Po SCI skutkującym sparaliżowanymi palcami i kciukami, ale zachowaną siłą wyprostu nadgarstka, czasowe stosowanie szyny było zalecane w celu osiągnięcia skutecznego pasywnego chwytu bocznego tenodesis. W tym badaniu, ponad połowa rąk osiągnęła chwyt bez stosowania szyny. Trzydzieści pięć z 58 rąk (60%) osiągnęło zarówno fazę otwarcia jak i zamknięcia chwytu, a faza zamknięcia chwytu została osiągnięta w 37 z 58 rąk (64%). Wyniki te można tłumaczyć sztywnością i/lub spastycznością sparaliżowanych mięśni zginaczy zewnętrznych kciuka i palca, które spontanicznie rozwijały się w bardziej funkcjonalnym kierunku bez stosowania szyny po SCI. Przeciwnie, tylko w 14 z 58 rąk (24%), kluczowe zadanie GRASSP zostało wykonane (Ryc. 3).
Ten wynik może być wyjaśniony przynajmniej częściowo siłą uszczypnięcia wytworzoną przez pasywny chwyt tenodezis, która była bardzo mała i nie do odróżnienia od braku siły, gdy użyto standardowego klinicznego miernika uszczypnięcia. Większość czynności życia codziennego (np. nakłuwanie jedzenia widelcem) wykonywanych przez osoby z tetraplegią wymaga siły szczypania >2 Newton . Ponadto, dobrowolne ruchy odchylenia łokciowego lub promieniowego w nadgarstku mogły być potrzebne do włożenia klucza do zamka, ponieważ płytka testowa GRASSP była umieszczona równolegle do krawędzi stołu i nie mogła być ustawiona pod kątem. Może to wyjaśniać, dlaczego trzech uczestników, którzy byli w stanie podnieść klucz ze stołu, nie zdołało osiągnąć punktu włożenia do zamka (Ryc. 3).
Występowało jeszcze jedno ograniczenie w biernym chwycie tenodezji: żaden uczestnik tego badania nie uzyskał chwytu tip-to-tip lub chwytu cylindrycznego. Zazwyczaj, boczny chwyt kluczowy jest jedynym wzorem chwytu, który można uzyskać przy użyciu pasywnych efektów tenodesis, chociaż kilku autorów sugeruje, że szczypta tip-to-tip rzadko może być uzyskana z długim mięśniem przywodziciela policzka. Przeciwnie, poprzez chirurgię rekonstrukcyjną uchwytu, cylindryczne i tip-to-tip funkcje szczypania również mogą być nabyte lub wzmocnione, a siła szczypania może być wzmocniona do 2 kg .
W związku z tym, wyniki tego badania sugerują konieczność dyskusji z osobami z SCI w odniesieniu do celów i ograniczeń zastosowania szyny dla pasywnego chwytu tenodesis i chirurgii transferu ścięgien, która może uzupełnić ograniczenia uchwytu .
Nie było różnic między grupami sukcesu i niepowodzenia fazy otwarcia w wyniku GRASSP. Uczestnicy powszechnie kompensowali fazę otwarcia chwytu tenodesis, umieszczając kciuki na stole egzaminacyjnym i przeciągając je na stronę dłoniową ręki, tworząc przestrzeń między kciukiem a palcem wskazującym. Chociaż ta alternatywna technika tworzenia przestrzeni między kciukiem a palcem wskazującym miała mniejsze zastosowanie w innych zadaniach w GRASSP, takich jak chwyt cylindryczny i chwyt kulisty, technika ta była dozwolona, ponieważ podręcznik GRASSP 1.0 nie daje konkretnych wskazówek dotyczących tej kwestii.
