ZelfmedicatiehypotheseEdit
Gezien de verschillende drugs verschillende effecten hebben, kunnen zij om verschillende redenen worden gebruikt. Volgens de zelfmedicatiehypothese (SMH) is de keuze van een individu voor een bepaalde drug geen toeval of toeval, maar in plaats daarvan een gevolg van de psychologische toestand van het individu, aangezien de drug van keuze de gebruiker verlichting biedt die specifiek is voor zijn of haar toestand. Meer specifiek wordt verondersteld dat verslaving functioneert als een compenserend middel om effecten te moduleren en verontrustende psychologische toestanden te behandelen, waarbij individuen de drug kiezen die het meest geschikt is om hun specifieke soort psychiatrische nood te beheersen en hen helpt emotionele stabiliteit te bereiken.
De zelf-medicatie hypothese (SMH) vindt zijn oorsprong in documenten van Edward Khantzian, Mack en Schatzberg, David F. Duncan, en een antwoord op Khantzian door Duncan. De SMH concentreerde zich aanvankelijk op heroïnegebruik, maar een vervolgartikel voegde cocaïne toe. Later werd de SMH uitgebreid met alcohol, en tenslotte met alle verslavingsdrugs.
Volgens Khantzians visie op verslaving compenseren druggebruikers een gebrekkige egofunctie door een drug te gebruiken als een “ego-solvent”, dat inwerkt op delen van het zelf die door afweermechanismen van het bewustzijn zijn afgesneden. Volgens Khantzian ervaren drugsverslaafden over het algemeen meer psychiatrische onrust dan niet-drugsverslaafden, en de ontwikkeling van drugsverslaving impliceert de geleidelijke integratie van de drugseffecten en de behoefte om deze effecten in stand te houden in de defensieve structuuropbouwende activiteit van het ego zelf. De keuze van de verslaafde voor een bepaalde drug is het resultaat van de interactie tussen de psychofarmacologische eigenschappen van de drug en de affectieve toestand waarvan de verslaafde verlichting zocht. De effecten van de drug vervangen defecte of niet-bestaande verdedigingsmechanismen van het ego. De drugkeuze van de verslaafde is dus niet willekeurig.
Terwijl Khantzian een psychodynamische benadering van zelfmedicatie hanteert, richt Duncan’s model zich op gedragsfactoren. Duncan beschreef de aard van positieve bekrachtiging (b.v. het “high gevoel”, goedkeuring van leeftijdgenoten), negatieve bekrachtiging (b.v. vermindering van negatief affect) en vermijding van ontwenningsverschijnselen, die allemaal worden gezien bij mensen die problematisch drugsgebruik ontwikkelen, maar niet allemaal worden aangetroffen bij alle recreatieve drugsgebruikers. Terwijl eerdere gedragsmatige formuleringen van drugsverslaving met behulp van operante conditionering stelden dat positieve en negatieve bekrachtiging noodzakelijk waren voor drugsverslaving, hield Duncan drugsverslaving niet in stand door positieve bekrachtiging, maar eerder door negatieve bekrachtiging. Duncan paste een volksgezondheidsmodel toe op drugsverslaving, waarbij het agens (de drug van keuze) de gastheer (de drugsgebruiker) infecteert via een vector (b.v. leeftijdgenoten), terwijl de omgeving het ziekteproces ondersteunt door stressoren en gebrek aan steun.
Khantzian herzag de SMH, suggererend dat er meer bewijs is dat psychiatrische symptomen, in plaats van persoonlijkheidsstijlen, aan de basis liggen van drugsgebruiksstoornissen. Khantzian specificeerde dat de twee cruciale aspecten van de SMH waren dat (1) drugs van misbruik een verlichting van psychisch lijden teweegbrengen en (2) de voorkeur van het individu voor een bepaalde drug gebaseerd is op de psychofarmacologische eigenschappen ervan. De drug van iemands keuze wordt bepaald door experimenteren, waarbij de interactie van de belangrijkste effecten van de drug, de innerlijke psychologische onrust van het individu, en onderliggende persoonlijkheidskenmerken de drug identificeren die de gewenste effecten teweegbrengt.
Het werk van Duncan concentreert zich op het verschil tussen recreatief en problematisch druggebruik. Gegevens verkregen in de Epidemiologic Catchment Area Study toonden aan dat slechts 20% van de drugsgebruikers ooit een episode van drugsmisbruik meemaakte (Anthony & Helzer, 1991), terwijl gegevens verkregen in de National Comorbidity Study aantoonden dat slechts 15% van de alcoholgebruikers en 15% van de illegale drugsgebruikers ooit verslaafd raken. Een cruciale determinant of een druggebruiker drugmisbruik ontwikkelt is de aan- of afwezigheid van negatieve bekrachtiging, die wordt ervaren door problematische gebruikers, maar niet door recreatieve gebruikers. Volgens Duncan is drugsverslaving een vermijdingsgedrag, waarbij een individu een drug vindt die een tijdelijke ontsnapping aan een probleem oplevert, en het nemen van de drug wordt versterkt als een operant gedrag.
