Sędzia Judith Sheindlin miała 54 lata, kiedy jej imiennik TV show miał premierę 16 września 1996 roku. Dwa lata później ta drobna (5’1″) sędzina pokonała The Oprah Winfrey Show w rankingach Nielsena. Dziś Sheindlin jest jedną z najlepiej opłacanych gwiazd telewizyjnych, zarabiającą 47 milionów dolarów rocznie, ale wygląda na to, że jest gotowa na nowe wyzwanie.
Po dekadach na antenie, Sheindlin ogłosiła, że 25. sezon Judy Judy będzie jej ostatnim. Ale to nie znaczy, że Judy odejdzie z anteny: Sheindlin ma nowy serial, Justice Judy, w przygotowaniu – chociaż jest jeszcze za wcześnie, aby podzielić się jakimikolwiek soczystymi szczegółami. W międzyczasie, fani Sędzi Judy wciąż mają kolejny rok zupełnie nowych odcinków, na które mogą czekać z niecierpliwością.
Zagorzali fani znają bardziej skandaliczne przypadki Sędzi Judy, takie jak Pani Tupperware™ i Oszust telefonu komórkowego z eBay, ale mogą nie znać niektórych z tych zabawnych faktów dotyczących zarówno programu, jak i kobiety, która za nim stoi.
Szorstki, bezsensowny styl orzecznictwa Judith Sheindlin nie jest aktem.
Sędzia Judy spędziła nieco ponad 20 lat w nowojorskim systemie sądownictwa rodzinnego, gdzie na początku swojej kariery zyskała reputację osoby bezceremonialnej, niecierpliwej i twardo stąpającej po ziemi. „Nie znoszę głupich i nie znoszę powolnych” – to jeden z jej często powtarzanych wówczas „judyzmów”. Często też ostrzegała występujących przed nią adwokatów: „Chcę, aby pierwsi przestępcy myśleli o pojawieniu się na mojej sali sądowej jako o drugim najgorszym doświadczeniu w ich życiu… obrzezanie jest pierwszym”. 60 Minutes sfilmowało ją w akcji jako część profilu z 1993 roku, i podczas gdy jej kolor włosów i brwi złagodniały od tamtego czasu, jej niecierpliwe tyrady i werbalne klapsy nie zmieniły się ani trochę.
Judith Sheindlin zaczęła nosić swój charakterystyczny koronkowy kołnierzyk, jak tylko została mianowana na sędziego.
Burmistrz Nowego Jorku Ed Koch mianował Judith Sheindlin na sędziego w 1982 roku i aby to uczcić, ona i jej mąż Jerry – oboje urzędnicy państwowi w tym czasie – wybrali się na dwutygodniową wycieczkę do Grecji za 399 dolarów. Przechodząc obok szeregu ulicznych kiosków z różnymi lokalnymi wyrobami rzemieślniczymi na sprzedaż, impulsywnie kupiła od sprzedawcy biały koronkowy kołnierzyk. Wyjaśniła mężowi, że sędziowie płci męskiej nosili białe koszule z kołnierzykiem i kolorowe krawaty, które wysuwały się z górnej części ich szat, tak że mieli ładny kolorowy „bufor” między surową czarną suknią a twarzą. Sędziowie płci żeńskiej natomiast nie mieli nic poza szyją wystającą z togi, a bezlitosny czarny kolor ujawniał każdą minutę braku snu, jak również wszelkie nierówności w odcieniu skóry. Biały koronkowy kołnierzyk, zdecydowała, nie tylko ożywiłby jej twarz, ale także byłby nieco rozbrajający dla stron procesowych – mogła sobie wyobrazić ich myślących: „Ta miła mała dama z koronkowym kołnierzykiem siedząca za ławą nie skrzywdziłaby muchy!”
Pomimo tego, co te nowojorskie sceny na zderzakach reklamowych mogą sprawić, że uwierzysz, Sędzia Judy jest nagrywana w Kalifornii.
Sheindlin spędza 52 dni w roku nagrywając swój program. Leci do Kalifornii prywatnym odrzutowcem co drugi poniedziałek i wysłuchuje spraw we wtorek i środę (czasami w czwartek, jeśli są opóźnienia w produkcji). Każdego dnia kręcony jest program o długości jednego pełnego tygodnia. Wielu widzów łudzi się jednak, że Judy sprawuje sąd w swoim rodzinnym Nowym Jorku, dzięki malowniczym nagraniom z Manhattanu w przerwach między stacjami i fladze stanu Nowy Jork za jej krzesłem. Tak jest do czasu, aż na zachodnim wybrzeżu nie wydarzy się coś tak wyjątkowego jak trzęsienie ziemi. (Zauważ, że w poniższym klipie sędzia Judy szybko chowa się pod swoją ławką, gdy pokój zaczyna drżeć.)
