Een intiem portret van Dorothy Day, de katholieke activiste met een bohemien verleden

DAVE DAVIES, presentator:

Dit is FRESH AIR. Ik ben Dave Davies in plaats van Terry Gross. Als ik u vertel dat we het gaan hebben over een van de belangrijkste Amerikaanse katholieke leiders van de 20e eeuw, dan ziet u misschien niet direct een vrouw voor zich die in haar jonge jaren een Boheemse levensstijl in New York had, een abortus en een buitenechtelijk kind. Maar het verhaal van Dorothy Day is allesbehalve voorspelbaar.

Zij was medeoprichtster van de Catholic Worker Movement, een pacifistische, op geloof gebaseerde beweging voor sociale verandering die vandaag de dag nog steeds bestaat. Ze leidde de Catholic Worker Movement vanaf het begin in de Grote Depressie tot aan de Vietnamoorlog. Day voedde duizenden mensen, schreef krantencolumns, romans en toneelstukken, werd verschillende keren gearresteerd bij protesten, rookte jarenlang kettingrook, leefde een tijd op boerderijen als onderdeel van een agrarische Back-to-the-Land-stroming van de Catholic Worker Movement.

Ze stierf in 1980 en is nu een kandidaat voor heiligverklaring in de kerk. Een nieuwe biografie die Day’s activisme en haar complexe persoonlijke leven belicht, komt van iemand die beide goed kent. Schrijfster Kate Hennessy is Day’s jongste kleindochter, en ze baseerde zich op familiebrieven en dagboeken, interviews en haar eigen herinneringen voor haar nieuwe boek “Dorothy Day: The World Will Be Saved By Beauty.”

Wel, Kate Hennessy, welkom bij FRESH AIR. Laten we het eens hebben over Dorothy’s tienerjaren en vroege volwassenheid. Ik bedoel, ze had een aantal verbazingwekkend rijke ervaringen, maar het was beslist geen vroom leven. Geef ons een idee van het soort mensen waar ze mee omging, wat ze deed.

KATE HENNESSY: Toen ze nog een tiener was, verhuisden haar ouders terug naar New York City. Ze hadden in Chicago gewoond. Mijn grootmoeder verhuisde terug met hen. Ze was eigenlijk een student op dat moment. Ze stopte met de universiteit, verhuisde met hen terug naar New York en besloot toen om journaliste te worden. Haar vader was een journalist, haar twee oudere broers waren journalisten. En dat is zeker wat ze voelde geroepen om te zijn.

Helaas, haar vader geloofde niet dat vrouwen journalisten moesten zijn – of zij – hij geloofde niet dat vrouwen moesten werken, dus het was een zeer gespannen moment tussen hen twee. Maar ze was vastbesloten. Haar eerste baan was bij The Call, een socialistische krant. Bij die krant begon ze zeer interessante mensen te ontmoeten, te beginnen met Mike Gold, die een communist was en een oude vriend van haar. Ze waren zelfs verloofd om kort te trouwen. En daardoor interviewden zij en Mike Gold Leon Trotsky.

In die tijd, dit was in de tienerjaren. Er was veel activiteit zowel met de socialisten en de communisten en de IWW, veel vakbondsactiviteit. Het was een zeer radicale tijd. Union Square had protesten, demonstraties. Het was vrij krachtig, en ze versloeg veel van die verhalen voor The Call. Daarna ging ze helpen bij The Masses, en dat opende een hele nieuwe deur om de grote namen van die tijd te ontmoeten. Maar…

DAVIES: The Masses is een andere publicatie, niet alleen de mensen (gelach).

HENNESSY: Ja. Ja. Sorry. Het was – het is een publicatie die meer van een – The Call was zeker meer van een politieke krant. The Masses hield ervan om de lijn over te steken naar literatuur en kunst, dus het opende een soort van – ze was heel erg eerst betrokken bij de radicale delen van New York City. En dan met The Masses, ging ze meer naar de literatuur, de Boheemse elementen. Ze werd in die tijd voorgesteld aan Eugene O’Neill. Hij schreef toneelstukken voor het Provincetown Playhouse. Op 20-jarige leeftijd werd ze voor het eerst gearresteerd. Dit zou een patroon in haar leven worden, want ze was een sociaal activiste. Dit was voor het bijwonen van een suffragisten bijeenkomst, toch? – en het was een hele ervaring. Vertel ons daarover. Ze was een beetje losgeslagen. Haar baan bij The Masses was afgelopen omdat dit tijdens het begin van de Eerste Wereldoorlog was, toen ze mensen begonnen te ronselen. En The Masses kwam daartegen in opstand, en ze werden gesloten om die reden. Dus mijn grootmoeder was ten einde raad, en ze hing rond in een van de favoriete buurten van Greenwich Village.

