De Man Who Couldn’t Stop
OCD and the True Story of a Life Lost in Thought
door David Adam
Hardcover, 336 pagina’s
kopen
Buy Featured Book
Title The Man Who Couldn’t Stop Subtitle OCD and the True Story of a Life Lost in Thought Author David Adam
Met uw aankoop steunt u de programmering van NPR. Hoe?
- Amazon
- iBooks
- Independent Booksellers
Als je een obsessieve maar irrationele angst hebt, is het waarschijnlijk voor iemand vrij moeilijk om je ervan af te praten. Omdat irrationele angsten, per definitie, niet rationeel zijn, wat een van de redenen is waarom het hebben van een obsessieve-compulsieve stoornis zo’n nachtmerrie is.
Voor wetenschapsverslaggever David Adam is hij geobsedeerd door HIV.
“Ik groeide op in de jaren ’80 toen er enorme publieke informatie was over de gevaren van HIV,” vertelt Adam aan Fresh Air’s Terry Gross. “En een paar jaar later, toen ik op de universiteit zat, ik was 18, 19 – begon ik me gewoon obsessief zorgen te maken dat ik besmet was. Niet dat ik iets bijzonders had gedaan waardoor ik waarschijnlijk besmet zou raken.”
Adam zegt dat hij wist dat zijn denken “belachelijk” was.”
“Ik ben een opgeleid, redelijk wetenschappelijk onderlegd persoon,” zegt hij. “En toch heb ik deze irrationele angst, die ik herken als irrationeel en dwaas, en ik voer dwangmatig gedrag uit.”
Adams nieuwe boek The Man Who Couldn’t Stop kronieken zijn ervaringen en neemt een bredere kijk op hoe medisch begrip en behandeling van de stoornis zijn veranderd door de jaren heen.
Adam heeft al 20 jaar OCD. Zijn angst dat hij AIDS zal krijgen – in situaties waarin het bijna onmogelijk voor hem zou zijn om HIV op te lopen – is tot bedaren gebracht door de OCD-behandeling die hij heeft gekregen, maar het is niet weggegaan.
Hij is niet alleen als het gaat om deze stoornis, zegt hij, maar dat helpt niet tegen de kwelling.
“Het is ongeveer de vierde meest voorkomende geestesziekte en het treft vrijwel iedereen – mannen, vrouwen, kinderen, volwassenen, mensen van alle culturen en alle geloofsovertuigingen en alle rassen,” zegt hij. “En het is behoorlijk ellendig, laat me je dat vertellen.”
Interview Highlights
David Adam is schrijver en redacteur bij het tijdschrift Nature en was speciaal correspondent bij de Guardian, waar hij schreef over wetenschap, geneeskunde en het milieu. Courtesy of Farrar, Straus and Giroux, LLC hide caption
toggle caption
Courtesy of Farrar, Straus and Giroux, LLC
David Adam is schrijver en redacteur bij het tijdschrift Nature en was speciaal correspondent bij de Guardian, waar hij schreef over wetenschap, geneeskunde en het milieu.
Courtesy of Farrar, Straus and Giroux, LLC
Over hoe Adams obsessie zich manifesteert
Ik schraapte met mijn hiel langs de achterkant van een traptrede in de openbare zwembaden in Manchester, en ik raakte geobsedeerd dat er misschien bloed op de traptrede had gezeten en dus wilde ik dat checken. Ik nam toen een papieren handdoekje van de wastafel en drukte dat op mijn bloedende enkel. Toen werd ik geobsedeerd door het feit dat er misschien bloed op dat papieren handdoekje zat, dus moest ik het op de andere papieren handdoekjes controleren.
En zo raak je gevangen in deze lus waar je wanhopig op zoek bent naar zekerheid en die je nooit kunt krijgen – je bent altijd aan het controleren. Ik heb bijvoorbeeld een sneetje in mijn duim, nu, vandaag, en ik let er heel goed op met wie ik een hand geef, of ze een pleister om hun vinger hebben. Ik kan een pleister op 100 meter afstand zien. Ik weet dat dit belachelijk is en toch denkt een klein deel van mij dat er misschien bloed uit hun wond komt en dat het misschien in mijn kleine snee in mijn duim kan komen.
Over hoe hij herhaaldelijk de AIDS-hotline belde
Ik haatte mezelf omdat ik het deed en vaak draaide ik het nummer en dan hing ik op voordat iemand opnam. Als iemand opnam, en het was een stem die ik herkende, dan begon ik te denken, “Nou, ik kan me beter voordoen als iemand anders.” Omdat… Ik weet nu, dat ze veel telefoontjes kregen van mensen die ze “de bezorgde bron” noemden in die tijd. En ze zeiden tegen de mensen, “Je hebt al gebeld. We kunnen je geen informatie meer geven. U moet het accepteren.”
Maar wat OCD drijft, of in ieder geval in mijn geval, was deze constante behoefte aan die geruststelling. … Het is vernederend, het is gênant, maar vernedering en gêne waren een prijs waard als je die zekerheid krijgt, als je die geruststelling krijgt, als je je geest tot rust kunt brengen.
