnęli krótki kij w życiu i są przeklęci z poziomem odniesienia, który sprawia, że spełnienie jest nieuchwytną niemożliwością; przynajmniej na dłuższą metę.
If You Are Unhappy Everywhere You Go, The Problem Might Be Staring at You in the Mirror
Aby przeczytać jej konto jej rozwodu, życie tej kobiety było wspaniałe. Jej mąż był kochający i wspierający. Jednak ona go zostawiła. Wzięła rozwód i odeszła od życia, które z nim zbudowała. Ironia losu? Ona jest problemem i gdziekolwiek pójdzie, ona nadal tam będzie. Nie da się tego rozwiązać. Twierdziłbym, że gdyby była zdolna do znalezienia trwałego szczęścia, miałaby znacznie większe prawdopodobieństwo osiągnięcia tego, gdy otoczona jest kochającymi, wspierającymi ludźmi.
Ludzie tacy jak ta zawsze będą niezadowoleni lub niezadowoleni na dłuższą metę. Będą w stanie zamaskować to na jakiś czas, zignorować na jakiś czas i odsunąć na bok na jakiś czas. W końcu, ich malkontenctwo zawsze odezwie się, gdy ich ciało powróci do swojego naturalnego zastoju. Odcinają się od wszystkich, których znają, biegną za nową karierą, rzucają się w kolejny romans, wzniecają kolejne kontrowersje i mają rozpaczliwą nadzieję, że w końcu obudzą się spełnieni. Pragną tego, czego William Parrish życzył sobie dla swoich urodzinowych gości. Widzą, że inni ludzie to mają, więc wiedzą, że jest to możliwe. Jednak dla nich, to zawsze jest ulotne, efemeryczne marzenie, że nigdy nie trzyma się wystarczająco długo, aby być stałym fixture.
Jest łatwo nazwać osobę jak to samolubny. Osobiście uważam, że autorka była niewiarygodnie samolubna, ostatecznie działając wbrew własnym długoterminowym racjonalnym najlepszym interesom. (To brzmi jak jej mąż mógł uniknąć przysłowiowej kuli, chociaż. Kto chciałby być żonaty z kimś tak kapryśnym?). Jest to również trochę niesprawiedliwe, ponieważ tego typu ludzie desperacko próbują osiągnąć to, czym reszta z nas została obdarzona naturalnie, bez żadnej cnoty z naszej strony: zdolność do bycia zadowolonym i spełnionym robiąc to, co kochamy w otoczeniu ludzi, których kochamy. Jeśli nadal wyznajesz teorię Pustej Tablicy, uznasz to stwierdzenie za niesmaczne. Czy nam się to podoba, czy nie, czasami dziedziczymy złe rzeczy po genetyce. Naturalnie niespokojne stany emocjonalne są prawdziwymi dziedzicznymi „faktami” tak samo jak profile ryzyka raka, wzrost lub kolor oczu; każdy z nas mieści się na kontinuum lub spektrum probabilistycznych wyników, które tworzą zakres, który nazywamy człowieczeństwem.
Jaki jest najbardziej racjonalny sposób zachowania się, jeśli jesteś niezdolny do szczęścia
Jeśli znajdziesz się w niefortunnej i pechowej sytuacji bycia jednym z tych ludzi, którzy nigdy nie mogą być szczęśliwi, najlepszym sposobem działania jest czynienie dobra. Możesz nie być w stanie cieszyć się nim dla siebie, ale poczucie obowiązku wobec większej cywilizacji oznacza, że powinieneś przejść przez życie tworząc sytuacje, instytucje i dziedzictwo przynoszące innym ludziom szczęście. Rozpocznij program czytania po lekcjach dla zagrożonej młodzieży w dzielnicach, które mają problemy z czytaniem i pisaniem; zbuduj domy dla ofiar klęsk żywiołowych. Zrób coś, żeby twoje życie nie było stratą.
Inną opcją jest rozważenie możliwości, że możesz cierpieć na kliniczną depresję i potrzebujesz wizyty u lekarza. Nie jestem wielki na farmaceutyki (choć kocham ekonomię ich modeli biznesowych), ale czasami, dla mniejszości ludzi, życie naprawdę jest lepsze na Prozac.
