DAR DR. NERDLOVE: Ik ga beginnen met een korte samenvatting van mijn dating geschiedenis voor de context. Ik heb nooit de moeite genomen om uit te gaan op de middelbare school, omdat ik dacht dat dat soort relaties geen stand zouden houden en het niet waard waren. Maar toen ik eenmaal op de universiteit zat, kwam ik niet veel verder. Ik zag overal relaties die miserabel leken en eindigden om onbenullige dingen. Het was allemaal erg dramatisch. Ik zag veeleisende vrouwen en onoplettende egoïstische jongens die voortdurend samen waren en ik benijdde hen. Ik bleef maar denken dat als ik de kans zou krijgen, ik beslist een betere vriend zou zijn en waarschijnlijk ook verstandiger in het kiezen van een vriendin dan sommige van deze jongens. In plaats daarvan werd ik helaas een Nice Guy; een strategie die, zoals je je kunt voorstellen, helemaal niet werkte.
Toen ik uiteindelijk begon te daten tijdens mijn eerste jaar van de grad school, besloot ik dat de beste manier om niet verstrikt te raken in het soort ellendige relaties dat ik had gezien, was om een soort toegewijd friends with benefits-model te ontwerpen, dat er in de praktijk op uitliep dat ik seks en armchair psychotherapie kreeg en zij… om heel eerlijk te zijn, slechte seks en niet veel anders. Ik kreeg mijn hart gebroken 4 maanden in dit slechte experiment en ja, ik koninklijk verpest dit omdat ik niet eens wist wat een relatie was veel minder hoe ze te hacken om de problemen die ik zag te vermijden.
Toch was ik optimistisch dat ik beter kon doen. Ik ben nu 28 en in de afgelopen jaren heb ik in korte periodes wat afspraakjes gehad die nooit uitgroeiden tot iets wat je een relatie zou kunnen noemen. Het werd al vroeg duidelijk dat deze afspraken niet zouden werken, wat ik eerlijk gezegd niet zo moeilijk vond.
Wat me nu angst inboezemt bij het vooruitzicht van een serieuze, langdurige relatie, is iets wat mijn beste vriend is overkomen. Hij is trans, wat natuurlijk zijn eigen haken en ogen heeft, maar hij is een van de sterkste, meest veerkrachtige, meest emotioneel intelligente mensen die ik ken. Hij heeft 3 jaar doorgebracht in wat uiteindelijk een verbaal gewelddadige relatie met zijn vriendin werd en de daaropvolgende 3 jaar was hij depressief en probeerde hij zichzelf te herstellen van de nasleep. Het gaat nu goed met hem, maar als ik de pech zou hebben om in zo’n situatie terecht te komen, denk ik dat ik er veel slechter mee om zou kunnen gaan. Ik denk niet dat ik het inzicht zou hebben om het te zien voor wat het is of de grenzen om voor mezelf op te komen/te vertrekken zoals hij deed. Hij deed alles goed en moest zichzelf daarna nog steeds bij elkaar rapen. Dit beangstigt me.
Relaties lijken me over het algemeen gevaarlijk voor mij op mijn niveau, ook al ben ik al een beetje oud. Ik zou echt graag een gezonde, toegewijde relatie hebben, maar ik heb niet genoeg vertrouwen in mezelf of de mensheid om het risico te lopen gekwetst te worden of iemand anders te kwetsen omdat ik niet weet wat ik doe.
Hoe krijg ik de vaardigheden die ik nodig heb als de wereld zo eng is?
Getekend
Courage the Cowardly Man
DEAR COURAGE THE COWARDLY MAN: Ik begrijp je angsten, CCM. Het is begrijpelijk dat je een beetje bang bent na wat je hebt meegemaakt en wat je hebt gezien. Maar wat je me eigenlijk vraagt is een manier om uit te gaan zonder enig risico te nemen. En helaas, zo’n beest is er niet. Afspraakjes maken is een full-contact sport. Je neemt de voorzorgsmaatregelen die je kunt nemen om het veiliger te maken (emotioneel en fysiek), maar aan het einde van de dag, maak je jezelf kwetsbaar. Dat betekent dat je het risico loopt gekwetst te worden. Soms raak je gewond door de fouten die je maakt, andere keren raak je gewond omdat er klootzakken rondlopen en klootzakken zullen je te grazen nemen. Nog andere keren, zul je gekwetst worden en het is niemands schuld; soms lopen dingen gewoon niet goed af en hoewel het verdomd jammer is, is het gewoon zoals het gaat.
