Oorspronkelijke redacteur – Kayleigh Steel, Michael Kennedy, Sean Prendergast, Christina Newton en Andrew MacGillivray als onderdeel van het project Current and Emerging Roles in Physiotherapy Practice van de Queen Margaret University Top Contributors – Kayleigh Steel, Michael Kennedy, Kim Jackson, Sean Prendergast en Christina Newton

Inleiding

Volgens de HCPC is het de verantwoordelijkheid van alle beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg om effectief met patiënten en gebruikers van diensten om te gaan. Allied Health Professionals (AHP’s) gebruiken communicatie als een primair instrument voor het verzamelen van informatie om een diagnose te stellen, advies te geven, te revalideren en een therapeutische alliantie met patiënten op te bouwen. Hulpverleners die effectieve communicatietechnieken toepassen in interacties met patiënten zijn in staat om de gezondheidsresultaten en de tevredenheid van patiënten te verbeteren. Echter, wanneer zich gevoelige situaties voordoen waarin effectieve communicatie het meest noodzakelijk is, vertonen AHP’s vaak vermijdingsgedrag in plaats van hun vaardigheden te gebruiken om met de situatie om te gaan. AHP’s, vooral degenen die autonoom werken, kunnen het zich niet veroorloven om gevoelige kwesties uit de weg te gaan bij de interactie met patiënten, omdat ze belangrijke informatie of een kans om de patiënt verder te helpen kunnen missen. Ons nascholingspakket is ontworpen om AHP’s te helpen bij het ontwikkelen van effectieve communicatievaardigheden die kunnen worden toegepast in moeilijke situaties die zich in hun eigen gezondheidszorgsetting kunnen voordoen. Dit omvat inzicht in de voordelen van effectieve communicatie, het identificeren van belemmeringen voor het initiëren van communicatie en het selecteren van geschikte technieken om de communicatie te verbeteren.

Ineffectieve communicatie

Geestelijke gezondheid

Volgens de Mental Health Foundation krijgt een op de vier mensen in een bepaald jaar te maken met een psychische stoornis. Professionals in de geallieerde gezondheidszorg kunnen patiënten met psychische stoornissen behandelen als een primaire aandoening of als onderdeel van meerdere co-morbiditeiten ; . Personen met psychische stoornissen hebben meer dan twee keer zoveel kans op andere chronische co-morbiditeiten, zoals diabetes, longaandoeningen en hart- en vaatziekten . Daarom moeten zorgverleners toegerust zijn om patiënten met psychische aandoeningen in verschillende settings te behandelen, waaronder poliklinisch, intramuraal en in de gemeenschap. Personen met psychische aandoeningen worden echter nog steeds geconfronteerd met ongelijkheden bij de toegang tot en de kwaliteit van de gezondheidszorg in vergelijking met de algemene bevolking, ondanks hun grotere behoeften . Alle zorgverleners, met name degenen die zelfstandig werken, moeten effectief met patiënten kunnen communiceren over psychische aandoeningen om ervoor te zorgen dat de patiënt adequate zorg ontvangt en wordt doorverwezen naar het juiste zorgtraject .

Het verlenen van behandeling en zorg aan patiënten met psychische aandoeningen is emotioneel veeleisend en vereist een hoog communicatieniveau . Agressie, verwardheid, suïcidaal en zelfbeschadigend gedrag zijn veel voorkomende symptomen van psychische aandoeningen waarover AHP’s moeilijk met patiënten kunnen communiceren. Uit een onderzoek naar de behandeling van patiënten met psychische stoornissen bleek dat de perceptie van een zorgverlener over een patiënt als een mogelijke “tijdverspiller” de kwaliteit van de zorg die de patiënt ontving beïnvloedde. Uit een onderzoek naar de uitdagingen van de behandeling van psychische co-morbiditeit in een acute setting bleek dat zelfs als een zorgverlener formeel was opgeleid over psychische aandoeningen, hij niet immuun was voor gevoelens van negatief stigma ten opzichte van patiënten. Het onvermogen van zorgverleners om zich in te leven in patiënten, vooral bij mensen met zelfbeschadigend gedrag, was een andere belangrijke belemmering voor effectieve communicatie. Strensrud, Mjaaland en Finset analyseerden vragenlijsten die naar huisartsen werden gestuurd om hun vertrouwen te beoordelen in de communicatie met patiënten die lijden aan ernstige psychische aandoeningen. Het bleek dat empathie zeer laag werd gescoord bij de zelfbeoordeling en zeer hoog in gebieden waarvan zij dachten dat specifieke training nodig was . Tijdsgebrek, gebrek aan kennis over geestesziekten en frustratie bleken ook bij te dragen tot ineffectieve communicatie tussen patiënt en zorgverlener. Uit een onderzoek naar het omgaan met patiënten met psychische stoornissen bleek dat de AHP’s het erover eens waren dat er een formele training nodig is in het communiceren met patiënten met psychische stoornissen, zodat het zorgpersoneel betere zorg kan verlenen voor hun specifieke behoeften. Samenvattend blijkt het negatieve stigma dat verbonden is aan psychische aandoeningen een belangrijke belemmering te zijn voor effectieve communicatie en behandeling voor deze populatie.

Obesitas

De Wereldgezondheidsorganisatie meldt dat in 2008 meer dan 1,4 miljard volwassenen ouder dan 20 jaar als overgewicht of obesitas werden beschouwd. De verschillende comorbiditeiten geassocieerd met obesitas zoals type 2 diabetes, cardiovasculaire aandoeningen, osteoartritis en bepaalde

soorten kanker, suggereren dat AHP’s obese patiënten zullen tegenkomen in een verscheidenheid van settings . Er is een erkende noodzaak om obesitas te bespreken met patiënten om de gezondheid en het welzijn te bevorderen, maar veel AHP’s voelen zich vaak ongemakkelijk bij het communiceren van de noodzaak van gewichtsverlies aan hun patiënten. Huisartsen (GP) zijn vaak in de frontlinie van de patiënt contact, echter, slechts 42% van de patiënten met overgewicht worden geadviseerd door hun huisarts om gewicht te verliezen . Daarom krijgt meer dan de helft van de patiënten die baat zouden hebben bij een gesprek over gewichtsverlies niet de hulp die ze nodig hebben van hun zorgverlener.

