Wat is de zelfbeheersingstheorie in de psychologie?

Dat verrukkelijke stukje chocolade ruikt heerlijk.

Het doet je watertanden en roept een herinnering op aan de laatste keer dat zoiets lekkers je tong beroerde.

Toch kiest u ervoor de impuls te weerstaan omdat u doelen hebt voor een slank, zomers lichaam.

Uw missie is een gezonder lichaam voor het einde van het jaar. Je probeert jezelf ’s ochtends uit bed te dwingen om naar de sportschool te gaan, maar in plaats daarvan wint de drang om van je warme dekens te genieten.

We hebben allemaal te maken met momenten in het leven waar hoge of lage zelfbeheersing in beeld komt. Zoals het is een onderwerp van belang voor decennia, laten we verkennen de psychologie van zelfbeheersing.

Wat is zelfbeheersingstheorie? A Definition

Mensen vinden de voordelen van zelfbeheersing overvloedig en essentieel voor een succesvol leven. Effectieve zelfbeheersing is in verband gebracht met succes in academici en beroepen, evenals sociaal welzijn. Een goede geestelijke en lichamelijke gezondheid, vermindering van criminaliteit en een langere levensduur worden ook in verband gebracht met zelfbeheersing.

Zelfbeheersing dient als een uitvoerende functie die nodig is voor het bereiken van individuele doelen. Het is een cognitief proces, een proces dat aanwezig is voor zelfregulerend gedrag bij het nastreven van persoonlijke doelen. Dit geavanceerde uitvoerende proces stelt menselijke wezens in staat om zichzelf te weerhouden van impulsieve reacties in gedrag, ten gunste van een meer passend type context-specifiek gedrag.

De studie van de Cybernetica legde de basis voor onderzoek in zelfbeheersing en communicatie (Wiener, 1948). De theorie centreert zich rond de basiseenheid van de negatieve terugkoppelingskring. Een omgevingsstimulus creëert reacties, resulterend in gedrag dat wordt vergeleken met een referentiewaarde die ofwel tot doelverwezenlijking leidt, of zonder controle ons ervan wegleidt.

Vanuit de Cybernetica werd de Algemene Systeemtheorie ontwikkeld in de sociologie (Buckley, 1968) en creëerde een kader rond zelfbeheersing. De theorie is dat abstracte doelen (zoals dat slanke zomerlichaam) over langere perioden worden bereikt dan concrete doelen (de behoefte om je lichaam van brandstof te voorzien). De doelen zijn echter hiërarchisch geïntegreerd in gedragsbeslissingen.

Gedragsbeslissingen zijn impliciet gecategoriseerd in de situatie. Gebaseerd op vroegere kennis van de fysieke en sociale omgeving (Neisser, 1976), worden besluiten getheoretiseerd om eerst voor besluiten op lager niveau te worden genomen die tot meer abstracte doelstellingen leiden. De focus van een persoon bepaalt welk niveau van doel wordt bereikt.

Het nemen van morele en ethische beslissingen die worden beschouwd als meer abstract, of hoger niveau vereist zelfbeheersingsbeslissingen die zijn geïntegreerd binnen het ingewikkelde doolhof van impliciete keuzes die mensen dagelijks maken.

De theorieën hebben zich in de loop van de tijd ontwikkeld, en in de afgelopen jaren is onderzoek naar zelfbeheersing, moraliteit, en menselijke kracht een intrigerend gebied van aandacht geweest. Als we meer weten over hoe het zelf zijn eigen toestand kan veranderen om adaptief succes te bereiken, kunnen meer bloeiende levens worden gesmeed.

Zelfbeheersingstheorie heeft zich ontwikkeld tot een veel breder concept. Het is meer geworden dan de moeizame inhibitie van impulsen dan de vorige modellen hebben beschreven (Fujita, 2011). Een dieper begrip van vermijding en andere op actie gebaseerde cognities die aanwezig zijn bij personen die hoog scoren op zelfcontroleschalen helpt om het belang van zelfregulatie op alle gebieden van het leven met elkaar te verbinden.

