Od ponad dekady David Rawlings jest synonimem jednej gitary: Skromnym, niewielkim archtopem Epiphone Olympic z 1935 roku. Widzieliśmy ją towarzyszącą Rawlingsowi tak często, jak jego partnerka muzyczna Gillian Welch, co oznacza, że zawsze. A w miarę jak profil Rawlingsa powoli wzrastał z amerykańskiego sidemana do wszechstronnego bohatera gitary, on sam podniósł wartość tych Epiphonów. Wielu poszukujących tego niepowtarzalnego tonu Rawlingsa – tego zmieniającego umysł, napędzającego średniego zakresu – po prostu musi zdobyć Olympic.
Ale, posłuchaj uważnie doskonałego albumu Rawlinga z 2017 roku Poor David’s Almanack, a możesz zauważyć, że coś się zmieniło. Tak, jego songwriting jest nadal gwiezdny i Rawlings trademark runs – odcienie Norman Blake, Jerry Garcia i Doc Watson – nie idą nigdzie, ale ten ton gitary jest nieco bardziej solidny. Inne struny? Inny mikrofon? Nie, cały album został nagrany na nowej gitarze Rawlingsa. I to nie byle jakiej gitarze… D’Angelico Excel z 1959 roku, która została zamówiona na zamówienie przez Homera Haynesa (znanego z Homera & Jethro). Rawlings zakupił gitarę od Gruhn Guitars (pomiędzy Homerem i Rawlingsem, gitara była własnością legendarnego kolekcjonera archtopów Ranger Doug).
Mamy długi profil na Rawlingsa (pióra producenta / muzyka Paula Burcha) i jego myśli na temat nowej gitary, pisania piosenek i nagrywania w numerze Winter 2017 Fretboard Journal (#41). Poniżej przedstawiamy fragment naszej długiej rozmowy z nim.
Fretboard Journal: Opowiedz nam o swojej nowej gitarze?
David Rawlings: Jest to D’Angelico Excel z 1959 roku. Została zamówiona przez Homera Haynesa. Wydaje mi się, że John D’Angelico zrobił właśnie mandolinę dla Jethro Burnsa. Mam fotokopie listów, które tak jakby szły tam i z powrotem. 5808>
Brzmi to tak, jakby Homer wysłał D’Angelico Stromberga do naprawy. I wtedy zaczęli dyskutować o zrobieniu dla niego archtopa. I John dał mu cennik tego, co robi. Myślę, że szczytem możliwości jest ta rzecz, która jest w Excelu, ale wykonana podobnie jak u Johnny’ego Smitha. To naprawdę cudowny instrument.
miał go George Gruhn, ale nigdy nie było go na liście. Poszedłem tam z jakiegoś powodu. George jest bardzo interesującym facetem i jest moim dobrym przyjacielem od wielu lat. Siedzę sobie i rozmawiam z kimś o czymś innym, a tu nagle pojawia się George z jakąś gitarą. Włożył mi w ręce tę gigantyczną D’Angelico i powiedział: „Wiesz, może to może być twój nowy styl?”
Szukałem od wielu lat gitary typu archtop, która mogłaby robić niektóre z rzeczy, które mój mały Epiphone może robić – w sensie sposobu, w jaki wystrzeliwuje lub w jaki tnie – ale która miałaby większy korpus. Coś, co było trochę łagodniejsze i miało trochę więcej kawałka lub wołowiny w niskim końcu.
I grałem na gitarze, która była również jedną z George’a wiele lat temu, dot-neck 16″ Gibson L-5… Maybelle Carter-era; jestem prawie pewien, że to był ’27. Wiele z tych gitar brzmi dla mnie jak gitary jazzowe, ale raz na jakiś czas te gitary mają coś, co kojarzy mi się z brzmieniem country, na których można grać w stylu, w którym mogę się poruszać. Z pewnością Maybelle’s ma to w sobie.
Ta L-5, która była osobistą gitarą George’a lata i lata temu, pojawiła się na rynku i była daleko poza moim zasięgiem cenowym. Zacząłem próbować sprzedać wszystko co posiadałem w tamtym czasie, aby dostać ją w swoje ręce, ponieważ chciałem mieć gitarę, która miała to szczególne brzmienie. Myślałem, że będzie ona dobrym uzupełnieniem mojego małego Epiphone’a.
To nie wypaliło. Więc przez lata miałem uszy otwarte. Kiedy mam konkretny pomysł na brzmienie instrumentu, naprawdę trudno jest znaleźć coś, co pasuje do niego. Banjo, na którym teraz gram to Whyte Laydie. Po raz pierwszy usłyszeliśmy takie banjo w Music Emporium w Cambridge, chyba w 1995 roku. Kosztowało wtedy $3000 lub coś koło tego, a to było w czasach, kiedy $300 było poza moim zasięgiem cenowym! Przez 20 lat szukałem banjo i tak naprawdę nawet wtedy nie grałem! Po prostu podnosiłem je i uderzałem na nim jakieś akordy, które brzmiały na tyle podobnie do mnie, że rozumiałem, że będę w stanie go używać. W końcu wymyśliłem jeden.
