De eerste keer dat ik met gestolen buit uit de zelfcontrolelijn wegwandelde, was een totaal ongeluk. De volgende honderd keer waren dat niet.
Ik begon deze reis van kruidenierswinkel kleptomanie zoals veel mensen doen: als een onschuldige, opstaande burger. Toen op een dag, een oprechte fout met een defecte self-checkout machine en een “dood me nu, ik haat mijn baan” verkoopmedewerker liet me met een gratis sirloin steak. Dat gratis vlees maakte me hongeriger naar meer.
Selfkassa bedriegen is een vrij schuldloze misstap voor de meeste shoppers. Dit zijn niet het soort mensen dat deftige gebakjes in hun zakken propt en rauwe garnalen in hun onderbroek schuift.
Ze komen met de beste bedoelingen de winkel binnen en beseffen aan het einde van hun winkelervaring teleurgesteld dat er nauwelijks medewerkers zijn die de boodschappen afrekenen. In plaats daarvan moet de shopper al het werk van de caissière doen, omdat de winkel kosten wil besparen en niet de moeite kan nemen om echte mensen in dienst te nemen.
Deze shopper zou kunnen denken: “als jullie je caissières niet kunnen betalen, kan ik het me misschien niet veroorloven om mijn boodschappen te betalen.”
Gemotiveerd door de rationalisatie van het oplichten van een moreel-corrupte onderneming – samen met het gemak en de sensatie van het scoren van een aantal epische besparingen – werd ik een meester in het stelen van zelfkassa’s. De technieken zijn eenvoudig genoeg, en het risico om gepakt te worden is minimaal als je de juiste voorzorgsmaatregelen neemt. Gelukkig maakt de automatisering winkeldiefstal tot een aangenaam gestroomlijnd proces.
THE OL’ SWITCHEROO
Die stomme weegschaal kent het verschil niet tussen een pond gemalen rundvlees ($3,99/lb) en een pond filet mignon ($21,99/lb). Leg de biefstuk op de weegschaal, kijk omhoog en voer de code in voor een goedkopere variant, en ga verder met ballen op een budget.
Voor extra badass punten, probeer het meest spotgoedkope item dat je kunt vinden in te schalen. Eersteklas rundvlees lijkt in niets op bananen ($ 0,49 per pond), maar als de verkoper niet oplet, maak dan gebruik van zijn onachtzaamheid en bespaar zo veel mogelijk.
De PAS-AROUND
Scan een artikel met de streepjescode naar boven, of de streepjescode bedekt door uw hand. Gooi het in een zak op de grond of een zak in uw karretje. U kunt het artikel ook in de zak gooien terwijl u het van de weegschaal haalt.
Niemand wil die onaangename waarschuwing “onverwacht artikel” krijgen in de verpakkingsruimte. Als je dat doet, wees gerust dat kruidenierswinkel weegschalen zijn onaangenaam overgevoelig, en zal gaan haywire over het gewicht van een verdwaalde haar. De meeste werknemers weten dit, en zullen hun kaart scannen om het alarm op te heffen zonder enige intentie om uw tassen te inspecteren.
THE COVER-UP
Laat de duurste items – zoals de kazen en vleeswaren voor uw fancy-as-fuck charcuterie plank – op de bodem van de kar, en gebruik grote items zoals een aktetas, een babydrager of herbruikbare tassen om het zicht op de bodem van de kar van bovenaf te verduisteren.
Het is niet nodig om een oproeptruc uit te halen als u gewoon doet alsof u de bedekte artikelen in uw karretje niet hebt gezien. Als een medewerker u op een niet gescand artikel wijst, kunt u dat ontkennen.
THE CUT AND RUN
Het vervangen van personeel door self-checkout lanes levert een juridische complicatie op voor kruidenierswinkels – het is veel moeilijker om winkeldiefstal te bewijzen als ze geen opzet kunnen aantonen. Een plan om te stelen is vrij duidelijk als je wordt betrapt op het schuiven van krabbenpoten in je slipje, maar als je “vergeet” iets te scannen, is die onbedoelde diefstal geen misdaad.
Expert self-checkout swipers betalen vaak voor het grootste deel van hun spullen, sluiten top-dollar items uit en gebruiken de gecompliceerde technologie om twijfel over hun bedoelingen te creëren. Een onschuldig lijkende vluchtweg is de sleutel tot een nette ontsnapping.