New York State is gezegend met misschien wel het diepste rooster van privéclubs in de Verenigde Staten. De concentratie van die diepte berust hoofdzakelijk op twee plaatsen. Long Island — met zowel Nassau als Suffolk Counties die bijdragen aan Shinnecock Hills, National Golf Links, Friar’s Head, Garden City, Engineers, om er maar een paar te noemen. De andere locatie is Westchester County. Gelegen onmiddellijk ten noorden van de grens met New York City – Westchester is beladen met een reeks van stellaire cursussen die een keur aan design schatten met de wil van Winged Foot, Quaker Ridge, Sleepy Hollow en Fenway om er maar vier te noemen.
Een van de echte stalwarts en ook een van de meest ondergewaardeerde lay-outs in de provincie is Westchester Country Club in Rye en zijn legendarische West Course.
De Walter Travis lay-out ligt op heuvelachtig terrein en biedt een breed scala aan fascinerende holes die nooit gebrek hebben aan algehele schoonheid, die helder denken en slimme shotmaking vereisen.
Voor 41 opeenvolgende jaren was Westchester Country Club gastheer voor het beste van het professionele golf. Aanvankelijk begonnen als de Westchester Classic in 1967 — het eerste evenement werd gewonnen door de legendarische Jack Nicklaus. “The Westchester” zou snel in aanzien groeien en was een showcase van enkele van de grootste namen in de sport. De spelers waren ook zeer te spreken over het ontwerp van de baan, die een groot aantal holes bevatte, die uitstekend waren aangepast aan de glooiende topografie en de verschillende rotspartijen die overal op de baan te vinden waren. De timing van het evenement was ook slim gedaan — in de eerste jaren werd het in augustus gehouden, maar het evenement zou een geschiktere tijdlijn vinden, hetzij onmiddellijk voor of na de US Open. Die plaatsing betekende een infusie van niet-Amerikanen in het veld gezien de gelijkaardige manier waarop de baan de condities zou nabootsen die te vinden waren op de komende US Open site.
Met de ontwikkeling van de Fed-Ex Cup Playoffs heeft het evenement sindsdien Westchester Country Club verlaten en wordt het afwisselend op verschillende banen in het grotere metrogebied van NYC gespeeld en wordt het nu opnieuw in eind augustus gespeeld.
Onder de winnaars van het evenement waren Arnold Palmer, Julius Boros, Gene Littler, Johnny Miller, Ray Floyd, Hale Irwin, Ernie Els, Seve Ballesteros, Curtis Strange, Sergio Garcia en Vijay Singh, om maar een paar van de opvallende spelers te noemen.
Het sterkste element van de baan is de routing. De West Course beweegt zich in allerlei richtingen, zodat er bij het spelen niet op een specifiek windpatroon kan worden gerekend. Voor het toernooi werden de nines omgedraaid en ik denk dat die volgorde van holes de betere presentatie is. Tijdens het toernooi begon de ronde met een par-3 hole — eigenlijk de 10e voor regulier spel — een ongebruikelijke situatie en die doet denken aan Royal Lytham.
Vier van de holes in the West — de 2e, 3e, 6e en 17e hole werden regelmatig gerekend tot de meest veeleisende holes op de PGA Tour. Het zijn stuk voor stuk stevige par-4’s — waarbij de 3e als een par-4 speelde toen de Classic werd gespeeld. De 2e hole gaat bergafwaarts en draait zachtjes naar links in de drive zone. De approach moet dan een putting-oppervlak vinden dat aan alle kanten goed verdedigd is. De 3de is nog langer — naar een fairway die licht stijgt alvorens bergafwaarts te gaan. De green ligt op een verhoogde bluf en als men de fairway niet vindt, wordt de kans om op de green te komen uiterst problematisch. De 6e is een mooie dog-leg right — beschermd door een serie bomen die de hoek bewaken op een manier die lijkt op een hond die het autokerkhof beschermt. De sterkste spelers kunnen proberen de hoek af te snijden — degenen die daarin slagen moeten een korte pitch slaan naar een van de kleinste greens van de baan. De 17e biedt een abrupte dog-leg links en het is er een waar de driver wordt vermeden voor een fairway metal of zelfs ijzer voor de sterkste spelers. Water komt in het spel voor degenen die te ver gaan van de tee. Net als de andere putting surfaces — is de 17e goed aangelegd met een reeks verbijsterende interne contouren.
