Chamois, (rodzaj Rupicapra), liczba mnoga kozice lub chamoix, jeden z dwóch gatunków zwierząt podobnych do kóz, należących do rodziny Bovidae (rząd Artiodactyla), które są rodzime do gór Europy i Bliskiego Wschodu. Dwa gatunki to kozica pirenejska (Rupicapra pyrenaica), która występuje w Górach Kantabryjskich, Pirenejach i środkowych Apeninach, oraz kozica (Rupicapra rupicapra), która występuje od zachodnich Alp i Tatr do Kaukazu i północnej Turcji.
Andreas Tille
Kamica ma około 80 cm (31 cali) wysokości przy ramieniu i waży 25-50 kg (55-110 funtów). Obie płcie posiadają pionowe rogi, które na końcach zahaczają ostro do tyłu. Samce są nieco większe od samic. Ich ubarwienie jest stosunkowo zmienne, ale wszystkie podgatunki kozicy mają czarno-białe znaki na twarzy oraz czarny ogon i nogi. Zimą kozice są kasztanowobrązowe do czarnych, a latem jasnobrązowe. Zimą kozica pirenejska ma dwie duże białawe łaty na ramionach i dużą bladą plamę na grzbiecie; latem jest rudobrązowa. W zimne dni pojawia się grube podszycie.
Kamice żyją w małych stadach. Starsze samce dołączają do nich dopiero w listopadzie w okresie rujnowania, kiedy to toczą zacięte walki o partnerki. Czaszka kozicy jest delikatna i nie przystosowana do zderzania się głowami, jak to czynią kozy i owce; zamiast tego kozice ścigają się wzajemnie w górę i w dół stromych klifów i łąk, starając się przebić gardło, brzuch i pachwinę ściganego osobnika. Przed rozpoczęciem walki, kozice zazwyczaj angażują się w długie sekwencje pokazów dominacji, w których prezentują swoje boki, atakują rogami krzewy, grożą sobie nawzajem i oznaczają zapachem źdźbła trawy lub łodygi. Samice walczą częściej niż samce, ale angażują się w nieśmiercionośne ataki na ramiona i zad swoich przeciwników. Ciąża trwa około 21 tygodni, a liczba potomstwa wynosi zazwyczaj jedno. W lecie pewne siebie kozice mogą wspinać się aż do linii śniegu; w zimie często schodzą do regionów zalesionych. Popularny sport, jakim jest polowanie na kozice, zmniejszył ich populację na wielu obszarach, ale lepsze zarządzanie w XX wieku odbudowało ich liczebność na większości ich zasięgu. Zwinne i ostrożne kozice są trudne do podejść tam, gdzie się na nie poluje. Latem żywią się ziołami i kwiatami, a zimą młodymi pędami, porostami i trawą wykopaną spod śniegu.
Miękka, giętka skóra kozicy jest wytwarzana z oryginalnej skóry „chammy” lub „shammy”. Mięso jest cenione jako dziczyzna. W XX wieku kozice zostały wprowadzone do Nowej Zelandii, gdzie ich liczba szybko wzrosła do prawie 100 000 do lat 70-tych i gdzie zagrażały lokalnej roślinności. Od tego czasu populacja kozic zmniejszyła się o około 20 000 sztuk. Gemsbock, niemiecka nazwa dla samca kozicy, jest stosowana, jako gemsbok, do południowoafrykańskiego oryksa.