50 najlepszych albumów math rockowych wszech czasów

Pod koniec lat 80. grupa dzieciaków ze Środkowego Zachodu, zainspirowana kwitnącym ruchem indie rockowym, chwyciła za instrumenty i założyła nowy typ zespołu. Wzięli niechlujne brzmienie indie i dodali swoje własne: dziwne sygnatury czasowe, dysonansowe struktury, nieregularne zatrzymania i starty. Podwaliny pod math rock zostały położone.

Niektórzy inspirowali się takimi gwiazdami rocka progresywnego jak King Crimson i Yes, inni po prostu chcieli spróbować czegoś nowego i fajnego. Większość zespołów zaczęła nagrywać w Electric Audio w Chicago, pod nadzorem Steve’a Albiniego, inżyniera dźwięku, felietonisty i basisty.

To było ponad trzydzieści lat temu, kiedy zespoły takie jak Slint, Bastro, Bitch Magnet, Breadwinner i Don Caballero zaczęły obracać koła. Dziś math rock przybiera jeszcze dziwniejsze formy: szybkie stukanie palcami, dzikie, kanciaste frazy gitarowe oraz mnogość pedałów gitarowych i efektów cyfrowych.

Oczywiście, możecie wejść na Wikipedię i dowiedzieć się o tym wszystkim. Możecie przeczytać naszą serię historii math rocka lub nasze artykuły na temat głównych instrumentów math rocka, takich jak telecastery i pedały. Ale to, czego naprawdę brakuje, to kurs na temat najważniejszych płyt tego niszowego, ale przytłaczającego gatunku – 'who’s who’ math rocka.

Kilka miesięcy temu przeprowadziliśmy ankietę wśród czytelników na temat najważniejszych albumów math rocka. Ten artykuł jest wynikiem tej ankiety. Byliśmy bardzo zadowoleni z tego, jak czytelnicy głosowali i chociaż chcielibyśmy, aby inne albumy znalazły się na liście, to jest to naprawdę solidna lista, która obejmuje całą linię czasową math rocka. Więc dość tych bzdur, zróbmy to…

Cleft – BOSH! (2014)

Nikt nie dorównał energii, jaką gitarzysta Dan Wild-Beesley i perkusista John Simm emanowali na scenie, akrobatyce, jaką dwóch muzyków potrafi wykonać ze swoimi instrumentami. BOSH! jest wzorcowym math rockowym albumem, który ukazał porywającą grę instrumentalną Dana i Johna, ich zdolność do dostosowania się i uzupełniania wzajemnie swoich muzycznych sztuczek, a przede wszystkim do wyrzeźbienia math rockowych riffów, które były zarówno węzłowe, jak i skoczne. NH

Three Trapped Tigers – Route One or Die (2011)

Route One Or Die oferuje jedne z najpiękniejszych muzycznych przejść w muzyce undergroundowej. Oferuje również jedne z najbardziej brzydkich. Uzbrojeni w imponujący zestaw cyfrowych zabawek, Three Trapped Tigers w swoim debiutanckim albumie połączyli acid jazz, heavy metal i EDM. Trzech członków zespołu, z których każdy posiada profesjonalne wykształcenie, wniosło silną dojrzałość do tego luźnego i często kapryśnego gatunku. NH

And So I Watch You From Afar – Gangs (2011)

Instrumentalny kwartet rockowy ASIWYFA zawsze był zespołem, który handlował wielkością – długie, epickie utwory; ogólna monolityczność, czy to poprzez płonący ogrom, czy potężną delikatność; ambicje w kierunku konceptu. To, co jest wspaniałe w „Gangs” to sposób, w jaki te rzeczy są kontrolowane, okiełznane, ciasno i precyzyjnie ukształtowane w fenomenalnie efektywny math rockowy album, tak samo potężny w swoich bezlitosnych zaporach piorunujących riffów, jak i w bardziej refleksyjnych momentach. Albumy, na których czuć, że zespół realizuje swoją wizję są zazwyczaj wyjątkowe i ten z pewnością zalicza się do tej kategorii. JL

June of 44 – Engine Takes To The Water (1995)