Effectieve communicatie tussen huisartsen en patiënten is essentieel en kan van invloed zijn op de effectiviteit van alle gesprekken over gewichtsverlies . Een focusgroep van artsen identificeerde negatief stigma en onvoldoende kennis als belangrijke barrières voor het beginnen van het gesprek over gewichtsverlies, evenals frustratie, gebrek aan counselingvaardigheden en tijdgebrek . Negatief stigma, in deze context ook gewichtstigma genoemd, bestaat tussen huisartsen en obese patiënten met de perceptie dat zij niet in staat of niet bereid zijn om hun gedrag te veranderen omdat zij geen zelfcontrole bezitten . Bovendien geloofden veel huisartsen dat het omgaan met obesitas de verantwoordelijkheid van de patiënt was en dat medische interventie niet nodig was. Deze perceptie predisponeert de AHP om minder actief te zijn in het verstrekken van gewichtsverlies gesprekken evenals in het adviseren van de patiënt over hoe hun gedrag te veranderen . AHP’s met onvoldoende kennis over afslankmethoden of -technieken voelen zich ongemakkelijk bij de aanpak van het gesprek en hebben de neiging het volledig te vermijden . In dit geval kunnen de AHP’s de patiënt adviseren dat zij kunnen overwegen gewicht te verliezen en hen pamfletten over zwaarlijvigheid geven, maar het gesprek vindt vaak niet plaats. De eigen perceptie van de AHP’s over hun gewicht zal hun bereidheid beïnvloeden om deel te nemen aan een gesprek over gewichtsverlies. Uit een enquête onder 500 artsen bleek dat degenen met een BMI tussen 20-25, wat als normaal wordt beschouwd, meer geneigd waren het initiatief te nemen tot een gesprek over gewichtsverlies . Ten slotte geloven patiënten en huisartsen vaak dat het huidige gewichtsprobleem verschillende oorzaken heeft en dit kan een bron van frustratie zijn bij het proberen om gedragsveranderingen te initiëren .

Einde van het leven

Discussies over de dood en terminale ziekte zijn een moeilijke uitdaging voor patiënten, familieleden en hulpverleners. Omdat huisartsen vaak proberen hun patiënten te beschermen tegen slecht nieuws, worden gesprekken over het levenseinde vaak vermeden. Fallowfield illustreerde het feit dat gezondheidswerkers vaak aanvoeren dat patiënten die de realiteit van hun ziekte horen, het risico lopen de hoop te verliezen, depressief te worden en niet het beste te maken van de tijd die hen nog rest. Er werd echter ook vastgesteld dat patiënten met angst en depressie ten gevolge van hun terminale ziekte in de eerstelijnszorg onvoldoende zijn geïnformeerd over hun aandoening . Daarom is het duidelijk dat gesprekken over terminale ziekten niet moeten worden vermeden om de angst en acceptatie van patiënten met betrekking tot hun aandoening te verbeteren.

Een gebrek aan kennis en vaardigheid in het overbrengen van informatie over terminale ziekte en dood is een belangrijke barrière voor effectieve communicatie tussen AHP’s en terminale patiënten . Student AHP’s meldden dat het bespreken van kwesties met betrekking tot terminale ziekte met patiënten moeilijk en ongemakkelijk was, stellend dat ze niet de juiste communicatietraining hadden . De studie onderzocht studenten met een formele opleiding in het communiceren over terminale ziekte en vond dat deze studenten meer vertrouwen hadden in het aanpakken van deze gevoelige kwesties . Daarom kan opleiding een positieve invloed hebben op de zelfeffectiviteit van een gezondheidswerker met betrekking tot het initiëren van gesprekken met patiënten over hun terminale ziekte. De gezondheidswerker is gevoelig voor het juiste moment om een gesprek over dit gevoelige onderwerp te openen, wat ook een cruciale vaardigheid is in de omgang met mensen met een terminale ziekte. Een tweede barrière is het ongemak van een gezondheidswerker om met een patiënt of zijn familieleden over de dood te praten. Volgens een interview uitgevoerd door Curtis en Patrick, identificeerde een arts deze barrière als, “een olifant in de kamer waar je niet over wilt praten”. Of het nu het ongemak van de AHP is of pogingen om de patiënt te beschermen, dubbelzinnige uitspraken over terminale ziekte kunnen resulteren in negatieve psychologische gevolgen. Daarom moeten AHP’s ernaar streven patiënten volledig te informeren over hun toestand en prognose, om de patiënt en hun familie in staat te stellen hun situatie te verwerken en te accepteren.

Seksuele activiteit

Seksualiteit en intimiteit zijn componenten van het leven van patiënten die vaak worden vermeden, over het hoofd gezien en onderbehandeld bij de revalidatie van patiënten.Seks is een gespreksonderwerp dat zowel door zorgverleners als patiënten vaak wordt vermeden omdat veel mensen zich niet op hun gemak voelen bij het openlijk bespreken van seksuele kwesties. Wanneer dit onderwerp in een zorgomgeving ter sprake komt, kunnen zowel zorgverleners als patiënten het een gênant en moeilijk onderwerp vinden om te bespreken. Orthopedie, beademing, chirurgie, oncologie en huisartsengeneeskunde zijn enkele van de gezondheidszorggebieden waar de patiënt zich zorgen kan maken over seksualiteit. Hoewel er behoefte is aan een gesprek tussen patiënten en professionals over seksualiteit en intimiteit op verschillende gebieden, voelen veel huisartsen en patiënten zich nog steeds ongemakkelijk bij het bespreken van het onderwerp. Uit een onderzoek bij 170 patiënten die een afspraak hadden bij de huisarts bleek dat 35% van de mannen en 42% van de vrouwen een vorm van seksuele disfunctie hadden. Nochtans werd slechts in 2% van de nota’s van de huisarts genoteerd dat er een gesprek over seksualiteit had plaatsgevonden, ook al vond 70% van de patiënten dat de huisarts de persoon was met wie ze hun seksuele gezondheid moesten bespreken.