Dus als je wilt daten, moet je dat doen met de wetenschap dat je een risico loopt. Maar, risico betekent niet garantie op letsel. Skiën, bijvoorbeeld, is potentieel gevaarlijk, maar ik ski al jaren en ik heb nooit meer verwond dan mijn trots. Mijn vrienden, daarentegen, hebben botten gebroken en gewrichtsbanden verrekt. En je neemt voorzorgsmaatregelen om de kans op verwondingen of trauma’s zo klein mogelijk te maken. Het ontwikkelen en handhaven van sterke grenzen, bijvoorbeeld, helpen om giftige partners weg te houden en helpen om je relaties gezond te houden. Ervoor zorgen dat je niet emotioneel te veel investeert in mensen vroeg in de relatie helpt voorkomen dat je onnodig gekwetst wordt en je comfortabel voelen met de mogelijkheid van afwijzing zorgt ervoor dat je niet vast komt te zitten in The Friend Zone of een Nice Guy begint te worden.
Maar niets van dit alles helpt als je niet echt, je weet wel. Jezelf daarbuiten zet. Je kunt alle boeken lezen, alle video’s bekijken en alle podcasts beluisteren die je wilt, maar geen van hen gaat het werk voor je doen. De enige manier om de vaardigheden op te bouwen die je nodig hebt is om ze ook echt te gebruiken. Je zult wat ervaring moeten opdoen als je hogerop wilt, CCM.
Je moet je angsten onder ogen zien, gast. Anders, zullen ze alleen maar groeien en meer controle over je leven krijgen. Door de dingen waar je bang voor bent te vermijden, word je er alleen maar banger voor, totdat je zelfs de mogelijkheid om angst te voelen vermijdt. Hoe langer je het uitstelt, hoe moeilijker het wordt om ze onder ogen te zien en ze te overwinnen.
Als je wilt daten, als je een relatie wilt vinden, dan moet je dat risico omarmen. Je moet je comfortabel voelen met de mogelijkheid dat dingen niet goed gaan en dat je gekwetst kunt worden. Elke relatie eindigt uiteindelijk, totdat er één niet eindigt. Maar hoewel pijn misschien enigszins onvermijdelijk is, is lijden optioneel. Dingen kunnen klote zijn, maar ze zullen niet zo erg zijn als je denkt en niet voor altijd. Je kunt weer opstaan.
Succes.
DAR DR. NERDLOVE: Allereerst wil ik zeggen dat u hier een geweldige dienst bewijst. Ik ben begin 40 en ik wou dat u er al was geweest toen ik nog op school zat. Ik snap het uitgangspunt van wat je iedereen vertelt – suck it up & wees een ‘man’ terwijl je mensen van het andere geslacht respect toont.
Om dit eenvoudig te houden, zal ik mijn verhaal voor je opsommen.
– Verlegen, onhandige nerd op de middelbare school die geen risico’s nam, maar eigenlijk in de ‘coole groep’ mensen zat.
– Toen ik 19 was, overleed plotseling mijn beste vriend wiens vriendschap mij ervan weerhield zelfmoord te plegen in mijn eerste jaar van de middelbare school. Hierdoor was ik 3 of 4 jaar in de war en liet ik nooit iemand echt toe.
– Begin 20 begon ik te daten – voor de 1e keer. Na dates met slechts 5 vrouwen, ontmoette ik een geweldig meisje, we klikte, en binnen 6 maanden trok ze bij me in en een paar maanden later droeg ze mijn ring. Ze was, en is nog steeds, de enige vrouw met wie ik ooit intiem was – mijn enige kus.
– Ongeveer 9 jaar nadat we verloofd waren – zei ze dat ze de relatie leuk vond zoals die was – de reden dat ze niet getrouwd wilde zijn was dat haar vader een eikel was tegen haar moeder, en ze wilde nooit “op die manier gebonden zijn”. Ik geef toe, vanuit een financieel perspectief was ik een beetje conservatiever dan zij wilde zijn – maar ik probeerde daaraan te werken en haar de ruimte te geven die ze verdiende. Op dat moment besloot ik dat ik meer van haar hield dan van wat dan ook en als dat haar gelukkig zou maken, dan zou ik het ermee doen. Maar ik wilde echt met haar getrouwd zijn.
