“Ik zal je vertellen waarom de schilderijen nooit brandden. De tranen van de jongen doofden het vuur.”
Op een septemberochtend in 1985 openden Britse inwoners hun exemplaren van The Sun, een populaire krant, om een verbazingwekkend artikel te vinden. “Brandende vloek van de huilende jongen” luidde de kop. Volgens het verhaal waren Ron en Mary Hall hun huis kwijtgeraakt door een brand toen een braadpan in vlammen opging. Hoewel het hele huis was verwoest, bleef er één voorwerp over: een afdruk van een schilderij van een huilende jongen. Ron Halls broer Peter, die brandweerman was, beweerde dat dit niet de eerste keer was dat dit gebeurde. Peter verklaarde dat hij getuige was geweest van vele branden waarbij alles was verwoest, behalve het schilderij van de huilende jongen. De reactie op het artikel was overweldigend. Binnen een dag hadden honderden lezers de krant benaderd met de bewering dat ze door het schilderij waren vervloekt. Hoe kon één schilderij zo’n opschudding veroorzaken?
Het begon allemaal in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Een Spaanse kunstenaar genaamd Giovanni Bragolini maakte een serie schilderijen waarop een jong kind stond afgebeeld dat huilde. Hij verkocht die schilderijen aan toeristen als herinnering aan de weeskinderen van de Tweede Wereldoorlog. Vreemd genoeg werden mensen in Engeland, vooral jonge stellen, dol op deze schilderijen. Massaprints van de schilderijen werden in het hele land verkocht.
Nadat het verhaal was gepubliceerd, werden mensen in beslag genomen door hysterie. De legende werd groter en de verbeelding sloeg op hol. Sommige mensen beweerden dat het schilderij de dood van familieleden had veroorzaakt. Anderen meldden dat wanneer ze probeerden de prenten te verbranden, het schilderij niet vlam vatte. Zelfs restaurants met afdrukken van Crying Boy werden tot de grond toe afgebrand. Brandweerman Alan Wilkinson beweerde dat de branden geen bovennatuurlijke gebeurtenissen waren en het gevolg waren van onvoorzichtigheid. Hij gaf echter toe dat hij sinds 1973 meer dan vijftig “Huilende Jongen”-branden had geconstateerd.
Eindelijk was het genoeg. De mensen wilden wanhopig van hun schilderij af. Kelvin MacKenzie, redacteur van The Sun, kwam met een oplossing. Hij zei tegen de lezers dat ze hun schilderijen moesten opsturen en dat The Sun ze voor eens en voor altijd zou vernietigen. Op Halloween verbrandde het krantenpersoneel meer dan 2.500 kopieën van het schilderij.
Naarmate de tijd verstreek, nam de oorspronkelijke razernij af. Maar dat heeft de mensen er niet van weerhouden hun eigen stukken aan de legende toe te voegen. Eén verhaal beweert dat de jongen op het schilderij een wees was die in Madrid woonde. Ondanks de waarschuwing van een priester dat overal waar de jongen kwam brand zou uitbreken, besloot de kunstenaar het kind te adopteren. Enige tijd later brandde het atelier van de kunstenaar af. Het jongetje liep weg en werd nooit meer gezien.
Was er iets sinister aan dit schilderij? Of was het allemaal een mediaspektakel, bedoeld om lezers te trekken? Ongeacht of De Huilende Jongen echt slecht was of niet, zijn verhaal leeft voort in schande.