Przejazdy bydła przemieszczały duże stada zwierząt gospodarskich na rynek, do punktów wysyłkowych lub w celu znalezienia świeżego pastwiska. Praktyka ta została wprowadzona do Ameryki Północnej wcześnie podczas kolonizacji europejskiej. Już w 1540 r. Hiszpanie stworzyli przemysł bydlęcy i zaczęli pędzić stada na północ od środkowego Meksyku, szukając dobrych pastwisk. Kultura bydła na wczesnym amerykańskim Południowym Zachodzie w znacznym stopniu zapożyczyła się od południowoamerykańskich i środkowoamerykańskich kowbojów, których nazywano „gauchos”. Ci gauchos stworzyli czapsy, ostrogi, siodła oraz techniki jazdy konnej i obchodzenia się z bydłem, które kojarzą się z kowbojami. Do 1690 roku bydło zostało sprowadzone tak daleko na północ, jak do Teksasu. Mając niewielką wartość handlową, bydło pozostawiono do swobodnego poruszania się na otwartym terenie, a na początku XIX wieku setki tysięcy dzikich longhornów zaludniło ten region.
Przejazdy bydła były również znane w nowo powstałych Stanach Zjednoczonych. Bydło zostało przepędzone kilkaset mil z Tennessee do Wirginii w latach 1790-tych. Jednak dopiero w latach trzydziestych XIX wieku przepędzanie bydła stało się stałym zajęciem. Powozy odbywały się od Teksasu do portu w Nowym Orleanie. Dalej na zachód, niektóre stada były nawet pędzone z Kalifornii do Oregonu w latach trzydziestych XIX wieku. W latach czterdziestych XIX wieku większość zapędów nadal pochodziła z Teksasu, przywożąc wołowinę na północ, do różnych punktów zbytu w Missouri. Dotarły one nawet do Kalifornii, aby nakarmić górników poszukujących złota po gorączce złota w 1849 roku. Wraz z wybuchem amerykańskiej wojny secesyjnej (1861-1865), punkt ciężkości teksańskich spędów bydła zmienił się dramatycznie, aby nakarmić wojska Konfederacji na Południu.
Po wojnie secesyjnej rynek bydła teksańskiego zniknął, a ranczerzy zostali z kilkoma milionami sztuk. Jazdy w kierunku północy rozpoczął się ponownie w 1866 roku, ale z niewielkim zyskiem finansowym. Na szczęście dla hodowców bydła, zakończenie wojny secesyjnej oznaczało również poważną zmianę w amerykańskich wzorcach konsumpcji mięsa. Narodowa preferencja dla wieprzowiny gwałtownie ustąpiła miejsca wołowinie. Bydło warte cztery dolary za sztukę w Teksasie mogło być sprzedawane za 40 dolarów za sztukę w Missouri lub Kansas. Ponadto istniała już gotowa siła robocza: zdekompletowani jeźdźcy z konfederackiej kawalerii oraz wyzwoleni byli niewolnicy i meksykańscy gauchos stanowili gotową bazę wykwalifikowanych jeźdźców. Odpowiadając na zapotrzebowanie na wołowinę, James G. McCoy założył w 1867 roku targ bydła w Abilene, w stanie Kansas, i rozpoczęła się era masowych spędów bydła. Wkrótce inni zobaczył dzikie stada Texas jako gotowy sposób, aby dostać się do lukratywnego północnego rynku z niewielkim kapitałem startowym.
Słynny Chisholm Trail stał się głównym szlakiem. Szlak został założony w 1865 roku przez Jesse Chisholma i prowadził 600 mil z San Antonio w Teksasie do Abilene w Kansas. Bardziej jako korytarz niż szlak, trasa miała w niektórych odcinkach aż 50 mil szerokości. Zazwyczaj trzeba było przekraczać rzeki i ziemie indiańskie, ale dobre pastwiska, stosunkowo równy teren i wyższe ceny czekające u celu podróży sprawiały, że niebezpieczeństwa się opłacały. Przejazdy były również opłacalne – przejazdy dwóch tysięcy lub więcej sztuk bydła wymagały zazwyczaj jedynie szefa szlaku i tuzina kowbojów.
