2004 U.S. Open (golf)

Eerste rondeEdit

Thursday, June 17, 2004

De vijftigjarige Jay Haas leidde na één ronde, in een poging de oudste major kampioen in de geschiedenis te worden. Hij kreeg gezelschap van Shigeki Maruyama en Ángel Cabrera aan de leiding. Tweevoudig major-kampioen Vijay Singh schoot een solide 68, net als huidig Masters-kampioen Phil Mickelson. Voormalig U.S. Open kampioenen Ernie Els en Retief Goosen schoten een even-par 70 na een ruwe start. Nummer 1 van de wereld Tiger Woods had het moeilijk op de snelle condities van Shinnecock en nam genoegen met een twee-over-par 72. David Duval schoot een 83, de slechtste ronde in het veld, maar was na afloop in opperbeste stemming.

Place	Player	Country	Score	To par
T1	Ángel Cabrera	Argentinië	66	-4
	Jay Haas	Verenigde Staten
	Shigeki Maruyama	Japan
4	Corey Pavin	Verenigde Staten	67	-3
T5	Kris Cox	Verenigde Staten	68	-2
	Ben Curtis	Verenigde Staten
	Steve Flesch	Verenigde Staten
	Skip Kendall	Verenigde Staten
	Jeff Maggert	Verenigde Staten
	Phil Mickelson	Verenigde Staten
	David Roesch	Verenigde Staten
	Vijay Singh	Fiji
	Kevin Stadler	Verenigde Staten

Bron:

Tweede rondeEdit

Vrijdag 18 juni 2004

Phil Mickelson schoot naar de leiding, in een poging om de zesde te worden die de eerste twee majors van het jaar wint, met een bogey-vrije 66. Hij ging aan de leiding met Shigeki Maruyama, die een bogey op de 18e hole had en 68 sloeg. Ernie Els had vier opeenvolgende birdies in een ronde van 67. Jeff Maggert was solo derde op vijf-onder-par met een 67, terwijl Fred Funk en Retief Goosen beiden 66 schoten om gelijk te komen voor de vierde plaats. Ángel Cabrera had een gekke dag na een 66 om een 71 te schieten. Corey Pavin, de vorige kampioen op Shinnecock in 1995, sloot aan bij Vijay Singh op vier slagen achterstand. Tiger Woods schoot 69 voor 141 (+1), gelijk voor de 18e plaats. Nummer 4 van de wereld Davis Love III miste de cut, net als David Duval.

Jay Haas (E) en amateur Bill Haas (+5) waren de tweede vader en zoon die de cut haalden in hetzelfde U.S. Open; het werd voor het eerst gepresteerd 46 jaar eerder in 1948 door Joe Kirkwood Sr. en Joe Kirkwood Jr.

Place	Player	Country	Score	To par
T1	Shigeki Maruyama	Japan	66-68=134	-6
	Phil Mickelson	Verenigde Staten	68-66=134
3	Jeff Maggert	Verenigde Staten	68-67=135	-5
T4	Fred Funk	Verenigde Staten	70-66=136	-4
	Retief Goosen	Zuid Afrika	70-66=136
T6	Ángel Cabrera	Argentinië	66-71=137	-3
	Ernie Els	Zuid Afrika	70-67=137
T8	Corey Pavin	Verenigde Staten	67-71=138	-2
	Vijay Singh	Fiji	68-70=138
T10	Trevor Immelman	Zuid Afrika	69-70=139	-1
	Mike Weir	Canada	69-70=139

Amateurs: Levin (+2), Wittenberg (+2), Haas (+5), Reavie (+5),
Mackenzie (+9), Smith (+9), Flanagan (+14), Álvarez (+18)

Bron:

Derde rondeEdit

Zaterdag 19 juni 2004

Retief Goosen knokte zich zaterdag naar een voorsprong van twee slagen toen Shinnecock Hills zijn zwaarste test van de week voorlegde. Hij hield zijn zenuwen onder de moeilijke omstandigheden in bedwang en zette een één-onder 69 neer voor 205 (-5), en was één van de slechts drie die par brak. Tweede ronde leider Phil Mickelson bogey de laatste twee holes voor een gedeelde tweede plaats met tweevoudig kampioen Ernie Els. Fred Funk en Shigeki Maruyama hadden beiden een slechte dag en eindigden slecht voor een gelijkspel voor de vierde plaats. Jeff Maggert eindigde met 74 op een gedeelde zesde plaats met Tim Clark, die met 66 de beste tijd van de dag had; Tiger Woods sloeg een eagle op de 18e voor 73 en Vijay Singh stuitte op een 77.