Specifieke mechanismenEdit
Sommige geesteszieken proberen hun ziekte te corrigeren door bepaalde drugs te gebruiken. Depressie wordt vaak zelfmedicatie met alcohol, tabak, cannabis, of andere geestverruimende drugs gebruik. Hoewel dit onmiddellijke verlichting kan geven van sommige symptomen zoals angst, kan het sommige symptomen van verschillende soorten psychische aandoeningen die al latent aanwezig zijn oproepen en/of verergeren, en kan het leiden tot verslaving/afhankelijkheid, naast andere neveneffecten van langdurig gebruik van de drug.
Lijders aan een posttraumatische stressstoornis zijn bekend met zelfmedicatie, evenals veel individuen zonder deze diagnose die hebben geleden onder een (geestelijk) trauma.
Door de verschillende effecten van de verschillende klassen van drugs, postuleert de SMH dat de aantrekkingskracht van een specifieke klasse van drugs verschilt van persoon tot persoon. In feite kunnen sommige drugs aversief zijn voor individuen voor wie de effecten affectieve tekorten zouden kunnen verergeren.
CNS-depressivaEdit
Alcohol en sedatieve/hypnotische drugs, zoals barbituraten en benzodiazepines, zijn depressiva voor het centrale zenuwstelsel (CNS) die remmingen verlagen via anxiolyse. Depressiva veroorzaken gevoelens van ontspanning en sedatie, en verlichten gevoelens van depressie en angst. Hoewel ze over het algemeen niet effectief zijn als antidepressiva, omdat de meeste kortwerkend zijn, verzacht het snelle begin van alcohol en sedatieve/hypnotische middelen de rigide afweer en biedt het, in lage tot matige doses, verlichting van depressieve gevoelens en angst. Omdat alcohol ook remmingen vermindert, wordt verondersteld dat alcohol ook wordt gebruikt door mensen die normaal gesproken emoties in bedwang houden door intense emoties in hoge of uitdovende doses te dempen, waardoor zij gevoelens van genegenheid, agressie en nabijheid kunnen uiten. Mensen met een sociale angststoornis gebruiken deze drugs vaak om hun sterk gestelde remmingen te overwinnen.
PsychostimulantiaEdit
Psychostimulantia, zoals cocaïne, amfetaminen, methylfenidaat, cafeïne en nicotine, produceren verbeteringen in het lichamelijk en geestelijk functioneren, waaronder verhoogde energie en alertheid. Stimulerende middelen worden meestal het meest gebruikt door mensen die lijden aan ADHD, een stoornis die al dan niet is gediagnosticeerd. Omdat een aanzienlijk deel van de mensen met ADHD niet gediagnosticeerd is, zijn zij eerder geneigd stimulerende middelen zoals cafeïne, nicotine of pseudo-efedrine te gebruiken om hun symptomen te verlichten. Het is vermeldenswaard dat de onwetendheid over de effecten van illegale middelen zoals cocaïne, methamfetamine of mephedrone kan leiden tot zelfmedicatie met deze drugs door mensen met ADHD-symptomen. Deze zelfmedicatie kan effectief voorkomen dat ze gediagnosticeerd worden met ADHD en behandeld worden met stimulantia zoals methylfenidaat en amfetaminen.
Stimulantia kunnen ook gunstig zijn voor personen die depressief zijn, om anhedonie te verminderen en het gevoel van eigenwaarde te vergroten, Maar in sommige gevallen kan depressie optreden als een comorbide conditie die voortkomt uit de langdurige aanwezigheid van negatieve symptomen van niet gediagnosticeerde ADHD, die de uitvoerende functies kunnen aantasten, wat resulteert in een gebrek aan motivatie, focus en tevredenheid met iemands leven, zodat stimulantia nuttig kunnen zijn voor de behandeling van behandelingsresistente depressie, vooral bij personen waarvan gedacht wordt dat ze ADHD hebben. De SMH veronderstelt ook dat hyperactieve en hypomane personen stimulerende middelen gebruiken om hun rusteloosheid in stand te houden en euforie te versterken. Bovendien zijn stimulerende middelen nuttig voor mensen met sociale angst door hen te helpen hun remmingen te doorbreken. Sommige reviews suggereren dat studenten psychostimulerende middelen gebruiken om zelf medicatie te geven voor onderliggende aandoeningen, zoals ADHD, depressie of angst.
OpiatenEdit
Opiaten, zoals heroïne en morfine, werken als een pijnstiller door te binden aan opioïde receptoren in de hersenen en het maagdarmkanaal. Deze binding vermindert de waarneming van en reactie op pijn, terwijl ook de pijntolerantie toeneemt. Er wordt verondersteld dat opiaten worden gebruikt als zelfmedicatie voor agressie en woede. Opiaten zijn effectieve anxiolytica, stemmingsstabilisatoren en antidepressiva, maar mensen hebben de neiging om angst en depressie zelf te behandelen met respectievelijk depressiva en stimulerende middelen, hoewel dit geenszins een absolute analyse is.
