Huis van Savoye, Italiaanse Savoia, Franse Savoie, historische dynastie van Europa, het heersende huis van Italië van 1861 tot 1946. Tijdens de Europese Middeleeuwen verwierf de familie een aanzienlijk grondgebied in de westelijke Alpen waar Frankrijk, Italië en Zwitserland nu samenkomen. In de 15e eeuw werd het huis in het Heilige Roomse Rijk tot hertog verheven en in de 18e eeuw kreeg het de koninklijke titel (eerst van het koninkrijk Sicilië, daarna van Sardinië). Na te hebben bijgedragen tot de Italiaanse eenwording werd de familie in het midden van de 19e eeuw het vorstenhuis van Italië en bleef dit tot de omverwerping van de Italiaanse Republiek in 1946.
De stichter van het Huis Savoie was Humbert I de Witser (midden 11e eeuw), die het graafschap Savoie en andere gebieden ten oosten van de Rhône en ten zuiden van het Meer van Genève onder zijn hoede had en die waarschijnlijk van Bourgondische afkomst was. Zijn opvolgers breidden tijdens de Middeleeuwen geleidelijk hun grondgebied uit. Amadeus V (regering 1285-1323) voerde het Salische erfrecht en het eerstgeboorterecht in om een toekomstige verdeling van de heerschappij van de familie tussen verschillende leden te voorkomen. Amadeus VI (regeerde 1343-83) vergrootte en consolideerde hun grondgebied, en onder Amadeus VII (regeerde 1383-91) werd de haven van Nice verworven. Onder Amadeus VIII (regeerperiode 1391-1440) werd Piemonte, aan de Italiaanse kant van de Alpen, definitief ingelijfd (na bijna twee eeuwen aan een tak van het huis te hebben toebehoord). Amadeus VIII kreeg in 1416 de titel van hertog.
Tijdens het einde van de 15e en het begin van de 16e eeuw nam het belang van het huis af onder een reeks zwakke heersers, met als hoogtepunt een Franse bezetting van Savoye (1536-59). In 1559 kon Emmanuel Philibert (regeerperiode 1553-80) echter het grootste deel van Savoye terugwinnen onder de voorwaarden van de Vrede van Cateau-Cambrésis. In de volgende eeuw voerden de hertogen van Savoye een politiek van territoriale verruiming en behielden zij grotendeels een onafhankelijke rol in internationale aangelegenheden door te manoeuvreren tussen de twee grote mogendheden die tegenover elkaar stonden, Frankrijk en de Habsburgers. Hoewel haar land in de tweede helft van de 17e eeuw onder Franse heerschappij stond, kwam Savoye met grote overwinningen uit de lange periode van internationale oorlogen. Bij de Vrede van Utrecht (1713) werd Victor Amadeus II (regeerperiode 1675-1730) in 1713 van hertog verheven tot koning als heerser over Sicilië; in 1720 verruilde hij Sicilië voor Sardinië. Hij en zijn opvolgers verwierven ook belangrijke gebieden in Noordoost-Italië. Tijdens de Franse Revolutie en de Napoleontische oorlogen (1792-1815) bleef alleen Sardinië vrij van Franse overheersing, maar in 1815 voegde Victor Emmanuel I (regeerperiode 1802-21) Genua toe aan de bezittingen van de familie.
Aan het begin van de Risorgimento was het grondgebied van het Huis Savoye, gecentreerd rond Piemonte, uniek onder de Italiaanse staten door zijn vrijheid van buitenlandse invloed en door zijn relatieve militaire kracht. Een liberale revolutie in 1821 dwong Victor Emmanuel I afstand te doen van de troon ten gunste van zijn broer, Karel Felix. Na diens dood in 1831 kreeg Karel Albert, van de Carignano-tak van de familie, de troon. Hij droeg bij tot de eenmaking onder leiding van Piemonte door zijn regering te moderniseren (door in 1848 een grondwet in te voeren) en door in de Eerste Onafhankelijkheidsoorlog van 1848-49 tegen de Oostenrijkse macht in Italië te vechten. Onder zijn zoon Victor Emmanuel II (regeerde 1849-1878, koning van Italië vanaf 1861), die de premier van Piëmont, graaf Cavour, steunde in het diplomatieke gemanoeuvreer vlak voor de eenwording, werd het Koninkrijk Italië gevormd met het huis van Savoye aan het hoofd.
In de nieuwe staat verloor de rol van de vorst zijn vroegere prominente rol naarmate zich een parlementair regeringsstelsel ontwikkelde. Alleen in tijden van crisis vervulde de koning nog een spilfunctie. Umberto I volgde in 1878 zijn vader op als koning van Italië en regeerde tot aan zijn eigen dood in 1900. Victor Emmanuel III (regeerde 1900-46), die tijdens het fascistische regime als boegbeeld van de koning bleef fungeren, trad in 1946, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, af ten gunste van zijn zoon Umberto II in een poging om de monarchie te redden, maar het Italiaanse volk stemde in een referendum op 2 juni 1946 voor een republiek, waarmee een einde kwam aan de heerschappij van het huis van Savoye. In de Italiaanse grondwet werd een clausule opgenomen die de terugkeer van de familie Savoye naar Italië verbood.
Niet langer koninklijk, verhuisde de familie Savoye naar het buitenland, en de monarchistische beweging, sterk in de jaren vijftig, raakte in verval. Aan het eind van de 20e eeuw werden er pogingen ondernomen om de familie weer in Italië toe te laten, en in 2002 vond er een korte verzoening plaats, toen het verbod werd ingetrokken.