“WERELD “MUZIEK
(Niet-WESTERN)

ALGEMENE ACHTERGROND VAN DE WERELDMUZIEK

De westerse wereld heeft een uitgebreid muzikaal erfgoed dat zich in de loop van vele eeuwen heeft ontwikkeld; Sommige Aziatische, Polynesische, Afrikaanse en Nabije-Oosterse muziektradities bestaan echter al duizenden jaren. Terwijl Japan, China, India en Indonesië al lang bestaande tradities van kunstmuziek hebben (waarin muziek wordt uitgevoerd door een select aantal goed opgeleide artiesten), hebben de meeste niet-westerse samenlevingen geen tradities van kunstmuziek (“formele concerten”) – in plaats daarvan beschouwen zij het maken van muziek als een functioneel onderdeel van het dagelijks leven waaraan de samenleving als geheel deelneemt. Veel van deze muziek is geïmproviseerd en leeft uitsluitend voort via mondelinge overdracht; zij kan dus niet worden beschreven in standaard westerse muziektermen, of worden opgeschreven met behulp van westerse notatiesymbolen. Zulke muziek kan alleen bestudeerd worden door een nauwgezette combinatie van musicologische en antropologische middelen.

Dus, ook al moet er een onderscheid gemaakt worden tussen zogenaamde “kunstmuziek” (gespeeld door professionals) versus andere soorten “functionele” muziek, dit is niet bedoeld om te impliceren dat “kunstmuziek” artistieker of superieur is aan enige andere.

Belangrijke muzikale overwegingen in niet-westerse muziek

De meeste soorten niet-westerse muziek zijn gebaseerd op concepten die sterk verschillen van die van de westerse traditie:

Ritme
Niet-westerse muziek (met name Afrikaanse) kan een groter en creatiever gebruik van ritme maken dan westerse idiomen.

Dynamiek
Niet-westerse muziek maakt zelden gebruik van dynamiek als een zelfstandig concept. Veranderingen in luidheid/stilte treden op door toename/afname van het aantal uitvoerenden.

Melodie
Niet-westerse muziek maakt vaak gebruik van microtonale melodische intervallen die kleiner of groter zijn dan die van de traditionele westerse toonladders

Harmonie
In het algemeen is harmonie in niet-westerse idiomen niet zo belangrijk als in het Westen. Niet-westerse muziek heeft soms helemaal geen harmonie, of baseert haar harmonieën op geheel andere toonladdersystemen dan de westerse muziek.

Toonkleur
Hoewel niet-westerse muziek voornamelijk vocaal van aard is, hebben sommige culturen ook unieke onafhankelijke families van instrumenten ontwikkeld. Kleurrijke percussieklanken, en unieke snaar- en blaasinstrumenten worden het meest gebruikt.

Textuur
Omdat harmonie geen belangrijke rol speelt, is niet-westerse muziek vaak ofwel monofoon (een enkele noot of melodie die alleen klinkt) ofwel heterofoon (twee enigszins verschillende versies van dezelfde melodie die tegelijkertijd worden uitgevoerd).

Vorm
Niet-westerse muziek is vrijer gestructureerd dan westerse muziek, en de meeste types zijn sterk afhankelijk van improvisatie (creativiteit ter plekke). Dergelijke muziek wordt mondeling overgeleverd; ze wordt dus zelden of nooit twee keer op dezelfde manier uitgevoerd.

SELECTE VOORBEELDEN VAN WERELDMUZIEK

AFRIKAANSE MUZIEK

Muziek – vooral vocale muziek – is een integraal onderdeel van het dagelijkse leven in de Afrikaanse wereld. Praktisch elke gebeurtenis van belang voor een individu of voor de cultuur als geheel wordt gevierd met muziek. Veel Afrikaanse talen zijn “tonaal” (de betekenis van een woord hangt af van de toonhoogte waarop het wordt uitgesproken); de Afrikaanse melodieën volgen dus meestal de toonhoogtecontour van hun teksten. Afrikaanse melodieën zijn gebaseerd op toonladders die sterk verschillen van die in het Westen.