Zaobserwowaliśmy również kilka alternatywnych rozwiązań w fazie zamykania chwytu dostosowanych przez zmotywowanych pacjentów. Na przykład, autorzy zaobserwowali spleciony wzór, że klucz jest umieszczany na trzecim palcu i mocowany przez drugi i czwarty palec, oraz wzór międzypalcowy, że klucz jest umieszczany między drugim i trzecim palcem. Jednakże nie zezwoliliśmy na stosowanie tych skompensowanych metod podczas testu GRASSP, ponieważ niniejsze badanie koncentrowało się na pasywnym chwycie bocznym tenodesis. W GRASSP wersja 1.0, każdy wzór chwytu jest dozwolony, a kiedy zadanie z kluczem jest wykonane przy użyciu tenodezji lub alternatywnego chwytu innego niż oczekiwany wzór chwytu, jest to traktowane jako wynik 3. W ośmiu rękach w tym badaniu, kciuk przesunął się poniżej drugiego palca i dotknął trzeciego palca w fazie zamykania, jak pokazano na Rys. 2b. W tych przypadkach zaobserwowano, że stawy MP i IP trzeciego palca w fazie zamykania znajdowały się w pozycji bardziej zgiętej w porównaniu do drugiego palca, co w rezultacie mogło odgrywać rolę palca rezerwowego, gdy zwykły pasywny chwyt boczny drugiego palca zawiódł. Niektóre osoby mogą być zadowolone z tej odmiany chwytu bocznego, nawet jeśli kluczowe zadanie w teście GRASSP nie powiodło się. Perspektywy osób dotyczące ich wzorca chwytu powinny być uwzględnione w przyszłych badaniach, które badają wpływ programu szynowania na postawę i funkcję ręki u osób z tetraplegią.
Kąty stawów palców różniły się pomiędzy grupami sukcesu i porażki tylko w stawie MP drugiego palca w fazie zamykania biernego chwytu tenodezowego. Wynik ten sugeruje, że zgięcie drugiego stawu MP przy wyprostowanym nadgarstku jest najistotniejszym elementem procedury szynowania dla biernego chwytu tenodezowego po SCI.
Ręce z siłą prostowników nadgarstka stopnia 4 lub 5 w ręcznym teście mięśniowym odnotowały wyższy wynik GRASSP niż te ze stopniem 3. Przy silniejszych prostownikach nadgarstka, można było uzyskać mocniejszy chwyt bierny tenodezis. Dodatkowo, siła biernego chwytu tenodezowego bocznego może być regulowana poprzez wywieranie różnej siły prostowników nadgarstka w ręce z siłą prostowników nadgarstka stopnia 4 lub 5, co prowadzi do bardziej funkcjonalnego wykorzystania ręki. To odkrycie sugeruje, że wzmocnienie mięśni prostowników nadgarstka może mieć funkcjonalne implikacje dla poprawy wykorzystania pasywnego chwytu tenodesis u osób z SCI z zachowanymi prostownikami nadgarstka, ale sparaliżowanymi wewnętrznymi i zewnętrznymi mięśniami ręki.
Kilka ograniczeń tego badania powinno być uznanych. Po pierwsze, ocenialiśmy jedynie osiągnięcie chwytu bocznego poprzez efekt pasywnego tenodeza, a zatem nie wiedzieliśmy, jak ta funkcja chwytu przełoży się na funkcjonalne wykorzystanie rąk. Istnieją dalsze zmienne, które mogą wpływać na funkcjonalne wykorzystanie dłoni, w tym funkcje sensoryczne rąk, siłę mięśni, rodzaje chwytu inne niż tenodesis lateral prehension oraz trening funkcjonalny. W przyszłości, badania podłużne powinny zbadać skuteczność schematów szynowania na funkcjonalne wykorzystanie rąk u osób z SCI. Po drugie, w tym badaniu analizowano tylko osoby z tetraplegią z całkowitym paraliżem palców i kciuka. Jednak w rzeczywistych sytuacjach klinicznych większość osób z SCI ma częściowo zachowaną wewnętrzną lub zewnętrzną siłę mięśni dłoni. Sugestie uzyskane w tym badaniu powinny być dostosowane i zindywidualizowane w zależności od resztkowej funkcji motorycznej i indywidualnych cech danej osoby. Po trzecie, uczestnicy tego badania zostali zrekrutowani za pomocą ulotki rozprowadzanej w placówkach społecznych, a nie, na przykład, za pomocą kolejnych serii pacjentów przyjmowanych do szpitala. W związku z tym może wystąpić błąd selekcji polegający na rekrutacji bardziej zmotywowanych i aktywnych osób z SCI, co może mieć wpływ na wyniki tego badania. Po czwarte, w tym badaniu na wykonanie zadania kluczowego przeznaczono jedną minutę, co było czasem krótszym niż 75 s w instrukcji GRASSP wersja 1.0. To odstępstwo od standaryzacji podawania testu mogło wpłynąć na wyniki tego badania, zaniżając możliwości uczestników.