Elizabeth Arden werd in 1878 geboren als Florence Nightingale Graham uit Engels/Schotse immigrantenouders. Haar moeder stierf toen ze slechts 6 jaar oud was en ze werd opgevoed op een boerderij in Woodbridge Ontario door haar broers en zussen en haar vader. Ze groeide op in armoede en maakte de middelbare school niet af. Maar in de daaropvolgende 70 jaar slaagde ze erin een modern cosmeticabedrijf op te zetten en werd ze de enige eigenaar van een bedrijf van 60 miljoen dollar.
Florence Nightingale Graham was aanvankelijk naar school gegaan om verpleegster te worden, maar ze kon niet tegen de aanblik van bloed. Ze stopte met de verpleegstersopleiding en nam verschillende baantjes aan. In 1908 verhuisde ze naar New York, waar haar broer woonde. Daar kreeg ze een administratieve baan bij het farmaceutische bedrijf E.R. Squibb, waar ze leerde over huidverzorging. Hoewel Florence toen 30 was, zag ze er door haar mooie huid meer uit als 20. Vervolgens nam ze een baan in een winkel die gespecialiseerd was in gezichtsbehandelingen, waar ze een “behandelmeisje” werd. Haar enige kwalificaties waren haar mooie huid en haar helende handen, maar ze ontdekte al snel dat ze een natuurlijke aanleg had voor huidverzorging en cosmetica.
In het volgende jaar openden zij en een vriendin, Elizabeth Hubbard, hun eigen winkel op Fifth Avenue – een gebied met winkels van de hogere klasse en warenhuizen. Om hun salon te laten opvallen, schilderden ze de deur felrood met koperen accenten, een traditie die tot op de dag van vandaag voortleeft. Helaas was hun partnerschap van korte duur. Florence en Elizabeth kregen ruzie en gingen snel uit elkaar. Het verhaal gaat dat Florence, om geld te besparen op het schilderen van de uithangborden, alleen Elizabeth’s achternaam van het uithangbord van de winkel afhaalde en vervolgens het woord “Arden” toevoegde uit Tennyson’s gedicht “Enoch Arden”. Zo werd de naam Elizabeth Arden geboren – een bedrijfsnaam die Florence de rest van haar leven gebruikte.
In 1912 reisde Florence, (nu Elizabeth) naar Frankrijk om schoonheids- en gezichtsmassagetechnieken te leren die in chique Parijse schoonheidssalons werden gebruikt. Ze kreeg gezichtsbehandelingen in elke salon die ze kon, bestudeerde hun verschillende technieken en producten. En ze keerde terug met een verzameling rouges en getinte poeders die ze had gevonden.
Tijdens deze periode, aan het eind van het Edwardiaanse tijdperk, werd cosmetica in Amerika niet gedragen door “nette” meisjes. Make-up werd over het algemeen alleen gedragen door artiesten en prostituees. Maar met de komst van de close-up in films, werd het meer aanvaardbaar voor vrouwen om hun gelaatstrekken te verfraaien met make-up. Arden was een genie in marketing. Ze paste cosmetica aan en maakte ze populair voor dagelijks gebruik. Zij was een van de eersten die oogmake-up op de markt bracht voor “respectabele” dames, samen met haar bijpassende “Total Look” lip- en nagellak. Ze was ook de eerste die een cosmeticareclame maakte die in filmhuizen werd vertoond.
Arden pionierde met het gebruik van huidverzorgingsbehandelingen om de gezondheid van de huid te verbeteren en niet alleen te maskeren met make-up. “Elke vrouw heeft het recht om mooi te zijn,” was een van haar bekendste citaten. Haar revolutionaire huidcrème: Venetiaanse Crème Amoretta, ontwikkeld met chemicus A. Fabian Swanson, had een luchtige, luxueuze textuur, in tegenstelling tot de vettige huidformules die vrouwen in het verleden hadden gebruikt. Het was een doorslaand succes, samen met haar overeenkomstige lotion, Arden Skin Tonic.
In 1920 gebruikte ze de afbeelding van het Franse model Cecille Bayliss, die een witte hoofdbedekking droeg om zuiverheid te symboliseren. Het werd het handelsmerk van Arden voor de volgende 20 jaar.