En haar zeer goede vriendin Peggy Baird kwam binnen, en ze – Peggy was net uit Washington, D.C. gekomen. Ze had net, denk ik, een straf van 15 dagen uitgezeten voor protesteren om vrouwenrechten – het vrouwenstemrecht. En ze kwam en zei dat we meer vrouwen nodig hadden. En Dorothy zei waarom niet? En dus gingen ze naar D.C. Ze gingen op de picket line, en het was toevallig op dat moment het ergste van de arrestaties.

Dus toen mijn grootmoeder werd gearresteerd, hadden ze besloten om dit te gebruiken als een – een voorbeeld – om een voorbeeld te maken van de vrouwen en het heel moeilijk te maken, zet ze onder extreme stress, zodat, je weet wel, dat ze zich zouden terugtrekken. Dus werd ze naar een berucht werkhuis in Virginia gestuurd, waar ze werd geslagen. Ze ging in hongerstaking voor 10 dagen.

En gedurende die tijd – ik bedoel, ze was pas 20 jaar oud. Ze had echt geen idee van hoe moeilijk dit was – zou zijn. En ze wendde zich tot de Psalmen in die tijd om haar door die periode heen te helpen. En toen ze terugkwam naar New York, denk ik dat ze een – ze was een ouder, wijzer persoon door die ervaring.

DAVIES: Ik geloof dat u schrijft dat er voor de arrestatie – het werd gewelddadig op de picket line. Ze vocht zelfs met de politie, wat een van de redenen was dat ze in hechtenis werd genomen, geen krimpende bloem.

HENNESSY: Nee, dat was ze niet, en ze was behoorlijk lang. Dus ik denk, weet je, ze was waarschijnlijk fysiek formidabel, hoewel, ze was erg mager, erg slank.

DAVIES: Dus dit was een interessant en vaak turbulent leven dat ze leidde. En dit was een tijd waarin, weet je, in het begin van de 20e eeuw, het kapitalisme door veel mensen werd geassocieerd met oorlog en uitbuiting, weet je, in plaats van gedeelde welvaart. En er waren overal anarchisten en socialisten en marxisten, en zij bewoog zich in deze kringen. Maar het lijkt erop dat ze werd aangetrokken door het geloof, en ze was niet echt – ze was niet katholiek opgevoed, toch? Nee, dat was ze niet. En ze zou, weet je, kathedralen binnenglippen om deel te nemen aan zegeningen. Ze bestudeerde de catechismus in haar eentje. Weten we waar haar belangstelling hiervoor vandaan kwam? Dat is een zeer interessante vraag. Ik denk dat velen van ons daar het antwoord op zouden willen weten. Ze had een zeer krachtig godsbesef. Zoals ze bekend stond om mensen op feestjes in het nauw te drijven om over God te praten. En er was een beroemde uitspraak van een vriend van haar, die lid was van de Communistische Partij, die zei dat Dorothy nooit een goede communiste zal zijn. Ze is veel te religieus. Dus mensen waren zich zeer bewust van dit element van haar, maar, weet je, het is moeilijk voor – ik bedoel, zijzelf, kon niet echt uitleggen waarom het er was. En dus denk ik dat de rest van ons een soort van overgebleven hoe is dit gebeurd? Weet je, is het er voor ons? Ik denk dat het een zeer krachtige vraag is.

DAVIES: Juist. En het is duidelijk iets dat haar de rest van haar leven bijbleef.

HENNESSY: Ja.

DAVIES: Ze kreeg een buitenechtelijk kind, zoals het gebeurt. Vertel ons dat verhaal.

HENNESSY: Zij en mijn grootvader hadden elkaar eigenlijk al enkele jaren voor 1919 ontmoet. Hij kwam uit het zuiden. Hij kwam uit Asheville, N.C. Zijn ouders waren beiden Engels – waren overgekomen uit Engeland. Hij was een – waarschijnlijk in veel opzichten totaal verschillend van mijn grootmoeder. Hij was geen prater. Mijn grootmoeder praatte graag. Hij was een buitenmens. Hij hield van vissen. Hij hield ervan om met de boot te gaan. Hij was bioloog van opleiding.