De belemmeringen voor communicatie over seksuele gezondheid tussen patiënten en professionelen bleken gebrek aan tijd, verlegenheid en gebrek aan kennis te zijn. Tijdsgebrek is de meest gerapporteerde barrière voor communicatie over seksuele gezondheid. De gezondheidswerkers noemden het gesprek “een blik wormen openen” en verklaarden dat, als het gesprek eenmaal begonnen is, je het helemaal tot een goed einde moet brengen, hoe beperkt je tijd of middelen ook zijn. Het feit dat seksuele gezondheid specialistische kennis vereist, heeft er ook toe geleid dat sommige huisartsen zich slecht voorbereid voelen om de bezorgdheid van de patiënt aan te pakken. Studies hebben aangetoond dat de vaardigheden en attitudes van gezondheidswerkers aan bod komen tijdens professionele onderwijs- en opleidingscursussen, maar specifieke cursussen worden meestal slecht bijgewoond. Hoewel er specifieke cursussen bestaan om deze barrières aan te pakken, melden veel huisartsen dat zij liever niet naar seksuele gezondheid vragen tenzij de patiënt bezorgdheid uit. Dit kan echter problematisch zijn aangezien uit een studie van de Vereniging van Reproductieve Gezondheidsprofessionals is gebleken dat 68% van de patiënten het onderwerp seks niet aansnijdt met gezondheidswerkers uit angst om in verlegenheid te worden gebracht. Deelnemers meldden ook verbaasd te zijn wanneer seksuele activiteit ter sprake kwam, omdat ze het voordien niet als een problematische lichamelijke activiteit hadden beschouwd. Dit ondersteunt de noodzaak voor gezondheidswerkers om een gesprek over seksuele gezondheid op gang te brengen.

geweld en agressief gedrag

Het traumatische karakter van situaties waarin zorgverleners vaak betrokken raken, kan ervoor zorgen dat interacties met patiënten en hun naasten beladen worden met spanning. In deze situaties is het gebruikelijk dat frustratie, angst, onzekerheid en hulpeloosheid escaleren in agressiever en gevaarlijker gedrag. Uit onderzoek blijkt dat verbaal en fysiek geweld in de gezondheidszorg niet alleen gebruikelijk is geworden, maar een geaccepteerd onderdeel is geworden van bepaalde beroepen in de gezondheidszorg, met name voor verpleegkundigen op de spoedeisende hulp (SEH) . Hoewel een waarschijnlijke verklaring voor dit fenomeen is dat ED personeel de meest urgente en ernstige medische incidenten behandelt, is aangetoond dat zij niet geïsoleerd zijn in hun blootstelling aan gewelddadig en agressief gedrag (VAB) . Uit een studie bleek dat 22% van de radiografen, 19% van de artsen, 10% van de ergotherapeuten en 17% van de fysiotherapeuten in het afgelopen jaar waren aangevallen. Hoewel de Britse regering een nultolerantiebeleid heeft ingevoerd ten aanzien van VAB in alle NHS-instellingen, is het aantal gevallen alleen maar toegenomen. Daarom is het nodig dat alle AHP’s de vaardigheden verwerven om te de-escaleren en om te gaan met gewelddadige en agressieve patiënten en hun familieleden.

Hahn et al. (2012) rapporteerden dat VAB vaak werd beheerd door AHP’s door ofwel de persoon aan te sporen om zijn gedrag te stoppen of door de scène te verlaten. Deze benaderingen zijn in overeenstemming met het nultolerantiebeleid, maar het is aangetoond dat ze ineffectief zijn in het bestrijden van VAB. Communicatie met behulp van de-escalatiestrategieën bleek veel effectiever te zijn in de omgang met patiënten die agressief worden. Echter, barrières zoals angst, frustratie, empathie en gebrek aan vaardigheid of kennis weerhouden AHP’s ervan om te communiceren met ontevreden patiënten; . Uit een enquête onder 64 AHP-studenten bleek dat meer dan de helft betrokken was geweest bij een incident van VAB, waarbij 94% verklaarde dat zij zich niet voldoende voorbereid voelden om met een dergelijke situatie om te gaan. Empathie is een barrière in de communicatie die vaak over het hoofd wordt gezien in de omgang met gewelddadige of agressieve patiënten. Hoewel sommige factoren die leiden tot agressief gedrag binnen de controle van de patiënt liggen, zoals alcoholgebruik, kunnen veel omgevingsfactoren angst, hulpeloosheid en frustratie veroorzaken, waardoor de patiënt vatbaarder wordt voor agressie. Daarom moeten professionals die met agressieve patiënten te maken hebben gevoelig en empathisch zijn voor alle omgevingsfactoren. SEH-verpleegkundigen met meer dan tien jaar ervaring zijn het meest vatbaar voor agressie van patiënten. Er wordt verondersteld dat de gewenning aan hun dagelijkse routine ertoe heeft geleid dat ED-verpleegkundigen minder gevoelig en empathisch zijn geworden voor specifieke behoeften van patiënten, wat bijdraagt tot de omgevingsfactoren die agressie bij patiënten veroorzaken.

