Miff Mole
Geboren in 1898, Miff Mole was een van de eerste spelers die een onderscheidende stijl van jazz trombone solo’s te ontwikkelen en was een pre-Jack-Teagarden inspiratie voor velen op dit instrument.
Een invloedrijke figuur in de New Yorkse jazzscene in de jaren 1920, trad hij op en nam hij uitgebreid op met de andere groten uit dit tijdperk, waaronder gitarist Eddie Lang, klarinet/saxofonist Jimmy Dorsey en trompettisten Red Nichols & Bix Beiderbecke.
Als een bekwaam bandleider was hij de frontman van Miff Mole and His Little Molers en begeleidde hij ook de populaire zangeres Sophie Tucker op verscheidene van haar opnamen voor het Okeh platenlabel.
In zijn latere jaren richtte hij zich meer op het werken als studiomuzikant en tegen zijn dood in 1961 was hij grotendeels vergeten door de bredere jazzwereld. Hij komt echter wel voor in de legendarische Art Kane-foto A Great Day in Harlem uit 1958.
Wist je dat… zijn compositie “There’ll Come a Time (Wait and See)” werd gebruikt in de soundtrack van Brad Pitts film The Curious Case of Benjamin Button.
Jack Teagarden
Geboren in 1905 in Texas, ontwikkelde Jack Teagarden een schijnbaar moeiteloze, lyrische stijl en blijft misschien wel de beroemdste pre-bebop trombonist in de jazz geschiedenis – evenals een opmerkelijke vocalist uit die periode.
Het eerste deel van zijn muzikale carrière bracht hij door als een veelgevraagd sideman van enkele van de groten van die tijd, waaronder Louis Armstrong, Benny Goodman & Glenn Miller. Hij nam meer dan 1.000 tracks op voor legendarische labels waaronder Columbia, Decca en Capitol en is te horen op enkele van de grootste nummers uit die tijd, zoals Basin Street Blues, Stars Fell on Alabama, Jeepers Creepers en Pennies From Heaven (om er maar 4 te noemen…)
Een hit bij zowel fans, muzikanten & pers, jazz criticus Martin Williams schreef destijds, dat “zijn creatieve instinct feilloos is, ritmisch en harmonisch, en is creatief superb.”
Buiten de band werkte hij ook aan de technische kant van het trombonespel, ontwierp mondstukken en dempers en testte verschillende smeermiddelen voor zijn instrument uit.
Vic Dickenson
De in 1906 geboren Amerikaanse jazztrombonist Vic Dickenson maakte integraal deel uit van bands onder leiding van Count Basie, Sidney Bechet en Earl Hines.
Tijdens zijn meer dan 50-jarige carrière hield hij er een druk schema van toeren en opnemen op na – zelfs toen de ‘populaire’ jazzstijl veranderde van Dixieland naar swing naar bebop en verder.
Hoogtepunten zijn o.a. optredens met George Wein’s Newport All-Stars, Coleman Hawkins, Betty Carter & Lester Young – alsmede de bescheiden genaamde World’s Greatest Jazz Band!
Vic verschijnt ook naast Miff Mole op de Great Day in Harlem foto.
Urbie Green
Geboren in 1926 in Alabama (waar hij 69 jaar later in de Jazz Hall of Fame werd opgenomen), verwierf Urbie Green de reputatie van ’trombonist van de trombonisten’ te zijn.
Met een warme, zachte toon en een onberispelijke techniek, verscheen hij regelmatig in de jaarlijkse Downbeat critici poll, te beginnen in 1954 toen hij op 28-jarige leeftijd de prijs voor ‘nieuwe ster’ won.
Als freelance jazztrombonist trad hij op met veel van de meest populaire bandleiders van die tijd, waaronder Count Basie, Frank Sinatra, Louis Armstrong, Gene Krupa & Woody Herman.
Offstage, is hij gecrediteerd met de vooruitgang van het ontwerp van de trombone, met inbegrip van innovaties rond het comfort van de schuif, een verbeterde watergat en een verchroomde hals.
J.J. Johnson
Misschien wel de bekendste jazz trombonist aller tijden, J.J. Johnson was een van de vroegste muzikanten op het instrument om te spelen in de bebop stijl.
Geboren in 1924, begon zijn carrière (zoals bij de meeste musici uit die tijd) in de jaren ’40 swingende big bands en orkesten – met name Benny Carter en Count Basie.