Czasami zaczynam myśleć, że jestem szalony – czy naprawdę brzmiało to w określony sposób, czy po prostu źle pamiętam? Zawsze jednak czuję się dobrze, kiedy w końcu znajdę coś, co wiem, że spełni swoje zadanie. A w przypadku tego D’Angelico, to naprawdę pasuje. Robił wiele z tych samych rzeczy, które robił L-5, mimo że ma inny rozmiar korpusu, miał ten sam rodzaj głosu.
Będąc szczerym, częścią powodu, dla którego chciałem mieć tę gitarę, było posiadanie czegoś, co jest archtopem, ale co jest łatwiejsze do grania i jest trochę bardziej użyteczne jako instrument akompaniujący, kiedy piszesz piosenki. Mały Epiphone, który nie ma zbyt wiele korpusu, nie nadaje się do tego w ogóle. W mojej głowie jest to instrument wiodący, to jest to, co robi. Więc posiadanie czegoś, co łączy te dwie linie było miłe.
FJ: Wyobrażam sobie, że przez te wszystkie lata miałeś swojego Olympic’a opanowanego jeśli chodzi o mikrofonowanie. Czy większy D’Angelico zmienił twój sposób nagrywania i mikrofonowania?
DR: Właściwie to nie. Odkryłem przez lata, że generalnie, jeśli używam gitary w sposób, w jaki używam gitary, kiedy gram z Gillian, kombinacja dwóch mikrofonów, których zawsze używam – czyli stary M 49 na wokalu i Sony C37 na gitarze. Brzmienie gitary, które uzyskuję, jest zawsze kombinacją tych dwóch mikrofonów, ponieważ są one w dość bliskiej odległości od siebie i nie ma możliwości, żebyś nie dostał dużo gitary do mikrofonu wokalnego lub podobnie dostał trochę wokalu do mikrofonu gitarowego.
Te mikrofony muszą być fazowane i kombinacja tych dwóch dźwięków i obraz, który te dwa mikrofony razem tworzą, wydaje się pasować do wszystkiego, co mogę umieścić w moich rękach.
Czytaj więcej o Rawlings i Welch aktualnej linii gitar (i więcej) w nadchodzącym wydaniu Fretboard Journal #41, Winter 2017/2018). Subskrybuj tutaj, aby go otrzymać. I złapcie Rawlingsa i Welcha na trasie już teraz. Zdjęcie poniżej autorstwa Williama Rittera.
Złap Rawlingsa (i D’Angelico) w latach 2017-2018 podczas jego tras koncertowych „An Evening With David Rawlings”:
November 24 /// Hartford, CT /// Infinity Hall
November 25 /// Providence, RI /// Columbus Theatre
November 27 /// Portland, ME /// State Theatre
November 28 /// Northampton, MA /// Academy of Music Theatre
November 29 /// Boston, MA /// Wilbur Theatre
December 01 /// Burlington, VT /// Higher Ground Ballroom
December 02 /// Albany, NY /// Hart Theatre at The Egg
December 03 /// Ithaca, NY /// State Theatre
grudzień 05 /// New York, NY /// Brooklyn Steel
grudzień 06 /// Washington DC /// Lincoln Theatre
grudzień 07 /// Philadelphia, PA /// Annenberg Center for the Performing Arts
grudzień 08 /// Richmond, VA /// The National
December 09 /// Charlottesville, VA /// Jefferson Theater
January 17 /// Chattanooga, TN /// Tivoli Theater
January 18 /// Athens, GA /// Georgia Theatre
January 19 /// Charlotte, NC /// Neighborhood Theatre
Styczeń 20-21/// Saxapahaw, NC /// Haw River Ballroom
Styczeń 23 /// Nashville, TN /// Ryman Auditorium
Styczeń 24 /// Birmingham, AL /// The Lyric Theatre
Styczeń 25 /// Atlanta, GA /// Variety Playhouse
January 26 /// Asheville, NC /// Orange Peel
January 27 /// Knoxville, TN /// Bijou Theatre
Luty 27 /// Santa Cruz, CA /// Rio Theatre
Luty 28 /// Santa Rosa, CA /// Luther Burbank Center for the Arts
March 01 /// San Francisco, CA /// The Fillmore
March 02 /// Santa Barbara, CA /// Lobero Theatre
March 03 /// Los Angeles, CA /// The Theatre at Ace Hotel
March 05 /// Arcata, CA /// John Van Duzer Theatre
Marzec 07 /// Grants Pass, OR /// Rogue Theater
Marzec 08 /// Eugene, OR /// McDonald Theatre
Marzec 09 /// Portland, OR /// Roseland Theater
Marzec 10 /// Seattle, WA /// Moore Theatre
.