Ontwikkelende thema’s: Veel voorkomende problemen in de communicatie

Effectieve communicatie: Strategies and Techniques

In het algemeen wordt gedacht dat de communicatie tussen arts en patiënt in de NHS over het algemeen adequaat is en geen reden tot bezorgdheid geeft. In de afgelopen jaren is het aantal klachten over de NHS echter gestegen tot maar liefst 174.872 tussen 2013/2014. De schuld van deze klachten is voornamelijk gelegd bij de communicatiestoornissen en het gebrek aan bevredigende bedmanieren van zorgverleners. Artsen worden vaak bekritiseerd als “koud” of met een gebrek aan empathie. Dit kan verschillende oorzaken hebben, waaronder het eerste contact met de patiënt, het niet bespreken van de problemen van de patiënt, gebrekkige communicatievaardigheden van de arts en/of de patiënt, of het algemene gebrek aan betrokkenheid van de patiënt bij de zorgverlening. Onderzoek heeft aangetoond dat effectieve communicatie tussen arts en patiënt niet alleen de emotionele gezondheid van patiënten verbetert, maar ook bijdraagt tot het oplossen van symptomen, de functionele en fysiologische status en de pijnbeheersing. Met deze substantiële invloeden op de gezondheidsresultaten van patiënten, wordt het belang van effectieve communicatie verder benadrukt.

Technieken voor effectieve communicatie

De manier waarop zorgverleners informatie aan patiënten communiceren is net zo belangrijk als de informatie die wordt gecommuniceerd . Patiënten hebben twee fundamentele behoeften op het gebied van communicatie, de behoefte om te weten en te begrijpen en de behoefte om zich gekend en begrepen te voelen . Patiënten die hun diagnose/aandoening begrijpen, zullen eerder hun gezondheidsproblemen erkennen, de behandeling ervan begrijpen en hun gedrag aanpassen. Efficiënte informatieverstrekking is daarom van cruciaal belang voor het begrip en de therapietrouw van de patiënt. Onderzoek heeft uitgewezen dat een aantal essentiële elementen van communicatie van fundamenteel belang zijn voor het opbouwen van een relatie tussen patiënt en arts. Deze omvatten verbale en non-verbale communicatie, empathie, patiëntgerichte zorg, efficiënte overdracht van informatie, goede verstandhouding, en collaboratieve en patiëntgerichte zorg. Hieronder volgt een visuele weergave van de meest effectieve communicatiemethoden

Barrières

De keuzes van vragen, woorden, stiltes, tonen en gezichtsuitdrukkingen die de clinicus gebruikt, kunnen zijn relatie met een patiënt sterk beïnvloeden. Verkeerd gebruik van deze interpersoonlijke en communicatieve vaardigheden kan niet alleen een belemmering vormen voor de relatie tussen arts en patiënt, maar ook voor de effectiviteit van de behandeling.Onderstaande afbeelding geeft een aantal belemmeringen weer die ervaren kunnen worden.

Motivational Interviewing

Motivational interviewing (MI) is een cognitief-gedragstherapeutische techniek die erop gericht is patiënten te helpen bij het identificeren en veranderen van gedragingen die hen mogelijk in gevaar brengen voor het ontwikkelen van gezondheidsproblemen of die het beheer van een bestaande aandoening belemmeren. MI is het perspectief van de patiënt te begrijpen, zijn motivatie, of gebrek aan motivatie om te veranderen te accepteren en hem te helpen oplossingen te vinden om te veranderen .

MI heeft 5 basisprincipes die moeten worden toegepast om verandering door te voeren. Deze zijn:

  • Het tonen van empathie – door het tonen van empathie wordt een reëel en begrijpend beeld overgebracht van wat de persoon doormaakt. Het laat zien dat je geïnteresseerd, accepterend en begripvol bent naar de patiënt.
  • Ruzies vermijden – Ruzies zijn onproductief en moeten worden vermeden, en de weerstand tegen verandering kan worden verhoogd als gevolg van ruzies
  • Supporting self-efficacy – Geloven in iemands vermogen om te veranderen
  • Ontwikkelen van discrepantie – De patiënt moet doelen hebben om naartoe te werken. Deze doelen moeten niet aan de patiënt worden opgedrongen, hij moet ze zelf bedenken
  • Rolling with resistance – een vaardige techniek die kan helpen het perspectief van een persoon te veranderen. Ideeën moeten worden aangeboden, maar niet opgedrongen, en uitspraken kunnen licht worden aangevochten, maar niet beargumenteerd .

Een paar voorbeelden hiervan zijn het prijzen van een zwaarlijvige patiënt die is afgevallen of door een patiënt te vragen wat hij kan bereiken, of wat hij zou willen bereiken met zijn algemene doel .

Er zijn verschillende stappen van MI die het proces laten werken, die omvatten:

  • Een goede verstandhouding opbouwen – dit is de basis van vertrouwen, een essentieel element om verandering bij iemand te implementeren
  • De agenda bepalen – realistische doelen stellen als gekozen, niet opgelegd aan, de patiënt. Weerhoudt hen ervan te snel te veel te willen. Deze verandering van programma’s moet regelmatig opnieuw worden bekeken.
  • Benaderen van de veranderingsbereidheid – Het beoordelen van de veranderingsbereidheid geeft inzicht in de mate van motivatie.
  • De focus bijstellen – Identificeert precies waar de patiënt hulp bij wil, of wat hij precies wil veranderen
  • Onzekerheid identificeren – Kan helpen bij het identificeren van gebieden voor en tegen verandering
  • Zelfmotivatie aanmoedigen – Door een positieve houding bij de patiënt te implementeren, en hen aan te moedigen om succes te benadrukken.

OARS, een acroniem dat wordt gebruikt voor open vragen, affirmaties, reflectief luisteren en samenvattingen zijn cruciale componenten van effectieve communicatie, en even belangrijk in MI. Het is aangetoond dat het de band tussen patiënt en zorgverlener vergroot en de therapietrouw, samenwerking en tevredenheid van de patiënt verhoogt. OARS omvat veel van de vaardigheden en principes die hierboven zijn geschetst en een goede samenvatting is te vinden in de onderstaande tabel.

