(Hier is hoe ik het makkelijker maak)
Ik dacht op de middelbare school dat er iets mis was met mij.
Ik had niet veel vrienden. Slechts drie om precies te zijn. Ik was niet asociaal. Ik wilde alleen niet al het gedoe en de verantwoordelijkheden van het beheren van meerdere vriendschappen.
Naar feestjes gaan, verjaardagen vieren, omgaan met meisjesproblemen, ik wilde het niet.
In plaats daarvan verbond ik me aan een paar vrienden.
En zo is het sindsdien gebleven.
Twee van mijn oudste schoolvrienden zijn nu praktisch familie.
De andere derde vriendschap liep op de klippen.
Toen het volwassen leven zich ontvouwde, gingen we onze eigen weg. We ontwikkelden onze eigen interesses en sloegen onze eigen wegen in.
Dat hoort bij het opgroeien.
Maar naarmate ik ouder werd, merkte ik dat het veel moeilijker was om nieuwe vrienden te maken.
Newly my wife told me I should have a guys night out.
I’m a stay-at-home dad, so I don’t have much opportunities to socialize with adults.
“Who would I invite out?” vroeg ik.
“Oh… goed punt,” antwoordde mijn vrouw.
Ik ben helemaal geen eenling, maar 5 maanden geleden verhuisden mijn vrouw en ik naar Baltimore, MD, nadat we de voorgaande 11 jaar in Pittsburgh, PA hadden doorgebracht.
We hebben veel vriendschappen achtergelaten.
Mijn vrouw komt oorspronkelijk uit Maryland, wat betekent dat ze wat familie en vrienden in de buurt heeft.
Maar ik? Ik moet vanaf nul beginnen. Wat veel moeilijker is dan het lijkt. Zoals ik al zei, ik ben een huisvader. Mijn vrouw heeft de baan en gaat de hele dag om met andere volwassen mensen.
Ik, daarentegen, moet mijn geluk beproeven in de speeltuin.
Ik heb de afgelopen maanden andere ouders ontmoet. Sommige zijn ontluikende vriendschappen geworden. Maar het conversiepercentage is erg laag.
Ik denk dat het aan twee dingen ligt:
- In het begin delen we één gemeenschappelijke interesse: opvoeden. Dat is genoeg om een vriendschap te beginnen.
- De belangrijkste factor die bepaalt of we elkaar weer zien, is echter de nabijheid. Hoe verder we uit elkaar wonen, hoe kleiner de kans dat we elkaar weerzien.
Hoewel mijn ervaringen een beetje niche zijn voor de gemiddelde dertiger, onthullen ze wel een algemene waarheid achter het opbouwen van vriendschappen:
Gedeelde interesses zijn belangrijk, maar nabijheid is belangrijker.
Het is het vinden van de juiste mix tussen die twee die het vormen van nieuwe vriendschappen als volwassene zo moeilijk maakt.
Ik ben niet de enige die er zo over denkt.
Wat is belangrijker voor een vriendschap – gedeelde interesses of nabijheid?
Malcolm Gladwell geeft in zijn boek The Tipping Point een interessante kijk op het overwicht van nabijheid in relaties:
We zijn vrienden met de mensen met wie we dingen doen, net zo goed als we vrienden zijn met de mensen op wie we lijken. Met andere woorden, we zoeken geen vrienden. We gaan om met de mensen die dezelfde kleine, fysieke ruimtes innemen als wij.
Tot mijn verhuizing naar Baltimore was ik ervan overtuigd dat gedeelde interesses tussen mensen belangrijker waren.
Mijn vrienden en ik genoten van dezelfde shows. We hielden van dezelfde teams. We lazen dezelfde boeken.
Maar toen ik mijn eigen vriendschappen nader bekeek, kon ik het grote aantal verschillen onderscheiden.
En het zijn deze verschillen die ons uniek maken en enthousiast om samen tijd door te brengen. Waarom zou je met iemand willen praten die precies zo is als jij? Dat zou saai zijn.