Om de een of andere reden werden deze zeer tegengestelde mensen verliefd, hevig verliefd, maar hij was ook een zeer liefdevolle, loyale man. Dus hij was erg blij toen mijn moeder werd geboren. Maar hij was een – nou ja, mijn grootmoeder noemde hem een anarchist en een atheïst. Weet je, hij geloofde niet in religie. Hij geloofde niet in het huwelijk. Hij is in zijn hele leven nooit getrouwd. Hij was niet van plan de meer traditionele weg te volgen, en dat veroorzaakte een grote breuk tussen hen.

Toen mijn moeder werd geboren, besloot mijn grootmoeder haar te laten dopen in de katholieke kerk. En dus ging ze weg en liet haar dopen. Dat was best grappig, want ze was nog niet katholiek, en Forster was zeker niet katholiek. Dus hier doopte ze haar kind in een religie waar geen van beiden toe behoorde. Maar dat veroorzaakte een breuk tussen hen en ook haar verlangen om te trouwen bevorderde die breuk.

DAVIES: Kate Hennessy’s nieuwe boek is “Dorothy Day: De wereld zal worden gered door schoonheid: An Intimate Portrait Of My Grandmother.” Het is een verhaal over Dorothy Day, die de Catholic Worker Movement voor sociale rechtvaardigheid begon, en Dorothy Day is Kate Hennessy’s grootmoeder. We zetten ons gesprek zo dadelijk voort. Dit is FRESH AIR.

(SOUNDBITE OF MOACIR SANTOS’ “EXCERPT NO. 1”)

DAVIES: Dit is FRESH AIR, en we spreken met schrijfster Kate Hennessy. Ze heeft een nieuwe biografie van haar grootmoeder, Dorothy Day, die de oprichtster was van de Catholic Worker, een decennia oude sociale rechtvaardigheidsbeweging. Het boek heet “Dorothy Day: The World Will Be Saved By Beauty.”

Dus je grootmoeder, Dorothy Day, gaat het leven in als, in feite, een alleenstaande ouder. Haar dochter, Tamar, is bij haar. De vader van het kind, Forster Batterham, is aanwezig in het leven, maar niet de hele tijd bij hen. En dan komt er een moment – ze ontmoet een man die haar leven verandert, Peter Maurin, een Fransman. Vertel ons over hem.

HENNESSY: Nou, Peter was een – hij was een katalysator voor mijn grootmoeder. Ze was in Washington, D.C., om een mars, een hongermars, te verslaan. Dit was in december 1932, en het was een echt keerpunt voor haar, want op dat moment was ze vijf jaar katholiek geweest. En in die tijd wist ze niet echt hoe ze verder moest gaan met haar activistische leven. Er was geen pad voor haar, een duidelijk pad. Het was katholicisme, en dan was er haar radicale vrienden, en deze twee paden kruisten elkaar niet. Dus stond ze aan de zijlijn deze hongermars te verslaan en ze vroeg zich af, nou, waar zijn de katholieken? Waar ben ik? En dit was een moeilijk moment voor haar. Wat was haar roeping? Hoe moest ze verder? Dus keerde ze terug naar New York en daar wachtte Peter Maurin op haar, een Franse boer, waarschijnlijk zo’n 15 jaar ouder dan zij. Ik weet het niet meer precies. En hij had een actieprogramma voor katholieken, en hij zei dit is niet mijn actieprogramma. Dit is katholicisme. Dit is de sociale leer van het katholicisme, en hij begon haar voor te lichten. Op dat moment had ze geen idee van de sociale leer van het katholicisme. Ze had geen idee dat ze bestonden. En dus was het een echte eye-opener voor haar. En ze zei, nou, wat kunnen we doen? En hij zei, nou, laten we beginnen met schrijven. Hij bedoelde, laten we mijn geschriften publiceren, want hij was een schrijver. Hij schreef wat Easy Essays ging heten. En mijn grootmoeder, een schrijfster, een journaliste, zei, Oké, ik kan dit doen. En wat zij zag was een krant waar zij de redacteur en uitgever van zou worden. En dus gingen ze een beetje uit elkaar over dat onderwerp. Het blad, de Catholic Worker, het eerste nummer werd uitgedeeld in mei 1933. Dus dit is hoe snel dit hele – alles samenkwam. En, weet je, voor de context, ik bedoel, dit was in het midden van de Grote Depressie. Dus er was veel armoede, veel nood en veel, je weet wel, sociale gisting, mensen op zoek naar oplossingen. Dus begonnen ze een krant, de Catholic Worker, die verbazingwekkend snel groeide. Het was – begon met – ik denk dat de eerste editie 2.500 was. Binnen vier maanden, waren het er 20.000, binnen een jaar 100.000. Vertel ons over de krant. Wat was het? En hoe kwam het – waarom kwam het zo?