4 Elementen en voorbeelden van zelfcontroletheorie

De Sociale Controletheorie (Hirschi,1969) schetst de sociale krachten die iemand ervan weerhouden om deel te nemen aan afwijkend gedrag. Het verklaart in detail hoe een minderjarige zou kunnen eindigen in delinquent gedrag. Het is nuttig om te weten wanneer iemand een gebrek aan zelfbeheersing zou kunnen hebben.

Het is echter effectiever om te weten hoe zelfbeheersing kan worden opgebouwd, want het is als een spier. Hoe meer het wordt geoefend, hoe sterker het wordt. Laten we door de lens van jeugddelinquentie eens kijken hoe positieve psychologische interventies goede voorbeelden kunnen zijn van hoe we de theorieën in de criminologie kunnen verbreden en erop voortbouwen.

Een sleutelelement in zelfbeheersing is het uitstellen van bevrediging. Door gebruik te maken van de karaktereigenschappen van genieten en zelfregulatie, kan zelfbeheersing verbeteren. Kinderen leren hoe ze bevrediging kunnen waarderen en zichzelf effectief kunnen afleiden van bevrediging is een vaardigheid die hen tot in hun volwassenheid van pas zal komen. Volwassenen die deze sterke punten niet hebben geleerd en hoe ze te gebruiken, kunnen ook profiteren van oefening.

Een ander belangrijk element is het vermogen om voorzichtig te zijn. De karaktersterkte voorzichtigheid kan hier worden gebruikt om de zelfbeheersing te verbeteren. Door kinderen te leren nadenken, in plaats van alleen maar te reageren op een impuls, kan deze karaktersterkte worden gevoed. Door oefening kunnen betere beslissingen in real time worden genomen.

Een ander sleutelelement is cognitieve vaardigheid. De tijd nemen om opties te onderzoeken voordat je impulsief een beslissing neemt, is een sterk voorbeeld van zelfbeheersing. De karaktereigenschappen nieuwsgierigheid en liefde voor leren zijn groeigebieden bij het opbouwen van zelfbeheersing.

Een ander element van zelfbeheersing is het vermogen om alternatieve perspectieven effectief te zien. Sociale intelligentie is een karaktersterkte die kan worden versterkt om zelfbeheersing te verbeteren. In plaats van impulsief te reageren op het gedrag van een ander, kan iemand met een verbeterde sociale intelligentie gemakkelijker reageren met compassie en empathie.

Minder gewelddadige uitbarstingen zullen optreden wanneer iemand zijn reactie kan vertragen om op de juiste manier te reageren op een waargenomen bedreiging.

Voor meer informatie, lees ons bericht over Karaktersterke voorbeelden en werkbladen.

Een blik op de psychologie

Sinds de jaren veertig hebben psychologen de zelfbeheersingstheorie bestudeerd.

Onderzoekers hebben onderzocht waarom mensen de beslissingen nemen die ze nemen, met name de beslissingen die leiden tot opsluiting. Aangezien onze persoonlijke ervaringen worden getheoretiseerd om impliciet nieuwe besluitvorming te creëren op basis van die ervaringen, laten we een beetje meer onderzoeken over de psychologie achter zelfbeheersing.

Het vermogen om iemands impulsen te beheersen is gebaseerd in de pre-frontale cortex van de hersenen. Dit deel van het menselijk brein is rijk aan complexe neurale verbindingen die ons in staat stellen te plannen, wilskracht uit te oefenen, en onze doelen te bereiken. In een wereld gevuld met concurrerende stimuli is zelfbeheersing een uitputtend proces dat de menselijke vitaliteit vermindert. Met andere woorden, het kost veel energie om onze impulsen effectief te remmen.

Een interessante uitleg van wilskracht werd gedaan aan de Columbia University (Metcalfe & Mischel, 1999). Het werd beschreven als warme versus koele systemen als een kader voor het beschrijven van uitgestelde bevrediging. Het koele, cognitieve “weet” systeem is het emotioneel neutrale en strategische systeem dat de zetel is van zelfbeheersing. Het hete, emotionele “go” systeem is het sterk emotioneel gedreven systeem dat typisch pogingen tot zelfbeheersing ondermijnt.