Place	Player	Country	Score	To par
1	Retief Goosen	Zuid-Afrika	70-66-69=205	-5
T2	Ernie Els	Zuid Afrika	70-67-70=207	-3
	Phil Mickelson	Verenigde Staten	68-66-73=207
T4	Fred Funk	Verenigde Staten	70-66-72=208	-2
	Shigeki Maruyama	Japan	66-68-74=208
T6	Tim Clark	Zuid Afrika	73-70-66=209	-1
	Jeff Maggert	Verenigde Staten	68-67-74=209
8	Mike Weir	Canada	69-70-71=210	E
T9	Sergio García	Spanje	72-68-71=211	+1
	Corey Pavin	Verenigde Staten	67-71-73=211

Bron:

SlotrondeEdit

Zondag, 20 juni 2004

Retief Goosen hield de moed erin en won zijn tweede U.S. Open door Phil Mickelson met twee slagen te verslaan met een 71 (+1) op zondag om te eindigen op vier-onder 276. De omstandigheden waren zwaar op de laatste dag, toen de gemiddelde score 78,7 was en niemand onder par bleef. Mickelson, die op een winderige zonnige namiddag werd aangemoedigd door een luidruchtig publiek in New York, voltooide een passende 71 voor zijn derde plaats als tweede in de laatste zes U.S. Opens. Goosen leidde met twee punten voorsprong aan het begin van de laatste dag, maar werd ingehaald door Mickelson in de slotfase, met back-to-backies op 15 en 16. Maar Mickelson, die de zesde speler wil worden die de eerste twee majors van het jaar wint, viel onmiddellijk terug met een double-bogey op de par-drie 17e, een driepunter vanaf vijf voet (1,5 m). In het finalepaar met landgenoot Ernie Els herstelde Goosen zijn voorsprong van twee slagen met een birdie putt van twaalf voet (3,7 m) op 16 en parreerde de laatste twee holes om de titel te bezegelen.

In een bijna ongekende actie besproeide de USGA een paar greens tijdens het spel, waaronder de 7e green, toen de spelers niet in staat waren om te voorkomen dat de bal eraf rolde. Als gevolg daarvan hadden de leiders te maken met veel gemakkelijker speelomstandigheden dan de rest van het veld en de laatste 5 groepen hadden een scoringsgemiddelde van 75,9, vergeleken met 78,7 van het veld, waaronder 3 van de 5 laagste rondes van de dag.

Jeff Maggert (72) eindigde als derde op 1-over 281, terwijl 2003 Masters kampioen Mike Weir (74) en Shigeki Maruyama (76) drie slagen verder terug waren op 284 in een gelijkspel voor de vierde plaats. Nummer twee van de wereld Els, ’s nachts samen met Mickelson tweede, produceerde vier double-bogeys op weg naar een 80 (+10), zijn slechtste score in een U.S. Open, en eindigde op de negende plaats met 287. Tiger Woods, die negen slagen van de leiding begon, vocht zich naar een 76 en een gedeelde 17de plaats. Een mix van vijf bogeys, een double-bogey en een birdie op de laatste zorgde ervoor dat hij 290 (+10) haalde en zijn slechtste ronde op een U.S. Open op het nippertje wist te vermijden. Zijn hoogste punt in zijn carrière (77) haalde hij als amateur in 1996, in de derde ronde op Oakland Hills. Robert Allenby had de laagste ronde van de dag met een even-par 70; drie birdies en drie bogeys brachten hem op een gelijkspel voor de zevende plaats met Steve Flesch met 6-over 286; Fred Funk (77) stond alleen op de zesde plaats met 285.

Place	Player	Country	Score	To par	Geld ($)
1	Retief Goosen	Zuid Afrika	70-66-69-71=276	-4	1,125.000
2	Phil Mickelson	Verenigde Staten	68-66-73-71=278	-2	675,000
3	Jeff Maggert	Verenigde Staten	68-67-74-72=281	+1	424,604
T4	Shigeki Maruyama	Japan	66-68-74-76=284	+4	267,756
	Mike Weir	Canada	69-70-71-74=284
6	Fred Funk	Verenigde Staten	70-66-72-77=285	+5	212,444
T7	Robert Allenby	Australië	70-72-74-70=286	+6	183,828
	Steve Flesch	Verenigde Staten	68-74-70-74=286
T9	Stephen Ames	Trinidad en Tobago	74-66-73-74=287	+7	145,282
	Chris DiMarco	Verenigde Staten	71-71-70-75=287
	Ernie Els	Zuid-Afrika	70-67-70-80=287
	Jay Haas	Verenigde Staten	66-74-76-71=287

Amateurs: Levin (+8), Wittenberg (+16), Haas (+17), Reavie (+24)

Bron:

ScorecardEdit

Hole	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18
Par	4	3	4	4	5	4	3	4	4	4	3	4	4	4	4	5	3	4
Goosen	-6	-5	-5	-5	-5	-5	-5	-4	-4	-3	-4	-4	-4	-3	-3	-4	-4	-4
Mickelson	-3	-3	-2	-3	-3	-3	-3	-3	-3	-2	-2	-1	-2	-2	-3	-4	-2	-2
Maggert	-2	-1	-1	E	-1	-1	-1	+1	E	+1	+1	+1	E	E	+1	+1	E	+1
Maruyama	-1	E	E	-1	E	+1	+1	+2	+2	+2	+3	+3	+4	+4	+3	+4	+4
Weir	+1	+2	+3	+2	+2	+3	+4	+4	+4	+4	+4	+4	+4	+4	+5	+4	+4	+4
Funk	-2	-1	E	E	+1	+1	+3	+3	+3	+4	+4	+3	+3	+4	+4	+3	+4	+5
Els	-1	-1	-2	-1	E	E	+1	+3	+3	+5	+4	+4	+5	+7	+7	+7	+7

Cumulatieve toernooiscores, ten opzichte van par

Birdie

Bogey

Double bogey