HENNESSY: Zoals u zegt, het – 1933 was in het midden van de Grote Depressie, en het was waarschijnlijk het moeilijkste jaar. New York City werd overspoeld met mensen die dakloos waren, honger hadden, werk nodig hadden. Ze stonden daar naar dit te kijken. En Peter zegt tegen Dorothy, we moeten hier over schrijven, we moeten mensen helpen een uitweg te zien. Dorothy zegt, oké, laten we dit doen. Ze begonnen de krant uit te delen op Union Square tijdens May Day, dus er waren grote marsen in die tijd, grote onrust. Ik bedoel, niemand werkte, dus er waren mensen op zeepkisten op elke hoek aan het praten over hun actieprogramma, of het nu een socialist was of de communisten of de anarchisten.

En zo komt deze kleine groep mensen binnen en beginnen met het uitdelen van een krant genaamd de Catholic Worker. En ze staan naast, je weet wel, de Daily Worker en roepen, je weet wel, lees de Catholic Worker. Hier is een sociaal programma voor katholieken. En ik denk dat dat echt de aandacht van de mensen trok, want ze hadden nog nooit van zoiets gehoord. En veel mensen geloofden hen niet, maar ze bleven volhouden. Om een of andere reden, trok dat echt de aandacht van de mensen. En toen begon het de aandacht te trekken van mensen die hulp nodig hadden. Dus mensen begonnen aan de deur te verschijnen en zeiden, nou, je hebt het over het voeden van de hongerigen en onderdak voor de daklozen. Hier zijn we dan. En dus moesten ze een huis van gastvrijheid openen. Ze begonnen een soeplijn. Ze begonnen eerst met mensen die in appartementen verbleven. Ze hadden geen plaats meer, dus moesten ze verhuizen naar gebouwen. Uiteindelijk eindigden ze in Mott Street, waar ze een gebouw huurden.

DAVIES: Wat is waar, de Lower East Side?

HENNESSY: Ja, dit is de Lower East Side.

DAVIES: Ja.

HENNESSY: Little Italy.

DAVIES: Dit is opmerkelijk. Ik bedoel, dit – nogmaals, je ziet gewoon hoe ondernemend Dorothy Day is, begint deze krant, het gaat van start. En een deel ervan, denk ik, was dat veel arme mensen in New York katholiek waren, toch? Er waren veel Italianen en veel Ieren en andere mensen die katholiek waren. En dan komen er mensen in nood, en ze begint gewoon – bedenkt een manier om hulp te bieden. Hoe groot werd het eerste opvanghuis? Tegen de tijd dat ze naar Mott Street verhuisden – en dat was in 1936 – hadden ze ongeveer 70 mensen gehuisvest. De soeplijn kon oplopen tot 1.000 mensen per dag. Het was enorm. Uren – het duurde uren, en de rij slingerde door de straat, Mott Street, blokken lang. Mensen staken vuur aan om zich warm te houden terwijl ze wachtten tot de rij weer in beweging kwam. En in die tijd besloten ze ook om een boerderij te kopen. Een van de onderdelen van Peters programma waren boeren communes, en dus kochten ze een boerderij in oost Pennsylvania. En dat werd verondersteld het hoopgevende deel van de Catholic Worker te zijn, dat het goed was om de soeplijn en de huizen van gastvrijheid te hebben.

Maar als je echt de sociale orde wilde veranderen die Peter geloofde, dat we terug moesten naar het land, dat er geen werkloosheid op het land was. Weet je, mensen zouden in staat zijn om zichzelf te voeden op het land. Dus dat begon ook in die tijd, en dat was enorm populair. Mensen waren zeer geïnteresseerd in dat experiment.

DAVIES: En de krant, de Catholic Worker, was dat een weekblad?

HENNESSY: Het was een maandblad. Hoewel, sommige maanden kwam het niet uit omdat er niet genoeg geld was om het te laten drukken. Het is nu 10 nummers per jaar; bestaat nog steeds, verkoopt nog steeds voor een penny per exemplaar.

