Adwentyzm

Historia

To było podczas religijnego ożywienia, które ogarnęło amerykańską granicę na początku 19 wieku, William Miller (1782-1849), którego spekulacje zapoczątkowały ruch adwentystyczny, zaczął głosić. Miller, będąc oficerem w armii amerykańskiej w wojnie 1812 roku, stał się sceptykiem. Nawrócony na wiarę baptystyczną w latach dwudziestych XIX wieku, zaczął studiować Biblię, zwłaszcza prorocze księgi Daniela i Objawienie Jana. Głównie na podstawie interpretacji Daniela 8:14, który mówił o 2300 dniach, doszedł do wniosku, że Chrystus powróci około 1843 roku. Zaczął głosić kazania w 1831 roku i wkrótce stał się przywódcą popularnego ruchu. Gdy zbliżał się rok 1843, Miller przepowiedział bardziej szczegółowo, że Chrystus powróci pomiędzy 21 marca 1843 a 21 marca 1844 roku.

Miller i jego zwolennicy stanęli w obliczu poważnych drwin z powodu swoich przepowiedni. Chociaż oczekiwania wzrosły, gdy kometa nagle pojawiła się na nocnym niebie w marcu 1843 roku, to jednak odczuli oni największe rozczarowanie, gdy przepowiedziane Drugie Przyjście nie nastąpiło w marcu 1844 roku. Po tym, jak Miller przyznał się do błędu i opuścił ruch, jego zwolennik Samuel Snow zaproponował nową datę – 22 października 1844 roku. Niepowrót Chrystusa w tym czasie znany jest w kręgach adwentystycznych jako Wielkie Rozczarowanie. W następnym roku ci, którzy nadal wierzyli w prorocze przesłanie Millera, zwołali Wzajemną Konferencję Adwentystów, aby uporządkować problemy. Główne ciało utworzyło luźno powiązaną wspólnotę, Ewangelicznych Adwentystów, która stała się podstawą wszystkich współczesnych kościołów adwentystycznych.

Wśród tych, którzy nadal akceptowali przepowiednię Millera byli Joseph Bates, James White i żona White’a, Ellen Harmon White. Wierzyli oni, że Miller wyznaczył właściwą datę, ale błędnie zinterpretował wydarzenia. Z lektury 8 i 9 rozdziału Księgi Daniela wywnioskowali, że Bóg rozpoczął „oczyszczanie niebiańskiego sanktuarium” – tzn. sąd śledczy (działanie niewidoczne dla ludzkiego oka), po którym nastąpi ogłoszenie i wykonanie wyroku sądu (przyszłe widzialne wydarzenie). Ich zdaniem w 1844 roku Bóg rozpoczął badanie wszystkich imion z Księgi Życia, a dopiero po jego zakończeniu miał się pojawić Chrystus i rozpocząć swoje tysiącletnie panowanie. Powstrzymywali się od wyznaczenia nowej daty tego widzialnego pojawienia się, ale upierali się, że nadejście Chrystusa jest bliskie. Doszli również do przekonania, że czczenie siódmego dnia, soboty, jest właściwe dla chrześcijan. Praktyka nabożeństw sobotnich nadała temu wyznaniu (założonemu w 1863 roku) nową nazwę – Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Adwentyści Dnia Siódmego wierzyli również, że Ellen White miała dar prorokowania, a jej wykłady i pisma ukształtowały późniejsze wierzenia i praktyki kościoła.

Inne ciała adwentystyczne pojawiły się w XIX wieku. Niektóre, takie jak Chrześcijański Kościół Adwentowy i Unia Życia i Adwentu (która połączyła się w Chrześcijański Kościół Adwentowy w 1964 roku), odrzucały zarówno proroczy status Ellen White, jak i kult dnia siódmego. Inną grupę, Międzynarodowe Stowarzyszenie Studentów Biblii, zainspirowaną naukami Millera i adwentystów, założył w 1872 roku kaznodzieja Charles Taze Russell. Zmieniając w latach 30. nazwę na Świadkowie Jehowy, stała się drugą grupą, która odniosła sukces i wyłoniła się z pierwotnego ruchu millerytów. W latach trzydziestych XX wieku powstał inny kościół sabatariański, Światowy Kościół Boży, który w latach osiemdziesiątych XX wieku liczył ponad 100 000 członków. W latach 90-tych XX wieku Worldwide Church of God zaangażował się w proces doktrynalnej reewaluacji, który doprowadził go do wyrzeczenia się przekonań odziedziczonych po adwentyzmie i przyłączenia się do większego ruchu ewangelikalnego.

Wiara w przestrzeganie sabatu przyniosła ze sobą nowe uznanie dla Biblii hebrajskiej (Starego Testamentu). Adwentyści Dnia Siódmego przyjęli starotestamentowe przepisy dietetyczne, z których rozwinął się ich dzisiejszy nacisk na zdrowie. W 1900 roku dwaj członkowie kościoła, John Harvey Kellogg i jego brat W.K. Kellogg, założyli Sanitas Food Company, później nazwaną Kellogg Company, aby sprzedać zdrowe płatki śniadaniowe, które były serwowane w kościelnym sanatorium prowadzonym przez Johna Harveya Kellogga. (Do wielu wybitnych pacjentów sanatorium należał C.W. Post, późniejszy założyciel Postum Cereal Company). Nacisk kościoła na zdrowy tryb życia i medycynę prewencyjną został wzmocniony przez założenie w 1908 roku sieci wybitnych instytucji medycznych. Kościół stał się pionierem misji medycznych, zakładając setki szpitali, centrów medycznych, klinik i sanatoriów w całych Stanach Zjednoczonych i na całym świecie.

.