Meringue That Won’t Weep

Flavors of Summer

De lange periode van warm weer die boven de Pacific Northwest hing, is nu gebroken. De lucht is helder en heeft een rand van pluizige wolken en de ochtendlucht voelt koel aan tegen mijn huid. Die koelere lucht lokt me terug naar de keuken. Toch suddert de hitte in mijn hoofd als ik mijn keukenherinneringen aanwakker op een stille maandagmorgen.

Toen ik een kind was gebeurde er altijd iets in de keuken, ongeacht de omgevingstemperatuur. Zelfs op de heetste zomerdagen was er eten te bereiden en mensen te voeden. Gebakken kip wordt in een pan met heet vet omgetoverd tot een knapperig mals hapje zuiderse perfectie. Maïs op de kolf heeft een ketel kokend water nodig om zijn heldere kleur en sappige zoetheid naar boven te halen. Zelfs zomersalades met pasta of aardappelen moeten op het fornuis worden bereid.

Vele dromerige zomerdesserts die als “koel” of “wrang” worden beschouwd, hebben ook enige tijd in een hete oven doorgebracht. Denk aan Baked Alaska, of de bergen schuim die uitnodigend hoog opgestapeld liggen bovenop een Lemon Meringue Pie. Zelfs deze verfrissende desserts hebben wat warmte nodig om die gouden pieken te laten ontstaan. De alchemie van de keuken is bijna altijd heet werk! Om familie en vrienden te verwennen en te voeden, moet iemand het doen. Toen ik een meisje was, was dat tante Hen.

Keuken Alchemie

Natuurlijk zijn er gerechten die zowel een gezin kunnen voeden als de warmte kunnen vermijden. Als je tegenwoordig niet tegen de hitte kunt, is het geen schande meer om de keuken uit te gaan. De tijden zijn zeker veranderd.

Toen ik een meisje was, waren die opties minder. Producten uit de tuin moesten worden gekookt of geconserveerd. Opgegroeid op een boerderij tijdens de depressie, en altijd dankbaar voor de overvloedige producten, was tante Hen niet bereid om voedsel verloren te laten gaan. Bovendien werd het gebruik van de nu gebruikelijke alternatieven voor het bereiden van een avondmaal in die tijd gezien als een teken van luiheid of een gebrek aan spaarzaamheid. Bovendien waren verpakte levensmiddelen en delicatessen duurder dan thuis gekookt, en afhaalmaaltijden waren moeilijker te krijgen.

Ik denk dat mijn tante die opties een groot deel van haar leven beneden haar waardigheid vond. Mijn oom werkte hard en toen hij nog leefde, zag tante Hen het als haar verantwoordelijkheid om hem goed te voeden. Voor haar betekende dat het bereiden van warme thuis gekookte maaltijden, ongeacht het seizoen. Ze was trots op haar vaardigheden in de keuken en het plezier dat anderen beleefden aan het eten dat ze klaarmaakte.

Later in haar leven had ze mijn broer, mijn vader en mij te voeden. Ondanks deze veranderde omstandigheden, nam ze haar rol als de familie kok nog steeds serieus. Zelfs toen mijn broer en ik niet meer thuis woonden, stond ze tijdens haar zomerbezoeken aan tante Hen vaak in haar geurige, stomende keuken. Daar stond ze dan te roeren boven het hete fornuis, het zweet steeg haar op de wenkbrauwen terwijl een ventilator aan de rand van de kamer een schaars briesje haar kant op blies.

Avoiding Tears

Op een warme zomerochtend bood ze me aan om een taart te maken die ik later die dag mee zou nemen naar het huis van mijn grootvader. Terwijl ze kookte liet ze me voorzichtig zien hoe ze een meringue-taart maakte. We kookten de vulling en smeerden die in de wachtende taartvorm. Daarna klopten we de eiwitten schuimig en volgden een van haar favoriete recepten om een indrukwekkende meringue te maken waarvan ze me zelfverzekerd zei: “Would Not Weep!”

Toen wist ik nog niet eens dat meringue kon neigen naar huilen. Taarten waren niet mijn favoriete dessert en ik dacht niet veel na over hun persoonlijke problemen, over wat een taart perfect maakte of wat ervoor zorgde dat het een ramp werd.

Nu begrijp ik dat huilerige meringue een eeuwenoud probleem is. Niemand houdt van kleverige kralen bovenop zijn taart, of een vochtige kleverige laag tussen taartvulling en topping, vooral niet nadat hij de moeite heeft genomen om iets speciaals te maken. Nee, huilerige schuimpjes kunnen een echte uitdaging zijn voor bakkers, vooral als het vochtig is. En geloof me, er zijn weinig plaatsen vochtiger dan de keuken van Tante Hen, dicht bij de oevers van de Ohio rivier, op een zomerse dag.

Hoewel meringue huilen een echt probleem is, had tante Hen een oplossing. Ze had een niet-scheur meringue ontdekt en ze deelde het recept graag tot ver in haar tachtigste. Zelfs nadat ze naar een verzorgingstehuis was verhuisd, belde tante Hen me op en vroeg me het recept voor haar op te zoeken. Ze wees me de weg naar haar kookboeken en vroeg me het blauwe boek te pakken. Met een smeltend hart op de borst sloeg ik dan liefdevol haar oude kookboek open en las haar het zorgvuldig handgeschreven recept voor dat ze zo graag met een nieuwe vriendin wilde delen:

Van pagina 13 van Tante Hen’s “Favoriete Recepten” (het blauwe deel)
Een recept dat Tante Hen graag deelde.