Een veel voorkomend kenmerk van Afrikaanse vocale liederen is “call and response”, waarbij de leider van het lied een verhalende “call” improviseert over een gebeurtenis in het verleden of het heden, en de groep in zijn geheel vervolgens een herhaald “antwoord” zingt, dat gedurende het lied hetzelfde blijft. De “call and response” techniek werd uiteindelijk een belangrijk kenmerk van de door Black beïnvloede populaire muziek in de Westerse wereld.

Improvisatie en ingewikkelde polyritmen (de gelijktijdige combinatie van twee of meer verschillende ritmische patronen) zijn rijkelijk aanwezig in de Afrikaanse muziek, en Afrikaanse musici hebben deze ontwikkeld tot een veel hoger niveau dan gewoonlijk wordt aangetroffen in traditionele westerse muziekstijlen.

Lang vóór de uitvinding in de Westerse wereld van het telegram, de telefoon, of Morse code, bestond er reeds een lange traditie van het gebruik van verschillende soorten trommels om te “praten” (het reciteren van poëzie, het uitzenden van “verbale” waarschuwingen, of het overbrengen van feitelijk complexe berichten op de wijze van het gesproken woord over lange afstanden).

Figuur 1: De verschillende muzikale regio’s op het Afrikaanse continent (zie kaart rechts)

Muzikale voorbeelden:

Klik hier om Afrikaans trommelen, zingen, dansen uit Angola (lager gelegen West-Afrika) te zien via YouTube.

Klik hier om de Kora (een 13-snarige brugharp) te zien, bespeeld en uitgelegd door Kinobe–een zangeres/performer uit Oeganda (Dungu–de Democratische Republiek Congo).

Klik hier voor een uitleg en een kort voorbeeld door een Nigeriaanse drummer van hoe een Afrikaanse “sprekende trommel” wordt bespeeld (merk op dat de linkerarm van de speler in de snaren knijpt die de ruitvormige buitenste houten schaal van de trommel omringen om de toonhoogte ervan te verhogen). Op deze manier kunnen trommels worden gebruikt om echte taal te simuleren en letterlijk complexe boodschappen over te brengen.

* * *

ARTMUSICFROM INDONESIA

De Republiek Indonesië bestaat uit zo’n 13.000 eilanden in de Stille Oceaan, waarvan er slechts 4.000 bij naam worden genoemd en slechts 1.000 bewoond zijn. Deze complexe samenleving bestaat uit meer dan 300 etnische groepen en meer dan 250 verschillende talen. Uit deze verscheidenheid is een universele variëteit van duidelijk “Indonesische” muziek voortgekomen – de Gamelan van de eilanden Java en Bali (vooral Bali, dat een zeer complexe traditie heeft). Een Gamelan is een kleurrijk instrumentaal ensemble, dat hoofdzakelijk bestaat uit ongewone percussie-instrumenten, waaronder trommels, gongs en xylofoons van hout (zoals de gender of brons (zoals de bonang). Deze percussie-instrumenten kunnen worden aangevuld met een kleine bamboefluit of een eenvoudig snaarinstrument, en kunnen worden gebruikt als begeleiding bij traditionele rituele dansen. De instrumenten van de gamelan hebben toonhoogten die in Westerse oren “vals” klinken (microtonen). Als gevolg daarvan kan deze muziek niet nauwkeurig worden weergegeven met westerse notatie.

Figuur 2: Kaart van Indonesië (met de nadruk op Bali en Jakarta (de hoofdstad van het eiland Java)

Muziekvoorbeeld:

Klik op de gamelanillustratie hieronder om een YouTube-clip te bekijken.