Midden jaren ’40 werd hij echter door trompettist Dizzy Gillespie aangespoord om de nieuwe bebop stijl te omarmen. Hij vertrok onmiddellijk naar New York om te spelen in kleine groeps bezettingen met vernieuwers als Max Roach, Sonny Stitt, Bud Powell & Charlie Parker.
De jaren 50 zagen hem zijn eerste Blue Note albums maken – zowel als bandleider en met Miles Davis – gevolgd door een zeer succesvol dubbel-trombone project met Kai Windig, voor Savoy Records.
De volgende jaren zag hij munt slaan uit zijn status als de go-to jazz trombonist, optredens over de hele wereld met de meeste legendes van de tijd, waaronder Clifford Jordan, Nat Adderley, Freddie Hubbard, Tommy Flanagan, Cedar Walton, Elvin Jones, Paul Chambers en Max Roach – evenals stints met de Jazz at the Philharmonic show.
Na een onderbreking van spelen die begon in de jaren ’60 (hij verhuisde naar Hollywood om voor film en televisie te schrijven) keerde hij terug naar tournee en maakte hij tot ver in het midden van de jaren ’90 veelgeprezen opnames.
Kai Windig
Geboren in de Deense stad Aarhus in 1922, is Kai Windig misschien wel het meest bekend om zijn langdurige samenwerking met collega jazz trombonist J.J. Johnson.
Desondanks was de musicus (die op 12-jarige leeftijd naar New York verhuisde) op veel bejubelde albums te horen in een meer dan 30-jarige carrière, zowel als bandleider als sideman.
Na de Tweede Wereldoorlog trad Windig op met de orkesten van Benny Goodman en Stan Kenton en is hij ook te horen op 4 tracks van het baanbrekende jazzalbum Birth of the Cool.
Tot aan zijn dood in het begin van de jaren 80 nam Windig onder meer op met Quincy Jones, Zoot Sims, Sarah Vaughan, Mel Lewis en Chuck Mangione, en bracht hij meer dan 30 albums uit als bandleider.
Slide Hampton
Geboren in 1932 en rondtoerend door het Amerikaanse mid-westen tegen de tijd dat hij 12 jaar oud was, heeft de carrière van jazz trombonist Slide Hampton meer dan 70 jaar overbrugd, tot ver in de 21e eeuw.
Hij noemde J.J. Johnson als een vroege invloed en trad op 20-jarige leeftijd toe tot Lionel Hampton’s band en kort daarna tot Maynard Ferguson.
In de jaren 60 trad Hampton op en nam op met grootheden als Art Blakey, Tadd Dameron, Thad Jones, Mel Lewis, Freddie Hubbard en Max Roach – en verwierf daarnaast een reputatie als een prima componist en arrangeur.
1968-1977 zag een langdurig verblijf in Europa waar hij een integraal onderdeel werd van de jazzscene aldaar en toerde met andere high-profile expats waaronder Kenny Clarke, Art Farmer en Dexter Gordon.
Toen de decennia verstreken, bleef Slide op het hoogste niveau optreden (en, later lesgeven) en, sinds de eeuwwisseling, heeft hij nog een Grammy Award (Best Large Jazz Ensemble Album) aan zijn collectie toegevoegd, werd hij benoemd tot 2005 NEA Jazz Master en werd hij opgenomen in de Indianapolis Jazz Foundation Hall of Fame.
“In de late jaren ’60, begin jaren ’70, verlegde Slide Hampton de grenzen van het instrument naar een nieuw niveau. De behendigheid die hij laat zien op het volledige bereik van de hoorn in combinatie met zijn enorme muzikaliteit zijn de blauwdruk voor onder andere de moderne jazztrombone” – Simon Petermann, Zwitserse jazztrombonist & bandleider
Curtis Fuller
De in 1934 geboren Curtis Fuller is een echte jazzstamboom: schoolvrienden met Paul Chambers en Donald Byrd, hij begon – voordat hij naar New York verhuisde – te spelen met o.a. Cannonball Adderley en Kenny Burrell.
Hij is misschien wel het meest bekend door zijn opnamen op het legendarische Blue Note label tijdens de late jaren 1950/begin jaren 1960 Hard Bop tijdperk toen hij werd ‘ontdekt’ door labelbaas Alfred Lion toen hij optrad met Miles Davis.
Tijdens deze periode verscheen hij op een enorm aantal opnamen onder leiding van enkele van de beroemdste musici van die tijd, waaronder Art Blakey’s Jazz Messengers, John Coltrane (Blue Train), Sonny Clark, Lou Donaldson, Joe Henderson, Blue Mitchell, Jimmy Smith en Stanley Turrentine.
