De IWC beoordeelt de status van walvisachtigen per populatie en niet per soort. Dit komt omdat de meeste soorten in verschillende gebieden en groepen voorkomen. Binnen eenzelfde soort kan er een populatie zijn waarvan gevreesd wordt dat ze bijna uitgestorven is en een waarvan men denkt dat ze floreert. Een goed voorbeeld hiervan is de grijze walvis in het noordelijk deel van de Stille Oceaan, die in het westelijk deel als gezond wordt beschouwd, maar in het oostelijk deel als ernstig bedreigd.
Binnen een enkele walvispopulatie worden de groepen verder onderverdeeld in “bestanden”. Zelfs binnen een enkele populatie kunnen sommige bestanden gezond zijn en andere niet. Zo zijn er momenteel besprekingen gaande om te beslissen of er reden tot bezorgdheid is met betrekking tot een/enkele van de bestanden die samen de populatie gewone dwergvinvissen in het noordelijk deel van de Stille Oceaan vormen.
In grote lijnen wordt de status van een populatie beoordeeld door de huidige omvang van de populatie te vergelijken met de oorspronkelijke, ongestoorde omvang, en vervolgens de toekomstige omvang te voorspellen op basis van vastgestelde trends en bekende bedreigingen. In het geval van walvisachtigen was de belangrijkste historische ‘verstoring’ die van invloed was op de populatiegrootte de walvisvangst.
Inzicht in de populatiestatus is van vitaal belang om te begrijpen of een populatie ‘gezond’ is, of dat er instandhoudingsmaatregelen nodig zijn en zo ja, of die maatregelen als prioriteit moeten worden beschouwd.
Het beoordelen van de populatiestatus is niet eenvoudig. Er zijn een aantal uitdagingen die moeten worden overwonnen, bijvoorbeeld:
- Het is zelden gemakkelijk om het aantal dieren in een populatie vast te stellen
- Walvissen vormen een nog grotere uitdaging omdat zij het grootste deel van hun tijd diep onder water doorbrengen en veel van hen in de meest afgelegen gebieden ter wereld leven.
- Het bepalen van de oorspronkelijke, ongestoorde omvang van een populatie berust op historische gegevens die onvolledig of onnauwkeurig kunnen zijn.
- De walvissen zijn langlevend, worden relatief laat volwassen en krijgen slechts één kalf om de 1-3 jaar, zodat de populatietrends alleen kunnen worden beoordeeld door consequent toezicht over een lange periode.
- Het bepalen van de populatiestructuur, vooral voor populaties waarvan de voortplantingsgebieden onbekend zijn, is moeilijk.
Het Wetenschappelijk Comité van de IWC heeft een reeks technieken en richtlijnen ontwikkeld om deze taken consistent en met een zo groot mogelijke nauwkeurigheid uit te voeren.
Klik hier om het Handboek van het Wetenschappelijk Comité van de IWC te lezen, waarin de verschillende reeksen richtsnoeren en procedures zijn opgenomen.
Klik hier om meer te lezen over Schattingen van de Populatie en om de meest recente schattingen van de IWC te zien voor elke populatie waarvoor de vereiste informatie beschikbaar is en het mogelijk is geweest om schattingen te berekenen.
Bedreigingen
De bedreigingen voor walvisachtigen worden ingedeeld in bedreigingen op korte termijn met rechtstreekse gevolgen voor individuele dieren, bijvoorbeeld de walvisvangst of bijvangst in vistuig, of bedreigingen op langere termijn die moeilijker te herkennen en te kwantificeren zijn, maar gevolgen kunnen hebben voor de gezondheid van een hele populatie, bijvoorbeeld chemische verontreiniging of klimaatverandering
Informatie over de status is nodig om de bedreigingen voor de populaties te evalueren en te bepalen hoe dringend instandhoudingsmaatregelen nodig zijn. Een kritisch bedreigde populatie kan het verlies van slechts één volwassen vrouwtje met moeite overleven, maar een bloeiende en overvloedige populatie zal veerkrachtiger zijn en daarom minder snel een onmiddellijke reactie vereisen, of mogelijk zelfs maar enig menselijk ingrijpen.
Minke Whales (twee soorten)
De jacht op Antarctische minkwalvissen begon in het begin van de jaren zeventig, veel later dan op de andere grote walvissen. De meest recente schatting van de totale abundantie in de onderzochte gebieden is ongeveer 515.000, zodat de soort niet bedreigd is. Er is echter een afname geconstateerd in de ramingen van de omvang van de populatie die tijdens circumpolaire onderzoeken in 1982/83, 1991/92 en 2003/04 zijn berekend. Er wordt nog steeds aan gewerkt om te bepalen of de afname die in deze schattingen van de dichtheid is geconstateerd, reëel is. De recente jacht is niet op een niveau waarvan wordt aangenomen dat het een afname zou veroorzaken.
Common Minke Whales
North Atlantic
De toestand van deze bestanden is gezond. Recente betrouwbare schattingen van de dichtheid voor het noordoostelijke en centrale deel van de Noordatlantische Oceaan en voor de kust van West-Groenland komen in totaal op ongeveer 180.000 dieren.