DAVIES: Penny per exemplaar, wow. Ze werd beroemd, en mensen gingen haar zien als een spiritueel leider. En u schrijft dat ze een aantal interessante vragen kreeg over welke speciale krachten ze zou kunnen hebben.

HENNESSY: Ja. Er zouden mensen zijn die zouden zeggen, weet je, heb je visioenen? Er was eens een gerucht dat ze stigmata had. En ze had geen geduld voor beroemdheden. Een van haar beroemdste uitspraken is: “Noem me geen heilige, ik wil niet zo makkelijk afgewezen worden. Ik bedoel, voor haar is het alsof je het werk moet doen, weet je. En beroemdheid is een soort manier om die verantwoordelijkheid, die persoonlijke verantwoordelijkheid, te ontlopen.

DAVIES: Hoe reageerde de kerk toen op de groei van de Catholic Worker Movement?

HENNESSY: Ze waren zeer ondersteunend. Een van de redenen waarom de oplage zo hoog werd, is omdat parochies bundels zouden bestellen. Dus ze vonden het prachtig en zeer ondersteunend.

DAVIES: En veranderde dat in de loop der jaren?

HENNESSY: Ja, dat deed het. Toen haar pacifistische houding naar buiten kwam, heeft dat echt veel schade aangericht.

DAVIES: En dat was in de Tweede Wereldoorlog, toch?

HENNESSY: Ja.

DAVIES: Juist.

HENNESSY: Ja, dat is zo.

DAVIES: En toen verbeterde het – verbeterde de relatie in de jaren ’50, ’60, ’70?

HENNESSY: Nou, de jaren ’50, ik denk dat ik zou zeggen dat ze nog steeds werd beschouwd als een deel van de marge en niet serieus werd genomen. Dat begon te veranderen in de jaren ’60. Weet je, natuurlijk, Vaticanum II kwam uit in de jaren ’60. En veel van waar zij over spraken was waar zij al die tijd over had gesproken. Dus ik denk dat ze een soort van – er was een opleving in de belangstelling voor haar. En ik herinner me dat in die tijd veel priesters en nonnen door het Werk kwamen, wat het geval was geweest in het begin van de jaren ’30. Het was verbazingwekkend hoeveel priesters en nonnen op bezoek kwamen en tijd doorbrachten. En dat nam af gedurende de jaren ’40 en ’50, en nam weer toe in de jaren ’60. En dan in de jaren ’70, werd ze echt een icoon. Ik bedoel, dat is toen de biografie begon uit te komen, de interviews. Bill Moyers interviewde haar in de jaren ’70. En dus werd ze echt vereerd in die tijd. Weet je, je boek gaat over Dorothy, je grootmoeder, en de beweging die ze creëerde. Maar het gaat ook over haar familie. En het is echt fascinerend, moet ik zeggen. En als je iets doet op de schaal die zij doet, heeft dat gevolgen voor de familie. En ik zou graag lezen – voor u om een deel later in het boek te lezen waar u schrijft over uw eigen ervaring vele, vele decennia nadat ze begon, wanneer de beweging nog steeds gaande is, en uw eigen soort ervaringen met de Catholic Worker en deze gasthuizen. Wilt u dit met ons delen?

HENNESSY: (Lezend) Ik wilde deel uitmaken van de Worker maar het was moeilijk – het lawaai, het vuil, de behoeften. Ik was doodsbang om gevraagd te worden in het huis, niet zozeer om de maaltijden te moeten koken of kleding uit te delen, maar voor wat mij leek op de onuitgesproken en onbeantwoordbare behoeften van mensen. Ik was nog banger om gevraagd te worden het woord te nemen tijdens de soeplijn en die lange rij mannen onder ogen te komen die soms dronken en boos kwamen opdagen. Omdat ik Dorothy’s kleindochter was, dacht ik dat ik geacht werd sterk te zijn en het te doen met de gratie waarvan ik voelde dat zovele anderen die geen familie van Dorothy waren, die hadden. Maar ik trok me terug, bang voor hen wiens behoeften bodemloos leken en die wanhopig naar iets, wat dan ook, grepen. Het was moeilijk geweest voor zowel Tamar als Dorothy om in de vuurlinie van zulke behoeftes te staan, om zichzelf niet instinctief te beschermen tegen hen die zich in wanhoop aan hen vastklampten. In de jaren ’40, toen ze Tamar’s huwelijk observeerde, had Dorothy geschreven. En ik weet dat ze ook voor zichzelf sprak. Er is zoveel gepraat over gemeenschap en zoveel mensen die je leven willen delen, die je met weemoedige ogen aankijken, die van je willen wat jij niet kunt geven – kameraadschap. Ze willen bij je intrekken, in je huid kruipen, deze vreselijke intimiteit.

