De recente roep om sociale verandering in het hele land heeft het debat over het uiterlijke beleid van de New York Yankees en de vraag of de club dit moet afschaffen, nieuw leven ingeblazen.
Als uiting van een rebellie van de tegencultuur in de jaren zestig en zeventig besloten tal van jongeren zich radicaal anders te kleden, hun haar lang te laten groeien en snorren en baarden te laten groeien.
De meeste gevestigde orde types (zoals Wall Street bankiers en zakenlieden, advocaten, die in het leger, de meeste ouders, enz.) van dat tijdperk waren ontzet en duwden terug, met het argument, onder andere, dat deze verandering in kleding en uiterlijk een vuile, drugsachtige, en, durf ik zeggen, “stinkende” levensstijl projecteerde.
Terwijl veel jongeren de nieuwe radicale veranderingen in kleding en uiterlijk in de jaren ’60 en ’70 omarmden, was een groot aantal onbeslist over wat te dragen en hoe eruit te zien. Deze diep gevoelde druk werd uitgedrukt in het lied, Almost Cut My Hair gezongen door David Crosby, Steven Stills, Graham Nash, en Neil Young op hun 1970 Déjà vu album.
Al nearly cut my hair
Happened just the other day
It’s gettin’ kind of long
I could’ve said it was in my way
But I didn’t and I wonder why
I feel like letting my freak flag fly
And I feel like I owe it, aan iemand, ja
…Maar dat doe ik niet, ik geef geen duimbreed toe aan angst
Yankees Appearance Policy
Het Yanks verschijningsbeleid werd in 1973 ingesteld door traditionalist en conservatief George Steinbrenner, naar verluidt nadat hij had gezien dat het haar van verschillende spelers hun nummers bedekte tijdens de uitvoering van de Star Spangled Banner. Hij schreef hun nummers op en vertelde elk om zijn haar te knippen.
De regel werd snel aangenomen als een clubbeleid. Het beleid luidt: “Het is alle spelers, coaches en mannelijke kaderleden verboden gezichtsbeharing te tonen anders dan snorren (behalve om religieuze redenen), en hoofdhaar mag niet onder de kraag worden gekweekt. Lange bakkebaarden en ‘mutton chops’ zijn niet specifiek verboden.”
Dit beleid kwam grotendeels tot stand omdat Steinbrenner wilde dat de Bombers een zakelijke en professionele houding en uitstraling zouden versterken. Hij was ook lid geweest van de United States Air Force, die net als andere militaire takken ook een uiterlijk beleid heeft.
Zoals de meeste Yankee fans weten, trotseerde Don Mattingly openlijk de verzoeken van het team management aan hem om zijn haar te knippen. Hij werd beboet en gestraft voor het niet opvolgen van hun orders. Lou Piniella betwistte de regel door erop te wijzen dat Jezus lang haar had. Steinbrenner grapte dat als Piniella over water kon lopen, hij zijn haar kon dragen zoals hij wilde. Vermoedelijk weigerden Brian Wilson en David Price bij de Yanks te tekenen omdat ze hun gezichtshaar wilden behouden.
De meeste spelers zijn in de loop der tijd echter gezwicht voor het edict van de club en hebben ingestemd met het knippen van hun haar. En waarom ook niet? Dit zijn de New York Yankees, een historische dynastie, niet de Sheepshead Bay Little League.
Andrew McCutchen spreekt zich uit over gezichtshaarbeleid
Toen de San Francisco Giants in het seizoen 2018 voormalig NL MVP Andrew McCutchen verhandelden aan de Bombers, stemde hij ermee in om zijn haar te knippen en zijn baard te scheren. Nu bij de Philadelphia Phillies, riep hij onlangs de MLB op om het verschijningsbeleid van de Yanks ter discussie te stellen, met het argument dat we als samenleving opener moeten zijn en spelers moeten toestaan om zich op hun manier te uiten. Anders, zegt hij, het beleid wegneemt van het beoefenen van hun individualisme.
Hoewel ik het eens ben met McCutchen’s standpunt in het algemeen, geloof ik zijn redenering niet. Honkbal hoort toch een teamspel te zijn? Plus, als hij zich zo betrokken voelde bij het beleid, waarom ging hij er dan mee akkoord om voor de Yanks te spelen? En waarom klaagde hij niet toen hij eenmaal bij de Bombers was?
Als een gerespecteerd en veteraan speler en iemand die lof oogstte voor zijn clubhuis aanwezigheid toen hij bij het team was, zou zijn mening gewicht in de schaal hebben gelegd. Misschien wilde hij na 2018 bij de club blijven, en misschien voelde hij dat door zich dan uit te spreken hij zijn kansen zou kunnen schaden om opnieuw door de club te worden ondertekend.
Tijden zijn veranderd
In 2016 verboden de Miami Marlins gezichtshaar, maar schaften het beleid een jaar later af. De Yanks zijn de enige club in de MLB die een uiterlijk beleid heeft. Bovendien heeft geen enkel team in de NBA, NHL of NFL zo’n regel.
Dit is nu 2020 en de Amerikaanse samenleving is dramatisch anders dan in 1973, bijna 50 jaar geleden. Een toevallige wandeling door de kantoren van Apple, Google en andere succesvolle bedrijven zou onthullen dat wat er in 1973 zakelijk of professioneel uitzag, er nu niet zakelijk en professioneel uitziet.
Heden ten dage communiceren werknemers en leidinggevenden van dergelijke iconische bedrijven professionaliteit en verdienen ze respect, niet door hun uiterlijk, maar door wat ze naar de tafel brengen in termen van creatieve ideeën, ethisch en moreel gedrag, en ouderwets hard werken.
Simpel gezegd, de logica en redenering achter het implementeren van het uiterlijkbeleid door Sir Steinbrenner zijn vandaag niet langer geldig. De wereld is veranderd, en de Yanks schaden ironisch genoeg hun imago in plaats van hun imago te beschermen door hardnekkig te blijven volhouden dat de regel van kracht moet blijven.