Heroïsch couplet is een paar berijmde regels met iambische pentameter. Deze dichtvorm werd gepopulariseerd en sterk ontwikkeld door de neo-klassieke dichters, met name Alexander Pope. Chaucer was de eerste literaire figuur die verzen met heroïsche coupletten componeerde, maar het gebruik van Heroïsche coupletten werd pas in de zeventiende eeuw wijdverbreid.
Heroïsche coupletten worden ook gekenmerkt door de klassieke dictie en de ernst van de klassieke poëzie samen met de uitdrukking van een volledige gedachte. Het heroïsche couplet werd het belangrijkste Engelse appèl voor alle poëtische soorten; van de tijd van Dryden tot die van Dr. Johnson. Sommige dichters, waaronder Alexander Pope, gebruikten het bijna met uitsluiting van andere meters.
In het neo-klassieke tijdperk werd het de dominante maat en werd gebruikt voor drama, satire, beschrijvende en verhalende verzen. Dryden gebruikte het heroïsch couplet in zijn verzen. Hij gaf het een extra kracht, een pezige elegantie en een nobel ritme en schoonheid. Het werd aan Pope overgelaten om het heroïsch couplet te perfectioneren. Hij gebruikte het in al zijn belangrijke gedichten, zoals The Rape of the Lock, The Dunciad, Essay on Man en Essay on Criticism. Hij was de meest gevorderde meester van het gesloten couplet en beperkte de zin krachtiger dan ooit binnen de twee regels. Hij gebruikte het heroïsche couplet met grote metrische vaardigheid, variatie in snelheid, fijnzinnigheid van toets en maakte zijn coupletten zeer gedenkwaardig.
Heroïsche couplet werd met zeldzame glans en effect gebruikt voor satirische en intellectuele poëzie. In de handen van Pope kreeg het een perfectie en ‘correctheid’ die Dryden ver achter zich liet, en die door geen van zijn tijdgenoten en opvolgers benaderd kon worden. Maar overdreven verfijningen leiden tot monotonie en verstarring in de handen van de volgelingen van Pope.
gepubliceerd op 23 jan. 2014 door Kedar Nath Sharma