Figuur 3: gebruikelijke instrumenten van de gamelan

* * * *

DE MUZIEK VAN MEXICO

Vóór de Spaanse Verovering (1519-21) was muziek een vitaal onderdeel van het sociale leven van de Azteken en de Maya’s op het Mexicaanse schiereiland. Met de komst van de Spanjaarden werden de Europese instrumenten snel vermengd met de inheemse muziektradities. Het meest opmerkelijke resultaat van deze combinatie van invloeden is de Mexicaanse Mariachi-muziek – een zang- en danstraditie met zangers, akoestische diskant- en basgitaren, viool, trompet en soms harp. Ondanks hun Europese oorsprong geven deze instrumenten klanken weer die uniek zijn voor de Spaanse cultuur.

Figuur 4: Kaart van Mexico, met de nadruk op Jalisco – de geboorteplaats van de Mariachi-muziek.

Figuur 5: Traditionele instrumenten van een Mexicaanse Mariachi-band

Muzikaal voorbeeld:

Klik op de Mariachi-foto hierboven om een YouTube-clip van de beroemde Mariachi Vargas te bekijken.

* * * *

KUNSTMUZIEK UIT JAPAN

Japanse muziek kent een rijke populaire en klassieke traditie die zich over meer dan 1000 jaar uitstrekt, met vele stijlen en idiomen. De belangrijkste Japanse instrumenten zijn de koto, de shamisen (een 3-snarige “banjo”), en de shakuhachi (een 4-snarige bamboefluit).De 13 snaren van de koto zijn gestemd op een pentatonische toonladder van 5 noten. De snaren worden geplukt, geschraapt of aangeslagen met ivoren “plectrums” om een verscheidenheid aan muzikale effecten te produceren. De speler kan ook de toonhoogte van een snaar veranderen door met de linkerhand op de snaar te drukken of eraan te trekken.

Figuur 6: Een kaart van de traditionele regio’s van Japan

Figuur 7: Traditionele kunstinstrumenten van Japan

Muziekvoorbeelden:

Klik op de afbeelding van Japanse instrumenten hierboven om een prachtige uitvoering op YouTube te beluisteren van het beroemde Japanse volksliedje “Sakura”, gespeeld op de koto.

Klik hier om een basisdemonstratie te zien van hoe u “Sakura” speelt op de koto, zoals te zien op YouTube.

Klik hier om een samensmelting te zien van koto, shamisen, en shakuhachi met rockinstrumenten in een YouTube clip van “Sakura” (“Kersenbloesems”).

* * * *

ARTMUSIC OF THE NEAR- AND MIDDLE-EAST

Het Nabije- en Midden-Oosten omvat vele landen die grenzen aan de Middellandse Zee, West-Azië en Noord-Afrika, en wordt gedomineerd door islamitisch-Arabisch-, Perzisch- en Turkssprekende volkeren die volks- en kunstmuziektradities delen die teruggaan tot de 7e eeuw. Een van de meest doordringende aspecten van de kunstmuziek van het Midden-Oosten is de “Ud”, een fluit zonder hals, met een peervormig lichaam en vijf paar snaren. In tegenstelling tot de westerse luit, wordt de ‘Ud gespeeld als een monofoon melodisch instrument, vaak vergezeld van de kleurrijke ritmische begeleiding van de darabukkah (ook wel “Darbuka” of “Doumbek” genoemd) – een kleine kleidrum die van toonhoogte verandert wanneer de speler een variabele vingerdruk op het trommelvel uitoefent.

Figuur 8: Een politieke kaart van het Midden-Oosten

Figuur 9: Traditionele instrumenten van het Midden-Oosten

Muziekvoorbeelden:

Klik op de illustratie van de instrumenten van het Midden-Oosten hierboven om een YouTube-clip te bekijken van de ‘Ud en de Darabukkah die samen spelen). Als u geïnteresseerd bent in het bestuderen van de interne structuur van dit voorbeeld van een Turkse “sama’i”, kunt u de hele video bekijken, die wijst op de afwisselende secties, die worden aangeduid als de kjana en detaslim.