Noordelijke Stille Oceaan
Deze zijn zwaar bejaagd in het westelijke deel van de Noordatlantische Oceaan. De complexiteit van de structuur van de populatie (die in “bestanden” is verdeeld) bemoeilijkt conclusies over de status. Gedeeltelijke schattingen van de abundantie bedragen in totaal meer dan 25.000. Er bestaat bezorgdheid over de status van het (de) “J-bestand(en)”, waarvan het verspreidingsgebied de Gele Zee, Oost-China en de Zee van Japan/Oostzee omvat, waar sprake is van aanzienlijke bijvangsten in vistuig. De oostelijke regio is slecht onderzocht, maar hier zijn weinig vangsten gemeld en er wordt gewerkt aan een nieuwe evaluatie.
Zuidelijk halfrond
De dwergvinvis, die gewoonlijk voorkomt van de evenaar tot Antarctica, wordt geacht een gewone vinvis te zijn of mogelijk een ondersoort. Er zijn geen schattingen van de dichtheid en de vangsten zijn laag geweest.
Om meer over dwergvinvissen te lezen, klik hier.
Bultruggen
Noord-Atlantische
In centrale en westelijke gebieden hebben de populaties zich hersteld tot misschien wel het niveau van voor de walvisvangst en bedraagt het aantal dieren meer dan 12.000. Minder bekend is over de dichtheid van de dwergvinvis. Over de dichtheid in oostelijke gebieden is minder bekend, maar in de Noorse Zee en de Barentszee worden bijna 5.000 dieren geschat. Hun aantal is toegenomen ter hoogte van West-Groenland. Ze zijn kwetsbaar voor verstrikking.
Noordelijke Stille Oceaan
In de meeste gebieden waarvoor gegevens beschikbaar zijn, is hun aantal toegenomen, hoewel het aantal in het westelijk deel van de Noordelijke Stille Oceaan wellicht slechts ongeveer 1.000 bedraagt. De totale dichtheid bedraagt ongeveer 22.000 exemplaren. Een volledige beoordeling van de status is nu gaande.
Zuidelijk Halfrond
Deze soorten werden hoofdzakelijk bejaagd van de jaren 1920-1950, zowel in hun voedselgebieden in de Zuidelijke Oceaan als in hun tropische broedgebieden. In veel gebieden zijn er tekenen van een sterk herstel in de richting van de omvang van de populatie van vóór de exploitatie (die in totaal 75.000-100.000 kan hebben bedragen), waarbij voor Australië, zuidelijk Afrika en Zuid-Amerika jaarlijkse groeipercentages van ongeveer 10% zijn opgetekend. In sommige delen van Oceanië zijn er echter weinig tekenen van herstel. De totale populatie op het zuidelijk halfrond bedraagt waarschijnlijk ten minste 80.000.
Om meer te lezen over bultruggen klik hier.
Bultkopwalvissen
Ten minste twee bestanden verkeren nu in een gezonde toestand. De populatie in de Bering-Chukchi-Beaufort Zeeën is sinds de eerste betrouwbare telling in 1978 jaarlijks met meer dan 3% toegenomen en nadert mogelijk het niveau van vóór de bevissing. In 2011 bedroeg de populatie bijna 17.000 dieren.
De populatie in het oostelijk deel van de Noordelijke IJszee en in West-Groenland bedraagt ongeveer 6-8.000 dieren. Er zijn geen goede schattingen van de omvang van de bestanden in Spitsbergen of de Okhotsk Zee, maar deze vertonen geen tekenen van significant herstel.
Voor meer informatie over Groenlandse walvissen klik hier.
Sei-walvissen
Noord-Atlantische
Er zijn onvoldoende gegevens om de huidige status te beoordelen. Surveys tonen weinig tekenen van toename in het noordoostelijk deel van de Atlantische Oceaan. In 1989 waren er ongeveer 10.500 walvissen in het centrale gebied, waar minder gejaagd wordt. Er zijn geen recente schattingen beschikbaar van de omvang van de populatie voor de kust van Canada, waar ze in het verleden zwaar werden gejaagd.
Noordelijke Stille Oceaan
Nieuwe surveys geven aan dat de huidige omvang meer dan 35.000 bedraagt. Er wordt gewerkt aan een evaluatie van de sei walvissen in het noordelijk deel van de Stille Oceaan.
Zuidelijk Halfrond
De IWC beschikt niet over recente aanvaarde schattingen van abundantie of trends. Het is niet mogelijk om te evalueren of ze zijn toegenomen sinds de bescherming tegen de walvisvangst, hoewel dit bij afwezigheid van andere grote bedreigingen waarschijnlijk lijkt.
Om meer te lezen over sei walvissen, klik hier.
Noord-Atlantische rechtse walvissen
Een van de meest bedreigde soorten met weinig tekenen van herstel in de meeste gebieden. In het oosten zijn waarnemingen uiterst zeldzaam. In het westen bedraagt de populatie ongeveer 500 dieren met enkele tekenen van een langzame toename. De belangrijkste bedreigingen zijn verstrikking en aanvaringen door schepen.