Wspaniałym przykładem jest J.K. Rowling. Ona uczyniła życie nieobliczalnie bardziej przyjemne dla milionów dzieci i dorosłych poprzez książki, filmy i towary. Jej książki o Harrym Potterze są tak klasyczne jak wszystko, co kiedykolwiek wyprodukował Walt Disney, i przejdą do historii jako jedne z najlepszych bajek, jakie kiedykolwiek opowiedziano. Mimo to czasami cierpi na wyniszczającą depresję. Dlatego też w serii o Harrym Potterze stworzyła postać „Dementora”, który jest metaforą smutku i nieszczęścia, które czasem ciąży nad nią mimo wszystkich wspaniałych rzeczy w jej życiu. Podobnie jak depresja, dementorzy „żywią się pozytywnymi emocjami, szczęściem i dobrymi wspomnieniami istot ludzkich, zmuszając je do ponownego przeżywania najgorszych wspomnień.”
Tutaj leży paradoks: To, co może być złe dla jednostki niezdolnej do trwałego szczęścia, może być dobre dla społeczeństwa jako całości. Nieszczęśliwi ludzie mogą stać się niespokojni.
Ile ziem zostało zasiedlonych, a ile obszarów odkrytych, z powodu ludzi, którzy czuli, że nie mają nic do stracenia; którzy byli znudzeni swoim życiem i chcieli spróbować i znaleźć spełnienie? Jestem nieco przekonany, że jest to przewaga ewolucyjna w skali makro, która niestety nie jest szczególnie korzystna dla jednostki.
Co z ludźmi żonatymi z tymi, którzy mają naturalnie niski poziom szczęścia? Mówimy o małym procencie populacji, więc szanse nie są duże, że znajdziesz się w takiej sytuacji (dzięki Bogu), ale jeśli tak się stanie, a dowiesz się o tym dopiero po ślubie, nie jestem pewien, czy wiele możesz zrobić. Po prostu kochaj ich, wspieraj ich i wiedz, że twoja podróż będzie zawierała o wiele więcej ciemnego nieba, niż się spodziewałeś. Jeśli jesteś naprawdę zakochany, jest to niewielka cena do zapłacenia.
Fakt, że nie omawiamy tej rzeczywistości – że ludzie mają różną chemię mózgu i dlatego muszą dostosować różne techniki do życia, jeśli spadają na skrajnym końcu spektrum – jest utrwalaniem teorii The Blank Slate. Nie każdy jest taki sam.
Footnote: Autor otwiera swój post, mówiąc: „Jestem rozwiedziony, jak jest 50 procent populacji.” Błędy są wielorakie. Po pierwsze, nie jest prawdą, że 50% populacji, czyli 1 na 2 osoby, jest rozwiedziona. Termin „populacja” odnosi się do wszystkich, łącznie z dziećmi w wieku przedszkolnym. Gdyby zamiast tego chciała powiedzieć: „jak 50 procent ludzi, którzy byli w związku małżeńskim”, to również byłoby to nieprawdą. Często przytaczana statystyka połowy małżeństw zakończonych rozwodem nie jest prawdziwa. Liczba ta pochodzi z możliwych przyszłych wydarzeń przewidywanych przez socjologów na podstawie wielu społeczno-ekonomicznych i rodzinnych statystyk, które mają się w końcu ujawnić, jeśli zmienne nie ulegną zmianie. Jest ona znana od co najmniej kilku dekad, a ci, którzy nie zadają sobie trudu, by zapoznać się z wynikami badań, traktują ją tak, jakby była faktem. W rzeczywistości, choć siły leżące u podstaw tej prognozy pozostają nienaruszone i wciąż wskazują na problemy rodzinne, którymi należy się zająć za pomocą polityki społecznej (o czym świadczy wzrost liczby nieślubnych matek, które są wiodącym wskaźnikiem wskaźników ubóstwa i nieoptymalnego poziomu wykształcenia), wskaźnik rozwodów na 1000 osób w Stanach Zjednoczonych stale spada od 1981 roku, czyli dłużej niż ja żyję. Mówiąc bardziej dosadnie, każdego roku, w którym byłem na tej planecie, wskaźnik rozwodów na głowę mieszkańca spadał. Wiele z tego ma związek z malejącym wskaźnikiem małżeństw, który musi być uwzględniony w analizie, ale wtedy wykraczamy poza powód i zakres tego postu. Krótka wersja: 1 na 2 osoby rozwodzące się obecnie to kłamstwo. To jest prognoza, która jeszcze nie przyniosła owoców. Niebezpiecznie jest polegać na „średniej” czegokolwiek, ponieważ nie ma takiej osoby, gdy mówimy o socjoekonomii. Określone podgrupy, takie jak osoby z wyższym wykształceniem, doświadczają znacznie niższych wskaźników rozwodów niż społeczeństwo jako całość. Kształtując swój argument w ten sposób, myślę, że autorka próbuje zaangażować się w formę samousprawiedliwienia buforowanego przez iluzję dowodu społecznego.
.