– Rond dit punt begon ons seksleven dramatisch te dalen. Ik verzon smoesjes zoals ‘dat gebeurt nu eenmaal bij getrouwde stellen’ en dat soort onzin. Eerlijk gezegd was ik wat aangekomen, had wat prestatieproblemen, maar ik kon zien dat zij er niet van genoot, waardoor ik er eerlijk gezegd minder zin in had. Omdat ik nog niet van jullie blog wist, wist ik niet beter dan mijn mond open te doen en er met haar over te praten als een man.
– Dus, snel vooruit naar een paar maanden geleden toen ze plotseling overlijdt aan een onbekende gezondheidskwestie. Terwijl ik in haar e-mail en telefoon om foto’s voor haar begrafenisdienst, slechts enkele uren na haar dood kwam ik erachter dat ze had bedrogen me voor de afgelopen 5 jaar. Ironisch genoeg precies vanaf het moment dat ze niet meer wilde trouwen. Haar hele “tweede leven” op Craigslist, collega’s, willekeurige jongens in hotels als ze op reis was, enz. was gedocumenteerd. Zes verschillende e-mail accounts met meer dan 10.000 inkomende en uitgaande berichten. Duizenden sms’jes, naaktfoto’s van haar, naaktfoto’s van andere mannen. Grafische dingen over wat ze met elkaar deden, waarvan ik niet zeker weet of ik dat ooit met een vrouw zou kunnen doen… maar ze heeft nooit in de verste verte gevraagd of ik zoiets met haar wilde doen. Ze heeft nooit haar surfgeschiedenis op Google gewist – haar porno-gewoonten waren zo afschuwelijk dat ik al misselijk word als ik er nog maar aan denk om porno te kijken. Ik stopte met het lezen van de berichten toen het op meer dan twee dozijn verschillende jongens kwam waar ze mee omging.
Mijn therapeut beschouwt het als een schoolboek seks & pornoverslaving. Voor haar ging het om het geheim, dat was wat haar klaarbracht. Ik weet zeker dat ik een pornoster had kunnen zijn en niet had kunnen concurreren met de adrenalinestoot die ze van die ontmoetingen kreeg.
Dus nu ben ik bij. Het is een paar maanden geleden, ik ben meer dan 60 pond afgevallen (ik heb een doel van nog eens 150) en ik ben totaal verloren zonder haar. Totdat ik de helft van het overgebleven gewicht kwijt ben, zal ik het moeilijk hebben iemand te vinden die me een kans wil geven. Ik snap het – het is misschien oppervlakkig, maar ik wil ook niet uitgaan met een sloeber die op de bank zit en junkfood eet. Ik probeer nieuwe hobby’s te vinden en ‘mezelf’ te definiëren, maar het is echt moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten als je 40 bent. Letterlijk iedereen die ik ken is getrouwd en heeft kinderen, dus het is lang niet zo makkelijk om alleen ‘uit’ te gaan als je niet elke avond aan het eind van een bar wilt zitten.
Jup je hoeft het mij niet te vertellen, al deze dingen zijn excuses. Ik probeer het wel, eerlijk.
Ik weet dat ik er nog niet klaar voor ben – maar ik voel het verlangen om er weer op uit te gaan, net als elke vent die het met zijn vriendin heeft uitgemaakt of gescheiden is. Ik weet dat ik moet ophouden het drinkmaatje van Grimes te zijn en mijn leven op orde moet krijgen. Hoe kan ik dit in godsnaam achter me laten? Vermeld ik mijn relatiestatus als ‘single’, ‘gescheiden’ of ‘weduwe’ op mijn Match-profiel? Iedereen heeft bagage, maar hoe breng je dit ter sprake – ik weet ‘handle thy own s
t’ – maar enige openbaarmaking hiervan is waarschijnlijk vrij vroeg in een relatie noodzakelijk – maar wanneer? Mijn partner leefde meer in de laatste vijf jaar van haar leven en deed meer opwindende dingen
– Ik zal nooit iemand bedriegen (ik had zelf genoeg mogelijkheden maar heb er nooit serieus over nagedacht) maar hoe kan ik zelfs “leven” zoals zij deed? Moet ik proberen te doen alsof ik weer in de 20 ben voordat ik verder ga? Ik heb geleerd dat het leven verdomd kort kan zijn.