Modern onderzoek naar nieuwe antidepressiva die zich richten op opioïde receptoren suggereert dat endogene opioïde ontregeling een rol kan spelen bij medische aandoeningen waaronder angststoornissen, klinische depressie, en borderline persoonlijkheidsstoornis. BPD wordt typisch gekenmerkt door gevoeligheid voor afwijzing, isolatie en waargenomen falen, allemaal vormen van psychologische pijn. Omdat onderzoek suggereert dat psychologische pijn en fysiologische pijn beide hetzelfde onderliggende mechanisme hebben, is het waarschijnlijk dat volgens de zelfmedicatie-hypothese sommige of de meeste recreatieve opioïdengebruikers psychologische pijn proberen te verlichten met opioïden op dezelfde manier als opioïden worden gebruikt om fysiologische pijn te behandelen.
CannabisEdit
Cannabis is paradoxaal in die zin dat het tegelijkertijd stimulerende, sederende en mild psychedelische eigenschappen heeft en zowel anxiolytische als anxiogene eigenschappen, afhankelijk van de persoon en de omstandigheden van het gebruik. Depressieve eigenschappen zijn duidelijker bij occasionele gebruikers, en stimulerende eigenschappen komen meer voor bij chronische gebruikers. Khantzian merkte op dat onderzoek onvoldoende aandacht had besteed aan een theoretisch mechanisme voor cannabis, en nam het daarom niet op in de SMH.
EffectiviteitEdit
Zelfmedicatie gedurende langere perioden met benzodiazepinen of alcohol verergert vaak de symptomen van angst of depressie. Dit zou het gevolg zijn van veranderingen in de hersenchemie door langdurig gebruik. Van degenen die hulp zoeken bij de geestelijke gezondheidszorg voor aandoeningen waaronder angststoornissen zoals paniekstoornis of sociale fobie, heeft ongeveer de helft problemen met alcohol- of benzodiazepineafhankelijkheid.
Soms gaat angst vooraf aan alcohol- of benzodiazepineafhankelijkheid, maar de alcohol- of benzodiazepineafhankelijkheid werkt om de angststoornissen in stand te houden, waardoor ze vaak geleidelijk verergeren. Sommige mensen die aan alcohol of benzodiazepinen verslaafd zijn, besluiten echter, wanneer hun wordt uitgelegd dat zij de keuze hebben tussen een aanhoudende slechte geestelijke gezondheid of stoppen en herstellen van hun symptomen, te stoppen met alcohol of benzodiazepinen of met beide. Er is vastgesteld dat ieder individu een individueel gevoeligheidsniveau heeft voor alcohol of kalmerende hypnotische drugs, en dat wat de ene persoon kan verdragen zonder ziek te worden, een ander kan doen lijden onder een zeer slechte gezondheid, en zelfs matig drinken kan rebound anxiety syndrome en slaapstoornissen veroorzaken. Iemand die lijdt aan de toxische effecten van alcohol zal geen baat hebben bij andere therapieën of medicatie, omdat deze de onderliggende oorzaak van de symptomen niet aanpakken.
Nicotineverslaving lijkt geestelijke gezondheidsproblemen te verergeren. Ontwenning van nicotine drukt de stemming, verhoogt angst en stress, en verstoort de slaap. Hoewel nicotineproducten de ontwenningsverschijnselen van nicotine tijdelijk verlichten, zorgt een verslaving ervoor dat stress en stemming gemiddeld slechter zijn, als gevolg van milde ontwenningsverschijnselen tussen de hits. Nicotineverslaafden hebben de nicotine nodig om zich tijdelijk normaal te voelen. De marketing van de nicotine-industrie heeft beweerd dat nicotine zowel minder schadelijk als therapeutisch is voor mensen met psychische aandoeningen, en dat het een vorm van zelfmedicatie is. Deze bewering is bekritiseerd door onafhankelijke onderzoekers.
Zelfmedicatie is een veel voorkomende voorloper van volledige verslavingen en het is aangetoond dat het gewoontegebruik van een verslavende drug het risico op verslaving aan bijkomende stoffen sterk verhoogt als gevolg van neuronale veranderingen op lange termijn. Verslaving aan elke tot nu toe geteste drug is gecorreleerd met een blijvende vermindering van de expressie van GLT1 (EAAT2) in de nucleus accumbens en is betrokken bij het drugzoekende gedrag dat bijna universeel voorkomt in alle gedocumenteerde verslavingssyndromen. Deze langdurige ontregeling van de glutamaattransmissie wordt in verband gebracht met een verhoogde kwetsbaarheid voor zowel terugvalgebeurtenissen na hernieuwde blootstelling aan triggers voor druggebruik, als met een algemene toename van de kans op het ontwikkelen van verslaving aan andere versterkende drugs. Geneesmiddelen die helpen om het glutamaatsysteem opnieuw te stabiliseren, zoals N-acetylcysteïne, zijn voorgesteld voor de behandeling van verslaving aan cocaïne, nicotine en alcohol.