Op Carnegie Mellon heeft onderzoek naar viscerale versus rationele besluitvorming (Loewenstein, 1996) veel licht geworpen op hoe emotionele respons het zelfbeheersingsgedrag beïnvloedt. Viscerale factoren worden beschreven als intense verlangens, zoals honger, dorst, begeerte, stemmingen, en emoties die de drijvende staten zijn voor gedrag. Rationele besluiten worden genomen wanneer de viscerale reacties worden overruled.

Dual system paradigms, zoals de twee vorige voorbeelden, werden gebruikt om gezondheidsgedrag (Hoffman, 2008) verder te verklaren. Net als elke andere beslissing kan gezondheidsgedrag zowel impulsief als reflectief zijn.

Zelfbeheersingsgedrag maakt gebruik van een distale doeloriëntatie bij besluitvorming in alle praktijken, maar het is van bijzonder belang voor gezondheidsgedrag. De hedonische aantrekkingskracht van impulsen kan resulteren in ongunstige uitkomsten in de algehele gezondheid. Een dieper begrip van het vermogen om de reflectieve kant van dit paradigma te versterken, maakt een verbetering van gezondheidsgedrag mogelijk.

Een ander duaal systeemparadigma beschrijft de paradox van gedrag zoals gezien door impliciete versus expliciete cognities (Stacy & Wiers, 2010). In dit interessante onderzoek wordt uitgelegd dat mensen die deelnemen aan verslavend gedrag zich heel bewust zijn van de voors en tegens van de gevolgen van hun keuzes. De meer invloedrijke cognities zijn die welke niet via reflectieve weg tot stand komen. In dit werk worden interventies aangeboden om adolescenten te helpen.

De “marshmallow test” is een beroemd, hoewel soms zeer bediscussieerd, stuk onderzoek (Mischel, 1967) naar het aangeboren vermogen om weerstand te bieden aan iemands driften. Het experiment meet het vermogen van kinderen om marshmallows te eten voor een bepaalde tijd, ten gunste van het krijgen van meer marshmallows na die bepaalde tijd. De resultaten van dit experiment werden verondersteld academische prestaties en succes in het latere leven te voorspellen.

De interpretatie van dit onderzoek werd in twijfel getrokken door een studie gedaan aan de Universiteit van Rochester (Kidd, 2013). Het oorspronkelijke experiment werd gewijzigd waarbij gebroken beloften een factor werden in de besluitvorming van de groepen die betrokken waren bij het experiment. Dit nieuwe onderzoek toonde het belang aan van omgevingsbetrouwbaarheid op de besluitvaardigheid van kinderen.

Een groot deel van het onderzoek naar zelfbeheersing is gedaan door de lens die bestond voordat de positieve psychologie bestond. Het grootste deel van de zelfbeheersingstheorie heeft zich gericht op de inhibitie van impulsen als controle en het daaruit voortvloeiende gedrag. Criminologische theorieën over het “gebrek” aan elementen die mensen uit de problemen houden zijn er in overvloed.

Zoals we weten is er in 1998 een nieuwe focus in de psychologie losgebarsten. Sindsdien ondersteunen de theorieën rond zelfbeheersing de gedachte dat het vergroten van zelfbeheersing mogelijk is. Bovendien wordt gesuggereerd dat je de controle over de impulsen van het zelf niet kunt overdrijven. Hoewel zelfs die opvatting in twijfel wordt getrokken als men de mogelijkheden voor spontaniteit en de voordelen van plezier in beschouwing neemt.

Theorieën over zelfbeheersing hebben het beleid beïnvloed op het gebied van onderwijs, verslavingsbehandeling, criminologie, en vele andere gebieden. Enorme hoeveelheden onderzoek hebben het idee ondersteund dat verbetering van de zelfbeheersing, de mens verbetert. Een longitudinale studie (Moffitt, 2011) toonde aan dat zelfbeheersingsvaardigheden in de kindertijd succes voorspelden op verschillende domeinen.