Zoals ik al eerder zei — het glooiende karakter van het terrein is magnifiek. Er zijn een waaier van liggingen en houdingen die men gedurende de ronde tegenkomt. Fairways hebben voldoende beweging dus weten op welke specifieke lijn je moet mikken is altijd nodig om goed te scoren.
Travis creëerde ook een reeks verleidelijke korte holes — verleidelijk om aan te vallen maar net zo goed in staat om terug te bijten. De 1e hole is een korte par-4 van 314 yards die lonkt naar de lancering van het grote tee shot. Zo’n spel moet zorgvuldig worden berekend zoals Seve Ballesteros ondervond in een play-off verlies in 1987 en een overwinning het volgende jaar. In het eerste geval sloeg de Spanjaard zijn tee shot wild in de haak en gaf de titel eenvoudigweg aan J.C. Snead. Het jaar daarop — in een play-off met vier spelers, waaronder Greg Norman — sloeg Seve zijn tee shot in de linker voorbunker en sloeg vervolgens een prachtige slag naar de tap-in range en de overwinning.
De par-4 8e is ook goed ontworpen op 378 yards. De fairway glijdt zachtjes naar links — hoe dieper men van de tee komt, hoe smaller de landingszone. De green ligt iets boven de fairway en is slechts groot genoeg om een zeker gespeelde approach aan te kunnen. Op de binnenste negen is de dog-leg left 16e nog zo’n mooie korte hole van 350 yards. Sterke spelers zullen proberen de hole af te snijden met een driver en zij die het lukt kunnen landen op of dichtbij de voorkant van de green. Degenen die missen links zal worden geconfronteerd met een uiterst veeleisende pitch van diepe rough naar een green die drie verschillende niveaus omvat. De 16e is het soort hole waarvan je altijd denkt dat je birdie zou moeten maken, maar dat zelden doet vanwege slechte clubselectie en slecht getimede foutieve uitvoering.
Elke van de negen eindigt met een kwaliteit par-5. De 9e, een dog-leg left, speelde als laatste hole tijdens “The Classic” en was getuige van een van de mooiste eindes toen Bob Gilder zijn tweede shot holde voor een dubbele eagle bij de winst in 1982. De green, zoals zovele op de West, biedt een scala aan contouren en verhoogde gebieden waar plaatsing cruciaal is voor putting succes. De 18e staat genoteerd op 532 yards, maar klimt abrupt omhoog voor het laatste derde deel van de hole. Lange slagmannen kunnen de green in twee slagen bereiken — maar het schot moet laserachtig recht zijn met voldoende hoogte om op de green te landen en te houden.
De West Course biedt niet alleen beweging door zijn begenadigde routing, maar het is de variërende aard van de gespeelde holes die bijdraagt aan zijn karakter. Travis biedt nooit hetzelfde type hole — er zijn constante aanpassingen — tussen lang en kort — bergop en bergaf — en die naar rechts of naar links bewegen.
Helaas, toen de relatie tussen de club en de PGA Tour eindigde na het spelen van het evenement van ’07 was het verwant aan een bittere echtscheiding. De club was wel gastheer van het KPMG Women’s PGA Championship van ’15 en dat bood de West Course de gelegenheid om weer in de schijnwerpers te staan. Ik persoonlijk hoop dat er een terugkeer van een soort op een periodieke basis.
Zoals ik al in het begin zei — Westchester County heeft een aantal top tier golf outlets — bijna allemaal aan de particuliere kant van het grootboek. De West Course, zelfs na zovele jaren gastheer te zijn geweest van een professioneel evenement, is nooit echt tot zijn recht gekomen, om wat voor redenen dan ook.
Hoewel de West Course niet de kwaliteit heeft om in de top tien van de staat New York te worden gerangschikt — is dat geenszins een aanwijzing dat de baan gebrekkig is. De lat in de Empire State ligt terecht erg hoog — maar ik geloof wel dat het Westen de kwaliteiten heeft om bij de top 20 te horen. Als ik kijk naar de lijst van kampioenen die “The Classic” heeft voortgebracht, dan bewijst dat onomstotelijk dat de kwaliteit van de baan op de eerste plaats stond. Het Travis-ontwerp is een van de vele die hij heeft gemaakt en het is een bewijs voor de man dat hij zowel een speler van hoog kaliber was als een architect van gelijke klasse.
Door M. James Ward