25 lat po wydaniu, Engine Takes to the Water wciąż brzmi z wyprzedzeniem swoich czasów i miejsca, w którym obecnie znajduje się współczesny rock. Muzyka jest nastrojowa, piosenki są mroczne, teksty przejmujące i katarktyczne, a wszystko to zawarte na płycie przez zespół odkrywający nie tylko siebie, ale odkrywający nowy kierunek dla eksperymentalnej i matematycznej muzyki. June of 44 czerpie pewne oczywiste wskazówki od Slint, ale zespół brzmi jak prawowity spadkobierca w przejmowaniu płaszcza mrocznego, nastrojowego, opartego na wewnętrznej perspektywie math rocka i June of 44 ostatecznie tworzy coś unikalnego i innego niż odtworzenie brzmienia, które było przed nimi. Zespół brzmi jak kolektyw grający razem od lat, ale Engine Takes to the Water był ich debiutanckim albumem, który został napisany i nagrany we wczesnym okresie istnienia zespołu. Ten wzorcowy math rockowy album brzmi jak to, co się dzieje, gdy zespół jest w stanie złapać piorun w butelkę. WC

Three Trapped Tigers – Silent Earthling (2016)

Drugi album zespołu Three Trapped Tigers, Silent Earthling, redukuje nieco maniakalną gęstość ich wcześniejszego materiału, na rzecz przestrzennych dźwięków, które podkreślają ich mistrzostwo w tworzeniu haków i atmosfery. Nie chodzi o to, że chaos i hałas są w ogóle lekceważone, często szaleńczo kipiące pod powierzchnią lub wplecione jakoś w tkaninę tytanowych melodii zespołu. W sumie Silent Earthling ma po prostu naprawdę satysfakcjonujące poczucie wielkości i całości, gwiezdne jako innowacyjne dzieło sztuki, ale najeżone tłustymi syntezatorami, masywnymi melodiami i gęstymi pejzażami dźwiękowymi. JL

Sleeping People – Growing (2007)

Drugie dzieło Growing to przemyślana eksploracja warstwowych i teksturalnych aranżacji, napięte progresywne riffy na tle dynamicznej rockowej energii, język maszyn z ludzkim sercem. Na przemian intelektualne i trzewne, minimalne, pełne haków i ekspansywne, faworyci z San Diego podejmują kompozycyjne ryzyko i z łatwością zagłębiają się w innowacyjny bezmiar. Łącząc elementy math, post-rocka, minimalizmu i improwizacji, Growing kroczy po linie napiętej i elastycznej przestrzeni. Gitara Joileah Maddock w utworze „James Spader” opiera się i trwa przy wirującym podkładzie basu Kensetha Thibideau. „Mouth Breeder” dronuje i brzęczy, rytmy staccato i melodyjne, artykułowane linie gitary i basu, budując od kontroli do starannie zasugerowanego nieładu. Cały album jest instrumentalny, z wyjątkiem ostatniego utworu „People Staying Awake” z gościnnym wokalem Roba Crow z Pinback, który porywająco wznosi się i opada. Wyjątkowy math rockowy album. KG

Owls – S/T (2001)

Od prawie 30 lat Tim Kinsella i gitarzysta Victor Villareal współpracują przy wielu projektach. Duet ten zawsze będzie znany z Cap’N’Jazz, zespołu emo, który słusznie można nazwać „game-changerem”. Ale to właśnie w Owls Villareal mógł w pełni rozwinąć swoje palce, układając w całość warczące linie gitarowe, które są istotne dla brzmienia zespołu. Ich debiutancki album zatytułowany „Owls” to prawdziwa droga do sukcesu: Charakterystyczne frazy Villareala są uzupełniane przez zgrzytliwy, nieustannie zmieniający się wokal Kinselli. To jest gratka dla miłośników math rocka/emo. NH

Floral – Floral (2014)

W 2014 roku Nate Sherman, mastermind kalifornijskiego duetu Floral, szybko przeistoczył się z muzyka sypialnianego w gwiazdę math rocka. Debiutancka EP-ka Floral pokazała Shermana w jego najbardziej zręcznym wydaniu; szybkość i zakres jego gitarowych chwytów podkreśla atletyczną naturę muzyki math rockowej. EP-ka Floral jest szczerym math rockowym wydawnictwem, a jej niepozorne skupienie się na pobłażliwości przyniosło Floral rzeszę zachwyconych fanów. NH

Enemies – We’ve Been Talking (2010)

Irlandzki zespół math rockowy Enemies ma w swoim dorobku spektakularny dorobek płyt instrumentalnych, ale nic nie dorównuje delikatnie bujającemu i chłodno wylewnemu nastrojowi ich debiutanckiego We’ve Been Talking. Jest to album, który może być satysfakcjonujący jako punchowy muzak w tle, ale również jest pełen tekstualnej przenikliwości, jeśli ktoś zechce sięgnąć głębiej. Nic dziwnego, że irlandzka prasa zachwyciła się tym albumem, nic dziwnego, że ten oszałamiający math rockowy album zjednał zespołowi oddanych japońskich fanów, nic dziwnego, że skierował ich na drogę ku jaśniejszym miejscom… NH

