Hotelbeoordeling: Desert View Suite at Amangiri in Utah

Er zijn kamers met uitzicht, en dan zijn er nog kamers met uitzicht. De Amangiri Desert View en Mesa View suites bevinden zich op een 600 hectare groot privéterrein in het woestijnlandschap van Utah en kijken uit op het indrukwekkende rotslandschap. De zonsopgang vanuit bed hier bekijken was, moet ik zeggen, gewoon verbazingwekkend – iets dat deze Aman-eigendom verder bracht dan het rijk van gewoon een hotel en in dat van een levenservaring.

Boeken

Exclusiviteit heeft zijn prijs: Toen ik boekte, was het laagste tarief per nacht van de Amangiri $1.800, wat het op een minimum van bijna $2.200 brengt wanneer belastingen en toeslagen in aanmerking worden genomen.

De tarieven gingen vanaf daar ook alleen maar omhoog, aangezien sommige suites privézwembaden boden. Aan de top van de boom was de particuliere, vier-slaapkamer Mesa Home, gescheiden van het hoofdgebouw – dit was exclusiviteit boven exclusiviteit en, zo werd me verteld, een bekend toevluchtsoord voor Hollywood-sterren of Vegas high rollers behoefte aan een retraite weg van LA of Nevada (geen verrassing, gezien het feit dat het was meer dan $ 10k per nacht).

Het klinkt allemaal als gek geld, is het niet? Nou, volledige openheid: ik was in een bevoorrechte positie, want ik was hier op zakenreis, wat betekent dat mijn persoonlijke creditcard en bankrekening geen van de kosten had gedragen. Maar zelfs zo, bij het kijken naar deze cijfers, het deed me – als gewone sterveling in plaats van Hollywood A-lister – vraag de werkelijke waarde van spatten zo veel geld voor een enkele nacht.

Er was geen geheime club, geen mijl te worden ingewisseld voor accommodatie – alleen de punten-op-de-dollar voordeel van het uitgeven van zo veel geld als je een beloning op basis van kaart, zoals de Chase Sapphire Reserve, die geeft je 3x op reis.

Dit tarief omvatte bijna alles voor twee: ontbijt, lunch en diner service met alle niet-alcoholische dranken op het huis; pick-up service van nabijgelegen Page Municipal Airport (PGA) op verzoek; begeleide groepswandelingen in het omliggende landschap; fitnesslessen; en gebruik van de fitnessruimte, het hoofdzwembad, stoombad, sauna en dompel- en stapbaden zonder extra kosten.

Locatie

Na een dag door het prachtige Zion National Park te hebben gereden, kwam ik aan bij de privétoegangsweg van de Amangiri, ongeveer een uur en 40 minuten rijden. De weg was geblokkeerd door een eenvoudige mechanische barrière om iedereen behalve gasten buiten het terrein te houden. Nadat ik op de zoemer had gedrukt en met de receptie had gesproken, werd deze slagboom opgeheven, zodat ik de (wat leek een) mijl door de kronkelende wegen van het terrein kon rijden voordat ik een glimp opving van de betonnen gebouwen die tussen het rotsachtige landschap waren ingepast. Als ik niet wist dat de barrière de toegangsweg was, zou ik er zo voorbij zijn gereden; het was alsof de Amangiri niet gevonden wilde worden.

Het was allemaal onderdeel van de aantrekkingskracht op particuliere gasten die een echte en ononderbroken ontsnapping wilden. Probeer hier niet te komen als je geen gast bent, want het is een exclusief gastenverblijf.

Mijn eerste blik op de Amangiri zelf toonde hoe architectonisch ongewoon dit eigendom was. Het was gebouwd van beton en was hoekig, een bonte verzameling vormen tegen de natuurlijke rotsen van het omringende landschap. Het neutrale kleurenpalet was zo één met het landschap dat het bijna onzichtbaar was, een speelse juxtapositie waarvan ik zeker weet dat het een droomconcept van de architect was.

Inchecken

Bij aankomst werden mijn koffers meteen naar mijn kamer gebracht, nog voordat ik de grote trap naar de buitenste lobby van het hotel had beklommen. Deze ruimte omlijstte het landschap met zijn rechthoekige betonblokken, alsof het de natuur omlijstte als een titanisch kunstwerk. Terwijl ik naar buiten keek, kreeg ik een warme handdoek en een verfrissend muntdrankje aangeboden.

Er was geen formele check-in, en al helemaal geen wachttijd. Ik werd verwelkomd door een privégastheer die me naar mijn suite bracht en onderweg de details van het pand uitlegde.

Room

Mijn gastheer liet geen middel onbeproefd in de kamer: Ze legde de nummers uit die je moet bellen om een verzoek in te dienen; de etiquette om niet op het terrein achter de kamer te lopen, om de privacy van andere gasten te respecteren; hoe je de privé vuurplaats moet bedienen; en hoe de wet van de staat Utah van invloed is op het serveren van alcohol (er was niets in de minibar, omdat de minibar gratis was, en de wet van de staat verbiedt om gratis alcohol te serveren). Ze liet ook zien waar alles zich bevond, tot aan de gigantische houten panelen die de TV en muziekinstallatie verborgen (die, in mijn geval, ongebruikt bleven gedurende mijn weekendverblijf – ik ben helemaal van de natuur). Oh, en Wi-Fi was gratis voor alle gasten.