Tijdens haar verblijf in Europa werd Elizabeth beïnvloed door de permissiviteit en de kunstcultuur die bekend staat als de Belle Epoque. Vrouwen vochten voor hun rechten in de maatschappij en het kiesrecht was een van de belangrijkste voor Arden. In 1912 marcheerde zij met 15.000 suffragettes in New York, waarvan velen rode lippenstift droegen als symbool van kracht. Haar bedrijf, Elizabeth Arden, leverde lippenstift aan de suffragettes.
In 1915 trouwde Elizabeth met Thomas Jenkins Lewis, haar bankier. Daarmee werd ze Amerikaans staatsburger. Thomas nam het beheer van Elizabeths cosmeticalijnen over, maar ze zei tegen hem: “Schat, vergeet nooit één klein puntje. Het is mijn bedrijf. Jij werkt hier alleen maar.”
Ook in 1915 begon ze meer salons te openen en introduceerde ze het concept van de “makeover”. Ze opende salons in vele steden in de Verenigde Staten, zoals New York, Washington, Boston, Chicago en Beverley Hills. Ze lanceerde internationaal in Honolulu, Melbourne, Hong Kong, Londen, Parijs, Milaan en Rome. Ze opende elke salon persoonlijk, reisde veel en begroette haar klanten persoonlijk.
In de jaren dertig was Arden nog steeds eigenaar van elk van haar meer dan 100 internationale salons (met uitzondering van de salon in Parijs die ze aan haar zus Gladys gaf). Zij bezat alle aandelen van het bedrijf en was president en voorzitter van de raad van bestuur. Het tijdschrift Fortune zei in die tijd dat ze “meer geld verdiende dan enige andere zakenvrouw in de geschiedenis van de Verenigde Staten.” Het tijdschrift The New Yorker schreef een artikel over haar in 1936.
Ondanks de Grote Depressie bloeide haar bedrijf op. De New Yorkse salon breidde uit tot zeven verdiepingen. Arden’s kenmerkende “Red Door” salons werden toevluchtsoorden voor vrouwen en waren de inspiratie voor de fictieve salon in de film The Women, waar Joan Crawford en Norma Shearer naar toe gaan voor “Jungle Red” manicures en om hun dagelijkse calisthenics te doen. Arden was een groot voorstander van holistische schoonheid. Ze moedigde vrouwen aan om te hydrateren, de zon te vermijden en yoga te doen – revolutionaire ideeën in die tijd, maar concepten die nu als fundamenteel worden erkend.
Met het begin van de Tweede Wereldoorlog herkende Elizabeth Arden de veranderende behoeften van veel vrouwen die voor het eerst de arbeidsmarkt betraden. Zij liet vrouwen zien hoe zij hun make-up en verzorging konden aanpassen voor werk buitenshuis. In Engeland droegen de vrouwelijke hulpkrachten van de strijdkrachten “Auxiliary Red” lippenstift, verpakt in cilinders die speciaal waren ontworpen om in hun uniformzakken te passen. In de Verenigde Staten mochten vrouwelijke officieren van de marine lippenstift dragen in “Montezuma Red”, een kleur die Arden had ontworpen om precies te passen bij de kwastjes en de hoedstreep van hun uniform.
In 1944 waren er door de rantsoenering van zijde voor oorlogsparachutes niet gemakkelijk kousen verkrijgbaar. Als reactie daarop ontwikkelde Arden een “vloeibare kous”, Velva Leg Film genaamd, die de benen er strakker en gebruinder deed uitzien.
