Teraz czczony jako jeden z pierwszych w kraju barów Tiki i ojczyzna Mai Tai, restauracja Trader Vic’s i siedziba firmy znajdują się w Emeryville. Ale kiedy założyciel Victor Bergeron po raz pierwszy zwrócił uwagę na swój mały wodopój w latach 30-tych, rustykalny budynek nie przypominał tropikalnego lokalu, który znamy dzisiaj.
Nie ma lepszego sposobu na poznanie historii Trader Vic’s niż przeczytanie jej słowami samego Bergerona. W swoim pamiętniku z 1973 roku, Frankly Speaking, barwnie opowiada, jak stworzył bastion Tiki w East Bay. Jest to historia zaradnego, innowacyjnego, kreatywnego, większego niż życie bohatera, który przekształcił dobrze prosperujący mały biznes w Oakland w serię restauracji noszących jego imię na całym świecie. To jego historia, w jego głos, a nawet zawiera przepisy na wszystko, od Bongo Bongo Soup do Chicken Enchiladas i oczywiście, Mai Tai.
Wstęp do książki Bergeron został napisany przez długoletniego felietonistę San Francisco Chronicle i City-by-the-Bay entuzjastów Herb Caen. Według Caena, pewnego dnia w 1936 roku, „wybitny prawnik” zaprosił go do drzwi i wyszeptał: „’Sześćdziesiąta piąta i San Pablo w Oakland. Nazywam się Hinky Dinks. Fantastycznie. Spróbuj krowy bananowej, grillowanych steków. Pytaj o Vica. Powiedz mu, że cię przysłałem.” Działając na podstawie tej wskazówki, Caen odbył swoją pierwszą podróż do Oakland, płynąc promem samochodowym do Berkeley, a następnie jadąc na południe wzdłuż San Pablo Avenue w kierunku 65. ulicy. Tej nocy spotkał „Victora Julesa Bergerona, wtedy mężczyznę w połowie lat trzydziestych, z postrzępioną twarzą, przyjaznym sposobem bycia, soczystym słownictwem francuskich i angielskich przekleństw, jedną sztuczną nogą i rzadkim talentem do wymyślania oryginalnych drinków i jedzenia – 'booze and chow’, w jego słowach.”
Caen spekuluje, że nazwa Hinky Dinks pochodziła z piosenki z czasów I wojny światowej „o tej Mademoiselle z Amentiérs (’Hinky-Dinky Parlay-Voo’).” Gdy rozeszła się wieść o lokalu Vic’a (przemianowanym na Trader Vic’s w 1937 roku), a także po wybudowaniu mostu Bay Bridge, Caen napisał: „Najlepsza restauracja w San Francisco jest w Oakland”. Nawet restauratorów z San Francisco widywano, jak w wolne wieczory raczyli się „gorzałką i żarciem” w Trader Vic’s. Międzynarodowa Wystawa Golden Gate w San Francisco w latach 1939-1940 przyciągnęła do Bay Area ludzi z całego świata. Jak wspomina Caen, „Wielu z nich odkryło Trader Vic’s i rozpowiadało o tym. The one-room beer parlor of only a few years earlier was on its way to becoming an institution.”
Subscribe to Nosh Weekly
Our newsletter packed with mouth-watering East Bay food news
Victor victorious
Victor Bergeron urodził się w 1902 roku w San Francisco. Około 1911 roku jego rodzina przeniosła się do Oakland. Mieszkali nad sklepem spożywczym, który prowadził jego ojciec przy 65th Street i San Pablo. Pomimo utraty nogi na gruźlicę, gdy miał sześć lat, Bergeron opisuje niemal idylliczne dzieciństwo: uprawianie sportu, wstąpienie do skautów, łowienie ryb i krabów na nabrzeżu Berkeley, zarażenie się trującym dębem i wymyślanie różnych sposobów na zarabianie pieniędzy.