DAVIES: Dat is schrijfster Kate Hennessy die voorleest uit haar biografie van haar grootmoeder, “Dorothy Day: De wereld zal worden gered door schoonheid.” Na een pauze zal ze praten over Day’s relatie met haar enige dochter, Hennessy’s moeder, Tamar. En we herdenken Chuck Barris, de maker van “The Dating Game” en “The Gong Show.” Hij stierf eerder deze week. Ik ben Dave Davies en dit is FRESH AIR.

(SOUNDBITE OF JOHN LEWIS’ “J.S. BACH: WELL-TEMPERED CLAVIER, BOOK I, BWV 848 – PRELUDE NO. 3”)

DAVIES: Dit is FRESH AIR. Ik ben Dave Davies in plaats van Terry Gross. We spreken met Kate Hennessy over haar nieuwe biografie van Dorothy Day, de mede-oprichtster van de Catholic Worker Movement, een op geloof gebaseerde beweging voor sociale verandering die begon in de jaren ’30 en vandaag nog steeds bestaat. Hennessy verkent Day’s activisme en haar complexe persoonlijke leven, beide onderwerpen die ze goed kent. Hennessy is Day’s kleindochter. Haar boek is “Dorothy Day: The World Will Be Saved By Beauty. Weet je, je grootmoeder gaf zichzelf aan een grotere wereld, een zeer behoeftige wereld. En ze had een dochter, Tamar, die een ongewone ervaring had voor een kind, toch? Ik bedoel, haar moeder was vaak weg om te praten, en ze leefde vaak met veel vreemden. Wat betekende dat voor het soort leven dat Tamar als kind had, haar dochter? Nou, het was zowel een moeilijke als een geweldige tijd voor mijn moeder. Mijn moeder hield ervan op te groeien in de Catholic Worker. Het was echt een tijd waar ze aan dacht tot de dag dat ze stierf. Ze was niet omringd door vreemden toen ze bij de werker was. Ze was omringd door tantes en ooms, wat haar betrof. En ze kon heel goed opschieten met de moeilijkste mensen.

Ze was ook – zoals u zegt, mijn grootmoeder was veel weg. En dus viel de zorg voor mijn moeder op een echtpaar, de Johnsons (ph). Een van de dingen die mijn grootmoeder vaak deed, was mensen uitkiezen en zeggen, oké, jij gaat dit of jij gaat dat doen. Ze had een koppel gevonden om voor mijn moeder te zorgen. En dat was de manier waarop mijn moeder in staat was om, je weet wel, een stabiel leven te hebben.

De Catholic Worker is geen stabiel leven voor een kind. Het was erg moeilijk voor haar dat haar moeder zo veel weg was. Maar haar herinneringen aan de Catholic Worker waren haar zo dierbaar en zo belangrijk dat ik niet denk dat ze zowel de moeilijkheden als de wonderen ooit van elkaar zou kunnen scheiden.

DAVIES: Ik bedoel, een van de dingen die u geloof ik schreef, was dat ze moest wennen aan het feit dat haar bezittingen, haar speelgoed gestolen konden worden. Het gebeurde gewoon veel in het gasthuis.

HENNESSY: Ja. Ze verloor veel bezittingen, zowel door mensen die van haar stalen als door de losse relatie die mijn grootmoeder zelf had met bezittingen.

DAVIES: Wat – zou ze bezittingen met iemand delen? Er is een idee dat je niet gehecht bent aan de materiële wereld; je gebruikt die om andere mensen te helpen?

HENNESSY: Nou, ze was echt niet gehecht aan de materiële wereld. Ze hield van mooie dingen. En ze zou zichzelf omringen met mooie dingen. Maar dan zou ze ze doorgeven. Ze gaf ze weg aan andere mensen – met uitzondering van haar boeken. Ze miste haar boeken omdat ze nooit zouden verdwijnen. Dingen verdwenen altijd bij de Catholic Worker. Het is gewoon een van de elementen van het er zijn.

Dus mijn grootmoeder had gewoon een heel los gevoel voor wat je materieel nodig had. En ik denk dat ze niet helemaal begreep dat mijn moeder op die manier heel anders was – dat mijn moeder haar schatten had die ze wilde behouden. Dus dat was een heel moeilijk aspect dat, denk ik, vele jaren voor mijn moeder heeft geduurd.