Tijdens haar hele carrière had Elizabeth Arden een goed gedocumenteerde vete met haar rivale in de schoonheidsindustrie: Helena Rubenstein. Hoewel ze meer dan 50 jaar in New York woonden en werkten op slechts een steenworp van elkaar, hebben de twee vrouwen elkaar nooit echt ontmoet. Wanneer één van hen een nieuw product ontwikkelde, kwam de andere al snel met een concurrerend product. Als reactie op Arden’s Velva Leg Film, bijvoorbeeld, kwam Rubenstein snel met haar eigen formule, Aquacade Leg Lotion. Naar verluidt inspireerde de rivaliteit hen beiden tot grotere creativiteit, maar bovendien stalen zij elkaars chemici, bevochten zij elkaar voor plaatsing in warenhuizen en maakten zij elkaars sleutelpersoneel het hof. Blijkbaar werd het zo erg dat toen Arden in 1934 scheidde van haar echtgenoot Thomas, hij voor Rubenstein ging werken (“die vrouw,” zoals Elizabeth Arden haar noemde). En of de rivaliteit nu meestal oprecht was of soms alleen voor de publiciteit, het verhaal is fascinerend. Het wordt verteld in een boek: War Paint en een film uit 2009: The Powder and the Glory.
Na haar scheiding van Thomas trouwde Elizabeth met een Russische aristocraat, prins Michael Evlanoff. Hoewel haar tweede huwelijk slechts twee jaar duurde, hielp de glamour van het huwelijk met een Russische prins en haar vriendschap met de society-dames Elizabeth Marbury en Elsie De Wolfe haar om geaccepteerd te worden door de upper class van New York. Met haar nieuwe vrienden organiseerde ze een aantal zeer succesvolle liefdadigheidsbals en betrad ze de elitaire wereld van de paardenraces.
Paarden waren Elizabeths passie, misschien door de invloed van haar vader en haar vroege leven op een boerderij. Maar in tegenstelling tot velen verdiende ze ook echt geld met haar hippische ondernemingen. Ze richtte Maine Chance Stables op, genoemd naar haar eerste buitenverblijf. Haar paarden waren haar baby’s en ze stond erom bekend dat ze hun benen masseerde met haar beroemde 8-Hour Cream. In 1945 won ze met haar paarden in totaal 589.000 dollar. In 1946 verscheen ze triomfantelijk op de cover van TIME magazine, 30 jaar jonger dan haar werkelijke leeftijd – ze was het toonbeeld van schoonheid en verfijning. Het jaar daarop won haar paard, Jet Pilot, de Kentucky Derby.
Op een gegeven moment werd er gezegd: “Er zijn slechts drie Amerikaanse namen die bekend zijn in elke uithoek van de wereld: Singer naaimachines, Coca Cola en Elizabeth Arden.”
Als erkenning voor haar bijdrage aan de cosmetica-industrie werd zij in 1962 door de Franse regering onderscheiden met het Légion d’Honneur.
Elizabeth Arden overleed in 1966 in New York City op 87-jarige leeftijd. Zij was de enige eigenaar van haar imperium en liet $ 4 miljoen na aan haar toegewijde werknemers, $ 4 miljoen aan haar zuster en een groot legaat aan haar nicht. Het bedrijf is nu eigendom van Revlon en heeft een jaarlijkse bruto omzet van naar schatting 3 miljard dollar.
Van de jaren dertig tot de jaren zestig en nu tot op de dag van vandaag wordt Elizabeth Arden beschouwd als een van de meest chique cosmeticamerken. Vele beroemde vrouwen waren verknocht aan het merk, waaronder koningin Elizabeth II, de koningin-moeder, Marilyn Monroe, Jacqueline Kennedy, Marlene Dietrich, Joan Crawford en Wallis Simpson. Hedendaagse gezichten van Arden zijn onder meer: Victoria Beckham, Jennifer Love Hewitt, Catherine Zeta-Jones, Behati Prinsloo en Karlina Caune. De productlijn omvat de bekroonde Prevage huidverzorging, de nieuwe Liquid Assets make-up collectie en talrijke geuren. Blue Grass, Elizabeth Arden’s eerste all-American geur wordt beschouwd als een klassieker, en nieuwere geuren omvatten Always Red, Untold en Green Tea.
Lindy Woodhead, de auteur van Arden’s biografie, noemde Elizabeth “een stoere kleine Canadese” die kon vloeken als een havenarbeider. Maar Arden was zakelijk en wist wat vrouwen wilden. Tot op de dag van vandaag blijft de iconische Red Door een symbool van verfijning en luxe schoonheid.
