Przeciwciała HIV i antygen HIV (p24)

Jak to jest używane?

Testowanie przeciwciał HIV i antygenu HIV (p24) jest używane do badania przesiewowego i diagnozowania infekcji HIV. Wczesne wykrycie i leczenie infekcji HIV oraz monitorowanie układu odpornościowego może znacznie poprawić długoterminowy stan zdrowia i przeżywalność. Ponadto, jeśli osoba zna swój status HIV, może to pomóc w zmianie zachowań, które mogą narażać ją i innych na ryzyko.

Badania przesiewowe

Różne rodzaje testów mogą być stosowane w badaniach przesiewowych w kierunku HIV:

Test łączony na obecność przeciwciał i antygenu HIV-test ten jest zalecanym testem przesiewowym w kierunku HIV. Jest on dostępny wyłącznie jako test z krwi. Wykrywa on antygen HIV zwany p24 oraz przeciwciała przeciwko HIV-1 i HIV-2. (HIV-1 jest najczęstszym typem wirusa występującym w Stanach Zjednoczonych, podczas gdy HIV-2 jest bardziej rozpowszechniony w niektórych częściach Afryki). Poziom antygenu p24 i ilość wirusa (ładunek wirusowy) wzrasta znacząco wkrótce po pierwszym zakażeniu. Badanie na obecność p24 pozwala na wykrycie wczesnych zakażeń, zanim wytworzą się przeciwciała HIV. Kilka tygodni po ekspozycji, przeciwciała przeciwko HIV są produkowane w odpowiedzi na infekcję i pozostają wykrywalne we krwi, co sprawia, że test na obecność przeciwciał jest przydatny do wykrywania infekcji kilka tygodni po ekspozycji. Wykrywając zarówno przeciwciała, jak i antygen, test łączony zwiększa prawdopodobieństwo wykrycia infekcji wkrótce po ekspozycji. Testy te mogą wykryć zakażenie HIV u większości ludzi w ciągu 2-6 tygodni po ekspozycji.
Testy na obecność przeciwciał HIV – wszystkie testy na obecność przeciwciał HIV stosowane w Stanach Zjednoczonych wykrywają HIV-1, a niektóre testy zostały opracowane tak, aby wykrywać również HIV-2. Testy te są dostępne jako testy z krwi lub testy z płynu ustnego. Testy na obecność przeciwciał HIV mogą wykryć zakażenie u większości ludzi po 3-12 tygodniach od ekspozycji.
Test na obecność antygenu p24 – jest on stosowany samodzielnie bez testu na obecność przeciwciał tylko w rzadkich przypadkach, gdy istnieje pytanie o interferencję z testem na obecność przeciwciał HIV.

Istnieje kilka różnych sposobów, w jakie dana osoba może uzyskać dostęp do badań przesiewowych w kierunku HIV:

Próbka krwi lub płynu ustnego może zostać pobrana w gabinecie lekarza lub w lokalnej klinice i wysłana do laboratorium w celu wykonania testu. Niektóre ośrodki testujące zapewniają anonimowe (nazwisko nie jest podawane) lub poufne (nazwisko jest podawane, ale zachowywane w tajemnicy) testy na HIV i poradnictwo. Osoby mogą również skontaktować się ze swoim stanowym, powiatowym lub miejskim wydziałem zdrowia, aby dowiedzieć się, gdzie można wykonać test. Aby znaleźć punkt testowania w pobliżu, odwiedź stronę internetową National HIV and STD Testing Resources.
W tych samych miejscach może być dostępny szybki test, którego wyniki są generowane w ciągu 20 minut lub krócej.
Dostępny jest zestaw do pobierania próbek w domu, który pozwala osobie na pobranie próbki w domu, a następnie przesłanie jej do centrum testowania. Wyniki są dostępne przez telefon, wraz z odpowiednim doradztwem.
Istnieje test domowy na HIV, który wykorzystuje próbkę z jamy ustnej, a wyniki są dostępne w ciągu około 20 minut. Test domowy ma dwa ograniczenia: 1) testowanie na płynie ustnym jest mniej czułe niż badanie krwi, więc test domowy może przeoczyć niektóre przypadki HIV, które wykryłoby badanie krwi; oraz 2) test domowy nie jest tak dokładny, gdy jest wykonywany w domu przez laika w porównaniu z tym, gdy jest wykonywany przez wyszkolonego pracownika służby zdrowia. Jednakże wygoda testu domowego może zachęcić niektórych ludzi, którzy w przeciwnym razie niechętnie udaliby się do lekarza lub kliniki w celu poznania swojego statusu HIV.