Barrières waaraan dit hulpmiddel voldoet:

  • Negatief stigma
  • Tekort aan empathie
  • Niet in staat om een verstandhouding te krijgen

SPIKES

Het brengen van slecht nieuws is een moeilijke uitdaging bij het werken in een gezondheidszorgomgeving, vooral met gevestigde vriendschappen met patiënten en betrokkenheid van familie. Het brengen van slecht nieuws zoals een slechte prognose, diagnose, recidief of overgang naar terminale zorg vereist een hoger niveau van communicatie om ervoor te zorgen dat zowel de patiënt als de gezondheidswerker de omstandigheden begrijpen en er op de juiste manier mee omgaan. AHP’s die niet getraind zijn in de juiste communicatiestrategie bij het brengen van slecht nieuws kunnen ertoe leiden dat een patiënt de informatie verdraait, overdreven optimistisch wordt en een staat van ontkenning aanneemt. Het is mogelijk dat de hulpverlener het nieuws niet op doeltreffende wijze brengt om de patiënt niet van streek te maken, of omdat hij bang is de schuld te krijgen van het feit dat de behandeling niet heeft gewerkt.

Een studie werd uitgevoerd bij een patiëntenpopulatie met een terminale ziekte; zij ondervroegen de patiënten over de eerste diagnose van hun ziekte. Het onderzoek richtte zich op wat de patiënten zich herinnerden als een effectieve communicatiestrategie die door hun zorgverlener was ingezet. Uit de kwalitatieve studie kwamen vier belangrijke thema’s naar voren die de patiënten beschouwden als een belangrijke benadering van het brengen van het nieuws. Deze waren:

  • De zorgverlener was goed op de hoogte van hun aandoening en op de hoogte van recent onderzoek
  • De zorgverlener die behandelingsopties aanbeval en de tijd nam om eventuele vragen te beantwoorden
  • Een eerlijke benadering, waarbij de patiënt alle geldige informatie over zijn aandoening kreeg
  • De zorgverlener die eenvoudige termen gebruikte die voor de patiënt zinnig waren

De zorgverlener moest in de eerste plaats beschikken over het basisniveau van communicatievaardigheden om met zijn patiënt te gebruiken. De zorgverlener die met zijn terminale patiënt werkt, moet ervoor zorgen dat de patiënt bekend is met zijn toestand, vragen of de patiënt gezondheidsproblemen heeft die aandacht behoeven en/of de patiënt misschien meer informatie over zijn ziekte en behandeling nodig heeft. De emoties van de patiënt moeten op een empathische, bevestigde en duidelijke manier worden beantwoord. De inbreng van de familie/verzorger, die vaak over het hoofd wordt gezien, moet al in een vroeg stadium van de behandeling van de patiënt worden vastgesteld.

Een doeltreffende strategie om op de hierboven genoemde belangrijke implicaties in te spelen, is de aanwending van de SPIKES-communicatiebenadering. SPIKES (tabel 1.), is specifiek ontworpen om om te gaan met het breken van slecht nieuws aan terminaal zieke patiënten. Dit protocol behandelt kwesties zoals een slechte diagnose, prognose en terugkeer van een ziekte, conversie naar terminale zorg of zelfs een medische fout. Het is ook bewezen dat deze strategie de zorgverstrekker meer vertrouwen geeft in zijn vermogen om negatieve informatie met zijn patiënt te bespreken. De zorgverlener gebruikt de aanpak om het communiceren van het nieuws op de beste manier te plannen, wat een reflectieve rol heeft om angst of vrees voor de AHP te verminderen. De SPIKES-aanpak is een korte, voor alle omstandigheden geschikte aanpak, die gemakkelijk te begrijpen en te volgen is.

Tabel 1. SPIKES-communicatieprotocol.

Back et al. onderzochten deze communicatiestrategie bij een groep patiënten met een terminale ziekte. Er werd gebruik gemaakt van een audio-opname van een gezondheidswerker die slecht nieuws bracht aan een fictieve patiënt. De opname waarop de SPIKES-strategie werd toegepast, kreeg de voorkeur van de patiënten, en er werden populaire aspecten van de opname genoteerd. De patiënten vonden het goed hoe de zorgverleners die de strategie gebruikten, ingingen op de emoties van de patiënt; ook de empathische reactie van de AHP werd door de patiënt gewaardeerd. De begeleiding van de hulpverlener en zijn kennis van de toekomstige planningsmogelijkheden werden ook op prijs gesteld, waarbij de patiënt niet werd overladen met informatie of verwarrende medische termen werd gebruikt. Het vermogen van de AHP om positieve sterke punten voor die individuele patiënt aan te spreken, werd ook geprezen.

De-escalatiestrategieën

Zoals eerder gesteld, leidt nultolerantie of enige vorm van fysieke dwang in VAB-situaties alleen maar tot een escalatie van conflicten in de zorgomgeving. Als zodanig is de praktijk van het vermijden van interactie met individuen die VAB vertonen meer een beschermende strategie voor het personeel dan een oplossing voor het zich ontwikkelende probleem. Huidig onderzoek toont aan dat de meest gezonde strategie voor de-escalatie van VAB bestaat uit het vroegtijdig identificeren van potentieel onstabiele situaties en het gebruik van effectieve interpersoonlijke vaardigheden om de persoon in kwestie naar beneden te praten. Deze interpersoonlijke vaardigheden bestaan uit verbale en non-verbale communicatie van een bereidheid om samen te werken met het gekrenkte individu op zoek naar een alternatieve oplossing voor het huidige probleem. Het is de moeite waard om op te merken dat deze strategieën een verhoogde cognitieve vraag stellen aan AHP’s die werken in een toch al veeleisende omgeving – een bewuste beslissing moet worden genomen om de zich ontwikkelende situatie aan te pakken voordat zij uit de hand loopt. Wand en Coulson (2006) bevelen de volgende hiërarchie van interventies voor VAB aan:

Barrières die dit hulpmiddel tegenkomt:

  • Tekort aan empathie
  • Tekort aan educatie
  • Frustratie

Een belangrijke barrière voor bovenstaande interventies is dat er in deze situaties vaak een stand-off kan ontstaan tussen het individu en de hulpverlener. Voordat fysieke dwang wordt gebruikt om de veiligheid van iedereen te waarborgen, zou een gecoördineerde teaminspanning moeten worden geleverd om het individu te kalmeren, aangezien een demonstratie van teameenheid individuele AHP’s tegen wordt uitgekozen en effectief is gebleken in het krijgen van VA individuen om terug te krabbelen.

