Waarom Grand Slam-tennisgastvrouw Chris McKendry de ‘beste baan’ heeft bij ESPN

QUEENS, N.Y. – In 2009-2010 besloot ESPN’s Chris McKendry haar eigen geluk te beproeven.

Toen de contractbesprekingen naderden, kon ze doorgaan bij SportsCenter – het belangrijkste studioprogramma van ESPN dat ze sinds 1996 presenteerde – of kon de voormalige tennisspeelster proberen zich een plaats te verwerven in het eliteteam van ESPN dat zich bezighoudt met tennis. De mogelijkheid om een beter evenwicht te vinden tussen het leven als tv-persoonlijkheid en vrouw/moeder.

Zeven jaar later heeft McKendry wat collega Trey Wingo de “beste baan bij ESPN” noemt. Haar unieke regeling met de bazen in Bristol zou kunnen wijzen op een andere relatie in de toekomst tussen on-air talent en tv-netwerken.

Na 20 jaar op “SportsCenter,” McKendry stapte in 2016 officieel over naar alle tennisdekking op ESPN. Als Grand Slam Tennis-presentator van het netwerk reist ze naar glamoureuze locaties om wekenlang de verslaggeving van de U.S. Open, Wimbledon en Australian Open te hosten.

MORE: Bill Simmons prijst Jemele Hill voor harde houding met bazen

De rest van het jaar is ze vrij om moeder te zijn van haar twee jonge jongens, of voor een ander netwerk te werken – zolang ze maar geen tennis verslaat. McKendry verankerde haar laatste “SportsCenter” op 31 maart 2016.

Klinkt als een droombaan, toch? Niet helemaal.

Pro tennis is een andere sport om te verslaan en op televisie te brengen. Als ze aan het werk is, werken McKendry en de rest van het ESPN on-air tennisteam – waaronder Chrissie Evert, John en Patrick McEnroe, Darren Cahill, Brad Gilbert, Mary Joe Fernandez en Pam Shriver – vaak dagen van 15-16 uur gedurende twee of drie weken aan een stuk.

In tegenstelling tot omroepers voor de NFL of college football, weten tennisomroepers hun opdracht voor de volgende dag meestal pas laat de avond ervoor.

McKendry ging naar Drexel University in haar geboortestad Philadelphia op een tennisbeurs. De ontspannen, vriendelijke gastvrouw is in haar element hier op de Open, die beroemdheden aantrekt variërend van Tiger Woods tot Robert Redford.

Met ESPN die exclusieve “first ball to last”-verslaggeving aanbiedt, was McKendry deze zomer gastvrouw voor meer dan 150 uur U.S. Open-verslaggeving. ESPN was blij toen het allemaal voorbij was: het tv-kijkerspubliek van het netwerk groeide met 8 procent tot een gemiddelde van 948.000 kijkers over ESPN en ESPN2.

Sporting News’ Michael McCarthy interviewde McKendry hier in het Billie Jean King National Tennis Center voordat Sloane Stephens Madison Key versloeg in de finale voor vrouwen.

SPORTING NEWS: Je job is gek. Je werkt wekenlang non-stop op deze glamoureuze, wereldwijde evenementen. Dan ben je maanden vrij. Ik doe de diepe duik. We weten het allemaal. We snappen het. Het is twee weken. Je komt een paar dagen voor het toernooi aan. Het is iets waar we trots op zijn bij ESPN: eerste bal tot laatste. Maar ik hou er absoluut van. Het is een energiestoot. Zelfs toen ik nog ‘SportsCenter’ deed, en gewoon SC verliet om naar de toernooien te gaan, zou ik zeggen dat het mijn batterijen oplaadt. Jay Crawford, mijn co-anchor in die tijd, zou zeggen: “Vind je het niet vreemd dat je op missie gaat, 15 uur per dag werkt – en dat dat je batterijen oplaadt?” Maar we hebben een geweldige ploeg. Iedereen zegt dat, maar het is echt waar met deze bende. Dat is zelfs de reputatie binnen ESPN. “College GameDay.” “ESPN Tennis.” We hebben een geweldige chemie. De analisten kennen elkaar al van toen ze tieners waren. Ze hebben geweldige verhalen die een miljoen jaar teruggaan. Velen van hen hebben tegen elkaar gespeeld, of gecoacht. Er is gewoon een natuurlijke chemie en een familie-achtige sfeer. We kennen elkaars kinderen, echtgenoten en partners. Het was geweldig. Het is iets dat ik wist vanaf het moment dat ik begon te tennissen in 2010. Het is iets dat ik in mijn achterhoofd heb. Als het erop aankomt om een verandering door te voeren, is dat de groep waar ik mee in zee wil gaan.

SN: Was het moeilijk om weg te lopen van je co-anchors zoals Crawford op “SportsCenter?”