W 1867 roku Szlak Dobrej Nocy i Kochania otworzył rynki zbytu dla teksańskiego bydła w Kolorado i Nowym Meksyku. Rosnący popyt na wołowinę przyciągnął wielu osadników do Teksasu i na południowy zachód. Hodowla bydła stała się wielkim biznesem i przyciągnęła wschodnich inwestorów. W 1869 r. wzdłuż Chisholm Trail pędzono ponad 350 000 sztuk bydła. Do roku 1871 wzdłuż szlaku pędzono ponad 700 000 sztuk bydła. Praktyka znakowania bydła ułatwiła identyfikację właścicieli. Wytępienie bizonów na Wielkich Równinach w latach 70. XIX wieku otworzyło więcej terenów do wypasu zwierząt, a teksański longhorn był pierwszym, który wypełnił tę pustkę. Lokalne gospodarki miast położonych wzdłuż często uczęszczanych tras odniosły znaczne korzyści. Fort Worth w Teksasie służył jako przystanek zaopatrzeniowy na Chisholm Trail. Kupcy wysyłali osobników z prezentami, aby zwabić kowbojów do miasta i wydać ich pieniądze.
W połowie lat 70-tych XIX wieku rolnictwo ruszyło na zachód, a ogrodzenia z drutu kolczastego zagroziły spędom bydła. The Chisholm Trail objazd 100 mil na zachód do Dodge City, Kansas. Bydlęta złożyły petycję do Kongresu, aby wyznaczyć Narodowy Szlak Bydła. Przewidziany jako kilka mil szeroki pas od Red River do Kanady, propozycja nigdy nie doszła do skutku.
The longhorn był preferowany szlak-herd rasy dla spędów bydła do późnych 1880s. Potomek bydła andaluzyjskiego, któremu Hiszpanie pozwolili biegać dziko po południowym zachodzie, te chude, wytrzymałe i smukłe zwierzęta były produktem trzech wieków krzyżowania. Odżywiały się trawą bawolą i potrzebowały mniej wody niż inne gatunki. Choć często były niebezpieczne w stadzie i nie były dobrymi producentami wołowiny – ich mięso było żylaste i twarde – longhorny były łatwo dostępne i stanowiły sposób na stworzenie przemysłu bydlęcego na bardziej suchym południowym zachodzie. Ostatecznie, gdy spędy bydła stały się rzadsze, longhorny były krzyżowane z Durhamami i Herefordami, aby stworzyć bardziej pulchne i potulne odmiany.
W połowie lat 80. wielkie dni spędów bydła dobiegły końca. Rolnicy i ich drut kolczasty blokowali prawo jazdy. Nawet z brandingiem, obecność złodziei bydła obniżyła marżę zysku i uczyniła przejazdy bardziej niebezpiecznymi. Stada czasami cierpiały na „gorączkę teksańską”, chorobę przenoszoną przez kleszcze. Również rozbudowa torów kolejowych na południu i zachodzie w dużej mierze zlikwidowała potrzebę spędów. Ponadto wyjątkowo ostre zimy w latach 1885-1886 i 1886-1887 spustoszyły przemysł bydlęcy. Spędy kontynuowano w latach 90. XIX w., a stada pędzono z teksańskiego Panhandle do Montany, ale do 1895 r. era spędów bydła ostatecznie się zakończyła, ponieważ nowe przepisy dotyczące zagród jeszcze bardziej pobudziły osadnictwo. Wraz z upadkiem przemysłu bydła na otwartym terenie, rancza na południowym zachodzie stały się dużymi, ogrodzonymi farmami hodowlanymi, bezpiecznymi przed ekspansją cywilizacji na zachód.
Niektóre społeczności, takie jak Fort Worth, stały się punktami, w których stada były gromadzone do transportu kolejowego. Na przełomie wieków powstawały zakłady pakujące i rozwijały się stocznie. Spęd bydła żyje jednak w zachodniej legendzie i pozostaje integralnie związany z historią gospodarczą Teksasu.
Zobacz także: Barbed Wire, Chisholm Trail, Cowboy, Cow Towns, Longhorn Cattle
DALSZE CZYTANIE
Beckstead, James H. Cowboying: A Tough Job in a Hard Land. Salt Lake City: University of Utah Press, 1991.
Cusic, Don. Cowboys and the Wild West: An A-Z Guide from the Chisholm Trail to the Silver Screen. New York: Facts on File, 1994.
Eggen, John E. The West That Was. West Chester, PA: Schiffer Publishing, 1991.
Hamner, Laura V. Short Grass and Longhorns. Norman: University of Oklahoma Press, 1943.
Jordan, Terry G. North American Cattle-Ranching Frontiers: Origins, Diffusion, and Differentiation. Albuquerque: University of New Mexico Press, 1993.
McLoughlin, Denis. Wild and Woolly: An Encyclopedia of the Old West. Garden City, NY: Doubleday and Company, 1975.
Slatta, Richard W. Cowboys of the Americas. New Haven: Yale University Press, 1990.
.