Jako młody człowiek, wykonywał szereg dorywczych prac, w tym pracował na drugiej stacji benzynowej swojego brata, również przy 65th Street i San Pablo. W tym czasie Bergeron cierpiał na komplikacje związane z gruźlicą. Po powrocie do zdrowia, jego ciotka poprosiła go o pomoc w saloonie wuja, który znajdował się naprzeciwko tego, co później stało się oryginalnym Trader Vic’s.
Jak opowiada Bergeron, w 1934 roku rzucił pracę dla wuja, wziął 800 dolarów, które dała mu ciotka, i skontaktował się z właścicielem pustej działki przy 6500 San Pablo Ave. Zapytał właściciela nieruchomości, niepracującego stolarza: „Jak duży budynek może pan zbudować za 500 dolarów?”. Po dokonaniu pewnych obliczeń, mężczyzna przedstawił ofertę na budynek o wymiarach 22′ x 26′. Bergeron mówi: „Za 500 dolarów zbudowaliśmy Hinky Dinks,” a pozostałe 300 dolarów poszło na zaopatrzenie restauracji. Z whisky po 15 centów, piwem za centa i 20 centów za lunch, „lokal był wypełniony rano, w południe i w nocy”. Zaczął organizować coś, co nazwał „nocą amatorów”, co oznaczało otwarty mikrofon i okazję dla patronów, aby wstać i śpiewać lub opowiadać dowcipy. „Tłumy stu, czasem dwustu osób, tłoczyły się w Hinky Dinks na godzinę amatorską”, upakowane tak blisko, „że nie można było oddychać.”
Po kilku latach Bergeron dodał kolejny mały pokój (Bamboo Room), a następnie małą kuchnię i ogród. Jego ceny wzrosły odpowiednio: „trzydzieści centów za highball i dwadzieścia pięć centów za piwo i trzydzieści pięć centów za lunch”. Czytając o tym miejscu można odnieść wrażenie, że Hinky Dinks zaspokajał potrzeby ludzi, którzy nie mieli zbyt wiele pieniędzy do wydania, ale nadal chcieli wyjść i dobrze się bawić. Bergeron utrzymywał ludzi wracających, stosując pewne sztuczki, aby rozbawić i zabawić swoich klientów: mówi, „raz na jakiś czas wbijałem szpikulec do lodu w moją drewnianą nogę dla śmiechu.”
Od domku myśliwskiego do tropikalnej oazy
Ale jak i kiedy Hinky Dinks – który przypominał domek myśliwski, a nie tropikalną oazę – przekształcił się w dzisiejszy Trader Vic’s? Kilka źródeł wskazuje na zmianę, od piwa i otwartego mikrofonu do tropikalnego baru, która nastąpiła po wyprawie Bergerona w 1937 roku w celu zbadania nowych napojów z „różnymi składnikami i nowym skrętem.”
W Bay Area Cocktails: A History of Culture, Community and Craft, autorka Shanna Farrell pisze: „Tiki było pierwotnie inspirowane polinezyjską kulturą i kunsztem oraz smakami Karaibów. Jest to rodzaj eskapizmu, który pozwala gościom wejść do świata zdefiniowanego przez egzotyczne drinki, kapryśny wystrój i tropikalną muzykę.” Wspomina wizyty Bergerona w Bon Ton Bar w Nowym Orleanie, Floridita w Hawanie i Don the Beachcomber’s w Hollywood, które „zainspirowały go do odświeżenia Hinky Dinks.”
Zawsze gawędziarz, Bergeron i jego żona zgodzili się, że powinni zmienić wystrój swojego baru i nadać miejscu nazwę, „o której moglibyśmy opowiedzieć historię.” Bergeron zawsze był handlarzem w sercu, więc nazwa pasuje do jego osobowości; powstała legenda. A potem przekształcili to miejsce w chińską restaurację, po przeprowadzeniu dokładnych badań w Oakland’s Chinatown. W swoim pamiętniku pisze: „Zerwaliśmy podkowy, rakiety śnieżne, rogi jelenia, głowy jelenia i inne elementy wyposażenia domku myśliwskiego, a postawiliśmy tropikalne rzeczy”. …. Nie było żadnych fanfar z okazji otwarcia. Po prostu zamknęliśmy jeden dzień jako Hinky Dinks sprzedający kanapki i otworzyliśmy następnego dnia jako Trader Vic’s sprzedający tropikalne drinki i chińskie jedzenie.”