Klik hier om een meester Darabukkah drummer, een aantal verbazingwekkende licks te zien uitvoeren op YouTube.

Klik hier om de “Ud en Darabukkah te zien die het zingen van boetepsalmen begeleiden in een YouTube clip van een Joodse Selichot dienst ter voorbereiding van de Hoge Heilige Dagen.

* * * *

KUNSTMUZIEK VAN CHINA

De traditionele Chinese muziek kan 7000-8000 jaar terug worden getraceerd op basis van de ontdekking van een benen fluit die in het Neolithicum is gemaakt. In de Xia, Shang en Zhou Dynastieën genoten alleen koninklijke families en hoogwaardigheidsbekleders van muziek, die werd gemaakt op klokkenspelen en bellen. Tijdens de Tang Dynastie werden dansen en zingen de norm en verspreidden zich van het koninklijk hof naar het gewone volk. Met de introductie van buitenlandse religies zoals het boeddhisme en de islam, werden exotische en religieuze melodieën opgenomen in de Chinese muziek en genoten door het Chinese volk op kermissen georganiseerd door religieuze tempels.

Diverse soorten Chinese opera ontwikkelden zich tijdens de Ming (jaren 1300-1600) en Qing (jaren 1600-1900) dynastieën, waarbij de beroemde Peking Opera een van de drie belangrijkste aspecten van de Chinese cultuur werd (samen met de Chinese geneeskunde en de Chinese schilderkunst). Twee belangrijke Chinese instrumenten zijn de Zheng (een groot, geplukt instrument met 13 tot 21 gebogen snaren) en de Erhu (een strijkinstrument met 2 snaren).

Figuur 10: Een kaart waarop de nabijheid van China, India, Indonesië, Japan en het Midden-Oosten te zien is

Figuur 11: Traditionele Chinese instrumenten – de erhu en de Zheng

Klik op de foto met Chinese instrumenten hierboven om een YouTube-clip te bekijken van The Orchid Ensemble dat de erhu, de Zheng en diverse Chinese en westerse percussie-instrumenten bespeelt.

Klik hier om een voorbeeld te zien van traditionele Chinese opera, op YouTube, met ingesloten vertaling, en een heel andere klank en esthetiek dan de westerse opera. (Het is hier niet de bedoeling te beoordelen of de muziek “goed” of “slecht” is, maar gewoon om een idee te krijgen van de bredere waaier van klanken en expressie die mogelijk zijn in de wereldmuziek.)

* * * * *

ART MUSIC FROM INDIA

De muzikale tradities van India gaan zo’n 3000 jaar terug. Indiase klassieke muziek is improvisatorisch en maakt gebruik van verfijnde melodische en ritmische systemen die raga’s (melodische patronen) en tala’s (ritmische patronen) worden genoemd. Deze bepalen de keuze van de uitvoerder van complexe toonhoogtes, versieringen en ritmes. Indiase vertolkers beschouwen hun muziek als spiritueel van aard – elke raga wordt geassocieerd met een bepaalde stemming, zoals rust, liefde of heldendom. Indiase muziek wordt mondeling overgedragen van meester-leraar (goeroe) op de student, die het geheel opbouwt door de leraar strikt te imiteren – niet vanuit een geschreven traditie. Alleen de basiselementen van een stuk worden genoteerd – de essentiële versieringen en uitwerkingen kunnen niet worden opgeschreven, en moeten worden geïnternaliseerd door jaren van intense studie.

Het belangrijkste kunstmuziekinstrument van India is de Sitar – een luit met een lange hals en een brede toets met beweegbare frets. Tijdens de jaren 1960, toen rockartiesten zoals de Beatles verlichting zochten via Indiase goeroes, werd de sitar populair in het Westen. De bekendste Indiase goeroe/sitarmaster is Ravi SHANKAR, in het Westen vooral bekend door zijn optreden op Woodstock in 1969. De sitar kan worden begeleid door een percussie-instrument, de tabla.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.