De kamer zelf was prachtig en ongewoon. (De kleipot op een sokkel tegenover het toilet hield me gezelschap terwijl ik mijn behoefte deed, wat ik amusant vond). De architectuur hield het midden tussen gevangenis en paradijs. Beton was een vreemde materiaalkeuze, omdat het esthetische warmte miste, maar toen ik naar de woestijnwildernis zat te staren terwijl de zon onderging, kleurden de warme stralen de architectuur en gaven ze een heel nieuw gevoel. Het was nogal een juxtapositie.

Wat de Amangiri echt maakte was het uitzicht: Vanuit het kingsize bed had ik uren naar buiten kunnen staren, naar konijnen die in de wildernis rondrenden.

De badkuip had ramen van vloer tot plafond die uitkeken op het landschap. Ik kon niet anders dan een biertje bestellen bij de roomservice (die mijn gastheer vrijwel onmiddellijk bracht, samen met een schaaltje wasabi-noten), de kaarsen aansteken, een hoop badzout erin gooien en kijken hoe de zon onderging. Zo’n ervaring ging verder dan wat meer dan 99% van de hotels kon bieden. De zonsopgang was nog indrukwekkender, met oranje en amberkleurige tinten op de omringende rotsen.

’s Nachts zorgde de verlichting ervoor dat het beton er warmer uitzag en aanvoelde (het was eigenlijk te warm voor mij, dus ik moest de airconditioning aanzetten). Bij het bed, op het aangrenzende bureau, was er een paneel om de lichten te regelen om de stemming te bepalen. Moest ik toch opstaan, dan was er een tweede paneel bij de ingang van het badmeubel en de badkamer, in de buurt van de hangende badjassen.

Ik was echter gefocust op de privé-vuurplaats, die buiten de dubbele achterdeuren lag, geflankeerd door twee langwerpige, beklede, ingebouwde banken. Een collega en ik zaten hier op een avond laat met een drankje, nadat we het vuur hadden aangestoken. Het was mooi, maar het gaf weinig of geen extra warmte – en het kan koud worden in Utah!

Klaar om de eerste nacht in te klappen, hing ik het touw buiten mijn voordeur op – het Amangiri equivalent van het ‘niet storen’-bordje – liep terug via de privébinnenplaats en plofte in bed. Het was donker en gemakkelijk om een goede nachtrust te krijgen.

Het voelde allemaal erg comfortabel … totdat ik me omdraaide en me realiseerde dat ik eigenlijk niet op een kingsize bed lag, maar twee bedden tegen elkaar geschoven, in Centraal-Europese stijl, met een mollige brug om ze bij elkaar te houden. Mij hou je niet voor de gek, hoor.

Frankly, ik was geschokt dat deze accommodatie me geen fatsoenlijke kingsize matrassen had gegeven. (Full king matrassen zijn beschikbaar op aanvraag.) Eerste wereld problemen en dat alles, maar het was een teleurstelling gezien het prijskaartje. Ik lag daar berekenen hoeveel elke minuut van de slaap zou kosten (het was $ 1,52 per minuut, FYI, dus zeven uur van shut-eye zou zijn geweest $ 640) en concludeerde een middelmatige king-size matras had kunnen worden gekocht voor wat een gast zou betalen voor een gemiddelde nacht shut-eye.

Food and Beverage

Come ochtend, slaap was niet wat ik was na. Er was ontbijt, gevolgd door activiteiten en welverdiende ontspanning. En de Amangiri stelde niet teleur.

Het ontbijt bood een Amerikaans menu met een twist: Beef hash was pulled brisket met kleine aardappeltjes en een perfect gepocheerd ei bovenop. Ik keek jaloers toe hoe een collega het opat, hoewel mijn eggs benedict ook best lekker waren. Mijn thee werd bezorgd en voor me ingeschonken zoals wijn in een restaurant. En het sinaasappelsap was vers en vol met pit. (Het merendeel van mijn andere diners was buiten de camping, met uitzondering van een maaltijd met collega’s laat in de avond buiten, waarbij ik genoot van heerlijke zeldzame biefstuk en lokale vis.)

Aanbiedingen

Voldaan, besloot ik dat het tijd was voor een snelle duik. De Amangiri had een groot buitenzwembad, met de omringende rotswand die voor een opvallend uitzicht zorgde. Het water was blauw, niet te veel gechloreerd, en was 24 uur per dag open. Er was ook een jacuzzi van 84 graden, die ik bijna heet genoeg vond om je haar in te schroeien, maar die op verzoek nog heter kon worden gemaakt.

Er waren voldoende ligbedden rond het zwembad (eenpersoons- en tweepersoonsbedden), handdoeken en drankjes werden aan tafel aangeboden, of je kon een personeelslid van binnen het zwembad aansturen. Ik moest veel rijden, dus ik hield het bij ijswater.