The Dillinger Escape Plan – Calculating Infinity (1998)

Pierwsze wejście wielu miłośników math rocka w ten gatunek odbywało się przez lekko uchylony szlak kultowej sensacji Calculating Infinity zespołu The Dillinger Escape Plan, jednego z najtrudniejszych i najbardziej oszałamiających doświadczeń słuchowych w historii ciężkiej muzyki. Zespół połączył trzy kluczowe elementy: soniczną agresję hardcore punka, metryczną płynność jazzu i zmieniający grę składnik: ekstremalną prędkość. Ta mikstura stała się znakiem rozpoznawczym The Dillinger Escape Plan i złotym standardem dla gatunku mathcore. Nazwa 'Calculating Infinity’ sugeruje, że zespół był cicho świadomy tego, co zamierzał osiągnąć rytmicznie (lub arytmicznie). Ponad dwadzieścia lat później, nadal pozostaje wyczerpującym zadaniem, aby w pełni zrozumieć takie utwory jak 'Destro’s Secret’ czy 'Sugar Coated Sour’. NH

Tera Melos – X’ed Out (2013)

Druga wycieczka kalifornijskich math rockowych dziwaków z Tera Melos na bardziej popowe terytorium, piękno X’ed Out leży w tym, jak, pomimo skondensowania ich piosenek z wybuchowych, liniowych, 12-minutowych ćwiczeń w kontrolowanym chaosie do 3-minutowych „bardziej konwencjonalnych” utworów, w jakiś sposób żadna z ich wspaniałych, pomysłowych dziwactw nie została poświęcona w tym procesie. Pomiędzy dziwacznymi tekstami Nicka Reinhardta i technobarwną pracą gitary oraz szaloną perkusją Johna Clardy’ego, dziwactwa i dziwactwa wciąż są obecne; tyle tylko, że gitara Nicka wypuszcza tutaj haki, a perkusja Clardy’ego napędza wersy i refreny. Genialny, kreatywny i wpadający w ucho album. JL

Tangled Hair – We Do What We Can (2018)

Wyobraźcie sobie, że pijecie ciepły kubek herbaty, siedzicie przy oknie, w grubym, przytulnym swetrze, obserwując jakąś ponurą burzę na zewnątrz – to jest to, co We Do What We Can sprawia, że wasze uszy czują. Gitary błyszczą, wszystkie melodie migotają bez ciężaru, perkusja mieni się i skrzeczy, głos Alana Welsha delikatnie śpiewa o nostalgii i dawnej miłości. Jest tu siła, kiedy trzeba, ale nigdy w nadmiarze. Mądry, elegancki i wzruszający debiutancki album Tangled Hair, który ukazuje się po sześciu latach radiowej ciszy, jest pięknym dziełem mistrzowskim w dziedzinie math popu. JL

Shellac – At Action Park (1994)

Nie da się zaprzeczyć wpływowi, jaki Steve Albini miał na rozwój math rocka zarówno pod względem stylistycznym, jak i z punktu widzenia inżynierii brzmienia math rockowych płyt. Albini nagrał przełomowe albumy Slint, Don Caballero, Breadwinner, Dianogah, The Jesus Lizard, Owls, Bitch Magnet, Dazzling Killmen, Storm & Stress i Craw, by wymienić tylko niektóre z ważnych zespołów tego gatunku, z którymi pracował. At Action Park to debiutancki album Steve’a Albiniego, Todda Trainera i Boba Westona jako Shellac, nic więc dziwnego, że odcisnął swoje piętno również na math rocku. Muzyka zespołu czerpie wpływy z noise rocka i kanciastego midwestowego post-hardcore’u, ale także wprowadza sporo minimalizmu w graniu i pisaniu piosenek. Shellac powszechnie określa siebie jako minimalistyczne trio rockowe, a „At Action Park” jest tego świetną wizytówką. Todd Trainer i Bob Weston, jako sekcja rytmiczna, tworzą zgraną, funkcjonującą jednostkę, która pcha się i ciągnie za sobą abrazyjne, piskliwe brzmienie gitar i punktowane wokale Albiniego, które utorowały drogę dla wokalnie napędzanych, kanciastych, post-hardcore’owych zespołów, używających nieparzystych sygnatur czasowych i ostinatowych wzorców rytmicznych, aby zaistnieć w świecie math rocka. Jako album math rockowy, At Action Park pokazuje, co można zrobić biorąc minimalizm mieszając go z kanciastymi rytmami, a następnie mając z tym trochę zabawy. WC