De Self-Control Scale (Tangey, 2004) wordt gebruikt om het vermogen van mensen te beoordelen om hun impulsen te beheersen, hun emoties en gedachten te veranderen, en om ongewenste gedragsneigingen te stoppen en er niet naar te handelen. Met behulp van deze schaal is een interessante studie (Ent & Baumeister, 2015) over trait zelfbeheersing meer gekoppeld aan het vermijden van verleiding, dan het weerstaan van impulsen.

Dit is een gebied van belang in zelfbeheersingsonderzoek waaruit blijkt dat vermijding een krachtigere voorspeller van gedrag kan zijn dan wilskracht. Het creëren van een omgeving waarin men misschien niet hoeft te oefenen met inspannende impulsremming (Fujita, 2011), maar eerder situaties vermijdt waarin die zelfbeheersing zal worden getest, is zeer gunstig. Dit type besluitvorming maakt het mogelijk om distale doelen centraal te stellen, in plaats van meer onmiddellijke doelen.

Ego depletion speelt een essentiële rol bij de succesvolle inzet van zelfbeheersingsstrategieën (Baumeister, 2015 ). Mensen hebben geen onbeperkte capaciteit om zichzelf te testen in het licht van onmiddellijke bevrediging. Dit proces is cognitief belastend, en met consistente uitputting gedurende iemands dag, worden zelfbeheersingscapaciteiten verzwakt.

Iemand die effectief kan multitasken tussen doeldomeinen creëert een cognitief kader dat nieuwe associaties met ongewenste verleidingen mogelijk maakt (Fishbach, 2003).

Met oefening kunnen mensen verleidingen die in eerste instantie als wenselijk worden beschouwd, opnieuw associëren in negatieve cues. Deze oefening maakt het mogelijk distale doelen gemakkelijker te bereiken in het licht van verleidingen die de voortgang naar die doelen zouden doen ontsporen.

Gedrag vereist keuzes. Groei toestaan in de verbinding tussen het bereiken van een hoger niveau of distaal doel en keuze in de onmiddellijke beslissingsbehoeften is waar zelfbeheersingsgedrag verbetert. Het vertragen van reacties en het toestaan van zelfreflectie voordat beslissingen worden genomen, geeft ruimte aan krachten om op te bouwen.

Hoe verschilt de theorie van de zelfregulatietheorie (SRT)

De zelfregulatietheorie richt zich op het remmen van sterke impulsen. Zelf-regulatie is het verminderen van de intensiteit en of de frequentie van die impulsen door zelf-management van stress en negatieve milieu-effecten. Zelfbeheersing is mogelijk door praktijken in zelfregulatie.

De theorieën over zelfbeheersing kunnen worden beschreven binnen de theorie van zelfregulatie. Het proces van zelfregulatie creëert verschillende uitdagingen voor de mens. Zelfbeheersing is een van deze uitdagingen.

Om zelfregulatie succesvol te laten zijn, moet het volgende gebeuren:

• Een persoon moet beslissen welke doelen hij nastreeft.
• Een plan voor het nastreven van dat doel moet worden gemaakt.
• Dat plan moet dan worden uitgevoerd.
• Beslissingen om door te gaan of af te zien van dat doel nastreven moet worden besloten met succes of falen feedback.

In de hersenen, het limbisch systeem is belast met de impulsen waarop de mens reageert. Wanneer dit systeem in actie is, wordt de prefrontale cortex uitgeschakeld. Logisch en rationeel denken worden uitgevoerd door de prefrontale cortex. Deze delen van de hersenen werken niet gelijktijdig. Vermindering van stress zorgt ervoor dat de prefrontale cortex in actie kan komen.

Zelfregulatie door toegenomen vermogens in verschillende cognitieve capaciteiten zorgt ervoor dat zelfbeheersend gedrag meer routes neemt naar het bereiken van doelen dan impulsremming.