Judith Sheindlin zostaje poinformowana o sprawach, zanim przybędzie na plan.
Sędzia Sheindlin nie idzie do studia nieprzygotowana; producenci wysyłają jej do domu (Naples, Floryda w zimie; Greenwich, Connecticut wiosną i latem) oświadczenia pod przysięgą i istotne informacje na temat każdej nadchodzącej sprawy, a ona zapoznaje się z wystarczającą ilością szczegółów, aby mieć pewne tło, ale nie na tyle, aby sprawa nie wydawała się „świeża”, kiedy pyta strony podczas filmowania.
Przypadki Sędzi Judy naprawdę są prawdziwe.
Firma produkcyjna posiada personel 60-plus badaczy w całym kraju, którzy spędzają dni na przeglądaniu pozwów złożonych w lokalnych sądach drobnych roszczeń. Dzięki Freedom of Information Act, są oni w stanie wykonać fotokopie spraw, które ich zdaniem mogą być interesujące dla telewizji, a kopie te są przekazywane producentom programu. Sprawy, które przechodzą do kolejnego etapu (około trzy procent), wymagają skontaktowania się ze stronami i zapytania ich, czy nie zechcieliby zrezygnować z rozprawy w sądzie cywilnym w zamian za darmową wycieczkę do Los Angeles, 850 dolarów opłaty za stawiennictwo i 40 dolarów diety (od 2012 roku). Dodatkową zachętą jest to, że wszelkie zasądzone wyroki są płacone przez show, a nie przez powoda czy pozwanego. Najlepsze sprawy, według producenta wykonawczego, to te, które dotyczą stron o wcześniejszych związkach – matka/córka, ojciec/syn, chłopak/dziewczyna, itp. Takie przypadki angażują publiczność, ponieważ jest to emocjonalny związek, który został zerwany (powtarzający się wątek w wielu operach mydlanych).
Publiczność Sędziego Judgey, jednak nie jest tak prawdziwa.
Stali widzowie zauważą, że te same twarze wydają się pojawiać na widowni regularnie. Ci ludzie na miejscach dla widzów to płatni statyści (często aspirujący aktorzy), którzy zarabiają 8 dolarów za godzinę, aby siedzieć i patrzeć uważnie. Potencjalni członkowie widowni ubiegają się o ograniczoną liczbę miejsc, wysyłając swoje dane kontaktowe wraz z wyraźnym zdjęciem głowy do jednego z koordynatorów produkcji Judge Judy. Jeśli widz zostanie wybrany, musi ubrać się odpowiednio (business casual lub lepiej) i przybyć punktualnie na godzinę 8:30. Członkowie widowni muszą przejść przez wykrywacze metalu w drodze do środka i nie mogą przynosić ze sobą telefonów komórkowych ani żadnych urządzeń elektronicznych, a jedzenie, napoje i guma do żucia są również zabronione. Widzowie są przesuwani po każdym przypadku, więc nie jest tak oczywiste, że jest to ta sama grupa ludzi, a najbardziej atrakcyjni ludzie zawsze siedzą w pierwszym rzędzie (w końcu to Hollywood). Publiczność jest poinstruowana, aby w przerwach między każdą sprawą prowadziła ożywioną rozmowę między sobą, tak aby napomnienie oficera Byrda „Porządek w sądzie!” miało większy wpływ. Złe zachowanie jest podstawą do natychmiastowego wydalenia (przed 10 milionami widzów, jak Sędzia Judy lubi nam przypominać).
Judith Sheindlin ubiera się swobodnie do pracy.
Sheindlin jest znana z publicznego karcenia stron, które przychodzą do jej sali sądowej w skąpym ubraniu lub „stroju plażowym”, ale za ławką i pod tą szatą zazwyczaj nosi dżinsy i tank top lub T-shirt.
Oficer Byrd jest prawdziwym komornikiem.