Awarded an honorary doctorate from Berklee College of Music in 1999 and named NEA Jazz Master in 2007, Curtis continues to tour and teach well into his late 80s.
Steve Turre
Jazz trombonist Steve Turre werd in 1948 geboren uit Mexicaans-Amerikaanse ouders en groeide op in de San Francisco Bay area. Hij werd al vroeg blootgesteld aan jazz en latin muziek, waaronder mariachi, blues en salsa – iets wat zijn spel sindsdien heeft beïnvloed.
Zijn grote doorbraak kwam in 1972 toen hij, nog begin 20, geboekt werd voor een tournee met wijlen, grote, Ray Charles. Kort daarna sloot hij zich aan bij Art Blakey’s Jazz Messengers (op verzoek van Woody Shaw) en zijn carrière nam vanaf daar een hoge vlucht.
In de afgelopen 50 jaar heeft Turre gespeeld met een ‘who’s who’ van de jazz wereld, waaronder Dizzy Gillespie, McCoy Tyner, J.J. Johnson, Herbie Hancock, Roland Kirk, Pharoah Sanders, Horace Silver en Max Roach.
Naast zijn toer- en opnameschema is hij actief in het jazzonderwijs, met langdurige associaties met Julliard in New York.
Zoals de Amerikaanse jazztrombonist Jason Branscum opmerkte: “Onder de vele vernieuwingen van Turre zijn er een paar die duidelijk zijn associaties met jazzgiganten Woody Shaw en Rahsaan Roland Kirk weerspiegelen.
Net als Johnson met de bebopschool was Turre in staat om de hoekige, wijde intervallen van Shaw naar de trombone te vertalen. Via Kirk kreeg hij de vrijheid om te experimenteren met onconventionele instrumenten als de schelp.
Het meest verbluffend zijn misschien wel zijn thematische albums uit de jaren negentig, die het normale melodiespel overstijgen en vergelijkbaar zijn met Kirk’s conceptalbums uit de voorgaande decennia.”
Robin Eubanks
Geboren in 1955 in Philadelphia, wordt Robin Eubanks algemeen beschouwd als de voornaamste jazztrombonist van zijn generatie.
Komend uit een muzikale familie (zijn broers zijn trompettist Duane Eubanks en gitarist/The Tonight Show musical director Kevin Eubanks) werd hij prominent in de jaren tachtig, spelend met collega trombonist Slide Hampton, Geri Allen, Art Blakey’s Jazz Messengers, Sun Ra, en Elvin Jones – en ook voor Stevie Wonder.
Naast zijn eigen projecten – o.a. Mental Images en EB3 – is zijn meest langdurige en veelgeprezen optreden misschien wel dat van het Dave Holland Quintet met Chris Potter, Steve Nelson en Billy Kilson. Hij won ook een Grammy voor zijn aandeel in wijlen Michael Brecker’s veelgeprezen Quindectet project.
In 2014 won Eubanks de Jazz Times Critics Poll voor Beste Trombonist en is een meervoudig winnaar van Downbeat’s Readers en Critics Polls voor Trombonist van het Jaar.
Als opvoeder heeft hij de positie van Professor Jazz Trombone en Jazz Composition bekleed en daarnaast internationaal workshops gehost. Zijn aanmoediging van ‘de volgende generatie’ is ook zichtbaar in zijn opname werk, verschijnend als gast of sideman op verschillende rising star projecten, inclusief met Italië’s Arcadia Trio.
Trombone Listening Tips (2021)
Of course, there are more and more killer musicians releasing music all the time, so we wanted to finish this article by asking some current jazz trombone players on the scene to recommend some additional names to check out, to provide you with some fresh listening material…
Ryan Keberle
“Voor mij voelt en klinkt zijn muziek organisch, en zijn band, Catharsis, heeft een identiteit en visie die de individuele composities overstijgt. De organisatie van een groep als deze, met personeel dat zo goed in een ensemble past maar ook individueel uitblinkt, is iets dat een blijvende indruk op me heeft gemaakt. Voeg daarbij zijn volledige beheersing van het instrument en zijn vermogen om op zo’n boeiende manier te improviseren en je hebt, in mijn ogen, een complete artiest en muzikant.” Brian Scarborough, trombonist, componist & bandleider uit Kansas City
Check him out via ryankeberle.com