DAVIES: Ik wil het een beetje hebben over je moeder, Tamar, die Dorothy Day’s enige kind was. Ze trouwde met een man genaamd David Hennessy toen ze 18 was. Het was een tijd waarin zij en Dorothy een soort van strijd voerden. Vertel ons eens wat over je vader, David Hennesy. Wie was hij, en waarom trouwden ze? Mijn vader kwam uit Washington, D.C., uit een zeer vrome en grote katholieke familie. Hij kwam naar de Catholic Worker boerderij in Easton in 1940. Hij had over de Catholic Worker gelezen in de krant. Hij ontving de krant, en hij was erg onder de indruk van het boerderij-element ervan. En dus kwam hij naar de werker. En eenmaal daar, omdat hij was – hij was nogal conservatief. Hij deed het echt niet goed daar, en hij was van plan om te vertrekken.

En mijn moeder was in Canada geweest om daar naar een school te gaan, Franstalige school. En toen ze terugkwam, was ze net 16 geworden. Ze kwam aan op de boerderij, en ze ontmoette mijn vader. En ze konden het meteen goed met elkaar vinden. Maar natuurlijk, zij was pas 16, en hij was eigenlijk 13 jaar ouder dan haar. En mijn grootmoeder zei, nou, weet je, je bent 16 jaar oud. Je kunt niet trouwen. Wacht tot je 18 bent, in de veronderstelling dat tegen die tijd de hele zaak wel zou overwaaien. Helaas gebeurde dat niet. En ik zeg helaas omdat het voor geen van beiden het beste huwelijk was. Mijn vader was niet echt in staat om verantwoordelijk te zijn voor het grote gezin – mijn moeder kreeg uiteindelijk negen kinderen. Mijn moeder was te jong om zo’n beslissing te nemen.

Maar omdat ze het zo moeilijk had met haar moeder en ze er in die tijd echt voor vocht, denk ik, om haar eigen weg te gaan – vanaf het allereerste begin vroegen mensen haar – ga je in de voetsporen van je moeder treden? Maar op een zeer jonge leeftijd, zei mijn moeder nee, nee, weet je, ik moet mijn eigen weg vinden.

En ik denk dat dit vroege huwelijk haar manier was om te zeggen, dit is mijn leven. Ik zal doen wat ik wil doen met het. Maar natuurlijk, weet je, kwamen de kinderen de een na de ander. En het – weet je, het is niet – op een gegeven moment, het echt – de armoede was een strijd. Maar uiteindelijk, denk ik niet dat het was wat hun huwelijk verwoestte.

DAVIES: Ze zei dat om hem te begrijpen, je een aantal werken van fictie moet lezen. Weet u nog welke dat waren? Eentje was een toneelstuk van Arthur Miller, en ik weet de naam niet meer, de titel ervan. Maar het was gebaseerd op zijn relatie met Marilyn Monroe. De tweede was “The Great Santini” door Pat Conroy, dat gaat over de relatie tussen een vader en zoon. En de derde is “Lolita.” En ik denk dat wat ze zei met die drie – ze was nooit iemand om dingen duidelijk uit te leggen. Ze gaf me gewoon kleine inzichten, kleine aanwijzingen. En ik denk dat ze met Arthur Miller de moeilijkheid van een relatie aangaf als één persoon erg behoeftig is. En dat was zeker het geval met mijn vader.

De tweede, “Grote Santini” – mijn vader heeft nooit een woord over zijn vader gezegd – nooit over hem geschreven, nooit over hem gesproken. In zijn dagboeken heeft hij het nooit over hem gehad. En dus denk ik dat er iets traumatiserend was in die relatie. En ik denk dat ze me daarmee duidelijk maakte dat ik, om mijn vader te begrijpen, moet kijken naar wat er met zijn vader is gebeurd.

En de derde, “Lolita,” ik denk dat ze verwees naar hun relatie, dat ze erg jong was. En ze was 16 toen ze elkaar ontmoetten. En ze zei dat ze een zeer onvolwassen 16-jarige was. En hij was 29, dus ik denk dat ze daar naar verwijst. Heeft Dorothy ooit bezwaar gemaakt tegen de patriarchale structuur en regels van de kerk? Ik bedoel, veel van de progressieve gemeenschap zou zeer kritisch zijn geweest over veel van het kerkelijk beleid. Heeft ze daar ooit mee geworsteld? Ja, dat deed ze. Maar ze ook – ze zag altijd de kerk in haar hart. Ze was niet – nou ja, zoals mijn moeder placht te zeggen – ze zei: Dorothy is niet in de kerk opgevoed. Ze begrijpt de noodzaak niet om, je weet wel – toestemming te vragen. En dat was een van de dingen van de Catholic Worker, dat mijn grootmoeder geen toestemming vroeg om dit te beginnen. Ze begon er gewoon mee. Ze zou – ze zag wat er gedaan moest worden en zou het gewoon doen.

