Ik ben opgegroeid in een gifvrij gezin. Mijn vader werkte in de natuurvoedingsindustrie en mijn moeder zorgde ervoor dat we geen sodium lauryl sulfaten en fluoriden binnenkregen. En ja, natuurlijk, ik begrijp dat: Waarom zou je ‘chemicaliën’ (waarbij je het woord ‘chemicaliën’ gebruikt zoals iemand die probeert alles volledig natuurlijk te houden het zou gebruiken, niet in de letterlijke zin als in de basisbouwstenen van het universum) in je lichaam stoppen als dat niet hoeft?
Dus zodra ik het nest verlaten had, ging ik los op een dieet van nitraten, aspartaam en kraanwater, genietend van dat wat ooit verboden was, zoals de dochter van een priester die een half handvat drinkt en het hele lacrosse-team neukt. Voor mij waren het de nitraatrijke hotdogs en de diarreeveroorzakende aspartaamkauwgom in plaats van drank en lullen. Maar meer dan wat dan ook, is mijn favoriete gif altijd MSG geweest.
Een afkorting van de chemische naam ‘makes stuff good’ (of ‘mononatriumglutamaat’) werd in 1908 in Japan uitgevonden toen een voedingswetenschapper, Kikunae Ikeda, wat aan het klooien was met wat zeewier en zoiets had van: “Verdomd dit smaakt goed,” en er vervolgens voedingsalchemie mee bleef bedrijven tot het in zijn zuiverste vorm was: Een kristalhelder wit poeder. Het was zo goed dat hij er een hele smaak naar vernoemde. Niet een smaak, maar een hele verdomde smaak, zoals zoet of zout. En het is een smaak waar je waarschijnlijk ook van gehoord hebt: ‘Umami’ betekent zo’n beetje ‘smaakt naar MSG.’ Als je van umami houdt, hou je van MSG. Glutamaat is een natuurlijk aminozuur dat het lichaam nodig heeft en gebruikt, maar de synthetische vorm die in MSG zit produceert een soort die niet in de natuur voorkomt-a.k.a. het freaky stuff. Volgens een recente studie heeft MSG de neiging cellen te overstimuleren tot de dood (je kunt “cellen overstimuleren” opvatten als “zo lekker zijn dat de kernen exploderen”), wat kan resulteren in hoofdpijn, diarree, en fibromyalgie. Weer anderen beweren dat het volkomen onschadelijk is.
MSG zit in veel voedsel in Amerikaanse supermarkten, maar het wordt nog steeds behandeld alsof het vergif is door mensen die niet beseffen hoeveel ze er dagelijks van eten. Dus nam ik de taak op me om het een week lang in al mijn maaltijden te stoppen. Ik was een beetje bezorgd omdat ik nog nooit van mijn leven zoveel had geproefd. Ik dacht dat het moeilijk zou zijn om aan zo’n gevaarlijk materiaal te komen, maar ontdekte al snel dat het in mijn plaatselijke supermarkt rondhing. Het is erg goedkoop, ongeveer $2,49 voor een bijna oneindige hoeveelheid porties (je wordt verondersteld slechts ⅛ tsp voor een pond vlees te gebruiken.)
Alle foto’s door de auteur.
Ik probeerde een beetje in zijn eentje: Het is smerig. En dat is niet erg, want het is niet de bedoeling dat het lekker is. Het is een smaakversterker; het brengt alleen de smaken naar boven die er al zijn. Ik begon een potje mee te nemen, waar ik ook ging, als een verslaafde, controlerend op ’telefoon, sleutels, portemonnee, MSG,’ elke keer als ik het huis verliet. Wanneer je mensen op kantoor, in bars, of bij een brunch aanbiedt “een beetje MSG met dat,” krijg je een verward en walgend “nee,” wat ofwel kan worden teruggevoerd op het oneerlijke stigma dat MSG heeft, of dat mensen het raar vinden als je een klein flesje kristallen bij je draagt, ongeacht wat ze zijn.