Situation Background Assessment Recommendation

Het instrument Situation Background Assessment Recommendation (SBAR) is ontworpen om de communicatie tussen zorgverleners, clinici en verplegend personeel te verbeteren en de veiligheid van de patiënt te vergroten. Het instrument werd oorspronkelijk ontworpen voor gebruik in het leger en de luchtvaart, en is sindsdien aangepast voor zorgomgevingen. Verschillende gezondheidsraden hebben SBAR aangepast voor verschillende toepassingen. Binnen de acute zorg kan SBAR worden gebruikt als een overdrachtsinstrument, voor het uitwisselen van informatie tussen personeel aan het begin van een dienst en bij het overbrengen van een patiënt van de ene afdeling naar de andere of van het ene ziekenhuis naar het andere. SBAR kan ook helpen bij de communicatie tussen eerstelijns- en tweedelijnszorg door een SBAR-tool op te nemen in ontslag- of verwijsbrieven. Houston e.a. stelden vast dat deze techniek het mogelijk maakt vitale informatie op een duidelijke en beknopte manier te delen tussen zorgverleners, waardoor de communicatie tussen eerstelijns- en tweedelijnszorg verbetert. Velji e.a. stelden dat personeel in een revalidatiecentrum een aangepast SBAR instrument nuttig vond voor zowel individuele als teamcommunicatie. SBAR maakt het mogelijk om informatie tijdig en effectief te delen, wat van cruciaal belang is gezien de tijdsdruk en de druk waarmee het personeel in de gezondheidszorg te maken heeft. Door de SBAR te gebruiken, heeft al het personeel de mogelijkheid om eerdere medische beoordelingen en aanbevelingen van andere zorgverleners op één plaats te bekijken, in plaats van relevante informatie te moeten zoeken bij personen die eerder bij de gezondheidszorg van de patiënt betrokken waren.

De verschillende gezondheidsraden gebruiken verschillende formats: sommige hebben dagelijks hand-outs beschikbaar voor het personeel, terwijl andere er de voorkeur aan geven om alleen de outline van het instrument te laten zien, zodat het personeel het kan gebruiken als referentie bij de communicatie met andere personeelsleden. Ongeacht het formaat blijft de inhoud hetzelfde.

Barrières waaraan dit hulpmiddel voldoet:

– Tijdsbeperkingen/Kortingen

– Verantwoordelijkheid/Samenwerking tussen AHP’s

Casestudies: Real Life Situations

Case Study: Terminale ziekte en ontkenning

Mr. X werd gediagnosticeerd met stadium II nasofaryngeale kanker met lymfekliermetastase drie jaar voor een heropname in het ziekenhuis wegens slechte gezondheid. Bij de tweede ziekenhuisopname werd vastgesteld dat de kanker was uitgezaaid naar zijn longen en lever, wat resulteerde in een slechte prognose. Mr. X had de eerste kankerdiagnose aan zijn familie ontkend, en had elke vervolgbehandeling geweigerd die hem werd aangeboden.