En ik denk in termen van hoe dat zich verhoudt tot de hiërarchische kerk, zei ze altijd dat als haar werd verteld om te stoppen, ze zou stoppen. Maar, weet je, ze was iets op het spoor. En ik denk dat wanneer mensen dat zien, ze dat herkennen.

En ze zei ook dat, weet je, wanneer – ik bedoel, er zijn vele manieren waarop je kunt worstelen met de kerk. En mensen zouden willen dat ze bepaalde zaken tegen de kerk opnam. En ze zei gewoon, ik zal niet tegen de kerk vechten. Dat is niet een strijd die ik ga voeren. En ik denk dat dat buitengewoon verstandig is. Ik bedoel, ik denk dat je echt verstrikt kunt raken in proceduralisme of institutionalisme en het zicht verliezen op de kern van een zaak. En ik denk dat dat haar genialiteit is, dat ze nooit het hart van de kerk uit het oog verloor.

DAVIES: Eén ding dat ik heb gelezen is dat ze zich had uitgesproken tegen abortus – ze had natuurlijk vroeg in haar eigen leven een abortus gehad – en dat dat steun had getrokken van conservatieve leden van de kerk. Weet u of dat het geval is? Ik weet dat sommige mensen dat erg belangrijk vinden, haar anti-abortus houding. Ik denk dat uiteindelijk, hoewel, conservatieven zullen een zeer moeilijke tijd met haar hebben. Het is moeilijk om haar gewoon – te definiëren als een anti-abortus persoon. En ik denk dat er mensen zijn die willen zeggen dat Dorothy Day een anti-abortus heilige is. Ik geloof dat ze een keer een anti-abortusverklaring heeft afgelegd, heel duidelijk. Maar in het algemeen, was dit niet waar ze voor koos om zich op te concentreren. Ze was bezorgd over oorlog. Dat was voor haar datgene waar ze zich op wilde richten. En hoe staat het vandaag de dag met de Catholic Worker Movement? Ik denk dat er op dit moment ongeveer 250 huizen van gastvrijheid en boerderijen zijn. Het is moeilijk bij te houden, want ze komen en gaan. Er zijn er veel – de meeste zijn in de V.S. Er zijn er nogal wat overzee – Australië, Nieuw Zeeland, Engeland, Duitsland. Er zijn mensen die zich aansluiten bij de Arbeider, zeker.

De huizen in New York City staan er nog steeds op East Third Street en East First Street. Er is een boerderij die er nog steeds is, weet je, in upstate New York. Dit zijn alle plaatsen die bestonden toen mijn grootmoeder nog leefde. De krant, The Catholic Worker, bestaat nog steeds. Het wordt nog steeds verkocht voor een penny per exemplaar.

DAVIES: Nou, Kate Hennessy, heel erg bedankt dat je met ons wilde spreken.

HENNESSY: Dank je.

DAVIES: Kate Hennessy is de jongste kleindochter van Dorothy Day, mede-oprichtster van de Catholic Worker Movement. Hennessy’s boek is “Dorothy Day: De wereld zal worden gered door schoonheid’. Straks, herdenken we Chuck Barris die “The Dating Game” en “The Gong Show” maakte. Hij stierf dinsdag. Dit is FRESH AIR.

(SOUNDBITE OF MONKEY PUNCH’S “PURCEPTION”)

Copyright © 2017 NPR. Alle rechten voorbehouden. Bezoek onze website gebruiksvoorwaarden en permissiepagina’s op www.npr.org voor meer informatie.

NPR-transcripties worden op een spoeddeadline gemaakt door Verb8tm, Inc, een NPR-aannemer, en geproduceerd met behulp van een eigen transcriptieproces dat samen met NPR is ontwikkeld. Deze tekst is mogelijk niet in zijn definitieve vorm en kan in de toekomst worden bijgewerkt of herzien. Nauwkeurigheid en beschikbaarheid kunnen variëren. Het gezaghebbende verslag van NPR’s programmering is de audio-opname.