Jak zauważyłem w zeszłym tygodniu, termin „telefon bezprzewodowy” we wczesnych latach dwudziestych niekoniecznie oznaczał urządzenie, które mogło zarówno nadawać, jak i odbierać wiadomości. W rzeczywistości większość urządzeń radiowych w tym czasie była po prostu albo nadajnikiem, albo odbiornikiem. Jednak niektórzy wynalazcy świetnie się bawili, pracując nad technologią walkie-talkie, opracowując transceivery – urządzenia, które mogły zarówno nadawać, jak i odbierać wiadomości radiowe. Artykuł w Sandusky Register z 21 marca 1920 roku w Sandusky w stanie Ohio opisywał historię człowieka z Filadelfii o nazwisku W. W. Macfarlane, który eksperymentował ze swoim własnym „telefonem bezprzewodowym”. Z szoferem prowadzącym go, gdy siedział na tylnym siedzeniu swojego jadącego samochodu, zadziwił reportera z magazynu The Electrical Experimenter, rozmawiając z panią Macfarlane, która siedziała w ich garażu 500 jardów w dół drogi.
Tytuł artykułu w March 21, 1920 Sandusky Register (Sandusky, Ohio)
Mężczyzna z pudełkiem przewieszonym przez ramię i trzymający w jednej ręce trzy kawałki rury do pieca umieszczone obok siebie na desce wszedł do samochodu na East Country Road, Elkins Park, Pa.
„Będziemy biec w dół drogi. Czy mnie słyszysz?”
Inni pasażerowie w samochodzie, wszyscy z odbiornikami telefonicznymi, usłyszeli kobiecy głos, który odpowiedział: „Tak, doskonale. Gdzie jesteś?”
W tym czasie maszyna znajdowała się kilkaset jardów w dół drogi i głos w garażu był wyraźnie słyszalny.
To był jeden z incydentów pierwszej demonstracji przenośnego bezprzewodowego sprzętu telefonicznego wynalezionego przez W. W. Macfarlane’a z Filadelfii, opisanego przez Electrical Experimenter.
Pani Macfarlane, siedząc w garażu na tyłach domu Macfarlane’ów, rozmawiała przez telefon bezprzewodowy ze swoim mężem, siedzącym wygodnie w jadącym samochodzie, oddalonym o 500 jardów.
Pośród pasażerów samochodu byli szofer, reporter i fotograf. Wszyscy mieli na sobie odbiorniki telefoniczne i mogli słyszeć wszystko, co mówiła pani Macfarlane. Szofer nie miał żadnej innej aparatury poza słuchawką ze zwykłym przewodem telefonicznym przymocowanym do metalowego klipsa do kierownicy.
Leżące obok pana Macfarlane’a kwadratowe pudełko, jedyny „sekret” w całej demonstracji. Co znajduje się w tym pudełku, jest tajemnicą wynalazcy. Pudełko to waży około dwunastu funtów. Inne użyte maszyny składały się tylko ze zwykłych nadajników i odbiorników telefonicznych oraz trzech kawałków rurki od pieca stojących pionowo na zwykłym kawałku deski. To tworzy antenę aparatu.
Mobilny transceiver opracowany przez W. W. Macfarlane’a w 1920 roku
Jak zauważa artykuł, historia ta została po raz pierwszy opisana w wydaniu magazynu Hugo Gernsbacka The Electrical Experimenter. Gernsback był ważną, popularną postacią w rozwoju radia i w 1909 roku otworzył pierwszy na świecie sklep specjalizujący się w radiach pod adresem 69 West Broadway w Nowym Jorku. Reporter Experimenter zapytał Macfarlane’a, czy jego urządzenie, które według niego kosztowało około 15 dolarów (po uwzględnieniu inflacji około 160 dolarów), będzie miało jakieś praktyczne zastosowanie w przyszłości. Macfarlane zamiast tego spojrzał w przeszłość i zastanawiał się, jak mogło ono ukształtować I wojnę światową, która zakończyła się mniej niż dwa lata wcześniej.
„Gdyby to mogło być gotowe dla nas w czasie wojny, pomyśl o wartości, jaką by miało. Cały pułk wyposażony w odbiorniki telefoniczne, mając za antenę tylko swoje karabiny, mógłby posuwać się naprzód o milę i każdy byłby natychmiast w kontakcie z dowódcą. Nie byliby potrzebni żadni biegacze. Nie mogłoby być czegoś takiego jak 'zagubiony batalion’.”
.