Activiteiten: ik deed mee aan een groepswandeling in de omgeving. Onze gids was een encyclopedie van lokale kennis, het soort man dat één is met de natuur, dat zijn lokale omgeving leeft en daardoor ook zijn werk. Ik hoefde geen volledige wandelkleding te dragen, want het was absoluut niet inspannend, ook al waren zand en hoogte niet de perfecte combinatie voor ongetrainde longen na een langeafstandsvlucht. Als u houdt van geschiedenis, geologie of gewoon in de natuur zijn, dan is deze excursie iets voor u.

Een van de belangrijkste kenmerken van de Amangiri waren de spafaciliteiten, inclusief betaalde spabehandelingen en gratis te gebruiken stoom-, sauna-, dompel- en trapzwembaden. Alles was ondergebracht in een privéruimte aan de achterzijde van het pand. Hoewel het officieel geopend om 9:00 uur, het personeel gemakkelijk tegemoet aan mijn verzoek om het te gebruiken om 7:30 uur, zodat ik kon een ochtendvlucht (hoewel de sauna en stoombad had niet genoeg tijd om op te warmen tegen de tijd dat ik probeerde ze om 8:00 uur).

Van de gratis te gebruiken faciliteiten, het was de outdoor stap zwembad dat was het meest indrukwekkend. Het werd omzoomd door reusachtige betonnen treden die aan het Colosseum deden denken, en omringd door de hoog reikende rotsen, een welkome ontsnapping uit het marginaal drukke buitenzwembad. (Ik zag zelden andere gasten in het 34-kamers tellende resort.)

Ik heb zelf geen spabehandelingen ondergaan, maar ik zag zelfvoldaan kijkende collega’s half smelten na het betalen voor een urenlange massage.

Ik ben een Brit, dus ’s avonds laat drinken is een soort traditie. Dat de Amangiri geen bar heeft, leek me ongebruikelijk. Dat had deels te maken met het feit dat het in Utah ligt, maar ook deels omdat het resort er eigenlijk geen nodig had: Je ging zitten aan een van de vele tafels, binnen of buiten, en het personeel bediende je met plezier.

Het probleem was dat het personeel, hoe aardig ze ook waren, geen idee had hoe je een drankje moest mixen. Martini? Kilometers van het geld af. Negroni? Veel te bitter. Ik was er na één drankje klaar mee en hield het bij het lokale bier (met de grappige naam Devastator, die nooit verveelde toen een personeelslid zei: “Uw Devastator, meneer”).

De omgeving was perfect om gezellig te genieten van een biertje of een glas whisky, met enorme open haarden in de lobby en de eetzaal en aan de rand van het zwembad. Ik hield van de geur van brandend brandhout; het was huiselijk en troostend. Het personeel vulde deze open haarden regelmatig en op verzoek met houtblokken. Ze waren zo warm dat ze zelfs een asgrauwe kleur in het beton hadden gebrand, wat karakter toevoegde. Elders hadden de waterpartijen het beton verouderd met groenen en blauwen.

To the Point

Het lijdt geen twijfel dat de Amangiri een van ’s werelds voornaamste eigendommen is. Het is door sommigen omschreven als het “beste hotel in Amerika.” Dat is een gewaagde uitspraak, maar ik heb nog een paar neten te plukken: De tegen elkaar geschoven bedden waren onvergeeflijk voor deze prijsklasse, en de ongelijke kennis (over drank, eten en de geschiedenis van het hotel) en de bediening aan de bar was vervelend. Alle medewerkers waren aardig, maar andere Aman- en eersteklas hotels (Cap Rocat in Spanje, bijvoorbeeld) kiezen voor een toegewijde, bijna gereguleerde service, het soort dat je zou verwachten als je $2.200 per nacht uitgeeft.

De setting, omgeving, exclusiviteit en wat is inbegrepen zijn zonder twijfel ongeëvenaard. Maar is het de moeite waard om ervoor te sparen? Zoals ik al zei, de Amangiri is een ervaring die verder gaat dan alleen een hotelverblijf. Het Ritz-Carlton, de Four Seasons en andere hotels vragen grof geld voor verouderde, armoedige suites die veel minderwaardig zijn, dus ik begrijp wel waarom de Amangiri vele weekenden lang is uitverkocht.

Voor mij zijn het de buitenaardse omgeving en de pure eigenaardigheid die de Amangiri echt onvergetelijk maken. En hoeveel hotel eigenschappen kunt u zeggen dat over?

Alle beelden met dank aan de auteur.

Apply Now

Redactionele Disclaimer: Meningen hier geuit zijn van de auteur alleen, niet die van een bank, credit card uitgever, luchtvaartmaatschappijen of hotelketen, en zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door een van deze entiteiten.

Disclaimer: Onderstaande reacties zijn niet verstrekt door of in opdracht van de adverteerder van de bank. De reacties zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door de adverteerder van de bank. Het is niet de verantwoordelijkheid van de bank adverteerder om ervoor te zorgen dat alle berichten en / of vragen worden beantwoord.