Ik heb een kleine MSG-vinaigrette en een gewone in elkaar geflanst; ik had een controlemonster nodig omdat dit een volledig legitiem wetenschappelijk onderzoek is. Ik sprenkelde beide over wat boerenkool. Ik nam een hapje van de gewone dressing. Het was goed, maar niets bijzonders. Toen probeerde ik de MSG-beladen groenten. Ongelooflijk! Het had een heel ander smaakprofiel en had een veel diepere smaak. Ik verslond de hele salade. Toen ik terugkeerde naar de niet-MSG salade, smaakte deze veel slechter dan voordat ik de MSG salade had geproefd. Een klein beetje MSG Parmezaanse vinaigrette had me hongerig gemaakt naar meer, en ik had een onverzadigbare honger naar MSG, zoals wanneer je mensenvlees eet en dan hunkert naar meer en meer.
In dezelfde week dat ik met mijn MSG-uitdaging begon, kwam ik er ook achter dat het heel gemakkelijk is om je eigen boter te maken, dus maakte ik mijn eigen boter met een hoop MSG erin. Het was uitstekend, maar het was ook de eerste keer dat ik het zelf probeerde te maken, dus ik kan niet getuigen van hoeveel beter het was. Uiteindelijk gooide ik het poeder in cocktails, afhaalmaaltijden, en alles wat ik in mijn mond stopte. Ik verrijkte een gezonde chip die opschepte geen MSG te bevatten door een ton MSG in de zak te strooien, en merkte een aanzienlijke toename in de nacho ‘kaas’ smaak. Een recept voor gebraden vlees in de crockpot dat ik maakte, vroeg om toevoeging van gecondenseerde champignonsoep en uiensoepmix in poedervorm, dus maakte ik een versie met echte champignons, echte uien, en een ton MSG (wat mijn heerlijke verse groenten misten). De smaak van de champignons viel echt op, en het goedkope stuk vlees dat ik gebruikte was ongelooflijk mals.
Ik heb zelfs wat toegevoegd aan mijn favoriete cocktail: een versie van een Gibson met een scheut augurkensap. Ik moest wachten tot de barman zich omdraaide, want ze vinden het meestal niet leuk als mensen poedervormige stoffen in hun drankjes gieten. Mijn vrienden vonden het eerst allemaal vreemd, maar nadat ze een slokje hadden genomen en het lekker vonden, hebben we de rest van de avond stiekem MSG in onze drankjes gedaan. Ik wist uit ervaring dat MSG-bier slecht was, maar dat weerhield mijn domme vrienden er niet van om het te proberen.
Dit moet je thuis niet proberen, kinderen.
Tijdens mijn week van het witte poeder waren de enige twee dingen die echt vreselijk waren gemaakt met MSG een pindakaas-en-jelly sandwich en een yoghurt parfait. Het is gewoon niet bedoeld voor zoete dingen.
Tijdens die tijd van experimenteren merkte ik geen nadelige gezondheidseffecten, ik voelde nooit het veronderstelde ‘Chinees Voedsel Syndroom’ anders dan een hoofdpijn op een ochtend, maar ik had de vorige nacht ook gedronken omdat ik een vreselijke wetenschapper ben, dus ik weet niet of het een drank- of een MSG-kater was. Maar slechts 36 uur nadat ik het dieet van een week had afgebroken, begon ik griepachtige pijnen, extreme vermoeidheid en verlies van eetlust te voelen. Ik vroeg me af: Was dit de MSG-ontwenning? Had ik geen honger omdat het voedsel dat ik voor me had niet alchemistisch lekkerder was gemaakt door dat meest magische witte poeder?
Ik heb 18 lange jaren zonder MSG geleefd, buiten af en toe een zak chips, ben ik blij dat ik deze mana van smaak in mijn leven heb. Het gaf me een beetje een rotgevoel nadat ik er zoveel van had gegeten, maar het kan ook gewoon een geforceerde psychosomatische reactie zijn geweest, zoals zo veel andere ‘voedselovergevoeligheden.’
Of misschien had ik gewoon een kater.