CM: Ik vond het wel geweldig. Het was niets dan geweldig voor mij. Ik ben een van de gelukkigen. Ik ben daar opgegroeid tijdens het gouden tijdperk. En nog steeds werken met de besten die ooit de job hebben gedaan en van hen leren. Het was geweldig. Maar ik speelde tennis op de universiteit. Dus het is een sport die ik begrijp en een sport die ik goed ken. Toen ik eenmaal met onze analisten begon te werken, zag ik echt dat er een mogelijkheid was om meer uit hen te halen – zolang je maar de juiste vragen stelt. Ze praten op een ander niveau. Darren Cahill, Brad Gilbert, kunnen zo technisch worden, het is een andere taal. Dus ik genoot ervan. Ik bleef meer en meer doen. Chris Fowler begon meer wedstrijden te roepen. Ik zag dat er een kans was dat ze misschien een presentator nodig hadden. Ik schaduwde Chris ook constant – want hij is een van de beste presentatoren ooit en leerde van hem.

SN: Dus je zag een kans om ESPN’s belangrijkste tennispresentator te worden – en ging ervoor? Goed van je.

CM: Dat heb ik gedaan. Ik denk dat je op die manier een lang leven beschoren bent. Je vindt je passie en zoekt uit hoe je het kunt laten werken. En zorg ervoor dat je iets nastreeft waar je van houdt. En niet alleen een baan zoeken omdat iemand anders die heeft. Dat is een fout die veel mensen maken in onze industrie, denk ik. Het leidt niet tot geluk. Ik heb echt iets gevonden waar ik heel veel van hield. Ik kon zien dat er een kans was. Natuurlijk, het lijnde dat ESPN de contracten voor Wimbledon en de U.S. Open oppikte. Ik ben het gewoon blijven volgen. Ik heb veel geleerd door naar Australië te gaan en deze grote evenementen te organiseren. Het is te gek. Er zijn 12 banen in actie. Je weet niet waar je de volgende keer heen gaat. Je moet over elke wedstrijd en elke speler praten. Ik heb het geleerd in Australië, toen het 2 of 3 uur ’s nachts was. Dat is een goede tijd om je fouten te maken, Oostkust tijd. Het is een andere vaardigheid, van presentator naar presentator gaan.

SN: Toch kan je geen diva zijn in deze job. Hoe bereid je je voor als je je opdracht pas om 23.00 uur de avond ervoor kent?

CM: Voor het grootste deel weet ik dat ik op het bureau zit. Verschillende mensen zijn binnengekomen om me hier en daar een paar uur te spellen. Dit jaar hadden we Trey Wingo erbij. Trey en ik waren co-anchor van “SportsCenter” samen in 2000 en 2001. We hadden het over Venus Williams en de laatste keer dat ze hier een titelverdediger was. We hadden zoiets van, “We herinneren ons die jaren.” Dat was leuk om te werken met een vriend van 20 jaar. Hij houdt van tennis. Hij zei toen hij wegging, “Het nieuws is uit meid, je hebt de beste baan die er is.” Maar dat weten we niet. Mensen kennen hun wedstrijden niet. Zelfs als je een wedstrijd toegewezen krijgt, is het geluk van de loting in een toernooi. Je weet nooit welke wedstrijd gaat ontploffen in de wedstrijd van de avond of de wedstrijd van de middag.

SN: Dus hoe blijft het ESPN-team alert, en tv-klaar, tijdens een 16-urige werkdag?

CM: Oh my gosh. Je zou onze green room eens moeten zien. Het zit vol met spullen die ik niet in mijn huis heb. Eigenlijk slaapt Brad op dit moment met Dave Nagle als mijn getuige. Er zijn banken daarbinnen. Mensen doen dutjes. Er wordt veel Coca-Cola gedronken. Ze geven ons water en eten. Serena Williams won de Australian Open terwijl ze zwanger was. Zal Serena terugkomen na de geboorte van een dochtertje?

CM: Ik kan niet wachten tot Serena terugkomt in Australië. Ze zegt dat ze dat wil. Maar je weet het nooit, totdat je die baby vasthoudt, toch? Tijdens haar afwezigheid heb ik het gevoel dat sommige jongere vrouwen niet alleen het moment hebben gegrepen, maar misschien ook tegen zichzelf hebben gezegd: “Ik wacht niet meer in de rij. Dit is mijn beurt, mijn tijd.”

SN: Wat is de sleutel tot een grote tennisrivaliteit?

CM: De ruggengraat van elke grote tennisrivaliteit is: kunnen ze een tegenpool vormen? Roger (Federer) en Rafa (Nadal) zijn tegenpolen, van uiterlijk tot houding. Maar vooral hun speelstijl, die geweldig tennis en geweldige wedstrijden oplevert. Ik denk dat de vrouwen dat nu echt hebben. Het is zo opwindend om te zien. Omdat het de mannen waren. Het waren de Grote Vier. Kijk, het is een gouden tijdperk van tennis geweest voor de mannen. Op dit moment, denk ik dat de vrouwen echt rivalen zijn. Het is een rivaliserende tour. De lichamelijkheid van de vrouwen. De kracht waarmee ze spelen? Het is ongelooflijk.