Studie 2: Agressieve mishandelende patiënt

Studie 3

  1. Raad voor beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg en de gezondheidszorg. Professionaliteit van beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg. 2014; Beschikbaar op: http://www.hcpc-uk.org/assets/documents/10003771Professionalisminhealthcareprofessionals.pdf. Accessed November 13, 2014.
  2. 2.0 2.1 2.2 Ha J, Longnecker N. Arts-patiënt communicatie: een review. Ochsner Journal; 2010: 10(1): 38-43
  3. Mehnert A, Lehman C, Cook U. Moeilijke communicatiesituaties in arts-patiënt interacties. Federaal gezondheidsblad; 2012; 2(12): 111-116
  4. Mental Health Foundation. Wat zijn psychische problemen? 2014; Beschikbaar op: http://www.mentalhealth.org.uk/help-information/an-introduction-to-mental-health/what-are-mental-health-problems/. Accessed November 21, 2014.
  5. 5.0 5.1 5.2 5.3 5.4 5.5 Giandinoto J, Edward K. Challenges in acute zorg voor mensen met co-morbide psychische aandoeningen. British Journal of Nursing 2014;23(13):728-732.
  6. 6.0 6.1 6.2 Zolnierek CD, Clingerman EM. De percepties van een medisch-chirurgisch verpleegkundige over de zorg voor een persoon met een ernstige psychische aandoening. J Am Psychiatr Nurses Assoc 2012 Jul-Aug;18(4):226-235.
  7. 7.0 7.1 7.2 Happell B, Scott D, Platania-Phung C, Nankivell J. Should we or shouldn’t we? Mental health nurses’ views on physical health care of mental health consumers. International journal of mental health nursing 2012;21(3):202-210.
  8. 8.0 8.1 Kaufman E, McDonnell M, Cristofalo M, Ries R. Exploring barriers to primary care fo patients with severe mental illness: frontline patient and provider accounts. Issues in mental health nursing 2012; 33(3): 172-180.
  9. 9.0 9.1 9.2 Goode D, Melby V, Ryan A. Management van patiënten met psychische gezondheidsproblemen: Debbie Goode en collega’s beoordelen of het personeel bereid is om persoonsgerichte zorg te bieden aan alle mensen die zich presenteren op spoedeisende hulpafdelingen. Emergency Nurse 2014;22(5):32-37.
  10. National Institute for Health and Care Excellence. Zelfbeschadiging: The short-term physical and psychological management and secondary prevention of self-harm in primary and secondary care. 2014; Beschikbaar op:http://www.nice.org.uk/guidance/cg16/chapter/1-guidance. Accessed November 6, 2014.
  11. 11.0 11.1 11.2 Kool N, vanMeijel B, Koekkoek B, vanderBijl J, Kerkhof A. Verbetering van communicatie en praktische vaardigheden in het werken met intramurale patiënten die zelfbeschadiging hebben: een pre-test/post-test naar de effecten van een trainingsprogramma. Biomed centrale psychiatrie; 2014: 14(64).
  12. 12,0 12,1 Stensrud T, Mjaaland T, Finset A. Communicatie en geestelijke gezondheid in de huisartsenpraktijk: zelfgepercipieerde leerbehoeften en self-efficacy van artsen. Mental Health Family Medicine; 2012: 9(3): 201-209
  13. 13.0 13.1 Wereldgezondheidsorganisatie. Obesitas en Overgewicht. 2014; Beschikbaar op: http://www.who.int/mediacentre/factsheets/fs311/en/. Accessed 11/08, 2014.
  14. You L, Sadler G, Majumdar S, Burnett D, Evans C. Percepties van fysiotherapeuten over hun rol in het revalidatiemanagement van personen met obesitas. Physiotherapy Canada 2012;64(2):168-175.
  15. 15.0 15.1 15.2 Ferrante JM, Piasecki AK, Ohman-Strickland PA, Crabtree BF. Family physicians’ practices and attitudes regarding care of extremely obese patients. Obesitas 2009;17(9):1710-1716.
  16. 16.0 16.1 National Institute for Health and Care Excellence. Obesitas: Guidance on the prevention, identification,assessment and management of overweight and obesity in adults and children. 2006; Beschikbaar op: http://www.nice.org.uk/guidance/cg43/chapter/1-guidance. Accessed 11/08, 2014.
  17. Gudzune KA, Beach MC, Roter DL, Cooper LA. Artsen bouwen minder verstandhouding op met obese patiënten. Obesitas 2013;21(10):2146-2152.
  18. 18.0 18.1 18.2 18.3 Teixeira FV, Pais-Ribeiro JL, Maia, Ângela Rosa Pinho da Costa. Overtuigingen en praktijken van zorgverleners met betrekking tot obesitas: een systematische review. Revista da Associação Médica Brasileira 2012;58(2):254-262.
  19. 19.0 19.1 Epstein L, Ogden J. A qualitative study of GPs’ views of treating obesity. British Journal of General Practice 2005;55(519):750-754.
  20. 20.0 20.1 Bleich SN, Bennett WL, Gudzune KA, Cooper LA. Impact of physician BMI on obesity care and beliefs. Obesitas 2012;20(5):999-1005.
  21. 21.0 21.1 21.2 21.3 Fallowfield LJ, Jenkins VA, Beveridge HA. De waarheid kan pijn doen, maar bedrog doet meer pijn: communicatie in de palliatieve zorg. Palliat Med 2002 Jul;16(4):297-303.
  22. Rose JH, Radziewicz R, Bowmans KF, O’Toole EE. A coping and communication support intervention tailored to older patients diagnosed with late-stage cancer. Clin Interv Aging 2008;3(1):77-95.
  23. Black K. Health care professionals’ death attitudes, experiences, and advance directive communication behavior. Death Stud 2007;31(6):563-572.
  24. 24.0 24.1 Hjörleifsdóttir E, Carter DE. Communicating with terminally ill cancer patients and their families. Nurse Educ Today 2000;20(8):646-653.
  25. Clayton JM, Butow PN, Tattersall MH. When and how to initiate discussion about prognosis and end-of-life issues with terminally ill patients. J Pain Symptom Manage 2005;30(2):132-144.
  26. 26.0 26.1 Curtis JR, Patrick DL. Barriers to Communication About End-of-Life Care in AIDS Patients. Journal of general internal medicine 1997;12(12):736-741
  27. 27.0 27.1 27.2 27.3 27.4 Hordern A, Grainger M, Hegarty S, Jefford M, White V, Sutherland G. Discussing sexuality in the clinical setting: the impact of a brief training program for oncology health professionals to enhance communication about sexuality. Asia-Pacific Journal of Clinical Oncology 2009;5(1): 270-277
  28. 28.0 28.1 Brandenburg U, Bitzer J. De uitdaging van het praten over seks: Het belang van de interactie tussen patiënt en arts. Maturitas 2009;63(2): 124-127
  29. 29.0 29.1 29.2 29.3 Gott M, Galena E, Hinchliff S, Elford, H. “Opening a can of worms”: GP and practice nurse barriers to talking about sexual health in primary care. Family Practice 2004;21(5): 528-536.