Wanneer stress wordt toegestaan om door te gaan, zal ons limbisch systeem het overnemen, wat meer impulsieve reacties induceert. Wanneer stress op de juiste manier wordt aangepakt, opent dit de deur voor reflectie en het bereiken van doelen op een hoger niveau.

De zelfregulatietheorie stelt dat mensen niet beschikken over een constante voorraad van middelen om sterke impulsen te remmen. Gedurende een dag worden deze middelen uitgeput door besluitvorming en verschillende vormen van stress.

Verbeteringen in bewuste zelfregulatie (Baumeister, 2007) verbeteren iemands vermogen om reacties in zelfcontrole te herkennen en te veranderen.

De rol van zelfdeterminatietheorie binnen het domein van zelfregulatie is belangrijk om op te merken. Persoonlijke beslissingen bij gedragsverandering zijn van vitaal belang voor verbetering. “Autonome zelfregulatie van gedrag put de vitaliteit niet zo snel uit als het gebruik van zelfcontrolerende regulatie” (Ryan & Deci, 2008).

Een blik op Lage zelfbeheersing in de theorie

Lage zelfbeheersing kan resulteren in ongewenst gedrag. Verslaving, slechte schoolprestaties, afwijkend seksueel gedrag, zwaarlijvigheid en criminele activiteiten zijn een paar van de goed gedocumenteerde gebieden waar een lage zelfbeheersing duidelijk aanwezig is. Lage zelfbeheersing leidt tot handelingen die mensen in gevaar brengen.

In één theorie (Nofziger, 2008), zou lage zelfbeheersing voortkomen uit ineffectieve opvoeding van kinderen. Wanneer een ouder er niet in slaagt afwijkend gedrag te herkennen en te corrigeren, zal een lage zelfcontrole waarschijnlijk gedrag voorspellen dat problematisch zal worden in de volwassenheid. Ouders met een gebrek aan zelfbeheersing zullen minder snel ongewenst gedrag bij hun kinderen herkennen en corrigeren.

Deze theorie kan echter enigszins problematisch blijken te zijn, wanneer men de zelfbeheersingstheorie op volwassen leeftijd bekijkt. Zoals zelfregulatie kan groeien als een spier, zo kan ook zelfbeheersing het algemene gedrag verbeteren. Op je dertigste maakt het niet uit hoe je moeder je gedrag corrigeerde of niet corrigeerde toen je jong was. Volwassenen hebben de verantwoordelijkheid om de cyclus van impulsief gedrag te stoppen, of het zal doorgaan.

Het verhogen van niveaus van zelfbeheersing bij volwassenen zal, op zijn beurt, niveaus van zelfbeheersing bij kinderen verhogen. Volwassenen die zichzelf verantwoordelijk houden voor hun gedrag tonen kinderen parameters waarin ze kunnen beginnen te gedijen. Dit is een enorm groeigebied in de psychologie voor het onderwijs, gezinnen, en elke ruimte waar kinderen verbeteringen kunnen leren in de elementen die kunnen leiden tot gevaarlijk en risicovol gedrag.

Een boodschap voor thuis

Het uitstellen van de bevrediging van het nuttigen van dat heerlijke stuk chocoladetaart is voor de meesten niet gemakkelijk. Plezierige ervaringen worden in onze hersenen geactiveerd om zich te herhalen in het licht van de decadentie. Zelfbeheersing overschrijft de impuls om die cake te verslinden ten gunste van hogere zelfdoelen.

De alarmerende niveaus van obesitas, verslaving en geweld in de wereld vertellen ons dat opzettelijke verbetering van zelfbeheersingspraktijken gerechtvaardigd is. Met het voortdurende onderzoek op dit gebied, zal meer en meer informatie beschikbaar komen om te leren hoe zelfbeheersing gedrag te verbeteren. Hoe succesvoller mensen worden in het verminderen van impulsief gedrag, hoe beter hun leven, en het leven om hen heen, kan worden.