Hi heb fase 1 van Parkinson het begon met het constante schudden, dat ik elke dag negeerde tot ik op een dag uit bed stapte en dat was op de leeftijd van 28 jaar. Toen ik en mijn moeder voor de eerste keer naar de dokter gingen om mijn behandeling te ondergaan was iedereen geschokt over mijn leeftijd, en weer dacht ik er eerst niets van totdat mij werd verteld “de meest voorkomende leeftijd om parkinson te krijgen was op de leeftijd van 50-60+, ik balde mijn ogen uit ik kon niet geloven hoeveel pijn ik had doorstaan nadat ik dat had gehoord en het eerste wat in mijn hoofd opkwam was dat mijn leven voorbij was.
Dit mailtje is de eerste keer dat ik mijn ziekte opbiecht aan iemand anders dan mijn ouders en ik ben nu 32 jaar oud, ik heb dit te lang geheim gehouden voor mijn vrienden en elke keer als ik het zie zijn het eerst alleen kleine trillingen dan krijg ik spierstijfheid en mijn spraak begint gebroken te worden tot het punt dat ik soms opsta, betaal en dan wegga omdat ik me zo schaam voor de scène van mijn symptomen. En dan wordt mijn vriendengroep kleiner en kleiner met elke dag die voorbij gaat, mijn pillen zullen op een dag niet genoeg zijn want ik zal niemand hebben om op te steunen totdat ik het lef heb om mijn verhaal te vertellen maar tot dan blijf ik proberen om mijn leven te leven, dus alsjeblieft niet alleen voor mij maar voor iedereen die deze ziekte heeft ZOEK EEN CURE!!!!!.