Ik stond te popelen om De 4-urige werkweek van Timothy Ferriss te lezen. Ik had het opgepikt terwijl ik in de rij stond bij mijn plaatselijke Kinkos omdat iets op het omslag mijn aandacht trok. Ik dacht dat het een soort “Getting Things Done” voor de Internet Marketing set zou zijn en toen ik het boek eenmaal thuis had, kon ik niet wachten om het te lezen. De verwachting sloeg helaas om in teleurstelling en oogrollen.
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: als je even zoekt naar Timothy Ferris, dan zie je dat er veel scepsis is over zijn prestaties (kampioen kooivechter, Guinness Book recordhouder in Tango, etc.) en zijn levensstijl. Dat gezegd hebbende, ik ben niet iemand die het kind met het badwater weggooit. Dus ik was bereid om deze auteur het voordeel van de twijfel te geven en ik benaderde het boek met een open geest. Maar dat was alleen van plan om hem te krijgen tot zo ver.
Inleiding
Voor degenen onder u die nog niet gehoord hebben van dit boek, het is een gids voor “ontsnappen aan de 9-5 leven, overal wonen en toetreden tot de nieuwe rijken.” En hoewel de titel zegt “The 4-Hour Workweek,” hoopte ik dat het iets anders betekende. Ik ben niet een van die mensen die hun baan haten. Ik ben zo iemand die op de tweede dag van een driedaagse trip naar Cabo al zin krijgt om iets productiefs te doen. Ik heb geen idee wat ik met mezelf zou doen als ik ooit met pensioen zou gaan of maar 4 uur per week zou werken.
Ik wil wel zeggen dat het boek in zijn geheel wel enige waarde heeft. Bijvoorbeeld, in het beste hoofdstuk van het boek, getiteld “Outsourcing Life,” zegt hij in wezen dit: “Doe nooit zelf een taak die je kunt delegeren. Delegeer nooit een taak die je kunt automatiseren. En automatiseer nooit een taak die je helemaal kunt elimineren.” Je kunt boekdelen lezen over management en business, en het zal je moeite kosten een beknopter en vollediger advies te vinden over het stroomlijnen van een bedrijf. Aan het eind van elk hoofdstuk staan ook kleine oefeningen die je kunt doen om uit je comfortzone te komen. En ook al doe ik ze nooit, ik vind het leuk als boeken dit soort oefeningen hebben (actionable content is good content).
En voor ons internet types is er ook een leuk hoofdstukje over het uittesten van verschillende zakelijke ideeën door een klein bedrag te investeren in Adwords en de resultaten te analyseren. Maar het is waarschijnlijk onder het bereik van wat de meesten van ons doen op een dagelijkse basis. Ik hou ook van zijn hele premisse van het nemen van “mini-pensioenen” – een deftig woord voor verlengde vakanties of sabbaticals. (Ferriss heeft de neiging om nieuwe namen of benamingen te verzinnen voor dingen die al prima namen hebben. Ik denk dat hier een SEO-strategie in kan zitten – maar dat zal een andere YOUmoz-post moeten zijn.)
Dus, laten we het nu hebben over wat er mis is met het boek.
1) Verkoop mensen niet wat je niet hebt verkocht
Ferriss heeft blijkbaar zijn fortuin gemaakt met de verkoop van spier- en hersensupplementen (ingestibles) via postorder. Hij gebruikt een assortiment van virtuele assistenten en dropshippers om dit alles af te handelen en controleert zijn e-mail vermoedelijk maar één keer per week. Alles verloopt zo soepel mogelijk en hij leeft het leven van de nieuwe rijken (onmetelijke rijkdom, mobiele levensstijl, en een draagbaar/passief inkomen). Dit is allemaal prima en goed en zeker iets om naar te streven.
Dus, welk advies zou hij geven als je hem zou vragen in wat voor soort zaken je zou moeten gaan? Informatieve producten. We kennen allemaal dit eufemisme als e-boeken. Ik ben niet tegen e-producten als groep. Ik denk dat de juiste soort – professioneel gedaan – een echte waarde kan zijn.