Bijheid daarentegen heeft volgens Gladwell een veel groter effect op onze relaties.
- Denk aan alle vrienden die je op je werk of school of de sportschool hebt gemaakt.
- Denk aan de vrienden die zijn verhuisd versus degenen die dichtbij zijn gebleven.
- Bedenk waar u het grootste deel van uw tijd doorbrengt en wie u als uw beste vrienden beschouwt.
Het is geen verrassing dat uw relaties zijn gevormd door uw fysieke locatie.
Als we ouder worden, raken we meer vastgeroest in onze manieren. We zijn minder geneigd om nieuwe dingen te proberen en onszelf in een positie te plaatsen om nieuwe mensen te ontmoeten.
Wat, zoals ik onlangs heb ontdekt, niet helemaal onze schuld is.
Voor het maken van nieuwe vrienden is één ding nodig
In de huidige door sociale media gedreven wereld, is het moeilijk om diepe, authentieke relaties te smeden.
Maar zelfs voordat sociale media bestonden, heeft Amerika volgens Robert Putnam een voortdurende neerwaartse daling van maatschappelijke betrokkenheid gezien:
Het meest grillige en toch ontmoedigende bewijs van maatschappelijke onthechting in het hedendaagse Amerika dat ik heb ontdekt, is dit: meer Amerikanen bowlen vandaag de dag dan ooit tevoren, maar bowlen in georganiseerde competities is de afgelopen tien jaar of zo sterk gedaald. Tussen 1980 en 1998 is het totale aantal bowlers in Amerika met 10 procent gestegen, terwijl het aantal bowlers in competities met 40 procent is gedaald.
Met andere woorden, mensen schrijven zich niet meer in.
Sportbonden, PTA’s, vrijwilligerswerk hebben de afgelopen decennia allemaal een daling van het aantal leden gezien.
Door onszelf niet toe te staan fysiek met andere mensen om te gaan, maken we het veel moeilijker om nieuwe vrienden te maken.
En volgens Putnam brengen we daarmee de democratie in gevaar – maar dat is een verhaal voor een andere dag.
Omwille van de democratie en omwille van mijn eigen geestelijke gezondheid besefte ik dat ik me moest inspannen om nieuwe vrienden te vinden, in plaats van te hopen op een toevallige ontmoeting.
Ik moest er op uit gaan.
Ik moest een risico nemen.
Dus schreef ik me in voor gemengd voetbal.
Ik had al meer dan 10 jaar niet gespeeld, maar ik wist dat ik door me in te schrijven beide facetten van vriendschap zou aanpakken:
- We zouden allemaal dezelfde interesse delen rond iets specifieks: voetbal
- We zouden allemaal elke week moeten komen opdagen en fysiek met elkaar omgaan
Na 5 maanden spelen, ben ik blij te kunnen melden dat ik nieuwe vrienden heb.
We hebben zelfs onze competitie van december gewonnen:
Aanmelding voor een activiteit als voetbal neemt alle rompslomp weg van plannen, uitnodigen en coördineren. We komen opdagen, we spelen, we hebben een leuke tijd.
Dit is de sleutel tot het maken van nieuwe vrienden in je 30’s.
Er zijn vriendschap apps en happy hours, maar ik geloof dat het neerkomt op een ding: Zoek een gemeenschappelijke interesse en bouw een ervaring om te delen met anderen rond het.
Hier zijn enkele voorbeelden (maar zeker niet allemaal):
- Teamsporten
- Boekenclubs
- Trivia-avonden
- Fitnesslessen
- Bordspellen
- Wandelen
- Sociale clubs
Er is geen gemakkelijke manier omheen te gaan. We moeten er moeite voor doen.
Ik weet dat ik ouderwets klink, maar misschien hadden onze Boomer-tegenhangers wel iets in hun mars.
In plaats van te spotten met “OK, Boomer,” zouden we de volgende keer hun advies serieus moeten nemen.
Misschien wordt het tijd dat we onze telefoons neerleggen en weer oog in oog met mensen gaan praten.