Doświadczenie: Kiedyś uderzyłam mojego męża

Pierwszy raz uderzyłam go podczas kłótni o pieniądze. Postanowił spłacić pożyczkę, nie informując mnie o tym, przez co przekroczyliśmy limit. Martwiłam się i próbowałam z nim o tym porozmawiać, a on wyszedł z pokoju. Czułam, że nie porozmawialiśmy o tym właściwie i poszłam za nim. W następnej chwili uderzyłam go w głowę.

Pamiętam, że straciłam kontrolę i moje kończyny zaczęły się wyrywać. Po wszystkim on był zdenerwowany, a ja płakałam – czułam się przerażona i zawstydzona tym, co zrobiłam. Przeprosiłam i myślałam, że to był jednorazowy przypadek, ale w rzeczywistości był to wzorzec, który trwał przez następne 10 lat.

Poznałam mojego męża dzięki wspólnym przyjaciołom na Uniwersytecie Durham. Miałem 19 i był pięć lat starszy, bardziej światowy i dojrzały. Był mniej poważny, zbyt, i uczynił mnie śmiać. Pobraliśmy się pięć lat później. On miał już wtedy pracę w IT, a ja zaczęłam pracować jako prawnik specjalizujący się w rozwodach. Wczesne dni naszego małżeństwa były stabilne, ale jak stres mojej pracy i obowiązków wzrosła, wziąłem to na niego.

Po tym pierwszym razem, to się stało ponownie około 18 miesięcy później. Czułam przypływ wściekłości, której nie mogłam kontrolować. Mój gniew eskalowałby podczas kłótni o prace domowe lub o to, że mój mąż późno kładzie się spać. Pamiętam, że czułam, że jestem poza swoim ciałem, patrzyłam na siebie i mówiłam sobie, żeby przestać, ale nie mogłam. Uderzałam go mocno; uderzałam tak, żeby bolało.

Pewnego razu podniosłam stół i roztrzaskałam go na ziemi tak mocno, że się złamał. Kilka razy zostawiłem ślady ugryzień na jego ramieniu – było to podobne do tego, jak walczy rodzeństwo, ale on ani razu nie odpowiedział. Podnosił ręce do góry, aby się osłonić, co sprawiało, że czułam się jeszcze gorzej.

Wiem, że mój mąż czuł się czasami zraniony emocjonalnie – było mu przykro myśleć, że osoba, którą kochał, chce go zranić – ale nigdy nie groził, że mnie zostawi. Czuł, że jest we mnie coś więcej niż takie zachowanie i że nadal mamy silne małżeństwo. Jestem drobną kobietą, ważę nieco ponad osiem kamieni (51 kg), a mój mąż jest dużym mężczyzną. Mimo to powiedział, że nie czuje się zdemaskowany i że nigdy nie wyrządziłam mu fizycznej krzywdy. Podczas gdy ja eksplodowałam, on zachował spokój. Byłam wdzięczna, ale jednocześnie sfrustrowana, że nie komunikował się ze mną w pełni. Używałem przemocy, żeby wywołać reakcję. Byłam też agresywna werbalnie. Robiłam poniżające komentarze, sarkastyczne i osobiste ataki – wszystkie te rzeczy, które niszczą miłość. Obwiniałam go, pouczałam i krytykowałam.

Nie mogłam zrozumieć, dlaczego chciałam być agresywna wobec kogoś, kogo kochałam. Brakowało mi samoświadomości. Teraz zdaję sobie sprawę, że gniew, który czułam, był związany ze stresem i niską samooceną. Zbyt ciasno pakowałem swoje życie, pracując wiele godzin jako prawnik, udzielając się jako wolontariusz w Biurze Porad Obywatelskich i organizując zbiórki zup dla bezdomnych. Miałem to, co uważałem za uprzywilejowane wychowanie; moja rodzina należała do klasy średniej, a ja chodziłem do prywatnych szkół. Czułem, że mam obowiązek odpłacić za to społeczeństwu. Uważałam, że powinnam być nadczłowiekiem i czułam, że mój mąż również powinien nim być. Dla innych ludzi wydawałam się spokojna i ugodowa, byłam kimś w rodzaju rozjemcy. Ale w środku byłam spięta i głęboko zawstydzona sobą.

W końcu zaakceptowałam, że coś musi się zmienić. Słyszałam o grupach zajmujących się przemocą domową, ale tylko dla mężczyzn. Czułam, że moje zachowanie nosiło dodatkowe piętno – od kobiet nie oczekiwano przemocy, zwłaszcza od kobiet pracujących na wysokich stanowiskach, które były wolontariuszkami organizacji charytatywnych. Wtedy znalazłam w Internecie kurs radzenia sobie z gniewem. Na początku byłam zdenerwowana i wiedziałam, że będę musiała zmierzyć się z tymi aspektami mojego życia, które wolałabym pominąć. Jednak kurs był punktem zwrotnym i po jego zakończeniu czułam, że potrafię nad sobą zapanować. Dwa lata później znów uderzyłam w mojego męża. Stałam się zadufana w sobie i założyłam, że się zmieniłam. Kiedy więc po raz ostatni uderzyłam go w twarz, byłam zmuszona skonfrontować się z sytuacją. Tym razem powiedziałam rodzinie i przyjaciołom, co się dzieje. To, że nie krytykowali i nie osądzali było dla mnie ogromną pomocą. Wkrótce potem zdecydowałam się na pół etatu jako prawnik i mediator, a teraz prowadzę kurs pomagający ludziom radzić sobie z gniewem i konfliktem.

Mój mąż i ja nadal jesteśmy razem, a ja jestem ostrożna, by nie wybierać języka, który jest agresywny. Jeśli kiedykolwiek się zdenerwuję i poczuję przyspieszone bicie serca, wychodzę z pokoju, ale to rzadkość. Nie powiedziałabym, że nasze małżeństwo jest teraz idealne, ale jest całkiem dobre. Jest to troskliwy i delikatny związek, co jest dla mnie dużym osiągnięciem.

Opowiedziane Jill Clark.

– Masz jakieś doświadczenie, którym chciałbyś się podzielić z innymi czytelnikami? E-mail [email protected]

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{{highlightedText}}

{{#cta}}{{text}}{{/cta}}}

Pamiętaj o mnie w Maj

• Share on Facebook

.

• Share on Twitter
• Share via Email
• Share on LinkedIn
• Share on Pinterest
• Share on WhatsApp
• Share on Messenger

.