Diagnoza

Jeśli którykolwiek z powyższych testów przesiewowych jest pozytywny, należy wykonać drugi test w celu ustalenia diagnozy. Ten drugi test jest testem na obecność przeciwciał, który jest inny niż pierwszy test. Jeśli drugi test nie zgadza się z pierwszym testem, wówczas wykonuje się trzeci test, który wykrywa materiał genetyczny (RNA) wirusa. Test na HIV RNA wykryje HIV u większości ludzi w ciągu 1-4 tygodni od zakażenia.

Kiedy jest zlecany?

Kilka organizacji zaleca rutynowe badania przesiewowe w kierunku HIV:

Centers for Disease Control (CDC), American College of Physicians (ACP), and the U.S. Preventive Services Task Force (USPSTF) zalecają, aby każda osoba w wieku od 13 do 64 lat (lub od 15 do 65 lat w przypadku USPSTF) oraz kobiety w ciąży były poddawane badaniom przesiewowym w kierunku HIV co najmniej raz.
CDC i American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) zalecają, aby wszystkie kobiety w ciąży były poddawane badaniom przesiewowym. Powtórne badania w trzecim trymestrze mogą być wykonane u kobiet z grupy wysokiego ryzyka. Kobieta, która chce się upewnić, że nie jest zakażona HIV przed zajściem w ciążę, może zdecydować się na wykonanie testu (patrz Ciąża: HIV.)
Amerykańska Akademia Pediatrii (AAP) zaleca, aby wszyscy aktywni seksualnie młodzi ludzie byli poddawani badaniom przesiewowym i aby młodzieży w wieku od 16 do 18 lat, mieszkającej na obszarach wysokiego ryzyka (obszary, na których więcej niż 1 na 1000 osób ma HIV) zaproponować wykonanie testu na HIV przynajmniej raz, niezależnie od historii seksualnej.

Dodatkowe informacje na temat zaleceń dotyczących badań przesiewowych można znaleźć w artykułach dla nastolatków, młodych dorosłych, dorosłych i dorosłych w wieku 50 lat i starszych.

Coroczne badanie przesiewowe jest zalecane u osób z wysokim ryzykiem zakażenia HIV i jest zalecane, gdy dana osoba:

Od ostatniego testu w kierunku HIV uprawiała seks bez zabezpieczenia z więcej niż jednym partnerem
Jest mężczyzną, który uprawiał seks z innym mężczyzną (CDC sugeruje, że mężczyźni homoseksualni lub biseksualni mogą odnieść korzyści z częstszych badań przesiewowych, np. co 3 do 6 miesięcy)
Używa narkotyków ulicznych w formie iniekcji, zwłaszcza w przypadku dzielenia się igłami i/lub innym sprzętem
Wymienił seks za narkotyki lub pieniądze
Miał partnera seksualnego zakażonego HIV
Miał seks z kimś, kto należy do jednej z kategorii wymienionych powyżej lub nie jest pewien ryzykownych zachowań swojego partnera seksualnego

Niektóre osoby powinny wykonać przynajmniej jednorazowy test, nawet jeśli nie są w wieku od 13 do 64 lat, i poznać swój status. Należą do nich:

Osoby, u których zdiagnozowano zapalenie wątroby typu B lub zapalenie wątroby typu C, gruźlicę (TB) lub chorobę przenoszoną drogą płciową (STD)
Osoby, które otrzymały transfuzję krwi przed 1985r, lub miały partnera seksualnego, który otrzymał transfuzję krwi i później uzyskał wynik pozytywny na obecność wirusa HIV
Pracownik służby zdrowia mający bezpośredni kontakt z krwią w pracy
Każda osoba, która uważa, że mogła być narażona

Co oznacza wynik testu?

Ujemny wynik testu na obecność antygenu HIV i/lub przeciwciał HIV zazwyczaj oznacza, że dana osoba nie jest zakażona wirusem HIV. Negatywny test przesiewowy oznacza jednak tylko tyle, że nie ma dowodów na istnienie choroby w momencie wykonywania testu. Ważne jest, aby osoby, u których występuje zwiększone ryzyko zakażenia HIV, wykonywały testy przesiewowe co roku w celu sprawdzenia ewentualnej ekspozycji na wirusa.

