The West Wing liep van 1999-2006 en overspande losjes het George W Bush tijdperk, en bood – afhankelijk van je standpunt – ofwel een glorieus parallel universum waarin het Witte Huis het goed deed, ofwel een sentimentele liberale fantasia gescheiden van de echte wereld. Vanuit een objectief standpunt waren de eerste drie seizoenen perfect. De dialogen van Aaron Sorkin bruisten, de casting was onverbeterlijk, de regie was dynamisch en het verhaal stuwde voort. Het kon niet blijven duren.
Velen zullen beweren dat de ontvoering van Zoey Bartlet aan het einde van het vierde seizoen de show in een terminaal verval bracht. Het verval zette echter in met Isaac and Ishmael, de laatste aflevering van seizoen drie die werd gefilmd, maar de eerste die werd uitgezonden. Het was een sprong in het duister waarvan de implicaties pas een serie later duidelijk werden, dankzij de uitzenddatum: 3 oktober 2001.
Noemd naar de bijbelse vaders van het jodendom en de islam, was Isaac and Ishmael Sorkins snelle reactie op 9/11. De bedoelingen waren eerbaar, maar vanaf de pre-credits sequentie klopte er iets niet. De cast verscheen als zichzelf, om uit te leggen dat dit een non-canon aflevering was (“A storytelling aberration,” zoals Bradley Whitford, AKA deputy chief of staff Josh Lyman, het met onbedoelde nauwkeurigheid uitdrukte). Behalve dan dat er Janel Moloney was, vreemd genoeg in karakter als Josh’s assistent Donna, om de ondraaglijke titbit te laten vallen dat, in seizoen drie, “ik een vriendje krijg”.
Het hielp niet dat Isaac and Ishmael volgde op Two Cathedrals. Die sublieme tweede seizoen closer zag president Bartlet heroverwegen een tweede termijn, terwijl rouwen zijn secretaresse, het omgaan met een crisis in Haïti en de voorbereiding op een tropische storm. Kort nadat hij God in de kerk een “klootzak” had genoemd, liep deze vrome katholiek naar buiten om de pers te ontmoeten en zijn kandidatuur aan te kondigen met een gebaar dat eerder in de aflevering al duidelijk was gemaakt. Geestig, aangrijpend en zelfverzekerd, het omvatte alles wat de show zo onweerstaanbaar maakte. The only way was down.
Altijd geneigd tot didacticisme, nam de serie met Isaac and Ishmael de term letterlijk: met het Witte Huis in lockdown, gaven stafleden les aan bezoekende middelbare scholieren die leidende vragen stelden over terrorisme. Raad eens wie de publieks proxies waren in deze kleine opstelling? Het waren in ieder geval honours studenten, dus bedankt daarvoor, professor Sorkin. Voor een serie die zijn publiek intelligentie toedichtte, was dit behoorlijk beledigend.
Elk bekend gezicht deelde een onthullende anekdote of een scherp zinnetje uit om een complex onderwerp in een kader te plaatsen. Sommige preken respecteerden gevestigde persoonlijkheidskenmerken, sommige echt niet. Tijdens een parallelle flauwe moraalspel over raciale en religieuze profilering, Leo (John Spencer) hier werd een racist voor slechts één aflevering als hij een Witte Huis-medewerker die zijn naam deelde met de alias van een terrorist ondervroeg.
Je zou deze one-off kunnen afdoen als een gedurfde, goedbedoelde miskleun. Maar de fouten begonnen te bloeden in de serie. Op zijn best, maakte de show zijn punten zonder te preken. Maar wat ooit gepassioneerd en ernstig was, werd betuttelend en zelfingenomen, en wat moeiteloos leek, begon te ver te gaan. Personages begonnen halverwege het verhaal te verdwijnen (Sam), werden slecht behandeld (CJ) of gedroegen zich onbegrijpelijk (Toby). Tegen de tijd dat Alan Alda en Jimmy Smits zich hadden gesetteld in hun personages als Bartlet’s potentiële opvolgers, was The West Wing naar het zuiden gegaan.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{highlightedText}}
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via E-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger