Meringue That Won’t Weep

Flavors of Summer

Długa czara gorącej pogody, która unosiła się nad północno-zachodnim Pacyfikiem, przerwała się teraz. Niebo jest jasne i pokryte delikatnymi chmurami, a poranne powietrze jest chłodne w kontakcie z moją skórą. To chłodniejsze powietrze zachęca mnie do powrotu do kuchni. Nadal ciepło jest gotowanie w moim umyśle jak mieszam moje wspomnienia kuchni na spokojny poniedziałek rano.

Gdy byłem dzieckiem coś zawsze działo się w kuchni, bez względu na temperaturę otoczenia. Nawet w najgorętsze letnie dni było jedzenie do przygotowania i ludzie, których trzeba było nakarmić. Smażony kurczak wymaga patelni z gorącym tłuszczem, aby przekształcić go w chrupiące delikatne usta południowej perfekcji. Kukurydza na kolbie wymaga kociołka z wrzącą wodą, aby wydobyć jej jasny kolor i soczystą słodycz. Nawet letnie sałatki z makaronem lub ziemniakami muszą być przygotowane na kuchence.

Wielokrotnie senny letni deser, który jest uważany za „chłodny” lub „cierpki” również spędza trochę czasu w gorącym piekarniku. Pomyśl o pieczonej Alasce, lub górach piany piętrzącej się zachęcająco wysoko na szczycie Lemon Meringue Pie. Nawet te orzeźwiające desery potrzebują trochę ciepła, aby osadzić te złote szczyty. Alchemia kuchni to prawie zawsze gorąca praca! By zachwycać i odżywiać rodzinę i przyjaciół, ktoś musi to robić. Kiedy byłam dziewczynką, tym kimś była ciocia Hen.

Kitchen Alchemy

Oczywiście istnieją dania, które mogą zarówno nakarmić rodzinę, jak i uniknąć upału. W dzisiejszych czasach, jeśli nie możesz znieść upału, nie ma wstydu, aby wyjść z kuchni. Czasy zdecydowanie się zmieniły.

Z powrotem, kiedy byłam dziewczynką, tych opcji było mniej. Produkty z ogrodu musiały być gotowane lub konserwowane. Ciocia Hen, która dorastała na farmie w czasach depresji i była wdzięczna za obfite plony, niechętnie pozwalała, aby jakiekolwiek jedzenie się zmarnowało. Co więcej, poleganie na tym, co dziś jest powszechną alternatywą dla gotowania wieczornego posiłku, było wówczas uważane za odzwierciedlenie leniwego charakteru lub braku gospodarności. Poza tym pakowane żywności i delikatesy były droższe niż gotowane w domu, a take-out był trudniejszy do come by.

Myślę, że moja ciotka uważała te opcje poniżej jej godności przez większą część jej życia. Mój wujek ciężko pracował i kiedy żył ciotka Hen widziała, że jej obowiązkiem jest dobrze go nakarmić. Dla niej oznaczało to przygotowywanie gorących, domowych posiłków, niezależnie od pory roku. Była dumna ze swoich umiejętności w kuchni i przyjemności, jaką inni czerpali z przygotowanego przez nią jedzenia.

Później w życiu miała mojego brata, mojego tatę i mnie do wykarmienia. Pomimo tych zmian w okolicznościach, nadal poważnie traktowała swoją rolę jako rodzinnej kucharki. Nawet kiedy ja i mój brat wyprowadziliśmy się z domu, letnie wizyty u cioci Hena często zastawały ją stojącą w pachnącej, parnej kuchni. Tam mieszała coś na gorącym piecu, pot wzbierał na jej czole, gdy wentylator na obrzeżach pokoju wiał w jej stronę skąpą bryzę.

Avoiding Tears

Na jeden gorący letni poranek zaproponowała, że zrobi dla mnie ciasto, które zabiorę później tego dnia do domu dziadka. Kiedy gotowała, ostrożnie pokazała mi, jak zrobić ciasto z bezą. Ugotowaliśmy nadzienie i wygładziliśmy je w czekającą na nas skorupę ciasta. Następnie ubijaliśmy białka aż do spienienia i postępowaliśmy zgodnie z jednym z jej ulubionych przepisów, aby stworzyć imponującą bezę, którą pewnie mi powiedziała: „Nie będzie płakać!”

Wtedy nie byłem nawet świadomy, że beza może mieć tendencję do płaczu. Ciasta nie były moim ulubionym deserem i nie zastanawiałam się zbytnio nad ich osobistymi problemami, nad tym, co czyniło ciasto doskonałym, a co powodowało, że było katastrofą.

Teraz rozumiem, że płacząca beza to odwieczny problem. Nikt nie lubi lepkich koralików tworzących się na wierzchu ich ciasta lub wilgotnej, lepkiej warstwy pomiędzy nadzieniem a polewą, zwłaszcza po podjęciu wysiłku stworzenia czegoś wyjątkowego. Nie, płacząca beza może być prawdziwym wyzwaniem dla piekarzy, szczególnie gdy jest wilgotno. A uwierzcie mi, jest niewiele miejsc bardziej wilgotnych niż kuchnia cioci Hena, w pobliżu brzegów rzeki Ohio, w letni dzień.

Choć płacząca beza jest prawdziwym problemem, ciocia Hen miała rozwiązanie. Odkryła Bezę Bez Płaczu i uwielbiała dzielić się przepisem aż do osiemdziesiątki. Nawet po tym, jak przeniosła się do domu opieki, ciocia Hen dzwoniła do mnie i prosiła, żebym wyszukała dla niej przepis. Skierowała mnie do swoich książek kucharskich i kazała wyciągnąć tę niebieską. Z sercem rozpływającym się w piersi otwierałam z miłością jej starą książkę kucharską i czytałam jej starannie napisany odręcznie przepis, którym tak bardzo chciała się podzielić z nową przyjaciółką:

.