Maar voor mij is dit alsof je een vent die miljoenen heeft verdiend op de aandelenmarkt vraagt waar je je geld moet investeren, en hij je vertelt om al je geld in onroerend goed te steken. Er zijn te veel verschillen tussen de twee om te denken dat het ene inwisselbaar is met het andere. In het geval van ingestibles versus e-books, is het ene een terugkerend verbruiksartikel (als het werkt) en het andere iets dat iemand eenmalig koopt (of het nu werkt of niet), dus het verdienmodel en de kosten voor klantenwerving zullen verschillend zijn. (Tenzij hij de SEOmoz-route volgt met premium content op abonnementsbasis – maar daar gaat Ferriss niet op in).
Oh, en waar stelt hij voor dat je de inhoud voor dit e-book vandaan haalt? “Hergebruik inhoud die tot het publieke domein behoort en geen auteursrechtelijke bescherming geniet, zoals overheidsdocumenten of materiaal dat dateert van voor de moderne auteursrechtwetgeving. Hoe is DAT voor een dienst met toegevoegde waarde?
2) Hoe GEEN expert te worden
Op wat neerkomt op nog geen twee volledige pagina’s van het boek, schrijft Ferriss voor “Hoe een Top Expert te worden in 4 Weken.” Zijn advies is in feite dit: sluit je aan bij 2 of 3 verwante vakorganisaties, lees de 3 best verkochte boeken in je gekozen vakgebied, geef een of twee gratis seminars op een lokale universiteit of Fortune 500-bedrijf, bied aan om gratis artikelen te schrijven voor een vakblad en zet jezelf op Profnet (een ontmoetingsplaats voor journalisten en experts). Je hebt deze expertise natuurlijk nodig om de “informatieve producten” te verkopen die hij voorstelt, en volgens mij is het precies dit soort “quick and dirty” mentaliteit dat zoveel slangenolie verkopers kweekt op en buiten het internet.
Voor mij, als je een expert wilt zijn, heb je een beetje meer nodig. Zoals misschien wat aantoonbare resultaten waar je daadwerkelijk iets hebt gedaan of verbeterd voor iemand. Maar dat ben ik maar.
3) Selectieve onwetendheid is nog steeds onwetendheid
Er is een heel kort hoofdstuk in het begin van het boek waarin Ferris uitlegt hoe hij zoveel vrije tijd heeft: hij besteedt aan niets aandacht. Hij houdt het nieuws niet bij, de politiek, roddels, en slechts een klein beetje van de gebeurtenissen in de industrie (twee tijdschriften per maand maximaal gelezen voor in totaal slechts één uur). Hij beweert slechts één dag per week e-mail te lezen gedurende precies één uur. En hoe compenseert hij dit alles? Hij praat veel met zijn vrienden en familie. Als het bijvoorbeeld verkiezingen zijn, op wie zal hij dan stemmen? Hij zal een paar van zijn beter geïnformeerde vrienden vragen op wie ze stemmen en waarom.
Ik ben helemaal voor een laag-informatie dieet, zoals hij het noemt. Ik denk dat we allemaal Rand’s voorbeeld kunnen volgen en het vet uit onze RSS readers en internet bookmarks kunnen halen, maar er is een dieet met weinig informatie en er is informatie anorexia. Ferris is duidelijk in de laatste categorie, en ik ben er niet zeker van dat je kunt beweren een expert te zijn zonder te zijn aangesloten op uw verschillende invloedssferen en de informatie die zij verstrekken.
4) Waar is de SEO?
Hijn hele boek is gebouwd rond de premisse dat je verkeer naar een website gaat, een product gaat verkopen, en veel geld gaat verdienen. Hij toont zelfs een diagram van hoe het verkeer wordt gedreven naar uw website door online en offline reclame – maar hij niet een keer noemen zoekmachines of optimalisatie daarvan.
Misschien moet hij nog een of twee informatiebronnen toevoegen aan zijn informatie-arme dieet.
The Takeway
Mijn advies is tweeledig:
Eén, als je een dergelijke levensstijl nastreeft, kun je je tijd beter besteden aan het lezen van zo’n beetje alles over Tropical SEO (voor een echte motivatie kijk ik graag even naar zijn Class of 2006 post).
Twee, als je met een potentiële klant praat en hij heeft dit boek op zijn bureau liggen, dan weet je nu dat hij behoefte heeft aan goed SEO-advies.