Noordelijke Pacifische Rechtwalvissen
Zo ook zeer bedreigd met weinig tekenen van herstel. Er zijn mogelijk enkele honderden dieren in de voedselgebieden van de Zee van Okhotsk en ongeveer 1.000 in het noordwesten van de Stille Oceaan, maar slechts tientallen dieren in het oosten van de Noordelijke Stille Oceaan.
Zuidelijke Rechtse Walvissen
Er waren ooit misschien ongeveer 70.000-100.000 dieren. In 2009 waren het er ongeveer 14.000. Voor de kust van Argentinië/Brazilië, Zuid-Afrika en Australië herstellen de populaties zich sterk met 7-8% per jaar. Andere populaties (bv. in het westen van Zuid-Amerika) blijven klein. Voor de populaties in het zuidelijk deel van de Atlantische Oceaan en het oostelijk deel van de Stille Oceaan gelden IWC-beheersplannen.
Voor meer informatie over de gewone vinvis, klik hier.
Blauwe vinvis
Noord-Atlantische
De huidige status is niet volledig geëvalueerd, maar er zijn bemoedigende aanwijzingen dat het aantal dieren toeneemt, althans in het centrale gebied. Er zijn ongeveer 1000 dieren voor de kust van IJsland en enkele honderden in de Golf van St Lawrence. Lawrence. Ze blijven zeldzaam in het noordoostelijk deel van de Atlantische Oceaan, waar ze vroeger algemeen voorkwamen.
Noordelijk deel Stille Oceaan
Er zijn onvoldoende gegevens om iets te zeggen over de huidige status in westelijke gebieden. Er zijn meer dan 2.000 dieren in het oostelijk deel van de Noordelijke Stille Oceaan en de populatie heeft zich bijna hersteld.
Zuidelijk Halfrond
Voor de jacht bedroeg de populatieomvang mogelijk 200.000-300.000 walvissen. In 1998 werd hun aantal op ongeveer 2300 geschat en hun toename op 2,4-8,4% per jaar. De IWC is momenteel bezig met een evaluatie van de Antarctische blauwe vinvis. De ondersoort dwergzeewalvis is nog niet geëvalueerd.
Voor meer informatie over blauwe vinvissen klik hier.
vinvissen
Noord-Atlantische Oceaan
De huidige totale dichtheid bedraagt meer dan 75.000 walvissen, hoewel nog niet alle gebieden zijn onderzocht. Uit beoordelingen blijkt dat de populaties in Centraal- en West-Groenland gezond zijn. Hun toestand in andere gebieden is nog niet volledig geëvalueerd. In de Middellandse Zee zijn ze kwetsbaar voor scheepsaanvaringen.
Noordelijke Stille Oceaan
Er zijn onvoldoende gegevens om hun huidige status te beoordelen. Gedeeltelijke schattingen voor het oostelijk deel van de noordelijke Stille Oceaan laten echter ongeveer 10.000 walvissen zien met aanwijzingen voor een jaarlijkse toename van 4-5%.
Zuidelijk Halfrond
Er is geen recente volledige beoordeling van de status geweest. Er zijn aanwijzingen dat de populaties die de zomer op Antarctica doorbrengen met een kleine, maar onbekende snelheid toenemen.
Voor meer informatie over vinvissen klik hier.
Grijze vinvissen
Er wordt aangenomen dat er twee populaties grijze walvissen zijn geweest. Er wordt gewerkt aan een beoordeling van het hele stroomgebied in de Noordelijke Stille Oceaan. Zij zijn sinds de jaren 1930 beschermd, afgezien van enige walvisvangst voor eigen gebruik door de herstelde populatie in het oostelijk deel van de Stille Oceaan, waarvan het aantal nu ongeveer 27.000 bedraagt.
De situatie van de populatie in het westelijk deel van de Stille Oceaan is onzeker en deze is het onderwerp van een Beheersplan voor het behoud van de walvisbestanden van de IWC. Het voedselgebied bij het eiland Sachalin kan zowel westelijke als oostelijke dieren bevatten. Slechts ongeveer 200 grijze walvissen voeden zich daar regelmatig, maar hun aantal neemt toe met ongeveer 4%. De belangrijkste bedreigingen hebben te maken met activiteiten in de olie- en gasindustrie.
Voor meer informatie over grijze walvissen klik hier.
Bryde’s walvissen
Bryde’s walvissen komen voor in warmere wateren. De walvisvangst op deze soorten is korter en minder intensief geweest dan op andere soorten en vooral daarom worden geen populaties als bedreigd beschouwd. In het westelijk deel van de noordelijke Stille Oceaan bedraagt de meest recente door de IWC aanvaarde schatting van de dichtheid thans ongeveer 41.000 exemplaren. De enige andere betrouwbare schatting van de dichtheid (ongeveer 13.000) aan het eind van de jaren tachtig) heeft betrekking op het oostelijk deel van de tropische Stille Oceaan.
Voor meer informatie over Bryde’s walvissen klik hier.