Met vriendelijke groet,
The Longest Story Writer Ever
DAR LONGEST STORY WRITER EVER: Het spijt me zo dat je dit allemaal hebt moeten doorstaan LSWE. Je relatie was al moeilijk genoeg zonder plotseling je vrouw te verliezen (verloofde? je brief is niet erg duidelijk over of je echt getrouwd bent)… en dan haar geheime leven ontdekken is alsof je haar een tweede keer verliest. Plotseling ben je gedwongen om letterlijk alles over je huwelijk en wat je over haar wist te heroverwegen. Het is alsof je ontdekt dat de persoon met wie je dacht samen te zijn, nooit bestaan heeft, en wat zegt dit over jou en je relatie. Was er iets van echt? Waren er tekenen? Was je gewoon zo blind?
Het eerste wat je moet weten is dat het nooit om jou ging. Dit was allemaal haar schade, en zou waarschijnlijk gebeurd zijn of ze nu met jou, Brad Pitt of Studly Goodnight was. Je zag de tekenen niet omdat je er geen reden voor had; je had alle reden om te geloven dat ze eerlijk tegen je was en te goeder trouw handelde toen ze zei dat ze van je hield of dat ze gelukkig was. Had u het anders kunnen doen? Natuurlijk had je dat gekund; hindsight is immers 20/20. Maar je werkte met de informatie en de overtuigingen die je toen had; het heeft geen zin om te proberen het verleden te relativeren met wat je nu weet. Het enige wat je kunt doen is proberen te genezen en vooruit te gaan. Maar er is een ding: je kunt vooruit gaan en je kunt jezelf opdringen als je er nog niet klaar voor bent. Maat, je was bijna tien jaar of langer bij haar. Dat is niet iets waar je in een paar maanden overheen komt. Niet na een plotselinge dood en zeker niet na alles wat je net geleerd hebt. Het einde van een langdurige relatie heeft altijd een aanpassingsperiode; je hebt je leven opgebouwd rond de aanwezigheid van die persoon en nu is hij er niet meer. Op een heel reële manier is het alsof je een ledemaat hebt verloren. Nu moet je opnieuw leren hoe je alles opnieuw moet doen zonder die persoon en dat gaat tijd kosten. Je moet breken met de gewoonten van jaren en in een nieuwe en andere groef komen. Het is niet alleen een vergissing om nu te proberen terug te keren naar buiten, het is proberen te rennen terwijl je nog bezig bent om weer te kruipen. Je komt er wel, maar nu moet je je concentreren op jezelf en je genezing. En dat is voordat we je ontdekking erbij betrekken. Ook al had dit niets met jou te maken – nogmaals, het ging allemaal om haar – het zal tijd kosten om dit te verwerken en ervan te herstellen. Je hebt een serieuze klap gekregen van een zwaargewicht, mijn vriend. Je hoeft je geen zorgen te maken over wat te doen met je bagage in toekomstige relaties, omdat je nog steeds probeert uit te vinden wat je bagage eigenlijk is. Dit is nog geen bagage, dit zijn nog kleren en puin verspreid over wat er over is van je leven.
Dus stop met je zorgen te maken over hoe je dit gaat onthullen aan toekomstige partners; dat is voor veel later. Op dit moment is het gewoon een afleiding. Stop met je zorgen te maken over hoe je gaat “leven” zoals zij deed. Je bent niet in een wedstrijd. Je hoeft haar niet te “evenaren”, en de manier waarop zij haar seksleven leidde is niet eens goed voor jou. Je moet leven op de manier die bij je past; als dat betekent dat je een seriële monogamist bent of het aantal seksuele partners dat je hebt gehad op de vingers van één hand kunt tellen, dan is dat wat bij je past.
Je zit nog midden in het genezingsproces. Je bent nog lang niet klaar om te daten of om er zelfs maar aan te denken. Wat jij nu moet doen is je op jezelf richten. Je bent in herstel en emotionele rehabilitatie. Je moet al je aandacht richten op je fysieke en emotionele gezondheid en je leven weer opbouwen. Het goede nieuws is dat je alles goed doet. Je traint, je praat met een therapeut en je verwerkt je gevoelens. Dat is goed. Dat moet je een tijdje doen. Als je eenmaal begonnen bent om weer goed te functioneren – niet perfect maar functioneel – dan weet je veel beter hoe je verder moet. Je zult beter begrijpen wat er gebeurd is en wat je verhaal was en zal zijn in de toekomst. Je zult je comfortabeler voelen in hoe je jezelf moet labelen, in hoeveel je moet delen, wanneer en met wie. Die tijd is niet nu. Maar je komt er wel. Je redt het wel. Ik beloof het.
Alles komt goed.
Stuur je vragen naar Dr. NerdLove op zijn website (www.doctornerdlove.com/contact); of naar zijn e-mail, [email protected])