Polvo – Today’s Active Lifestyles (1993)

Znak firmowy Polvo – luźna estetyka i nieokiełznana gra na instrumentach – w Today’s Active Lifestyles stały się wzorcowe. Kwartet z Północnej Karoliny zrezygnował z precyzji i popowego idealizmu na rzecz brzmienia, które było niezdarne, rozedrgane, żywiołowe, ale w sumie satysfakcjonujące. Od dziwacznych, slacker rockowych stylizacji 'Thermal Treasure’ i 'Lazy Comet’ po ponurą gitarę w 'My Kimono’, Today’s Active Lifestyles jest podręcznikową definicją Polvo. zespołu, który niechcący stworzył math rockowy przysmak. NH

Blakfish – Champions (2009)

Pod koniec lat 2000, brytyjska scena 'weird rock’ wyprodukowała gorącą passę zespołów – Reuben, Tubelord, Hundred Reasons, Meet Me In St Louis, Biffy Clyro, Rolo Tomassi, by wymienić tylko kilka – ale żaden z nich nie dorównywał goryczą i kąśliwą krawędzią Blakfish. Champions ocieka kwaśnymi tekstami, riffami i cynicznym spojrzeniem na bankierów, Simona Cowella i hipsterów, którzy kupują w Topshopie. Pomiędzy dysonansowymi riffami i złośliwościami, Blakfish wycofuje się jednak na tyle, by przepuścić promień światła z niezaprzeczalnie ładnymi harmoniami wokalnymi i gitarowymi kluskami – zanim chmury znów się zatrzasną i burza trwa nadal. NWB

Hella – Tripper (2011)

Tripper był falą gorących riffów i mistycznego chaosu, i jest często cytowany jako jedna z najbardziej wyzywających wycieczek Helli po głowie. Pełna długość z 2011 roku oznaczała powrót gitarzysty Spencera Seimsa i perkusisty Zacha Hilla z pięcioletniej przerwy, pracując ponownie jako dwa kawałki, po tym jak eksperymentowali z dodatkowym personelem na „There is No 666 in Outer Space” i „Church Gone Wild / Chirpin Hard”. MW

Meet Me In St Louis – Variations On Swing (2007)

W ciągu zaledwie trzech lat działalności Meet Me In St Louis pozostawili po sobie spuściznę i wielu zagorzałych zwolenników. Ich pierwszy i ostatni album Variations On Swing oferuje delikatną perkusję o anomalnej i przytłaczającej prędkości, piękne arpeggia, emocjonalną ekspresję i skrzeczący wokal. Każdy utwór na Variations On Swing, którego tytuł nawiązuje do słynnego filmu, jest wspaniałym kolażem post-hardcore’u, z delikatnymi harmoniami wybuchającymi w nagłe tantry. Jest to kapryśne arcydzieło, które kwalifikujemy jako album math rockowy, czy są tego świadomi czy nie. TY

Dilute – Grape Blueprints Pour Spinach Olive Grape (2001)

Po bliższym przyjrzeniu się, debiut Dilute wydawał się być zabawnym romansem. Ale ponury charakter Grape Blueprints Pour Spinach Olive Grape osiągnął niezwykły paradoks, jego bogate brzmienie wyczarowało uczucie pustki. Z powolną perkusją, trzeszczącym wokalem i przeplatającymi się chrzęszczącymi liniami gitar, Dilute stworzył powolną melancholię i pozwolił słuchaczom na introspekcję na temat bardziej mrocznych elementów bycia żywym. NH

Yowie – Cryptooology (2004)

Jeden z najbardziej, jeśli nie najbardziej, technicznie szalonych albumów na tej liście. Agresja Yowie nie tkwi w wyciszonych gitarach czy gutturalnych growlach, ale w strukturach wywołujących mdłości. Cryptooology to ich opus magnum, uczta równych części piękna i horroru. Jako album math rockowy, jest tak zagmatwany i poplątany, jak sugeruje nazwa. NH

The Bulletproof Tiger – You Wanna Kiss About It? (2011)