Over hoe zijn obsessie met HIV zijn seksleven beïnvloedde (of niet beïnvloedde)
De enige mensen aan wie ik het vertelde waren vriendinnen … want dat was een probleem voor me. Je kunt veilig vrijen, maar om eerlijk te zijn, is een rationele vraag, en de OCD geest is niet rationeel.
Zo was ik net zo bezorgd over het schaven van mijn knie langs het oppervlak als ik voetbalde. Ik was daar net zo bezorgd over – en ik kon nog steeds voetballen. Je raakt gewoon gewend aan een niveau van constante angst. En de bron van de angst wordt bijna irrelevant.
Dus ik kan je niet zeggen dat ik me meer zorgen maakte over het oplopen van HIV door seks, omdat ik me zo’n zorgen maakte over het oplopen van HIV door al het andere, dat het gewoon naar de achtergrond verdween.
Over opdringerige gedachten
Opdringerige gedachten zijn overal. Iedereen, of 95 procent van de mensen, als je het ze vraagt, heeft opdringerige gedachten. … Een veel voorkomende is als je op de trein staat te wachten … en je hoort hem aankomen, sommige mensen krijgen dan de neiging om voor de trein te springen. Sommige mensen krijgen een drang om van een hoge plaats te springen, van een brug of een hoog raam. Sommige mensen krijgen een drang om mensen op straat aan te vallen of wanneer je op een heel rustige plaats bent zoals een kerk of een bibliotheek. Sommige mensen krijgen een heel vreemde drang om een scheldwoord uit te schreeuwen. Die gedachten zijn overal en bij de meeste mensen gaan ze voorbij, maar de reactie erop is meestal: “Woah, waar kwam dat vandaan?” In OCD, wat er gebeurt is dat ze de neiging hebben, om een of andere reden, we behandelen ze serieuzer dan andere mensen.
Dus bijvoorbeeld, de opdringerige gedachte om voor een trein te stappen, iemand kan die gedachte hebben en ze zijn helemaal niet suïcidaal en de meeste mensen zouden , “Nou, dat is een beetje vreemd. Hier is de trein. Ik stap in en ga naar mijn werk.” Sommige mensen denken misschien: Misschien ben ik wel suïcidaal, of misschien wil ik wel springen. En wat ze dan doen is, als de trein komt, doen ze een stap terug, ze veranderen hun gedrag vanwege de gedachte, en dat is het glibberige pad, want heel snel, in plaats van één stap terug te doen, doe je twee stappen terug.
Over wat OCD veroorzaakt
Het eerlijke antwoord is dat we het niet weten, maar er zijn wat aanwijzingen. Zo schijnt het in families voor te komen, wat suggereert dat er een soort genetische component is, hoewel het moeilijk is geweest die vast te pinnen op bepaalde genen. Er is zeker een klinische, psychologische verklaring, namelijk dat als je een bepaalde mentaliteit hebt, je het soort gedachten dat iedereen heeft eerder verkeerd interpreteert.
Er is ook een gevoel dat er bepaalde delen van de hersenen zijn, die niet kunnen worden uitgeschakeld bij OCD. Er is een heel diep deel van de hersenen, de basale ganglia, die patronen bevat voor instinctief gedrag – “wegrennen” of “vechten of vluchten” – en die kunnen worden geactiveerd en dan heb je meestal een alarm en dan heb je de “alles veilig.”
En het zou kunnen dat bij OCD de boodschap om het “alles veilig” te geven niet goed doorkomt en je dus reageert op een prikkel die er niet meer is, wat de voortdurende behoefte om de dwanghandelingen uit te voeren zou verklaren.
Op de vraag of het schrijven van het boek hem heeft geholpen
Ik denk dat het helpt …. Bij OCD, of in ieder geval bij mijn OCD, zijn er twee negatieve effecten. Er is het primaire negatieve effect, dat is de angst die wordt veroorzaakt door mijn irrationele angst voor HIV en die wordt niet beïnvloed door kennis. Je kunt een gedachtestoornis niet te slim af zijn. Logica is geen antwoord op een irrationele gedachte. En dus ben ik nog steeds angstig voor HIV op veel verschillende manieren die ik niet zou moeten doen. Stel je andere geestesziekten voor en sommige lichamelijke ziekten waar … je je zo bewust bent dat je dit ding hebt, en met OCD hou je het geheim, het verandert je relaties met mensen. Het laat je denken dat je een leugen leeft, dat je niet eerlijk bent tegen mensen, dat je dit parallelle verhaal hebt van, “Had ik maar geen OCD, dan zou mijn leven anders zijn en zou ik dit gesprek op een andere manier voeren…” Al dat soort dingen.
Die kant is nu weg omdat ik erover praat; ik ben er eerlijk over. Leren over de wetenschap en de geschiedenis hielp me met andere mensen in contact te komen.