Oh my, Mai Tai
W ten sposób oryginalne miejsce z gorzałką i jedzeniem, które Bergeron zbudował za 500 dolarów, rozrosło się i podarowało światu Mai Tai. W tym roku przypada 75 rocznica wynalezienia tego koktajlu. Niektórzy odrzucają Bergerona jako pomysłodawcę drinka, w tym Donn Beach, właściciel Don the Beachcomber, który twierdził, że to on stworzył drinka. Eve Bergeron, wnuczka Vica, która zajmuje się marketingiem i public relations w Trader Vic’s Worldwide, mówi, że jej dziadek niewątpliwie inspirował się Beachem, ale Mai Tai było czymś nowym. „Po tym jak odwiedził Don the Beachcomber’s i spróbował kilku jego tropikalnych drinków, mój dziadek pomyślał, że mógłby 'zbudować lepszą pułapkę na myszy’,” powiedziała.
Kiedy rozmawiałem z Farrellem ostatnio, ona również się zgodziła. Jest przekonana, że Oakland może słusznie szczycić się i „postawić na swoim” w drinku, który jest teraz „podstawą w barach Tiki na całym świecie.”
Po zamknięciu lokalizacji w Oakland, Trader Vic’s został otwarty w San Francisco. Popularna jadłodajnia w Cosmo Alley miała dobrą passę: od 1951 do 1994 roku. Restauracja w Emeryville została otwarta w 1973 roku.
Eve Bergeron oprowadził mnie po restauracji w Emeryville, gdzie chińskie piece opalane drewnem są na wystawie i nadal w użyciu. Ściany pokryte są oryginalnymi polinezyjskimi dziełami sztuki i tkaninami, które tworzą odpowiednią atmosferę dla tej kuchni. W menu koktajli znajdziemy między innymi Samoan Fog Cutter, Zombie, czy Scorpion. Lista dostępnych rumów działa do dwóch kolumn na wysokim menu.
Jest mała galeria zawierająca historię restauracji na zdjęciach, drewniany model Hinky Dinks „domek myśliwski,” jak również kilka historycznych ilustrowanych menu i zdjęcia Vic. Chociaż nie jest to oryginał, duch pomieszczeń składa hołd miejscu, które Bergeron zbudował tak dawno temu na San Pablo Avenue.
Kiedy wchodzisz do restauracji, natychmiast przenosisz się do miejsca „nie z tego świata”, gdzie, jeśli chcesz, możesz sobie wyobrazić, że popijasz Mai Tai w hamaku pod palmą na tropikalnej wyspie gdzieś daleko, daleko stąd.
Oryginalna receptura Mai Tai firmy Trader Vic, stworzona w 1944 roku:
2 uncje 17-letniego rumu J. Wray Nephew Jamaican rum
1/2 uncji curaçao
1/2 uncji syropu orgeat
1/4 uncji syropu Rock Candy
Sok z 1 świeżej limonki
Bergeron opisuje przygotowanie Mai Tai w swoim pamiętniku Frankly Speaking: „Nalaliśmy składniki na lód w podwójnej szklance typu old-fashioned, dobrze wstrząsnęliśmy, dodaliśmy jedną zużytą skorupkę limonki i przyozdobiliśmy gałązką świeżej mięty.”
Jego pierwsi degustatorzy, przyjaciele, którzy przypadkiem wpadli, łyknęli swoje i zauważyli: „To jest mai tai. To jest mai tai roa áe.” Kiedy Bergeron zapytał swojego przyjaciela, co to znaczy, ten odpowiedział: „W języku tahitańskim oznacza to 'nie z tego świata’, 'najlepszy’.” I tak drink stał się znany jako Mai Tai.