Wyginający kwartet z Toronto w Kanadzie ustanowił kamień milowy na współczesnej scenie math-rockowej w tamtym czasie. To właśnie „You Wanna Kiss About It?” sprawiło, że wielu entuzjastów dziwnej muzyki zaczęło interesować się tym gatunkiem, ze względu na technikę, synkopy i rytm, które oferuje słuchaczowi. Pełno tu ciepłych, szczerych, szybkich piosenek, a wszyscy czterej muzycy pokazują, jak doskonale opanowali swój instrument.
Kto nie próbował wcielić się w gitarowe riffy czy perkusję 'Everything Popular is Wrong’? Wszyscy mamy nadzieję, że w przyszłości będziemy mogli mieć więcej TBT, ale na razie zanurzmy się w głębokim morzu nostalgii. IM

Drive Like Jehu – Yank Crime (1994)

Perfekcyjny czas na powrót do tego klasyka, w dobie nowej plagi. Wydany w 1994 roku przez Drive Like Jehu z San Diego album Yank Crime wpisuje się w kategorię 'proto’ math rocka, pomiędzy noise-rock, post hardcore i emo. Frenetyczna, melodyjna kanciastość przebija się przez niechlujną/matyczną strukturę piosenek, z rozproszonymi zmianami rytmicznymi kładącymi podwaliny pod alchemiczną barwę i krzyk przeplatających się, poszarpanych linii gitar Johna Reisa i Ricka Froberga. Szaleńcze, brzęczące sprzężenia zwrotne w „Here Come The Rome Plows” przynoszą starotestamentowy, dysonansowy zgrzyt. Trzewny i energiczny „Do You Compute” rozciąga się i warczy. Zdziczałe wrzaski Froberga unoszą się lodowato na szczycie, wszystko to czysta dźwiękowa napaść. Yank Crime uwalnia nas od zła z wściekłym dźwiękowym katharsis. KG

Adebisi Shank – This Is The Second Album Of A Band Called Adebisi Shank (2010)

Nieznana postać wchodzi do pokoju i zaczyna powoli, a następnie maniakalnie tupać na gigantycznym pianinie podłogowym. Taki właśnie obraz Adebisi Shank malują w otwierającym ich drugie wydawnictwo, trafnie zatytułowanym This Is The Second Album Of A Band Called Adebisi Shank. To, co następuje potem, może być opisane jedynie jako instrumentalne szaleństwo. Szarża klawiszy, syntezatorów, pedałów i oprogramowania zniekształca brzmienie Adebisi w karnawałowe fiasko, wystawnie i bezwstydnie dziwaczny romans. NH

Totorro – Home Alone (2014)

Home Alone to absolutny zachwyt math rockowym albumem, czuję, że to wymaga stwierdzenia przede wszystkim. To jest muzyczny uśmiech. Ciepłe i rozpoznawalnie unikalne poczucie melodii Totorro kipiące przez cały album, Home Alone wykazuje mistrzostwo w ładnej matematyce; jego pisanie piosenek jest subtelnie sprytne, ostre, pomysłowe, a także całkowicie porywające i całkowicie po prostu urocze, rozgrywające się na przytulnej panoramie siekanych, ale melodyjnych gitar, chrzęszczącego basu, napędzającej perkusji i okazjonalnych rozprysków świecącego grupowego wokalu. 10/10 również za to, że jest to math rock tak przyjemny, że zarówno twoi dziadkowie jak i John Niblock prawdopodobnie by go polubili (prawdopodobnie). JL

And So I Watch You From Afar – And So I Watch You From Afar (2009)

W styczniu 2009 roku na brzegach math rocka wylądował potwór – ogromny, tupiący behemot miażdżący lasy i miasta pod swoimi stopami. Łącząc post-rock, math rock i intensywne groove, debiutancki album tego czteroosobowego zespołu z Belfastu wbił pięść w mur gatunku. Podczas gdy ASIWYFA na późniejszych albumach przesuwała instrumentalne i muzyczne granice, ich debiut to surowy, niezrównany pokaz siły. NWB

Town Portal – Chronopoly (2012)

Wiele lat temu mój kolega z wytwórni Small Pond w Brighton entuzjastycznie wrzucił ten album, krzycząc „Duuude, próbujemy podpisać kontrakt z tymi kolesiami; sprawdźcie to”. W ciągu pierwszych 10 sekund byłem oczarowany. Pokazując jedne ze swoich najlepszych groove’ów i atmosfer z niuansami i mocą, Town Portal wrzucił ten album do puli entuzjastów muzyki, tworząc efekt falowania w różnych gatunkach. Nie możesz ich po prostu polubić po zagraniu tego znakomitego math rockowego albumu: staniesz się obsesjonatem. TM