Testy na HIV, które wykrywają tylko przeciwciała HIV, nie wykrywają zakażenia HIV wkrótce po ekspozycji, podczas okresu okna przed rozwojem przeciwciał. Większość ludzi wytwarza wykrywalne poziomy przeciwciał od 3 do 12 tygodni po ekspozycji. Jeśli ktoś zostanie przebadany testem na obecność przeciwciał HIV zbyt wcześnie, wynik może być negatywny, mimo że osoba ta jest zakażona (wynik fałszywie negatywny). Jeżeli wynik testu na obecność przeciwciał HIV jest ujemny, ale podejrzenie ekspozycji pozostaje wysokie, wówczas może być wymagane powtórzenie testu przy użyciu testu na obecność antygenu/przeciwciał HIV.

Jeżeli wynik testu na obecność przeciwciał HIV jest dodatni zarówno w początkowym teście przesiewowym, jak i w teście uzupełniającym, wówczas uznaje się, że dana osoba jest zakażona HIV.

CdC zaleca stosowanie nowego protokołu testowania w celu wykrycia i zdiagnozowania zakażenia HIV. Poniżej wymieniono etapy i znaczenie wyników testów:

Wykrywanie zakażenia HIV za pomocą łączonego testu antygen/przeciwciało HIV, a następnie
Weryfikacja wyniku dodatniego za pomocą drugiego testu na obecność przeciwciał HIV, który rozróżnia HIV-1 i HIV-2.
Jeśli wyniki pierwszego i drugiego testu nie zgadzają się, następnym testem, który należy wykonać jest test na obecność HIV-1 RNA (test amplifikacji kwasu nukleinowego, NAAT). Jeżeli wynik testu HIV-1 RNA jest dodatni, wówczas wynik testu uznaje się za dodatni.

Dwa testy niegdyś powszechnie stosowane do badania w kierunku HIV, HIV-1 Western blot i test immunofluorescencji HIV-1, nie są uwzględnione w tym nowym protokole i nie powinny być stosowane, ponieważ testy te wykrywają przeciwciała w późniejszym okresie infekcji (około 28 dni) i mogą dawać wynik fałszywie ujemny.

Czy jest coś jeszcze, co powinienem wiedzieć?

Zakażenia HIV nie można wyleczyć, ale wczesna diagnoza pozwala na leczenie terapią antyretrowirusową (ART), która może pomóc w obniżeniu poziomu wirusa w organizmie (wiremii) i znacznie poprawić długoterminowy stan zdrowia. Zazwyczaj pacjenci przyjmują co najmniej trzy leki z dwóch różnych klas, aby zapobiec lub zminimalizować replikację wirusa i pojawienie się szczepów opornych na leki. Kombinacje trzech lub więcej leków antyretrowirusowych są określane jako wysoce aktywna terapia antyretrowirusowa lub HAART.

Nie ma obecnie szczepionki chroniącej przed HIV, ale unikanie działań wysokiego ryzyka, takich jak uprawianie seksu bez zabezpieczenia i dzielenie się igłami do wstrzykiwania narkotyków może pomóc w zapobieganiu rozprzestrzeniania się wirusa. Wczesne rozpoznanie zakażenia HIV jest ważne, aby zapobiec przeniesieniu zakażenia na inne osoby oraz aby umożliwić ocenę, monitorowanie i wczesne leczenie osoby zakażonej.

Pomimo braku szczepionki, amerykańskie Centra Kontroli i Prewencji Chorób oraz Światowa Organizacja Zdrowia zalecają, aby osoby bez zakażenia HIV, ale z wysokim ryzykiem jego wystąpienia, rozważyły podjęcie profilaktyki przedekspozycyjnej (PrEP), codziennej tabletki pomagającej zapobiegać zakażeniu. U osób konsekwentnie przyjmujących PrEP ryzyko zakażenia HIV było do 92% niższe w porównaniu z osobami, które nie przyjmowały PrEP.

Leczenie matek zakażonych HIV w czasie ciąży, środki ostrożności przy porodzie i unikanie karmienia piersią mogą zminimalizować ryzyko przeniesienia zakażenia z matki na dziecko. Podawanie leku antyretrowirusowego zidowudyny dożylnie podczas porodu i połogu, a także noworodkowi dwa razy dziennie doustnie przez 6 tygodni zmniejsza odsetek przeniesienia zakażenia z 25-33% do około 1-2%. Połączenie terapii antyretrowirusowych jest najbardziej skuteczne w zmniejszaniu ryzyka przeniesienia HIV na dziecko.