SN: Wat doet Chris McKendry als ze geen tennistoernooien organiseert?

CM: Ik ben moeder van een kind van 12 en 14 jaar. Ik neem een stapje terug. Ik heb een soort van unieke deal met ESPN. Ik ben exclusief voor hen alleen voor tennis. Dus ik kan aan andere projecten werken. Ik kan alleen voor niemand anders over tennis praten.

SN: Wie is je agent?

CM: Sandy Montag (Van de Montag Group).

SN: Wat heeft hij geadviseerd?

CM: Hij is een geweldige vriend. Ik weet zeker dat er mensen zijn die zouden hebben gezegd: “Wil je minder doen? Wacht, wil je minder doen?” Maar hij begreep echt waar ik stond in mijn carrière, en mijn leven, en wat belangrijk voor me was. Als je grote evenementen gaat doen, is het alsof je een geest uit een fles laat. Het is moeilijk om hem er weer in te stoppen. Dus ik wilde meer van dat. Dus kwam hij met dit. Ik denk eerlijk gezegd dat het de golf van de toekomst kan zijn voor netwerken en hoe sommige talenten werken. Dus het is een zeer spannende tijd voor mij. Maar ik ben ook erg loyaal aan de ESPN Tennis familie. Jamie Reynolds (ESPN’s vice-president van productie) heeft het echt voor me opgenomen. Hij nam me mee als lid van dit team en creëerde deze hosting rol die uitstekend is. Maar ik zit in een interessante situatie denk ik. Dus we zullen zien.

SN: Welk toernooi zou je idealiter willen hosten?

CM: Ik ben nooit betrokken geweest bij Indian Wells (BNP Paribas Open). Ik ben nooit in staat geweest om daar te komen. Ik hoor er zulke goede dingen over. Er wordt over gesproken alsof het de vijfde Slam is. Er is zoveel geïnvesteerd in de locatie. Dus ik zou dat graag doen. Ik zou ook graag wat play-by-play doen bij kleinere toernooien. Maar ik begrijp dat als we bij een Grand Slam zijn, ik de gastheer ben. En daar ben ik echt trots op. Ik ben er echt trots op dat ik de toon kan zetten voor het plezier dat we daar hebben.

SN: Sommigen zouden zeggen dat hosting een ondankbare baan is. Jij bent de tv-point guard die ervoor moet zorgen dat alle sterren aan bod komen. Wat is de sleutel om een goede presentator te zijn?

CM: Het is een andere vaardigheid dan ankeren. Dat heb ik geleerd. Ik heb het altijd wel zo’n beetje geweten. Maar dan leer je het pas echt. Het is grappig, nu kijk ik met een scherp oog, en ik kan het zien. Ik kan zeggen, “Wow, die persoon is echt goed in dat te doen.” Of, “Die persoon is een presentator die de show presenteert.” Omdat het nog steeds het ritme van een presentator heeft. Het ritme van: “Ik spreek, ik kijk naar beneden, ik kijk naar jou, ik kijk naar hen.” Ik heb liever dat ik het onderwerp eruit gooi. Dan doe ik een stap terug. Praat onder elkaar. Laat het publiek de vlieg op de muur van een gesprek zijn.

Als John en Patrick (McEnroe) aan het praten zijn, en Chrissie (Evert) ertussen komt, wil de wereld horen wat die drie praten. Zelfs de relatie die ze met elkaar hebben – en hoe ze elkaar de handel geven. Chrissie geeft ze soms de stinkende blik. (Kijkers) willen dat zien. Het is mijn taak om uit de weg te gaan. Ik zeg Ernie Johnson (presentator van Turner Sports’ “Inside the NBA”) is de gouden standaard voor dat. Nu krijgt hij alle erkenning die hij verdient. Maar jarenlang was het van, “Die show is zo geweldig.” Nou, wie maakte het geweldig? Wie zorgde ervoor dat ze plezier hadden – maar dat de show niet totaal ontspoorde?

SN: Hoe is het om met de grote Johnny Mac te werken?

CM: Hij is als een vulkaan. Hij barst soms gewoon uit. Soms houdt hij je voor de gek met een beetje rook. Ik denk dat hij briljante TV is. Dat vind ik echt. Hij is een geweldige analist. Hij zou geweldig zijn bij een Knicks wedstrijd. Hij krijgt de passie van de atleten, de passie van de sport. Soms zeggen mensen, “Oh John, hij is een en al persoonlijkheid.” Dat is hij niet. John begrijpt de sport zo goed. Hij is onze Barkley. Dat is hij echt. Hij is onze Charles Barkley. Hij is oneerbiedig. Hij is niet bang om de boel op stelten te zetten. In feite, hij houdt ervan. Hij is leuk. Hij is een jongen uit Queens. Het is een sport voor hem. Het is niet aardig tegen iedereen.