Pochodzący z Brooklynu Petri Hawkins Byrd uzyskał tytuł B.Sc. w John Jay College of Criminal Justice w 1989 roku i rozpoczął pracę w systemie Brooklyn Family Court. Po raz pierwszy pracował z sędzią Sheindlin, kiedy przeniósł się do Sądu Rodzinnego na Manhattanie. „Zwykliśmy nazywać ją Joan Rivers systemu sądownictwa” – wspominał w wywiadzie z 2004 roku. „Była po prostu przezabawna”. Byrd przeniósł się do San Mateo w Kalifornii w 1990 roku, aby pracować jako specjalny zastępca szeryfa Stanów Zjednoczonych, a kilka lat później przeczytał artykuł w kolumnie plotkarskiej Liz Smith o nadchodzącym programie telewizyjnym Sheindlin. Wysłał swojemu dawnemu koledze list z gratulacjami i dodał: „Jeśli potrzebujesz komornika, nadal dobrze wyglądam w mundurze.”
Mimo swojej czasami imponującej postawy na sali sądowej, oficer Byrd jest również bardzo zabawnym facetem.
Jest utalentowanym impresjonistą, ale jego poczucie humoru prawie kosztowało go pracę – lub tak mu się wtedy wydawało. Pewnego razu, kiedy pracował z zadziorną sędzią Sheindlin w Nowym Jorku, włożył jej szatę i okulary do czytania, by zabawiać współpracowników lawiną judyzmów. Oczywiście, jak to zawsze bywa, gdy ktoś kpi z szefa w miejscu pracy, został przyłapany na gorącym uczynku.
Od czasu do czasu jakiś celebryta będzie polegał na sędziowskiej marce sprawiedliwości.
Zależnie od własnej definicji „celebryty”, oczywiście. Aktorka Roz Kelly (Pinky Tuscadero z serialu Happy Days) pojawiła się w programie w 1996 roku jako powódka, pozywając swojego chirurga plastycznego za nieszczelny implant piersi, który przeszkadzał jej w karierze aktorskiej. Rok później, były Sex Pistol John Lydon (a.k.a. Johnny Rotten) pojawił się jako pozwany, gdy perkusista Robert Williams, który został zatrudniony do wspierania Lydona na solowej trasie, pozwał piosenkarza o utracone zarobki i napaść. Pomimo okazjonalnego złego zachowania Lydona na sali sądowej, decyzja została podjęta na jego korzyść.
Sędzia Sheindlin pierwotnie nie chciała, aby program został nazwany jej imieniem.
Sheindlin po raz pierwszy przewidziała nazwanie jej programu Hot Bench, termin często używany w sądzie apelacyjnym, ale producenci mądrze doradzili jej, że termin ten był bez znaczenia dla telewidzów, którzy nie pracują w systemie prawnym. Kolejnym pomysłem była „Judy Justice”, ponieważ podsłuchała, jak urzędnicy sądowi ostrzegali rodziców zalegających z alimentami, że czeka ich „Judy Justice”, jeśli nie będą gotowi wyrzucić z siebie pieniędzy. Z perspektywy czasu Sheindlin zdał sobie sprawę, że nazwanie programu „Sędzią Judy” było mądrym posunięciem: Nie można jej było łatwo zastąpić, tak jak różnych sędziów w The People’s Court. Jednak po 25 latach na antenie, ona nadal nie odnoszą się do siebie przez tego sobriquet; czy przedstawiając się do kogoś lub reklamy jej show w klipie promocyjnym, ona jest zawsze albo „Judge Sheindlin” lub „Judge Judy Sheindlin.”
Sędzia Sheindlin odziedziczyła swoje poczucie humoru od swojego ojca.
Murray Blum, ukochany ojciec Judy, był dentystą, którego gabinet był w domu rodzinnym. W tamtych czasach – zanim jeszcze stomatologia z sedacją była opcją – najlepszym narzędziem dentysty do rozpraszania nerwowych pacjentów był dar gadania, a Murray z konieczności stał się mistrzem opowiadania historii. Lata słuchania ojca przy stole i na spotkaniach rodzinnych nauczyły Judy, jak wygłaszać puenty. Pewnego wieczoru przed hotelem w Hollywood do Sheindlina podeszła kobieta, która przedstawiła się jako Lorna Berle. Powiedziała sędziemu, że jej mąż Milton jest wielkim fanem i zapytała, czy mogłaby z nim przez chwilę porozmawiać. Starszy komik powoli wyłonił się z limuzyny, a Judy przywitała go śpiewając piosenkę przewodnią do Texaco Star Theater, jej ulubionego programu telewizyjnego w dzieciństwie. Milton Berle pochwalił ją w zamian, mówiąc: „Kid, masz świetne komiczne wyczucie czasu.”
.