Pracownicy opieki zdrowotnej mogą chronić się przed zakażeniem HIV poprzez przestrzeganie uniwersalnych środków ostrożności, takich jak noszenie rękawiczek i unikanie ukłuć igłą.

Jakie są objawy zakażenia HIV?

Objawy początkowego zakażenia HIV mogą naśladować objawy grypy i innych zakażeń wirusowych. Jedynym niezawodnym sposobem stwierdzenia, czy ktoś jest zakażony, jest wykonanie testu. Wiele osób z HIV nie odczuwa objawów przez wiele lat po pierwszym zakażeniu lub ma objawy bardzo podobne do objawów innych chorób. Więcej informacji na ten temat można znaleźć na stronie internetowej CDC: HIV/AIDS Basics.

Jakie są sposoby leczenia HIV/AIDS?

Obecnie nie ma lekarstwa na zakażenie wirusem HIV lub AIDS. Istnieją jednak terapie, które mogą poprawić funkcjonowanie układu odpornościowego, zmniejszyć ryzyko i/lub częstość występowania zakażeń oportunistycznych oraz przedłużyć życie. U.S. Department of Health and Human Services (DHHS) Panel on Antiretroviral Guidelines for Adults and Adolescents, jak również Światowa Organizacja Zdrowia zalecają, aby wszystkie osoby, u których zdiagnozowano zakażenie HIV, otrzymały leczenie tak szybko, jak to możliwe, włączając w to kobiety w ciąży. Dzięki postępom w leczeniu, osoby zakażone wirusem HIV żyją dłużej i cieszą się lepszym zdrowiem. Zazwyczaj ludzie przyjmują co najmniej trzy leki z dwóch różnych klas, aby zapobiec lub zminimalizować replikację wirusa i pojawienie się szczepów opornych na leki. Kombinacje trzech lub więcej leków antyretrowirusowych są określane jako wysoce aktywna terapia antyretrowirusowa lub HAART. Przeczytaj sekcję Leczenie w artykule Zakażenie HIV i AIDS, aby uzyskać dodatkowe szczegóły.

Czy powinienem powiedzieć komukolwiek o moich wynikach testu?

Tak. Jeśli wynik testu na zakażenie HIV jest pozytywny, ważne jest, abyś powiedział o tym swoim lekarzom, jak również wszystkim obecnym i przyszłym partnerom seksualnym i/lub osobom, z którymi używasz igieł. Usługi doradcze są często dostępne w klinice, która wykonała test lub u Twojego dostawcy usług medycznych, który pomoże Ci poinformować osoby, które muszą wiedzieć.

Jak poufne są wyniki testu na HIV?

Twój status HIV, podobnie jak inne warunki medyczne i wyniki testów, jest chroniony przez HIPAA Privacy Rule i nie może być udostępniany przyjaciołom, rodzinie lub pracodawcom bez Twojej pisemnej zgody. Twój status HIV może być udostępniony pracownikom służby zdrowia, którzy muszą wiedzieć, aby móc Cię leczyć. Ponadto, w celu określenia częstości występowania HIV i zapewnienia odpowiedniej profilaktyki i opieki, wszystkie nowe przypadki HIV są zgłaszane do stanowych i lokalnych departamentów zdrowia.

Niektóre centra testowania zapewniają albo anonimowe (twoje imię nigdy nie jest podawane) albo poufne (twoje imię jest podawane, ale jest utrzymywane w tajemnicy) testowanie w kierunku HIV i poradnictwo. FDA zatwierdziła jedno urządzenie do testów domowych, które pozwala na zachowanie anonimowości i uzyskanie poufnych wyników. Możesz również skontaktować się ze swoim stanowym, powiatowym lub miejskim wydziałem zdrowia, aby dowiedzieć się, gdzie testy mogą być dostępne.

Czy można użyć testu na obecność przeciwciał HIV do wykrycia HIV u noworodków?

Nie. Ponieważ przeciwciała matczyne są przenoszone z matki na dziecko i pozostają w organizmie noworodka przez 6-12 miesięcy, należy użyć innego testu. Wymagany jest test, który wykrywa materiał genetyczny, albo test HIV RNA, albo HIV DNA.