  30. 30.0 30.1 30.2 Macdowall W, Parker R, Nanchahal K, Ford C, Lowbury R, Robinson A, Sherrard J, Martins H, Fasey N, Wellings K. ‘Talking of sex’: Het ontwikkelen en testen van een communicatie-instrument voor seksuele gezondheid voor gebruik in de eerstelijnszorg. Patient Education and Counselling 2010;81; 332-337.
  31. Vereniging van Reproductieve Gezondheidsprofessionals.Praten met patiënten over seksualiteit en seksuele gezondheid. https://www.arhp.org/publications-and-resources/clinical-fact-sheets/sexuality-and-sexual-health (geraadpleegd 13 oktober 2014).
  32. 32.0 32.1 32.2 32.3 32.4 Duxbury J, Whittington R. Causes and management of patient aggression and violence: staff and patient perspectives. J Adv Nurs 2005;50(5):469-478.
  33. 33.0 33.1 Swain N, Gale C. A communication skills intervention for community healthcare workers: Waargenomen agressie van patiënten wordt verminderd. Int J Nurs Stud 2014.
  34. 34.0 34.1 Pich J, Hazelton M, Sundin D, Kable A. Patiëntgerelateerd geweld tegen verpleegkundigen op de spoedeisende hulp. Nurs Health Sci 2010;12(2):268-274.
  35. Whittington R, Shuttleworth S, Hill L. Violence to staff in a general hospital setting. J Adv Nurs 1996;24(2):326-333.
  36. National Audit Office. A Safer Place to Work: Protecting NHS Hospital and Ambulance Staff from Violence and Aggression. 2003; Beschikbaar op: http://www.nao.org.uk/report/a-safer-place-to-work-protecting-nhs-hospital-and-ambulance-staff-from-violence-and-aggression/. Geraadpleegd op 2 november 2014.
  37. 37,0 37,1 37,2 37,3 37,4 Hahn S, Hantikainen V, Needham I, Kok G, Dassen T, Halfens RJ. Patiënten- en bezoekersgeweld in het algemeen ziekenhuis, voorkomen, personeelsinterventies en gevolgen: een cross-sectioneel onderzoek. J Adv Nurs 2012;68(12):2685-2699.
  38. Stubbs B, Rayment N, Soundy A. Ervaringen, vertrouwen en attitudes van fysiotherapiestudenten over de oorzaken en aanpak van gewelddadig en agressief gedrag. Physiotherapy 2011;97(4):313-318
  39. Workforce and Facilities Team, Health and Social Care Information Centre (HSCIC). 2014; Beschikbaar op: http://www.hscic.gov.uk/catalogue/PUB14705/data-writ-comp-nhs-2013-2014-rep.pdf. Accessed 25/11, 2014.
  40. 40.0 40.1 Stewart MA. Effective physician-patient communication and health outcomes: a review. CMAJ 1995 May 1;152(9):1423-1433.
  41. 41.0 41.1 41.2 Travaline JM, Ruchinskas R, D’Alonzo GE,Jr. Patient-physician communication: why and how. J Am Osteopath Assoc 2005 Jan;105(1):13-18.
  42. Ong LM, De Haes JC, Hoos AM, Lammes FB. Doctor-patient communication: a review of the literature. Soc Sci Med 1995;40(7):903-918.
  43. Haskard KB, White MK, Williams SL, DiMatteo MR, Rosenthal R, Goldstein MG. Physician and patient communication training in primary care: effects on participation and satisfaction . Health Psychol 2008 09;27(5):513-522.
  44. 44.0 44.1 44.2 Bundy C. Changing behaviour: using motivational interviewing techniques. J R Soc Med 2004;97 Suppl 44:43-47.
  45. 45.0 45.1 Pollak KI, Alexander SC, Coffman CJ, Tulsky JA, Lyna P, Dolor RJ, et al. Physician communication techniques and weight loss in adults: Project CHAT. Am J Prev Med 2010;39(4):321-328.
  46. Borrelli B, Riekert KA, Weinstein A, Rathier L. Brief motivational interviewing as a clinical strategy to promote asthma medication adherence. J Allergy Clin Immunol 2007;120(5):1023-1030.
  47. Parker PA, Baile WF, de Moor C, Lenzi R, Kudelka AP, Cohen L. Breaking bad news about cancer: patients’ preferences for communication. J Clin Oncol 2001 Apr 1;19(7):2049-2056
  48. 48.0 48.1 Baile WF, Buckman R, Lenzi R, Glober G, Beale EA, Kudelka AP. SPIKES-A zes-stappen-protocol voor het brengen van slecht nieuws: toepassing op de patiënt met kanker. Oncologist 2000;5(4):302-311.
  49. Back AL, Trinidad SB, Hopley EK, Arnold RM, Baile WF, Edwards KA. What patients value when oncologists give news of cancer recurrence: commentary on specific moments in audio-recorded conversations. Oncologist 2011;16(3):342-350.
  50. 50.0 50.1 50.2 Wand TC, Coulson K. Zero tolerance: a policy in conflict with current opinion on aggression and violence management in health care. Australasian Emergency Nursing Journal 2006;9(4):163-170.
  51. Gillespie GL, Gates DM, Miller M, Howard PK. Workplace violence in healthcare settings: risk factors and protective strategies. Revalidatieverpleegkunde 2010;35(5):177-184.
  52. Davidson R, Mills M. Tevredenheid van kankerpatiënten over communicatie, informatie en kwaliteit van zorg in een Britse regio. European journal of cancer care 2005;14(1):83-90.
  53. Kao L, Moore G. The violent patient: clinical management, use of physical and chemical restraints, and medicolegal concerns. Emerg Med Prac 1999;1(6):1-24.
  54. 54.0 54.1 NHS. SBAR-Situation-Background-Assessment-Recommendation 2009. http://www.institute.nhs.uk/quality_and_service_improvement_tools/quality_and_service_improvement_tools/sbar_-_situation_-_background_-_assessment_-_recommendation.html (geraadpleegd 12 november 2014)
  55. Powell SK.SBAR – It’s Not Just Another Communication Tool.Professional Care Management 2007;12(4):195-196. http://journals.lww.com/professionalcasemanagementjournal/Citation/2007/07000/SBAR_It_s_Not_Just_Another_Communication_Tool.1.aspx (geraadpleegd 12 november 2014)
  56. Houston N, Mondoa C. Using SBAR to improve clinical communication between cardiology outpatients and primary care teams. NHS Quality Improvement Scotland 2009. http://yhhiec.org.uk/wp-content/uploads/2011/10/Using-SBAR-to-improve-clinical-communication-between-cardiology-outpatients-and-primary-care-teams-PSC-2010-68.pdf (geraadpleegd 12 november 2014)
  57. Velji K, Baker GR, Fancott C, Anderoli A, Boaro N, Tardi G, Aimone E, Sinclair L. Effectiveness of an Adapted SBAR Communication Tool for a Rehabilitation Setting . Healthcare Quarterly 2008;11(3):72. http://www.longwoods.com/content/19653 (geraadpleegd 12 november 2014).

By: adminPosted on

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.